ยัยหมอวายร้ายที่รัก – บทที่ 759 ข้อห้าม

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 759 ข้อห้าม
นี่เป็นความลับที่ขวัญเมืองฝังอยู่ในหัวใจของเธอโดยไม่มีใครรู้

ด้วยสองมือที่ชำนาญ และการสนับสนุนจากครอบครัวเทวเทพ เด็กสาวคนนี้ในเมืองหลวงก็เป็นตัวเลือกสะใภ้ยอดนิยมสำหรับครอบครัวเศรษฐีที่กระตือรือร้นที่จะแต่งงานอีกด้วย

แต่ไม่มีใครรู้ว่ามีคนซ่อนอยู่ในใจเธอมานานแล้ว

คนที่ไม่สามารถสัมผัสได้ และจะไม่ได้รับการยอมรับจากทั้งโลก!

เธอยืนรอข้างนอก

แต่ได้ยินเสียงประตูปิด ผู้ชายที่อารมณ์อ่อนโยนอยู่เสมอก็โกรธขึ้นมา “แม่ทำอะไรอยู่ เธออายุเท่าไหร่แล้ว ลูกยังทุบตีเธออยู่ได้”

“ทำไม ตีไม่ได้แล้วหรือไง”

“คุณไม่ใช่แม่แท้ๆของเธอ คุณเป็นแค่ป้า ถ้าคุณตีเธออยู่แบบนี้ คุณอารู้เข้าจะไม่โกรธหรอ”

ใบหน้าของ แครอท น่าเกลียดมากและคำพูดของเขาไม่สุภาพ

แต่เมื่อมินตราได้ยินว่าลูกชายของเธอกล้าตำหนิเธอ เธอก็ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก “พวกเขาโกรธหรอ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ถ้าป้าอย่างฉันไม่ช่วยพวกเขา พวกเขาจะได้เชิดหน้าชูตาเหมือนตอนนี้ได้อย่างไร ฉันทุบตีลูกสาวพวกเขาแล้วยังไง กล้าโกรธฉันหรอ”

“แม่!!”

ม็อกโกกำลังโกรธแม่จนแทบบ้า

ทำไมเธอถึงไม่มีเหตุผล

นั่นเป็นคนไม่ใช่สิ่งของ และเธอจะช่วยบ้านแม่ของตัวเองก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรอ ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นคนหัวสูงอย่างนี้

ม็อกโกรู้สึกผิดหวังอย่างมาก และในท้ายที่สุดเขาก็ขี้เกียจจะเถียงต่อไป

“ผมจะไม่เถียง แต่เอาเป็นว่าอย่าให้ผมเห็นเรื่องแบบนี้อีก ไม่อย่างนั้นอย่าหวังว่าผมจะกลับมา!” เขาทิ้งประโยคนั้นลงด้วยความจริงจังที่หาได้ยาก

จากนั้นเขาก็ยกเท้าขึ้น และออกไป

มินตราในห้องโกรธจนตัวสั่น “ไอ้สารเลว กล้าขู่แม่ของตัวเอง ปีกกล้าขาแข็งนักใช่ไหม!!”

“ปัง-”

เมื่อขวัญเมืองที่รออยู่ข้างนอกได้ยินเสียงดัง ตัวของเธอก็สั่น และหน้าก็ซีดอีกครั้ง

ป้าของเธอจะปฏิบัติต่อเธอในฐานะสมาชิกในครอบครัวได้อย่างไร

เธอยิ้มอย่างขมขื่น

ม็อกโกออกมาเห็นว่าเธอไม่ได้ไปก็ตะลึง “อยู่ที่นี่มาตลอดเลยหรอ”

ขวัญเมืองหลับตาลง และพยักหน้า

ม็อกโก “…”

เมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้ เขาก็ไม่รู้จะพูดอะไร เลยเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ไปเถอะ ฉันจะพาเธอกลับบ้าน”

ขวัญเมืองกลั้นดวงตาที่แดงก่ำ และพยักหน้า

ในเมืองยามราตรี หลังจากความวุ่นวายของวันได้หายไป ถนนทั้งสายก็เงียบสงัด ไฟถนนสลัว เงาของต้นไม้ที่ยืนสองข้างทาง และเงาของผู้คนที่ผ่านไปมาเป็นครั้งคราว สู่ค่ำคืนอันเงียบสงบและเหงา

