สิบวันต่อมา
ฉีเฟยอวิ๋นออกมาจากในวัง อวิ๋นหลัวฉวนและทังเหอกำลังรอนางอยู่
ทังเหอรออยู่ที่นอกประตูวังนานแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นแปลกใจมากที่ไม่เห็นหนานกงเย่ เมื่อเห็นทังเหอฉีเฟยอวิ๋นก็เดาได้ว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ ๆ และหนานกงเย่ก็ออกไปแล้ว
“ท่านพี่” เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋นแล้ว อวิ๋นหลัวฉวนก็เดินเข้าไปหา
ฉีเฟยอวิ๋นถูกดึงไว้และมองไปที่ทังเหอ：“คุณชายทัง！”
“ท่านอ๋องสั่งให้ผู้น้อยมารับเสด็จพระชายา พระชายาขึ้นไปบนรถม้าเถอะพ่ะย่ะค่ะ”
ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองอวิ๋นหลัวฉวน ทั้งสองขึ้นไปบนรถม้าด้วยกัน ทังเหอกระโดดขึ้นมาบนรถม้าและนั่งลง จากนั้นก็ขับรถม้ากลับไปที่จวนแม่ทัพ
ในรถม้าอวิ๋นหลัวฉวนพูดกับฉีเฟยอวิ๋นว่า：“ข้าได้ยินท่านอ๋องบอกว่าท่านอ๋องเย่ไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงมาสิบกว่าวันแล้ว”
ฉีเฟยอวิ๋นรู้เรื่องนี้และไม่ได้ถามอะไรสักคำ
อวิ๋นหลัวฉวนจึงถามว่า：“แต่ได้ยินมาว่าจวนกั๋วกงและจวนแม่ทัพได้ส่งกำลังพลมุ่งหน้าไปยังพื้นที่ภัยพิบัติทางทิศใต้แล้ว”
ฉีเฟยอวิ๋นตอบสนองเล็กน้อย：“ตั้งแต่เมื่อไหร่？”
“เมื่อห้าวันก่อน ไม่เพียงแค่นั้น หมอประจำของจวนกั๋วกงทั้งหมดก็ไปด้วย”
“……” ฉีเฟยอวิ๋นเอนหลังและไม่พูดอะไร
เมื่อรถม้ามาถึงจวนแม่ทัพแล้ว อวิ๋นหลัวฉวนก็ตามฉีเฟยอวิ๋นลงไปจากรถม้า จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็ไปหาแม่ทัพฉีก่อน
แม่ทัพฉีกำลังมองดูเด็ก ๆ อยู่ในเรือน วันนี้ลูก ๆ อันเป็นที่รักของนางดูร่าเริงมาก แต่สิบวันที่ผ่านมานั้นมักจะหน้าตาบูดบึ้งและงอแง พวกเขาจะหลับตาลงแล้วหลับไป ให้พวกเขากินก็ไม่กิน เหล่าแม่นมต่างก็เป็นกังวล และต้องลำบากแม่ทัพฉี
ฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปหาแม่ทัพฉี：“ท่านพ่อ”
“อวิ๋นอวิ๋น เจ้ากลับมาแล้ว เจ้ารีบไปดูเร็ว พวกเขาผอมลงใช่หรือไม่” แม่ทัพฉีไม่สนใจสิ่งอื่นใด เขาเป็นชายชราที่ต่อสู้อยู่ในสนามรบ แต่ในตอนนี้เขาต้องอุ้มหลาน ๆ อย่างไม่สามารถว่างมือได้เลย และไร้ซึ่งหนทาง
ไม่กินไม่ดื่มจะดีได้อย่างไร？
ฉีเฟยอวิ๋นอุ้มเจ้าใหญ่ขึ้นมาก่อน เจ้าใหญ่ผอมลงจริง ๆ ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกสงสารและพูดคุยกับเจ้าใหญ่
เจ้าใหญ่เริ่มหัวเราะแล้ว จากนั้นก็บีบน้ำตาออกมาสองหยด เป็นพี่ชายจะร้องไห้ได้อย่างไรกัน จากนั้นก็หันหน้าเข้าไปในอ้อมแขนของฉีเฟยอวิ๋น
ฉีเฟยอวิ๋นถอนหายใจ นางจูบลูกชายคนโตแล้ววางลง จากนั้นก็อุ้มลูกคนอื่น ๆ พวกเขาทุกคนผอมลงมาก แต่คนที่ผอมที่สุดคือเจ้าห้า
