องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 356 ชอบกินเปรี้ยวจะได้บุตรชาย ชอบกินเผ็ดจะได้บุตรสาว
ฉีเฟยอวิ๋นเพิ่งจะหลับไป แล้วนางก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมา
หนานกงเย่ต้องจ่ายเงินอุดหนุนกองทัพ นางเพิ่งจะได้พักผ่อน และถูกอาอวี่ปลุกให้ตื่น
หนานกงเย่ไม่สบอารมณ์：“มีอะไร？”
“ท่านอ๋องตวนมาขอพบพ่ะย่ะค่ะ พระองค์รออยู่ที่สวนดอกกล้วยไม้ ผู้น้อยไม่สามารถขว้างไว้ได้” อาอวี่ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องมารายงาน
หนานกงเย่เหลือบมองฉีเฟยอวิ๋น：“กินยามากเกินไปหรือไม่？”
“ท่านอ๋อง ยาของหม่อมฉันเพิ่งจะเสร็จเพคะ”
ฉีเฟยอวิ๋นคิดว่าอ๋องตวนต้องมีเรื่องอะไรอย่างแน่นอน นางจึงแต่งตัวให้เรียบร้อยและออกไปข้างนอก
เมื่อหนานกงเหยี่ยนเห็นฉีเฟยอวิ๋นก็กล่าวว่า：“วันนี้พระชายารองไม่สบาย ข้าจึงมาเชิญพระชายาเย่ไปตรวจอาการ ส่วนเรื่องเงิน เจ้าว่ามาได้เลย”
ฉีเฟยอวิ๋นเลิกคิ้ว อวิ๋นหลัวฉวน？
หนานกงเย่ไม่ได้พูดอะไร ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า：“พรุ่งนี้ไม่ได้หรือ？”
“ไม่ได้ ไปเดี๋ยวนี้เถิด ข้าให้เงินค่าตรวจเพิ่มขึ้นก็ได้”
“ห้าหมื่นตำลึง” ฉีเฟยอวิ๋นพูดเสียงดัง ในเมื่อเขาร่ำรวย เช่นนั้นก็ให้เขาได้จ่ายเถอะ
หนานกงเหยี่ยนไม่ลังเล：“นี่คือตั๋วเงิน ไปกันเถอะ”
หนานกงเหยี่ยนนำตั๋วเงินออกมาจากอ้อมแขนและส่งให้หนานกงเย่
หนานกงเย่หยิบมาดู แล้วส่งให้อาอวี่：“เอาไปใส่ตู้”
อาอวี่รับตั๋วเงินและมองฉีเฟยอวิ๋นด้วยความเลื่อมใส พระชายาอยู่ที่นี่ ไม่นานจวนอ๋องเย่ของพวกเขาก็จะกลายเป็นสถานที่แห่งความมั่งคั่ง
จวนอ๋องตวนไม่ขาดแคลนเงิน แต่หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วเงินก็คงหมด
ฉีเฟยอวิ๋นหาว นางกลับเข้าไปเอากล่องยาและออกไปข้างนอก
หลังจากขึ้นไปบนรถม้าแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ถามหนานกงเหยี่ยนว่า：“ท่านอ๋องตวนพอจะรู้อาการของพระชายารองอวิ๋นหรือไม่เพคะ นางมีอาการอย่างไรบ้าง？”
“กินอาหารไม่ได้ อาเจียน”
“น่าแปลก ไม่ใช่ว่ากินยาแก้แพ้ท้องไปแล้วหรือเพคะ？” ฉีเฟยอวิ๋นรู้สถานการณ์ก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างผิดปกติ
อ๋องตวนไม่ตอบ และฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่ได้พูดอะไร
