ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 957 สายตาของเขาพร่ามัว……..
สุดท้าย เขาตัดสินใจเลือกที่ละทิ้งทุกสิ่งอย่างที่นี่ แล้วไปให้ไกลจากบ้านเกิดของเขา
มันช่างทำให้พวกเขาผิดหวังมากเลยจริงๆ!
ฉะนั้น ที่ขวัญเมืองมาในครั้งนี้ก็เพื่อพาตัวผู้ชายคนนี้กลับไป โดยที่มีการจัดเตรียมมาอย่างดี
“ได้ ฉันจะกลับไป แต่พี่ให้ฉันดื่มน้ำหน่อยได้ไหม? ฉันรีบมาที่นี่ในตอนดึกดื่น ยังไม่ได้กินอะไรเลย ทั้งเหนื่อยทั้งคอแห้ง”
เธอเอ่ยปากพูดแล้ว
รับปากเขา เพียงแค่ให้เธอเติมพลังก่อนนิดหน่อย จากนั้นเธอก็จะไปทันที
ม็อกโกได้ยิน ก็มองดูที่นาฬิกาบนข้อมือ และก็ได้ตกลงในที่สุด
สิบกว่านาทีผ่านไป เจเคสั่งให้คนนำของทานเล่นบางอย่าง และยังมีน้ำผลไม้แก้วหนึ่งมาเสิร์ฟ ขวัญเมืองเห็นแล้ว หลังจากนั่งลงแล้วก็กินเข้าปากด้วยคำโตๆ
ดูท่าเธอคงหิวจริงๆ
ม็อกโกไม่ได้ดูเธอต่อ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดไปมา
“ติ๊ด…..ติ๊ดติ๊ด………”
“ฮัลโหล?”
“สวัสดีครับคุณผู้ชาย ขอถามหน่อยครับว่ารถ Lexus สีขาวป้ายทะเบียน 680 คันนี้ใช่ของคุณหรือเปล่าครับ?”
ในสายโทรศัพท์ที่โทรเข้ามาพอดี เป็นชายคนหนึ่งที่ถามขึ้นมาถึงรถคันนั้นของม็อกโก
ม็อกโกชะงัก : “ใช่ครับ ทำไมเหรอ?”
ชายคนนี้ : “ขอโทษด้วยครับคุณผู้ชาย เมื่อสักครู่ตอนที่ผมจอดรถ ไม่ทันระวังไปขูดเข้ากับรถของคุณ คุณออกมาดูหน่อยได้ไหมครับ? เรามาดูกันว่าจะต้องชดใช้ยังไง?”
“……”
ม็อกโกจึงได้แค่ลุกยืนขึ้นมา เตรียมตัวที่จะออกไปดูรถคันนั้นของตัวเอง
“พี่ชาย พี่จะไปไหน?”
“ไม่ไปไหน เธอรีบกินเถอะ กินเสร็จก็ให้เจเคส่งเธอกลับไป” ตอนที่ม็อกโกออกไป ก็ไม่ลืมที่จะกำชับน้องสาวลูกพี่ลูกน้องคนนี้ว่าให้เธอรีบกินให้เสร็จ
จากนั้น เขาก็ออกไปจากห้องส่วนตัวแห่งนี้
และในเวลานี้เจเคเองก็ไม่อยู่ที่นี่ด้วย เขาไปเตรียมรถให้กับขวัญเมือง
ขวัญเมืองนั่งกินอย่างเชื่อฟังอยู่ในห้องส่วนตัวนี้ รอจนม็อกโกกับเจเคทั้งสองคนกลับมา เธอก็ได้กินสิ่งที่อยู่ตรงหน้าหมดเรียบร้อยแล้ว
“พี่ชาย ฉันกินเสร็จแล้ว”
“อืม ไปเถอะ”
ม็อกโกยังคงไม่ค้นพบอะไรเลย
จนถึงก่อนที่เธอจะออกไป เขารู้ว่าตัวเธอไม่ไม่ค่อยมีเงิน ยังใช้โทรศัพท์ของตัวเองโอนเงินให้เธอไปสองพันหยวน
และหลังจากที่เธอออกไปได้ไม่นาน เขาที่กลับเข้ามาแล้วก็ดื่มเหล้าเข้าไปอีกแก้วหนึ่ง จู่ ๆ รู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเริ่มร้อนขึ้น ราวกับว่ามีสิ่งของอะไรบางอย่างวิ่งผ่านอยู่ในร่างกาย ซึ่งทำให้เขาร้อนเป็นอย่างมาก
“พี่เมาแล้ว?”
เจเคเห็นแล้วก็ยังคงคิดว่าเขาเมาแล้ว
ม็อกโกเองก็รู้สึกว่าตัวเองเมาแล้วเช่นกัน
เพราะว่า คืนนี้เขาเองก็ดื่มเหล้าไปไม่น้อยจริงๆ
“พอแล้ว ส่งฉันกลับไปที่โรงแรมหน่อย ดึกมากแล้ว” เขาลุกขึ้นยืนอย่างโซเซ เตรียมตัวจะกลับไปโรงแรม
เจเคเห็นเช่นนั้น ก็ได้แค่มาประคองเขาไว้ จากนั้น ก็พาเขาไปส่งที่โรงแรมด้วยตัวเอง
“ปัง—-“
ทันทีที่มาถึงโรงแรม เขาร้อนจนทนไม่ไหวแล้ว รีบถอดเสื้อแจ็กเกตบนตัวออกทันที เตรียมที่จะเข้าไปอาบน้ำเย็นในห้องน้ำ แต่ทันใดนั้น ก็มีกลิ่นหวานหอมละมุนเป็นอย่างมากลอยมาในห้องแห่งนี้
ผู้หญิง?