หลังจากที่อุ้มลูก ๆ ทุกคนแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกเหมือนหัวใจจะสลายและหลับตาลง เมื่อหลับตาลงแล้ว นางก็คิดว่าถึงความอดอยากของลูก ๆ และใบหน้าเล็ก ๆ ของลูกก็เหลือง
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น？”
ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับมาอย่างเร่งรีบ นางลืมมองความสามารถของตนเองไปแล้ว
แม่ทัพฉีไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร：“หลังจากที่พวกเจ้าสองคนจากไป พวกเขาก็ไม่ค่อยกินนม ไม่ว่าแม่นมจะอุ้มอย่างไรก็ไม่ยอมกินนม บางครั้งหากหิวก็จะกินนิดหน่อยและไม่กินแล้ว พอไม่เป็นไรแล้วก็หลับ หมอประจำจวนทั้งหมดก็พามาแล้ว มีเพียงแค่หมอโจวที่บอกว่าดูไม่ออก เขาเข้าไปในวังสองครั้ง แต่ก็ถูกขัดขวาง เดิมทีพ่อตั้งใจว่าจะบุกเข้าไป แต่ก็ถูกเสี่ยวกั๋วจิ้วห้ามไว้ เขาบอกว่าหากบุกเข้าไปในวังจะต้องโทษร้ายแรง หากเจ้ายังไม่กลับมา พ่อก็จะบุกเข้าไปและไม่สนใจว่านางจะเป็นพระพันปีหรือว่าเป็นใครก็ตาม”
“ท่านพ่อ อย่าเพิ่งพูดเลยเพคะ ข้าจะให้พวกเขากินก่อน” ฉีเฟยอวิ๋นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วนำนมมาป้อนให้พวกเขากินทีละคน แต่เจ้าห้าไม่ยอมกิน เจ้าห้าเอาแต่หลับตาแน่นและไม่รู้ว่าเป็นอะไร ฉีเฟยอวิ๋นจึงตรวจดูให้บุตรชาย แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไร
ฉีเฟยอวิ๋นไม่หมดหนทาง จึงทำได้เพียงอุ้มและไม่ยอมวาง
นางก้มหน้าลงไปดม พวกเขาแต่ละคนล้วนมีกลิ่นเหม็นเล็กน้อย ฉีเฟยอวิ๋นจึงถามวา：“ท่านพ่อ ไม่อาบน้ำหรือเจ้าค่ะ？”
“อย่าพูดเลย ไม่ยอมให้อาบน้ำ เอาแต่ร้องไห้ เลยไม่กล้าอาบ！” แม่ทัพฉีหงุดหงิดและแทบจะไม่ทำอะไรเลย เมื่อนึกถึงว่าพ่อแม่ลูกไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่อย่างนั้นคงจะสู้พวกเขาไม่ได้！
ฉีเฟยอวิ๋นทำอะไรไม่ถูก และมองไปที่ลูก ๆ อันเป็นรักอย่างประหลาดใจ：“พวกเจ้าพากันเล่นสนุกอะไร ทำไมไม่ยอมกินไม่ยอมนอน แล้วยังไม่อาบน้ำอีก หรือว่าพวกเจ้ารู้จักอายแล้ว？”
แม่ทัพฉีก็หัวเราะ：“หนุ่มน้อยจะไปอายอะไร ไม่ใช่สาวน้อย”
“ก็ไม่แน่นะเจ้าคะ พวกเขาค่อนข้างรู้ภาษา” ฉีเฟยอวิ๋นมองที่เจ้าห้าที่อยู่ในอ้อมแขน นางมองไปที่บุตรชายคนอื่น ๆ และสั่งให้คนไปเตรียมถังไม้ขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางครึ่งเมตรหลายอัน แล้วต่อถังเข้าด้วยกัน จากนั้นก็ใส่น้ำลงไป แล้วให้เด็กลงไปในแต่ละถัง แม่ทัพฉีก็เข้ามาช่วย และฉีเฟยอวิ๋นอาบน้ำให้พวกเขา
หลังจากที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็นำบุตรชายมาวางไว้ด้วยกัน เมื่อกินอิ่มแล้วพวกเขาก็กำลังจะหลับ ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“แม่ต้องออกไปข้างนอก พวกเจ้าอยู่ที่บ้านต้องเชื่อฟังท่านตา มิเช่นนั้นแม่จะเป็นห่วงพวกเจ้า แล้วจะกลับช้ามาก”