ขวัญเมืองนั่งอยู่ในรถ ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

“คราวหน้าเธอไม่ควรมาบ้านเรา”

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้พูด ม็อกโกก็ขมวดคิ้ว และพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง

อะไรนะ

หลังจากพูดเช่นนี้ ขวัญเมืองที่เงียบอยู่นานก็มองมาที่เขา

“ทำไม พี่…คุณไม่อยากให้ฉันมาที่บ้านของคุณหรอ” นัยน์ตาของเธอมีแววเศร้า

ม็อกโกส่ายหัว “ไม่ ฉันแค่ไม่อยากให้แม่ของฉันทำเกินไปกับเธอ เธอก็เห็นมันแล้ววันนี้ ตอนนี้เธอกลายเป็นคนไร้เหตุผลมากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อหลีกเลี่ยงความเจ็บปวด มาน้อยๆหน่อยดีกว่า”

“…”

ในที่สุดเธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

ขวัญเมือง มองไปข้างหน้า และยิ้ม “ไม่เป็นไรค่ะพี่ เธอเป็นป้าของฉัน ที่เธอลงโทษฉันก็เพราะฉันทำอะไรผิด ไม่ต้องกังวลไป”

เธอยังปลอบโยนเขา

เมื่อเห็นสิ่งนี้ม็อกโกก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

เขาทำเพื่อประโยชน์ของเธอจริงๆ

แต่ดูเหมือนว่าทุกครั้งที่เขาต้องการจะทำเช่นนี้ เธอก็จะปฏิเสธอย่างสิ้นเชิง ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงโง่เง่านัก

ในท้ายที่สุดม็อกโกก็ไม่ได้พูดถึงมันอีก

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็มาถึงตระกูลโชคศักดา

“ขอบคุณนะลูกพี่ลูกน้องที่มาส่งฉัน”

“อืม ไปเถอะ” ม็อกโกพยักหน้า และเปิดประตูให้เธอลว

ขวัญเมือง “…”

เหมือนสมองตีกันอยู่นาน ในที่สุดเมื่อเธอลงจากรถ เธอก็รวบรวมความกล้ามองลูกพี่ลูกน้องอีกครั้ง “พี่วันพุธหน้าเป็นวันเกิดฉัน พี่จะ…มาไหม”

“หือ” ม็อกโกที่กำลังดูโทรศัพท์อยู่ก็ตะลึง “วันเกิดหรอ เร็วจัง”

เขาโพล่งออกมา

ดวงตาของหญิงสาวก็หรี่ลงทันใด

“พี่จะมาไหม ฉันจองห้องไว้ที่ลิโด โฮเทล ฉันชวนเพื่อนมา ไม่มีผู้ใหญ่” เธอยังคงมีความหวังริบหรี่

“โอเค”

อาจเป็นประโยคสุดท้ายที่กระตุ้นม็อกโกได้ ในที่สุดเขาก็ตกลง

พูดตามตรงเขาไม่ชอบการพบปะสังสรรค์กับผู้ใหญ่

ตอนนั้นขวัญเมืองถึงมีความสุขอีกครั้ง เธอลงจากรถด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม และจนกระทั่งรถเกือบหายไปที่ท้ายถนน ดวงตาของเธอก็ยังคงมองอยู่เป็นเวลานาน

ความจริงแล้วความปรารถนาของเธอนั้นเรียบง่ายเสมอ

——

วันถัดไป

เส้นหมี่พารินจังมาเดอะวิวซีตั้งแต่ตอนเช้า

ยิ่งไปกว่านั้นเพื่อไม่ให้ผู้ชายที่อยู่ข้างในขับไล่สองแม่ลูกออกไป ก่อนที่เธอจะมา เธอก็คืนห้องเช่าหมดแล้ว!

เป็นคนก็ต้องเด็ดขาดหน่อย!

“หมอสวยใส มาเช้าจังเลยค่ะ”

“ใช่ คุณชายของพวกเธอตอบตกลงแล้ว ฉันเลยพาลูกมาแต่เช้า ช่วยเปิดประตูให้ฉันได้ไหม”