เมื่อเขามาถึงจวนอ๋องตวน ตงเอ๋อร์ก็รออยู่ที่หน้าประตูแล้ว เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋นลงจากรถม้า นางก็รีบเข้ามาหาฉีเฟยอวิ๋น
“คารวะท่านอ๋องเย่ พระชายาเย่ ท่านอ๋อง”
“อืม”
หนานกงเหยี่ยนกล่าวว่า：“เข้าไปก่อนเถอะ”
เมื่อทุกคนเข้าไป ตงเอ๋อร์ก็บอกว่าตอนนี้อวิ๋นหลัวฉวนกินอะไรไม่ลง นางบอกว่ารู้สึกสะอิดสะเอียน ตงเอ๋อร์กล่าวว่า：“สองวันมานี้อาการรุนแรงมาก เมื่อวานเสวยข้าวต้มไปได้นิดหน่อย แต่วันนี้เสวยอะไรไม่ได้เลย เห็นอะไรก็สะอิดสะเอียน”
“……ข้าไปตรวจดูก่อน แล้วค่อยว่ากัน” ฉีเฟยอวิ๋นไปดูอวิ๋นหลัวฉวนที่สวนหลังจวน เมื่อเข้าไปแล้วก็วางกล่องยาและนั่งลง
ในขณะนี้อวิ๋นหลัวฉวนกำลังนอนอยู่ ใบหน้าของนางซีดเซียว
“ท่านพี่เสียนเฟย” อวิ๋นหลัวฉวนเรียกนาง
“ไม่เป็นไร ข้าอยู่ที่นั่นแล้ว เจ้าจะต้องดีขึ้น” ฉีเฟยอวิ๋นเริ่มใช้สมาธิตรวจดู ร่างกายไม่มีอะไรผิดปกติ แค่เป็นอาการของผู้หญิงที่ตั้งครรภ์เท่านั้น
ฉีเฟยอวิ๋นเปิดกล่องยาและหยิบวิตามินบีออกมาหนึ่งขวด ครั้งนี้นางกลับไปและนำวิตามินบีกลับมาด้วย เดิมทีนางเตรียมมาเพื่อใช้เอง แต่โชคดีที่มีมากพอ
ฉีเฟยอวิ๋นเปิดฝาแล้วหยิบออกมาให้อวิ๋นหลัวฉวนหนึ่งเม็ด：“วันละครั้ง ครั้งละหนึ่งเม็ด กินแล้วไม่เพียงแต่จะดีสำหรับลูกเท่านั้น แต่ยังดีสำหรับเจ้าด้วย
เจ้าเตรียมบ๊วยเปรี้ยวพกติดตัวไว้ หากรู้สึกว่าอยากอาเจียน เจ้าก็กินมันลงไป
ตอนนี้เจ้าต้องการวิตามินบีให้การบำรุง อาการรุนแรงเช่นนี้จะทำให้ให้ลูกของเจ้าขาดอาหารไปหล่อเลี้ยงได้”
อวิ๋นหลัวฉวนไม่รู้สึกขมและกลืนกินลงไป
เมื่อได้ยินว่ากินบ๊วยเปรี้ยว หนานกงเหยี่ยนก็สั่งในทันทีว่า：“ไปเตรียมบ๊วยเปรี้ยวเดี๋ยวนี้”
ตงเอ๋อร์จึงออกไปเตรียม แต่กลางคืนเช่นนี้ไม่รู้ว่าจะไปหาที่ไหน แต่จะไม่ทำอะไรก็ไม่ได้
หนานกงเหยี่ยนก็คิดเช่นกันว่าการหาบ๊วยเปรี้ยวในเวลานี้นั้นไม่ง่ายเลย
เขาออกไปสั่งคนว่าไม่ว่าจะต้องใช้เงินจะมากเท่าไหร่ ภายในเช้าวันพรุ่งนี้จะต้องหาบ๊วยเปรี้ยวมาให้มากพอ
ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงเป็นเพื่อนอวิ๋นหลัวฉวน กินยาแล้วไม่ดีขึ้นเร็วขนาดนั้น แต่นางก็มีวิธีที่จะทำให้อวิ๋นหลัวฉวนกินอะไรได้บ้าง
“มีผลไม้สด ๆ บ้างหรือไม่ ไปเอามาหน่อย？”