ดวงตาสีดำและกลมโตของพวกเขามองมาที่ฉีเฟยอวิ๋น แม่ทัพฉีประหลาดใจ：“เจ้าทำอย่างกับว่าเด็กเหล่านี้รู้เรื่อง？”
“ท่านพ่อ อย่าดูถูกพวกเขานะเจ้าคะ พวกเขารู้ทุกอย่าง เพียงแต่เจ้าห้าอยู่ที่บ้าน ลูกไม่ค่อยวางใจ ลูกจะพาเจ้าห้าออกไป ส่วนท่านพ่อก็อยู่ดูแลพวกเขาที่เหลือให้ดี”
“เช่นนั้นเจ้าก็ต้องระวังด้วย แม้ว่าต้าเหลียงจะสงบสุข แต่ก็ยังมีภัยพิบัติ และผู้ประสบภัยก็ออกมาไม่น้อย อาจจะเกิดเรื่องได้ง่าย
นกพิราบส่งสารของอวิ๋นจิ่นกลับมา ภัยพิบัติจากตั๊กแตนที่นั่นบรรเทาลงแล้ว แต่ผู้ประสบภัยเป็นโรคระบาด ตอนนี้พวกเขาอาเจียน ท้องเสีย มีไข้และไอด้วย หมอล้วนแต่หนีไปหมดแล้ว ไม่มีใครกล้าอยู่ที่นั่น หมอประจำจวนของจวนกั๋วกง จวนแม่ทัพ และจวนอ๋องเย่ที่ถูกยืมตัวมาก็หนีไปหมดแล้ว และไม่รู้ว่าตอนนี้ไปถึงแล้วหรือยังไม่”
แม่ทัพฉีเป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก ฉีเฟยอวิ๋นเดาได้แล้ว และไม่ได้พูดอะไร
“นกพิราบส่งสารของอวิ๋นจิ่น ให้ข้าดูหน่อย”
แม่ทัพฉีส่งให้ฉีเฟยอวิ๋นดู ฉีเฟยอวิ๋นเปิดอ่าน อวิ๋นจิ่นอธิบายสถานการณ์ของผู้ป่วยอย่างชัดเจน
ฉีเฟยอวิ๋นสั่งให้ไปเตรียมยาสมุนไพรจีนสำหรับโรคหวัดจำนวนมาก ในวันนั้นนางสั่งทังเหอสองสามประโยคแล้วจากไป
ไม่ว่าอย่างไรอวิ๋นหลัวฉวนก็จะขอติดตามไปด้วย แต่ถูกฉีเฟยอวิ๋นปฏิเสธ
เมื่อมาถึงนอกเมืองหลวง รถม้าของหวังฮวายอันก็รอฉีเฟยอวิ๋นอยู่แล้ว ฉีเฟยอวิ๋นลงจากรถม้าและเดินไปหาหวังฮวายอัน：“เสี่ยวกั๋วจิ้ว”
“ข้ามาส่งเจ้า ขอให้เจ้าเดินทางอย่างราบรื่นและไม่ต้องกังวล ข้าส่งสายลับไปคุ้มกันพวกเจ้าตลอดเส้นทาง ในเวลานี้ในเมืองหลวงมีจวนกั๋วกงและจวนแม่ทัพอยู่คงไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอก”
“ขอบพระทัยเสี่ยวกั๋วจิ้วเพคะ”
ฉีเฟยอวิ๋นไม่มีอะไรจะพูด เรื่องนี้ไม่ใช่ความรับผิดชอบของพวกเขาสองสามีภรรยา เพียงแต่ในตอนนี้ชีวิตของผู้คนสำคัญที่สุด และนางก็ไม่สามารถนิ่งดูดายได้
หวังว่าโรคระบาดนี้จะผ่านไปโดยเร็ว และภัยพิบัติก็หมดสิ้นไป
หวังฮวายอันกล่าวว่า：“เจ้าจำไว้ว่าระหว่างอย่ายุ่งเรื่องของผู้อื่น ไม่ว่าจะฝนตกลมแรง หรือการปล้นฆ่าภรรยาก็อย่าไปสนใจ ขอเพียงแค่เดินทางไปทางใต้อย่างรวดเร็ว ผู้คนที่นั่นต้องการเจ้า ในเวลานี้สถานการณ์ที่นั่นกำลังลำบากจนยากที่จะควบคุม และเมืองหลวงก็อาจจะประสบกับโรคระบาด”
ฉีเฟยอวิ๋นยกมุมปากขึ้น กลัวว่าโรคระบาดจะมาถึงเมืองหลวง？
“เจ้าอย่าเข้าใจผิด เป็นเขาที่พูดกับข้า และให้ข้าบอกเจ้า”
ฉีเฟยอวิ๋นสับสนงุนงง：“ตอนที่ท่านอ๋องเสด็จไปก็พบว่ามีโรคระบาดแล้วหรือเพคะ？”
“สายลับไม่ได้ว่างงาน เป็นข้าที่บอก”
จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็เข้าใจ นางหันหลังกลับไปที่รถม้าอย่างรวดเร็ว อวิ๋นหลัวฉวนถูกอ๋องตวนรั้งไว้ นางจึงไม่ได้ตามไปด้วย
