นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น – ตอนที่ 132 ร่วงตกลงทะเล

เพราะว่าทhองทะเลmujกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา ไม่มีแม้แต่สัญญาณโทรศัพท์
ซูฉิงไม่รู้ว่าสร้อยที่คุณปู่ให้เธอมา จะช่วยส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือจากเธอไปถึงคุณปู่ได้มั้ย
“จะต้องได้แน่ “ฮ่อหยุนเฉิงจ้องตาเธอแล้วยักตคิ้ว
เครื่องส่งสัญญาณอย่างนี้ฮ่อหยุนเฉิงไม่เคยเห็นมาก่อน
คุณปู่ของซูฉิงไม่ใช่ตาเฒ่าบ้านนอกหรอกหรอ ทำไมถึงได้มีของเทคโนโลยีขั้นสูงอย่างนี้ได้
แววตานิ่งของฮ่อหยุนเฉิงอดไม่ได้ที่จะมองอย่างค้นหา
คู่หมั้นของเขาคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ
แค่ซูฉิงไม่เอ่ยปาก เขาก็จะไม่ถาม
เขาชอบเธอที่เธอเป็นเธอ ไม่เกี่ยวกับฐานะหรือครอบครัวของเธอ
ยิ่งใกล้พื้นทะเล ซูฉิงก็มองไปรอบๆ แล้วเหมือนว่าจะมองเห็นเกาะอยู่ไม่กี่เกาะ
ซูฉิงก็รู้สึกดีใจขึ้นมา อยากจะบอกฮ่อหยุนเฉิง แต่ก็ได้ยินน้ำเสียงน่าดึงดูดของฮ่อหยุนเฉิงดังขึ้นมาก่อน”ซูฉิง ดูนั่นสินี่นั่นมีเกาะด้วยเห็นมั้ย”
“ใช่”ซูฉิงพยักหน้า “ฉันกำลังจะบอกนายเลยว่าทางโน้นมีเกาะ”
ฮ่อหยุนเฉิงหัวเราะเบาๆ แล้วก็กระซิบข้างหูเธอ”พวกเราถือว่าใจตรงกันมั้ย”
พอพูดจบฮ่อหยุนเฉิงก็จูบเข้าที่ข้างหูของซูฉิง
ทันใดนั้นซูฉิงก็รู้สึกชาๆ จั๊กจี้จากหูลามไปทั่วทั้งตัว
หน้าของซูฉิงเห่อแดงระเรื่อ ผู้ชายคนนี้พูดจีบคนเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่
“เลิกพูดได้แล้ว “เธอที่เบี่ยงหน้าหลบ แล้วหันไปมองทางหมู่เกาะ
ถ้าหากบนเกาะมีน้ำจืดละก็ พวกเขาก็มีความหวังแล้ว
แต่ก็ไม่รู้ว่า จากตรงนี้ว่ายไปจนถึงเกาะจะใช้เวลานานแค่ไหน
อาหารที่ฮ่อหยุนเฉิงพกติดตัวมาด้วย สามารถประทังชีวิตพวกเขาสองคนจนถึงที่นั่นมั้ย
คุณปู่จะได้รับสัญญาณขอความช่วยเหลือจากเธอแล้วจะมาช่วยเธอมั้ยนะ
ซูฉิงที่กำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงของฮ่อหยุนเฉิงดังอยู่ข้างหู “ว่ายน้ำเป็นมั้ย”
“เป็น”ซูฉิงหยักหน้า
ฮ่อหยุนเฉิงหยิบเอาเสื้อชูชีพออกมาจากกระเป๋า แล้วค่อยสวมให้ซูฉิงอย่างระมัดระวัง “อีกประเดี๋ยวเราจะว่ายน้ำไปทางเกาะกัน”
“อืม “ซูฉิงตอบตกลงเบาๆ หวังว่าพวกเราจะโชคดีนะ บังเอิญเจอเรือที่ผ่านมา เราก็จะได้รับการช่วยเหลือแล้ว
ทั้งสองค่อยๆ ร่วงลงมา ร่วงลงมา ใกล้ถึงพื้นทะเล
