บทที่ 202 เจอ
ตอนเช้าตรู่ ในหมู่บ้านคึกคักมาก นักล่ารวมตัวกันเป็นกลุ่ม พร้อมที่จะออกไป บางกลุ่มที่ยังรวบรวมคนไม่มากพอ ต่างโห่ร้องเสียงดังในจัตุรัสกลางเมืองเพื่อเรียกคน
โดยทั่วไปแล้ว ผู้ที่ใช้วิธีนี้เรียกมารวมตัวกันนั้น คือจอมยุทธ์ฝึกจิตระดับต่ำ หัวหน้ากลุ่มและสมาชิกหลัก ซึ่งส่วนใหญ่อยู่ในระดับจอมยุทธ์พรสวรรค์
สำหรับระดับปรมาจารย์ฝึกจิตที่สูงขึ้นไป ส่วนใหญ่มีกลุ่มอยู่แล้ว หรือร่วมมือกับคนที่คุ้นเคย
มีคนน้อยมากที่ออกไปตามลำพัง เพราะหากเผชิญกับอันตรายบางอย่างไม่มีใครช่วย มีแนวโน้มว่าจะเสียชีวิตอยู่ในป่า
หลัวซิวสวมสนับข้อมือแรงโน้มถ่วงสามอัน เดินออกมาจากเกสเฮ้าว์หมิงซีภายใต้ความกดดันของแรงโน้มถ่วงสิบเท่า พลังจิตแท้ของเขาถูกระงับ ดูเหมือนคนธรรมดาคนหนึ่ง
…
ในเทือกเขาจิ่วเฟิง ร่างของหลัวซิ่วเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วอยู่ในป่า เนื่องจากแรงโน้มถ่วงสิบเท่า เขากระโดดเหยียบกิ่งก้านของต้นไม้อายุยืนที่หนาทึบ และกิ่งก้านหนาจะแตกเป็นเสี่ยงเมื่อเขาเหยียบลงไป
……
แม้จะมีแรงโน้มถ่วงระงับอยู่ ทำให้พลังที่แท้จริงของเขาไม่สามารถใช้ออกมาได้อย่างเต็มที่ แต่ถ้าเขาสามารถนำแรงโน้มถ่วงมาใช้ ก็จะสามารถทำให้การโจมตีของเขายิ่งแข็งแกร่ง?
ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวของหลัวซิว แต่ยังมีมีวิธีที่จะนำแรงโน้มถ่วงไปใช้กับการต่อสู้
เขาได้เข้าไปในที่ลึกของเทือกเขาจิ่วเฟิงอย่างไม่รู้ตัว อสูรระดับ 3 มีทั่วไปในที่นี้ในบางครั้งอาจมีอสูรระดับ 4 ที่เทียบได้กับปรมาจารย์ฝึกจิต
ทันใดนั้น ภายใต้การรับรู้ของหลัวซิว มีจอมยุทธ์มนุษย์สิบกว่าคนปรากฏขึ้นมา
กลุ่มคนสิบกว่าคนปรากฏตัวอยู่ในส่วนลึกของเทือกเขาจิ่วเฟิง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต้องเป็นกลุ่มนักล่าที่ค่อนข้างแข็งแกร่ง
ในเวลาเดียวกัน หลัวซิวสัมผัสได้ถึงความแปรปรวนของพลังฟ้าดินจิต เหมือนว่ามีใครบางคนกำลังต่อสู้กันอยู่
เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติที่สุดในที่ที่ไร้ผู้คนนี้ หลัวซิวไม่ได้คิดที่จะเข้าไปร่วมดูด้วย
แต่ในเวลานี้ ภายใต้การรับรู้ของเขา มีลมหายใจแห่งชีวิตกำลังมาในทิศทางที่เขาอยู่ด้วยความเร็วที่เร็วมาก
หลัวซิวรีบไปซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ใกล้ ๆ ยับยั้งพลังจิตแท้เข้ามา
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง สายตาของหลัวซิวผ่านช่องว่างกิ่งก้านและใบไม้ของป่า เห็นร่างหญิงสาวที่บินผ่านไปในอากาศ
ภายใต้การรับรู้ของเขา ร่างผู้นี้เป็นหญิงสาว ชุดกระโปรงมีเปื้อนเลือด เหมือนได้รับบาดเจ็บสาหัส สะดุดกลางอากาศแล้วตกลงมาจากอากาศ
หลังจากนั้น ก็มีชายปรมาจารย์ฝึกจิตคนหนึ่งบินมา เป็นชายร่างกำยำที่สวมชุดเกราะสีแดงเข้ม มีดาบหนักสองมืออยู่ในมือ
“ฮ่าฮ่า สาวน้อย คราวนี้เจ้าหนีไม่พ้นแล้วนะ!”
