ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 950 ปลดออกมาให้คุณดู?
“เปล่า คุณอย่าไปฟังเรื่องไร้สาระเหล่านี้”
เขาอ้าปากปฏิเสธอย่างไม่ค่อยพอใจ
เส้นหมี่ก็ไม่กล้าถามแล้ว
เธอรู้นิสัยอารมณ์ของเขา หากไม่พอใจแล้ว งั้นก็ไม่ต้องพูดต่อไปอีก ไม่อย่างนั้น ก็จะทำให้เขาโกรธ
เส้นหมี่ไม่ได้ถามต่อ เพียงแค่เหลือบสายตามองไปยังบนตัวเขา
กลับพบว่า ร่างกายที่แข็งแรงจนทำให้คนต้องหน้าแดงหัวใจเต้นแรงนี้ ก็ไม่มีร่องรอยได้รับบาดเจ็บอะไรเลย มีก็แต่หยดน้ำที่กระจัดกระจายอยู่บนตัวของเขาเท่านั้น ทำให้เธอหน้าแดงหูแดงจนปากคอแห้งไปหมด
“ปลดออกมาให้คุณดูเอาไหม?”
“หา?”
“หา! ! ! !”
เส้นหมี่ “กระอัก” จนสีเลือดทั้งหมดพุ่งปรี๊ดขึ้นบนใบหน้า
เธอรีบดึงสายตากลับมา แทบจะมุดหนีออกไปจากในห้องนี้ให้เร็วเหมือนสายฟ้า
แม่ง!
ชายหนุ่มคนนี้ ทำไมเป็นแบบนี้? เขาหน้าไม่อายเหรอ? ทำไมถึงได้ลามกขนาดนี้?
เส้นหมี่วิ่งมาจนถึงชั้นล่าง หัวใจของเธอยังคงเต้นแรงมาก!
น่ากลัวมาก!
ไม่กล้าขึ้นไปชั้นบนอีก และก็ยิ่งไม่กล้าเผชิญหน้ากับชายคนนี้อีก เธอคิดจะไปดูลูกๆ ในเวลานี้ พิมเจ้า ที่อยู่เรด พาวิเลี่ยนทางนั้นก็โทรศัพท์เข้ามา
“หมี่ จู่ ๆ ทางนี้ก็มีคนจำนวนมากมาแสดงความเสียใจ เธอทางนั้นมีเวลาว่างไหม? ถ้าหากมี มาช่วยป้าหน่อยได้ไหม?”
“ค่ะ”
เส้นหมี่รับปากตกลงในทันที
เพราะอย่างไรก็ตามเธอก็ไม่อยากเห็นหน้าชายคนนั้นอยู่พอดี
“น้าแจ๋ว งั้นน้าเดี๋ยวหลังจากที่เด็กๆ ตื่นขึ้นมาแล้ว ดูแลพวกเขาให้หน่อยนะ อีกอย่าง คุณชายไม่ได้นอนมาทั้งคืน น้าทำอะไรไปให้เขาทานหน่อย และไม่ต้องให้เขาออกไป”
“ได้ค่ะคุณผู้หญิง “
น้าแจ๋วได้ยินแล้ว แล้วตกลงตอบรับด้วยรอยยิ้ม
จากนั้นเส้นหมี่ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าที่ค่อนข้างเรียบง่ายสะอาดตา เพื่อเตรียมตัวไปเรด พาวิเลี่ยน
เมื่อเธอกำลังออกมาจากประตูเดอะวิวซี เธอกลับพบเข้ากับรองผู้นำเดชา ที่กำลังขับรถเข้ามา
“คุณผู้หญิง นี่คุณจะไปไหนครับ?”
“ไปเรด พาวิเลี่ยนค่ะ เมื่อครู่ป้า พิม โทรศัพท์มาให้ฉันไปช่วยค่ะ” เส้นหมี่อธิบายให้ฟัง
รองผู้นำเดชา ก็ลงมาจากบนรถ ได้ยินเช่นนี้ เขาก็พยักหน้า
“คุณควรจะไปที่นั่นจริงๆ ตอนนี้คุณเป็นคุณนายหญิงแห่งตระกูลเทวเทพ งานศพงานนี้ คงต้องเป็นคุณที่ต้องจัดการหน่อย แต่ คุณท่านทางนั้นก็โวยวายอยากไปด้วย คุณคิดว่าควรทำอย่างไรดี?”
“หา?”
เส้นหมี่เองก็รู้สึกถึงความกะทันหันและลำบากใจ
แต่ไม่นาน เธอก็คิดออกแล้ว
ใช่สิ ชายชราคนนี้ คนที่ตายก็เป็นลูกชายกับลูกสะใภ้ของเขา งานศพแบบนี้ เขาสมควรจะต้องไป
“งั้นก็ให้เขาไปเถอะ ให้ฉันไปรับเขาไหมคะ?”