คำศัพท์นี้ผุดขึ้นมาในสมองเขาทันที
และเมื่อมันปรากฏขึ้นมา เท้าทั้งสองข้างของเขาก็ไม่ขยับอีกต่อไป กลิ่นหอมนั้นเหมือนกับยาพิษที่ร้ายแรงจนถึงชีวิต ทำให้ในร่างกายของเขาที่เดิมทีก็ร้อนผ่าวมากอยู่แล้วก็เกิดไฟลุกโชนขึ้นมาโดยสิ้นเชิง
“ใคร?”
“ฮือ…..พี่ชาย รีบ….รีบมาช่วยฉัน……”
หลังจากที่มีเสียงเรียกร้องเหมือนกับเสียงเจ้าแมวน้อยลอยมาให้ห้องนี้ เขาสั่นตกใจ และทันใดนั้นดวงตาคู่นั้นก็เป็นสีแดงเข้มขึ้นมา
เป็นผู้หญิงคนหนึ่งจริงๆ
เสื้อผ้าท่อนบนของเธอถูกฉีกออกจนแทบดูไม่ได้ เผยให้เห็นผิวสีขาวราวกับหิมะกองโตๆ ในเวลานี้ กำลังเดินเข้ามาทีละก้าวด้วยเท้าที่บอบบางทั้งสองข้าง ซึ่งเหมือนกับนางปีศาจที่จ้องจะกลืนกินมนุษย์
“พี่ชาย…..”
เธอโอบรอบต้นคอของเขาไว้แน่น ดวงตาคู่หนึ่งที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ยั่วยวน ช่างพร่ามัวจนแทบจะหยดออกมาเป็นหยดน้ำ
ม็อกโก : “………”
ความกระสับกระส่ายในร่างกายก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น เหมือนว่ามันจะลุกเป็นไฟ เขาทนแทบไม่ไหวที่จะผลักผู้หญิงคนนี้ให้ล้มลง จากนั้นก็กลืนกินเธอให้ไม่เหลือซาก
แต่เขายังคงมีสติอยู่บ้างเล็กน้อย
“คุณ…..คุณเป็นใครกันแน่? ออกไป…..ออกไปให้พ้น!” น้ำเสียงของเขาแหบแห้ง พยายามระงับความทุรนทุรายในร่างกายนั้นอย่างสุดความสามารถ และให้ผู้หญิงคนนี้ออกไปให้พ้น
แต่ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ เธอจะยอมออกไปได้ยังไงล่ะ?
แม้แต่ในความฝันคนที่เธอต้องการให้ได้มาก็คือเขาคนนี้
เธอมองดูดวงตาของเขาที่ถูกวางยาจนแทบจะกลืนกินเข้าไป และยิ้มอย่างพอใจ แล้วยื่นมือค่อยๆ ปลดสายเสื้อสายเดี่ยวบนไหล่ของตัวเองออกมา
ซึ่งดูเหมือนว่าเธอกำลังจะได้ในสิ่งที่เธอต้องการ
“ปัง——!”
ประตูบานนี้ก็ถูกคนจากข้างนอกพังเข้ามาอีกแล้ว!
และคราวนี้ หลังจากที่คนคนนั้นเข้ามาแล้วได้เห็นฉากฉากนี้ ก็เห็นเพียงแค่ดวงตาประกายน้ำภายใต้อายแชโดว์สีดำเข้มคู่นั้นของเธอ จากนั้นเธอก็ใช้เท้าข้างหนึ่งกระโดดถีบไปยังหน้าอกของผู้หญิงคนนี้
“นิษาแกนังคนสารเลว แกมันหน้าด้านไร้ยางอาย วันนี้แม่จะฆ่าแกให้ตาย! !”
เสียงขู่คำราม!
นิษาที่เตรียมจะถอดเสื้อผ้าออก ไม่ได้ป้องกันหรือระวังตัวเลยแม้แต่น้อย ตัวเธอที่ถูกถีบก็ลอยออกไปเหมือนกับกระสอบทราย และตกลงบนพื้นอย่างจังเสียงดัง “ตุ๊บ” ภายในชั่วพริบตา
ยังไม่ทันแม้แต่จะส่งเสียงกรีดร้อง
นี่มันบ้าพลังและโหดร้ายรุนแรงเกินไปแล้ว!
ม็อกโกที่ยังคงถูกควบคุมด้วยคุณสมบัติของยาที่อยู่ในร่างกายก็ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น
เขาสูญเสียกลิ่นหอมของผู้หญิงคนนี้ไปแล้ว
มันทำให้ในใจของเขายิ่งทุรนทุรายขึ้น ความปรารถนาก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น จนแทบจะทำให้หน้าอกของเขาระเบิดออกมาแล้ว!
