ยัยหมอวายร้ายที่รัก

เส้นหมี่ได้ยินเสียง”ปัง” หล่อนจึงเข้าไปซ่อนตัวเองในห้องนอน และไม่ออกมาเป็นเวลานานหลังจากนั้น
ในห้องน้ำชั้นบน ลูกสองคนที่รอแม่เอากางเกงในไปให้ หลังจากที่ไม่เห็นมาม๊าเป็นเวลานาน ก็ยังรออยู่ในอ่างอาบน้ำ อิคคิวกะพริบตาเหมือนพระจันทร์เสี้ยวของเขา: “พี่ชาย ทำไมมาม๊ายังไม่มา?”
ชินจังก็อยู่ในอ่างอาบน้ำด้วย เมื่อได้ยินน้องชายถามเขาก็ครุนคิดสักพัก
“ปาป๊าก็ยังไม่ขึ้นมาเหมือนกัน”
“！！！”
จากประโยคนั้น จู่ๆ พี่น้องก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้และมองหน้ากันทันที ใบหน้าเล็กๆ ที่น่ารักนั้นก็ร่าเริงเหมือนดอกไม้ในทันใด
แล้วกางเกงในหล่ะ?
ไม่ว่าจะใส่หรือไม่ใส่ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ตราบใดที่ผู้ใหญ่สองคนนี้ถูกพวกเขาทำให้กังวลใจ และสามารถอยู่ชั้นล่างนานอีกหน่อยได้ จะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่เป็นไร
เด็กทั้งสองกระโดดโลดเต้นด้วยความตื่นเต้น ในห้องอาบน้ำ
ตระกูลโรแกน
ตั้งอยู่ทางห้างสรรพสินค้าใน สเพ็นดิสการ์เด้นทางทิศตะวันออกของเมือง ถ้าไม่มีตระกูลหิรัญชาคอยสนับสนุน สถานที่แห่งนี้ก็คงเป็นแค่วิลล่าระดับไฮเอนด์ธรรมดาๆ คนรวยจำนวนมากอาศัยอยู่ในเขตเมืองนี้
แต่เป็นเพราะหิรัญชากรุ๊ป ที่ตั้งอยู่ตำแหน่งในพื้นที่ส่วนบุคคล ละเลยได้
ด้วยเหตุนี้ จารุณี จึงเสาะแสวงหาโชคลาภอยู่ที่นี่มาหลายสิบปี
แต่ว่าตอนนี้ หล่อนเหมือนถูกจับได้แล้ว!
“แม่คะ เป็นเพราะเส้นหมี่ ถ้าหล่อนไม่พาลูกสองคนนั้นไปที่โรงละคร เคนก็จะไม่ต้องเถียงกับพวกเขา และสุดท้ายหล่อนก็จะโปรยเสน่ห์ใส่แสนรัก หล่อนคือต้นเหตุของทุกสิ่ง!”
เมื่อลูเซียมาที่นี่ด้วยท่าทีร้องห่มร้องไห้และบ่น หล่อนโยนความผิดทั้งหมดให้เส้นหมี่ แต่สิ่งที่ลูกชายของหล่อนทำ หล่อนกลับไม่พูดถึงเลยด้วยซ้ำ
“ใช่แล้วค่ะแม่ พี่ชายคนโตก็เห็นเหตุการณ์ในตอนนั้นด้วย เคนไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ พูดในอีกแง่หนึ่ง แม้ว่าจะเป็นคนทำจริงๆ ก็เป็นแค่เรื่องทะเลาะเบาะแว้งของเด็ก แสนรักเขาจะมาถอนหุ้นจะคืนได้ยังไง ?”
สามีของ ลูเซียเห็นและช่วยภรรยาของเขา
เส้นหมี่!!
เสียงนั้นเบาลง จารุณีที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ก็โยนแก้วทั้งหมดในมือของเธอลงบนพื้นพร้อมกับเสียง “แพร่ง”!
“เธอคลานออกมาจากหลุมศพ เพียงเพื่อมาพบกับความโชคร้ายของฉันใช่ไหม”
“ยิ่งไปกว่านั้นนะแม่ ฉันได้ยินมาว่าพี่สาวดาวก็ถูกตระกูลหิรัญชา ลงโทษเพราะเรื่องของเธอเมื่อไม่นานมานี้ จนตอนนี้หล่อนเป็นตายร้ายดียังไงก็ยังไม่รู้!”
ในช่วงวิกฤติ ลูกสะใภ้คนโตของหล่อน ซึ่งเป็นหญิงวัยกลางคนที่เป็นคนแรกที่สร้างปัญหาในสตูดิโอก็พูดขึ้นเช่นกัน
ในทันทีหลังจากพูดแบบนี้ ใบหน้าที่มีอายุของจารุณีที่กำลังนั่งอยู่ที่นั้นก็ดุขึ้นมาเล็กน้อย!