แม่นมเว่ยรีบไปจัดเตรียม และไม่นานก็นำผลไม้มาให้
ฉีเฟยอวิ๋นชิมดูก่อนและรู้สึกว่า นางส่งจึงให้อวิ๋นหลัวฉวน：“เจ้าลองกินดูสิ”
เป็นเพราะมันเปรี้ยว อวิ๋นหลัวฉวนจึงสามารถกินได้และไม่คลื่นไส้
หลังจากที่กินไปหนึ่งลูกแล้ว อวิ๋นหลัวฉวนก็อยากกินอีก แต่หลังจากที่กินไปสองสามลูก ฉีเฟยอวิ๋นก็ห้ามไม่ให้กินอีก
“ในตอนนี้กระเพาะของเจ้าไม่มีอะไรเลย จึงไม่สามารถกินมากเกินไปได้ พวกเราจะกลับไปก่อน แล้วพรุ่งนี้เช้าก่อนที่เจ้าจะกินข้าว เจ้าก็กินบ๊วยเปรี้ยวก่อน ถ้าหากไม่มีก็ให้กินของเปรี้ยว ๆ ก่อนแล้วค่อยกินโจ๊ก
หลังจากที่กินวิตามินบีไปแล้วก็คงจะดีขึ้น”
ฉีเฟยอวิ๋นอธิบายอย่างชัดเจนและรู้สึกง่วงมากแล้ว นางจึงลุกขึ้นและจากไปพร้อมกับหนานกงเย่
อวิ๋นหลัวฉวนกินอะไรไปบ้างแล้ว นางจึงล้มตัวลงนอนและหลับไป
หลังจากที่หนานกงเหยี่ยนส่งคนกลับไป อวิ๋นหลัวฉวนก็หลับไปแล้ว และหนานกงเหยี่ยนก็เหนื่อยแล้วเช่นกัน เขานั่งลงสักครู่แล้ว แล้วโบกมือให้คนออกไป
แม่นมเว่ยถามว่า：“ท่ายอ๋องจะประทับอยู่ที่นี่หรือไม่เพคะ？”
“ดึกมากแล้ว ข้าไม่กลับแล้ว ข้าจะพักผ่อนสักเดี๋ยว แม่นมเว่ยออกไปก่อนเถอะ” หนานกงเหยี่ยนต้องการจะอยู่ต่อและไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด
แม่นมเว่ยเหลือบมองอวิ๋นหลัวฉวนที่กำลังหลับอยู่ นางคงจะเหนื่อย กินอะไรนิดหน่อยแล้วก็หลับไปเหมือนเด็ก ๆ
“เพคะ”
แม่นมเว่ยถอยออกไปและปิดประตู
หนานกงเหยี่ยนถอดเสื้อคลุมออก เขาเหลือบมองอวิ๋นหลัวฉวนแล้วขึ้นไปนอนบนเตียง
อากาศในห้องร้อนอบอ้าว ไม่นานหนานกงเหยี่ยนก็หลับไป แต่หลังจากที่หลับไปได้ไม่นาน เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างอยู่บนร่างกายของเขาและยังถูไปมาอีกด้วย
หนานกงเหยี่ยนลืมตา และเห็นอวิ๋นหลัวฉวนที่ยังหาที่ที่สบายไม่ได้ ในห้องอากาศร้อนอบอ้าว อวิ๋นหลัวฉวนจึงเหงื่อออก นางคงอยากจะหาที่เย็น ๆ และก็คือบนร่างกายของเขา
อันที่จริงเขาก็ร้อนมาก แต่ผิวของเขากลับเย็น ดังนั้นอวิ๋นหลัวฉวนจึงมาอยู่บนร่างกายของเขา
หนานกงเหยี่ยนนอนนิ่ง ๆ จนกระทั่งอวิ๋นหลัวฉวนไปขยับแล้ว
แต่นางมีเหงื่อออกมาก อวิ๋นหลัวฉวนจึงผลักนางออกไปและลุกขึ้นไปเปิดหน้าต่าง เมื่อหน้าต่างเปิดออกแล้ว ลมเย็นก็พัดเข้ามา อวิ๋นหลัวฉวนพลิกตัวแล้วนอนหงาย นางนอนหลับเหมือนเด็กที่อายุเพียงแค่ไม่กี่ขวบ