จิตสำนึกของชายหนุ่มร่างกำยำจับจ้องไปที่หญิงสาวที่ตกลงไปในป่าอย่างรวดเร็ว พร้อมแสงชั่วร้ายในดวงตาของเขา
แต่จิตสำนึกของเขาไม่พบหลัวซิวซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้
ในเวลาเดียวกัน ภายใต้การรับรู้ของหลัวซิว รับรู้ได้ถึงลมหายใจของจอมยุทธ์พรสวรรค์มากกว่า 20 คน กำลังเคลื่อนที่มาทางนี้อย่างรวดเร็ว น่าจะเป็นพวกผู้ที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของชายร่างกำยำนี้
เมื่อจิตสำนึกของหลัวซิวสังเกตเห็นหญิงสาวที่ได้รับบาดเจ็บอีกครั้ง คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย
ไม่ใช่เพราะเขารู้จักหญิงสาวที่บาดเจ็บนางนี้ แต่เพราะรูปร่างหน้าตาของหญิงสาวผู้นั้นงดงามมาก
แม้แต่คำว่า “สวย” ก็ไม่สามารถอธิบายความงามของนางได้ แค่จิตสำนึกเท่านั้นที่สังเกตเห็น ดูเหมือนจะมีเวทมนตร์บางอย่างที่ยั่วยวนเขาอยู่ และอดไม่ได้ที่จะมีความคิดที่อยากจะหอมนาง
การฝึกฝนของนางผู้นี้ไม่สูงนัก นางอยู่ในฝึกจิตขั้น 1 ในขณะที่ชายร่างกำยำอยู่ในฝึกจิตขั้น 3
ทันใดนั้น หญิงสาวที่ได้รับบาดเจ็บก็เดินโซเซและวิ่งไปยังที่ที่หลัวซิวซ่อนตัวอยู่
“สาวน้อย เจ้าหนีไม่พ้นหรอก ฮ่า ฮ่า”
ชายร่างกำยำโฉบลงมาจากอากาศ ราวกับนกอินทรีที่มีกรงเล็บ จ้องไปที่กระต่ายบนทุ่งหญ้า
“ช่วยข้าด้วย……”
ในขณะนี้ หญิงสาวที่ได้รับบาดเจ็บตะโกนอย่างแผ่วเบาไปทางพุ่มไม้ที่หลัวซิวซ่อนตัวอยู่
“นางหาข้าเจอได้?” ใจของหลัวซิวกระตุก
พลังของเขาถูกยับยั้ง เว้นแต่ว่าจิตสำนึกของปรมาจารย์ยุทธ์ถึงการฝึกจิตระดับ 5 ขึ้นไป ไม่อย่างนั้นจะไม่สามารถหาเขาเจอได้อย่างแน่นอน
“ไม่มีใครมาช่วยเจ้าหรอก!”
ดวงตาของชายร่างกำยำเป็นประกายด้วยแสงชั่วร้าย จ้องไปที่ใบหน้างดงามของหญิงสาวที่ได้รับบาดเจ็บ ความปรารถนาชั่วร้ายจะพุ่งออกมา ไม่สามารถระงับได้เลย ราวกับปีศาจ
เขาเอื้อมมือไปจับหญิงที่บาดเจ็บ ความปรารถนาในใจของเขารอไม่ไหวแล้ว
กระทั่งในจิตใจของเขาก็ยังเต็มไปด้วยท่าทีที่หายใจไม่ออกของหญิงสาวผู้นั้น เขาเสียสติไปหมดแล้ว
“ช่างเถอะ ในเมื่อถูกนางเจอเข้า ก็ช่วยนางไว้”
ความคิดปรากฏขึ้น ร่างของหลัวซิววับหายไปในพุ่มไม้ ครู่ต่อมา เขาก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆหญิงสาวที่ได้รับบาดเจ็บ
“บูม!”
เขาดันมือข้างหนึ่งออกไป กระแทกชายร่างกำยำถอยไป ร่างของเขาลอยกลับหัวกลับหางไปในอากาศ
“เจ้าคือใคร?”
ชายร่างกำยำทั้งตกใจและโกรธแค้นพร้อมตะคอกถาม
“ไสหัวไปซะ!”
ดวงตาของหลัวซิวเย็นชา ยื่นฝ่ามือออกไป ดาบเปลวไฟสีดำที่ยาวกว่าสิบเมตรฟันเข้าหาชายร่างใหญ่ในอากาศ
สีหน้าของชายร่างกำยำเปลี่ยนไป หยิบดาบออกมาต้านทานทันที แต่ไม่สามารถต้านทานพลังดาบของหลัวซิวได้ และเขาก็ถูกฟันออกไปหลายสิบเมตร เลือดไหลออกจากมุมปากของเขา
แต่เจตนาฆ่าที่โหดเหี้ยมยังคงจับตัวเขาอยู่
ร่างกายได้รับบาดเจ็บสาหัส ทำให้จิตใจที่บ้าคลั่งของชายร่างกำยำจิตใจกลับมามีสติอีกครั้ง เขาเหลือบมองหลัวซิวด้วยความกลัว จากนั้นชี้นิ้วไปที่หญิงสาวที่บาดเจ็บและพูดว่า “เพื่อนผู้นี้ หญิงสาวที่อยู่ข้างๆเจ้าผิดปกติ เมื่อครู่นี้ข้าเสียสติไปแล้ว เลยลงทำร้ายเจ้า ข้าขอโทษ”
“ไสหัวไปซะ!”
หลัวซิวตะคอกอย่างเย็นชา เขาเองก็ดูออกว่าเมื่อครู่นี้ ชายร่างกำยำได้สูญเสียสติไป ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่ทำร้ายคู่เขา แต่จะฆ่าเขาโดยตรง
ชายร่างกำยำรู้ว่าอีกฝ่ายมีกำลังที่จะฆ่าเขา ดังนั้นเขาไม่พูดอะไรอีก คำนับให้หลัวซิวแล้วหันหลังบินหนีไปทันที