หล่อนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ความอาฆาตในแววตาของหล่อน ราวกับว่าหล่อนต้องการจับเส้นหมี่แล้วทุบตีเธอให้แหลกเป็นชิ้นๆในทันที
“เส้นหมี่!! ไปบ้านตระกูลหิรัญชากับฉัน”
หล่อนลุกขึ้นด้วยความอาฆาต และกำลังจะไปที่บ้านของตระกูลหิรัญชาเพื่อพบคุณท่านกมลภพช่วยแก้ปัญหา แต่ในขณะนั้น คนใช้คนหนึ่งเข้ามาอย่างกะทันหัน
“คุณท่านคะ ท่านหญิงนามสกุลเกตุสรัล มาค่ะ และหล่อนบอกว่าต้องการพบท่านค่ะ”
นามสกุลเกตุสรัล？ที่เป็นนายหญิง?
จารุณีที่กำลังโกรธขึ้นสมอง หล่อนพูดประโยคเดียวว่า “หล่อนโพล่มาจากไหนหล่ะ ฉันไม่รับแขก!”
“นี่……”
“แม่ หล่อนนามสกุลเกตุสรัลหล่อนคือ… คู่หมั้นของแสนรักเหรอ รู้สึกว่าหล่อนก็นามสกุลเกตุสรัล เหมือนกัน”
ทันใดนั้น นายน้อยคนโตของตระกูลโรแกนที่ยืนอยู่ที่นั่นแต่ไม่ค่อยเอ่ยไม่พูดอะไร ก็คิดอะไรบางอย่างได้ แล้วก็รีบเตือนแม่ของเขาทันที
ผู้หญิงนามสกุลเกตุสรัล มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับแสนรักจริง ๆ
เพราะว่าคู่หมั้นของเขาชื่อแป้งร่ำ
ในที่สุด จารุณีก็ยอมให้หล่อนเข้ามา และให้ทุกคนในห้องนั่งเล่นกลับไปในห้องโถงใหญ่ เหลือหล่อนเพียงคนเดียวนั่งอยู่ที่นั่นอย่างสง่างาม และราศีของการเป็นนายหญิงที่ไม่อาจมองข้ามได้
นี่คือสิ่งที่เธอดเห็นเมื่อดินเข้าไป
จู่ ๆ ก็มีเสียงเยาะเย้ยถากถางหล่อน!
“ไม่ใช่เป็นเพียงโรงจำนำกระดาษแข็งที่อาศัยความฉลาดของหิรัญชากรุ๊ปเพื่อแสดงพลังของเขาหรือ ถ้าไม่ใช่เพราะครั้งนี้ต้องเดินหมากเช่นนี้ ตระกูลเกตุสรัลของหล่อนคงจะไม่มาถึงที่บ้าน”
นามสกุลดูถูกเหยียดหยามมาก
อย่างไรก็ตาม เมื่อหล่อนก้าวเข้ามาในห้องนั่งเล่นนี้ รอยยิ้มอันอบอุ่นก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่มีเสน่ห์ของหล่อน: “คุณป้าณีไม่ได้เจอกันนานเลย ช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้างคะ สบายดีใช่ไหมคะ”
พูดตามตรง ในแง่ของทักษะการสื่อสาร นามสกุลนั้นยอดเยี่ยมมาก
แต่จารุณีก็ไม่หลงกล!
หล่อนนั่งอยู่ที่นั่นและชำเลืองมองอย่างเย็นชา ใบหน้าของเธอไม่เผยความรังเกียจ
“ไม่ต้องพิธีรีตองเยอะเธอมาหาป้ามีเรื่องอะไร”
“……”
ใบหน้าของนามสกุลเริ่มเก็บอาการไม่อยู่
หญิงแก่คนนี้ช่าง…
“ฉันจะมีเรื่องอะไรได้ละ ถ้าไม่ใช่เรื่องอนาคตของครอบครัวเราคุณป้าณีฉันเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ และเมื่อฉันกลับมา ฉันได้ยินมาว่าคุณกับแสนรักมีเรื่องเข้าใจผิดกัน ฉันก็เลยรีบมาที่นี่ทันที ”
สุขาวดีนั่งลงบนโซฟาอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม และมองโดยไม่สนใจทัศนคติของ จารุณีเลย
เรื่องเข้าใจผิดเหรอ?
เมื่อจารุณีได้ยินเรื่องนี้ เธอก็ยิ่งเยาะเย้ยมากขึ้น: “ฉันจะเข้าใจผิดอะไรกับเขาได้ เขาเป็นหลานชายของฉัน จะเข้าใจผิดอะไรกับฉันได้หล่ะ? ถึงแม้ว่าจะมีจริง ก็คงไม่ลำบากคนนอกอย่างเธอมาพูดหรอก จริงไหม?”
ประโยคหลังค่อนข้างจะไม่มีความเกรงใจกันแล้ว!