หนานกงเหยี่ยนเดินกลับไปและนั่งลง เขาจ้องมองไปที่ร่างของอวิ๋นหลัวฉวน
ใบหน้าที่ซูบผอมของนางแดงระรื่อ ขนตางอน ริมฝีปากเป็นกระจับ……
หนานกงเหยี่ยนเฝ้ามองอยู่สักพัก จากนั้นก็ลุกขึ้นมองที่หน้าต่างและยืนอยู่อย่างนั้นทั้งคืน
เมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า อวิ๋นหลัวฉวนก็หิวมาก ท้องร้องจนทำให้นางตื่น
“แม่นม……ข้าหิวแล้ว”
อวิ๋นหลัวฉวนรู้สึกว่านางสามารถกินได้แล้ว และลุกจากเตียงเพื่อจะไปหาอะไรกิน นางเดินไปที่ประตูและนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ นางมองไปที่หน้าต่างและเห็นหนานกงเย่ยืนอยู่ตรงนั้น
“ท่านอ๋อง”
อวิ๋นหลัวฉวนถอนสายบัว หนานกงเหยี่ยนหันกลับมามองนาง：“ในเมื่อเจ้าตั้งครรภ์แล้ว ไม่จำเป็นต้องทำความเคารพ ลุกขึ้นเถิด หิวแล้วไม่ใช่หรือ？ไปกินข้าวกัน”
หนานกงเหยี่ยนออกไปข้างนอกก่อน อวิ๋นหลัวฉวนยังคงรู้สึกแปลก ๆ และตามออกไปข้างนอก
แม่นมเว่ยรออยู่ที่หน้าประตูแล้ว เมื่อเห็นทั้งสองคนก็รีบถอนสายบัว：“ท่านอ๋อง”
“เตรียมอาหารเช้า ข้าต้องการทานอาหารที่รสชาติอ่อน ๆ”
หนานกงเหยี่ยนสั่งและเดินออกไปที่ลานบ้าน อวิ๋นหลัวฉวนสวมชุดซับในไม่เหมาะที่จะออกไปที่ลานบ้าน นางจึงเฝ้ามองหนานกงเหยี่ยนออกไปข้างนอกอยู่ในเรือน นางคิดว่าเขาจะจากไปแล้ว และไม่คิดว่าเขาจะกลับมาทานอาหารเช้าด้วยกัน
อวิ๋นหลัวฉวนกำลังจะกินและลุกขึ้นยืน：“ท่านอ๋อง”
นางถอนสายบัวและมองไปที่หนานกงเหยี่ยน
“นั่งลงสิเพคะ”
หนานกงเหยี่ยนไปคารวะฮูหยินใหญ่กั๋วกงและเพิ่งจะกลับมา
เขานั่งลงและหยิบตะเกียบ จากนั้นก็ทานอาหารด้วยกัน
อวิ๋นหลัวฉวนจึงนั่งลงและหยิบตะเกียบขึ้นมากิน วันนี้ดีกว่าเมื่อวาน อวิ๋นหลัวฉวนรู้สึกหิวและสามารถกินได้
ในขณะที่ทานอาหารก็มีคนมาที่หน้าประตู เมื่อแม่นมเว่ยเห็นคนก็เดินไปหา และนำโถกระเบื้องกลับมา
“ท่านอ๋อง คนในจวนนำบ๊วยเปรี้ยวมาให้เพคะ” แม่นมเว่ยกล่าวด้วยความเคารพ
หนานกงเหยี่ยนรับมาวางไว้ให้อวิ๋นหลัวฉวน：“เวลาที่รู้สึกไม่สบายก็กินหนึ่งเม็ด ข้าเพิ่งได้ยินมาว่าหากชอบกินเปรี้ยวจะได้บุตรชาย และหากชอบกินเผ็ดจะได้บุตรสาว บางทีอาจจะเป็นบุตรชาย”
อวิ๋นหลัวฉวนจ้องมองไปที่บ๊วยเปรี้ยวและไม่สนใจคำพูดของหนานกงเหยี่ยน