“งั้นก็ดีเลยครับ แต่ว่า คุณผู้หญิง ต้องเตรียมใจให้พร้อมนะครับ แขกที่มาวันนี้เกรงว่าจะมีค่อนข้างเยอะ”
รองผู้นำเดชา พูดเตือนอย่างสองแง่สองง่าม
ที่แท้ ไชกุสองสามีภรรยาล้วนแต่ฆ่าตัวตายในวันเดียวกัน เกรงว่าเรื่องนี้คงจะแพร่กระจายไปทั่วทั้งเมืองหลวงแล้ว
ดังนั้น งานศพวันนี้ คงไม่ใช่งานศพที่จัดได้แบบราบรื่นแน่ ๆ กลัวแต่ว่ามีคนจำนวนมากที่รอสมน้ำหน้า คนที่มาเหล่านั้นก็ไม่ได้ตั้งใจมาแสดงความเสียใจอย่างแน่นอน
และเธอเส้นหมี่ ก็คือหลานสะใภ้ของเขา ยังเป็นหมออีก ไปเป็นเพื่อนเขา ก็เหมาะสมที่สุดแล้ว
เส้นหมี่ขมวดคิ้ว
หลังจากที่คิดถึงชั้นนี้แล้ว ก็หันหน้ากลับไป ผ่านไปสักพัก เธอจึงหยิบเสื้อผ้าสะอาดๆ หนึ่งชุดที่ชายชรานั้นสวมใส่ ยังมีครั้งนี้เธอก็พาเด็กๆ ทั้งสามคนออกมาด้วย
“คุณผู้หญิง นี่……..?”
“ไม่เป็นไร พวกเขาอยากไปเยี่ยมคุณปู่ทวดอยู่นานแล้ว วันนี้พาพวกเขาไปดูหน่อยเสมือนวันหยุดพักผ่อน”
เส้นหมี่อธิบายให้ฟังง่ายๆ หนึ่งประโยค
แต่ในความเป็นจริง ที่เธอพาพวกเขาไปด้วยนั้น คือมีวัตถุประสงค์อย่างอื่นด้วย
รองผู้นำเดชาก็ไม่ได้ถามต่อ จากนั้น แม่ลูกทั้งสี่คนก็ขึ้นรถไป ก่อนที่จะออกไป เส้นหมี่ยังไม่ลืมที่จะส่งข้อความหนึ่งไปหาผู้ชายที่กำลังอาบน้ำอยู่ชั้นบน
“หม่ามี๊ พวกเราจะไปเยี่ยมคุณปู่ทวดกันจริงๆ เหรอคะ เขาหายดีแล้วใช่ไหม?”
หนูรินจังที่ถูกหม่ามี๊จับอุ้มขึ้นมาจากบนเตียงและพามายังนรถ หลังจากที่ในที่สุดรถก็เคลื่อนตัวออกแล้ว ในที่สุดสาวน้อยศีรษะเล็กๆ ผมฟูๆ ก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเล็กเสียงน้อย
เส้นหมี่ที่กำลังรีบเร่งมัดผมให้กับเธอ ได้ยินเธอถาม เธอจึงคาบหวีไว้และพยักหน้า
“คิวคิว เร็ว เอายางรัดผมของน้องสาวให้หม่ามี๊หน่อยครับ”
“……”
มือเล็กๆ ขาวสะอาดข้างหนึ่งยื่นมา เผยให้เห็นถึงยางรัดผมอันเล็กสีชมพูน่ารักของน้องสาว
ชินจังก็ขยี้ตาน้อยๆ ที่ยังง่วงนอนอยู่ที่อีกฝั่งหนึ่ง หลังจากที่เห็นว่าหม่ามี๊ในที่สุดก็ถักเปียผูกผมให้น้องสาวเสร็จแล้ว เขาจึงถามว่า : “หม่ามี๊ เมื่อคืนแด๊ดดี้ไม่ได้กลับมาเหรอ?”
หนุ่มน้อยคนนี้ที่ถูกแด๊ดดี้เลี้ยงดูมา ก็ยังคงคิดถึงแต่แด๊ดดี้ของเขาอยู่
เส้นหมี่ลูบศีรษะน้อยๆ ของเขา แล้วอธิบายให้ฟัง : “แด๊ดดี้กลับมาแล้วค่ะ อยู่ที่บ้าน ตอนนี้พวกเราไปเยี่ยมคุณปู่ทวดก็กลับมาแล้ว”
“โอเค”
หนุ่มน้อยหยุดถามอย่างเชื่อฟังทันที
อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ณ โรงพยาบาลศูนย์หลวง
การมาถึงของเด็กน้อยน่ารักทั้งสามคน ก็ทำให้ไชยันต์ที่เดิมทีกำลังรอไปเรด พาวิเลี่ยนอยู่ในห้องพักผู้ป่วยด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอยู่นั้นรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นไม่น้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่สาวน้อยตุ๊กตาสีชมพูปีนขึ้นไปบนเตียงผู้ป่วยของเขา
“คุณปู่ทวดคะ ปู่ทวดผอมลงแล้วนะ กลับไปบ้านแล้ว จำไว้นะว่าต้องกินข้าวให้มากๆ หน่อย ก็จะสามารถกลับมาเป็นคุณปู่ทวดตัวอ้วนกลมได้แล้วล่ะ”
หนูรินจังมีความน่ารักใสซื่ออยู่ในตัว หลังจากที่ปีนขึ้นมาแล้ว ก็ประคองใบหน้าเล็กๆ กลมๆ แล้วสังเกตชายชราคนนี้อย่างละเอียด
จากนั้นก็พูดด้วยเสียงเล็กเสียงน้อย