ท้องทะเลที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ลมทะเลพัดน้ำทะเลจนทำให้เกิดเป็นลูกคลื่น ซัดไปมา
ซูฉิงก็กังวลขึ้นมาอีกครั้ง
แม้เธอจะว่ายน้ำเป็น เทคนิคว่ายน้ำก็ไม่เลว แต่ว่าอยู่ท่ามกลางท้องทะเลอย่างนี้ อาจจะพบกับอันตรายต่างๆ นานาได้
“ใกล้จะร่วงถึงน้ำแล้ว สูดลมหายใจเข้าลึกๆ “หลังจากคำนวณเวลาแล้วฮ่อหยุนเฉิงก็แกะเชือกที่มัดพวกเขาออกแล้วก็มัดเสื้อชูชีพของตนกับซูฉิงเข้าไว้ด้วยกัน
ทั้งสองจับมือกันแน่น แล้วก็ร่วงลงไปในน้ำทะเล
ซูฉิงกลืนน้ำทะเลไปหลายอึก ความเค็มของน้ำทะเลเข้าไปในปากเธอ รู้สึกแย่รับไม่ได้มาก
“ซูฉิงเป็นอะไรมั้ย “ฮ่อหยุนเฉิงหันไปมองซูฉิงที่ลอยอยู่เข้างๆ แล้วถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร นายละ”คลื่นทะเลที่ซัดถาโถมใส่ตัวของซูฉิง อย่างแรงจนรู้สึกเจ็บ เธอจับแขนของฮ่อหยุนเฉิงแน่น
ฮ่อหยุนเฉิงก็กอดซูฉิงแน่น แล้วก็จูบเข้าที่หน้าผากของเธอ”ไม่เป็นไร เธอฟังฉันนะ พวกเราจะร่วมแรงกันว่ายไปที่เกาะนั่นกัน”
พอพูดจบฮ่อหยุนเฉิงก็ปล่อยซูฉิง รูปร่างเพรียวสวยก็ใช้ท่ากบว่างไปทางเกาะ
แผลที่มือเริ่มรู้สึกปวดแล้ว
หลายวันก่อนเพื่อที่จะปกป้องซูฉิง แผลที่ถูกแอนนี่แทง เดิมทีเริ่มแผลสมานไม่เป็นอะไรแล้ว
แต่ตอนนี่พอมาแช่ในน้ำทะเล แผลก็เริ่มปริออกมาแล้ว
ฮ่อหยุนเฉิงคิ้วขมวด กัดฟันทนความเจ็บปวดเอาไว้
เวลานี้ เขาเป็นที่พึ่งทางใจของซูฉิง และก็เป็นที่พักพิงให้กับซูฉิง เขาจะแสดงความอ่อนแอออกมาไม่ได้
เขากลัวว่าซูฉิงจะเป็นห่วง
เขาไม่อยากให้ซูฉิงเป็นห่วง
ซูฉิงที่ว่ายตามมาทั้งสองช่วยกันว่ายไปข้างหน้า
แต่ว่าคลื่นก็ยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ทั้งสองลอยไปตามคลื่นซัด ทุกครั้งที่ว่ายไปข้างหน้ารู้สึกยากลำบากมาก
ซูฉิงเงยหน้ามองดูเกาะที่อยู้ไกลๆ ก็พบว่าเหมือนเกาะจะอยู่ไกลจากพวกเขามากกว่าเดิม
เธอพูดขึ้นด้วยความตกใจ “หยุนเฉิงเหมือนว่าเราจะยิ่งอยู่ห่างจากเกาะแล้วนะ….”
ฮ่อหยุนเฉิงก็เห็นอย่างนั้น
เพราะว่าตอนนี้กำลังเป็นว่ายน้ำทวนลม
แม้เขาจะว่ายน้ำจนสุดความสามารถแล้ว แต่คลื่นทะเลก็ซัดพวกเขาออกห่างจากทางเกาะ
ฮ่อหยุนเฉิงคิดอยู่สักพักก็พูดขึ้นเบาๆ ว่า”เอาอย่างนี้ พวกเราหยุดว่ายก่อน เก็บพลังเอาไว้ก่อน รอให้ลมหยุดก่อน พวกเราค่อยว่ายไปทางเกาะต่อ”
ซูฉิงพูดอย่างเห็นด้วย “ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น”
จากนั้นทั้งสองก็หยุดว่าย ลอยตัวติดกันแน่น
ดีที่ยังมีเสื้อชูชีพ ตอนนี้ไม่พวกเขาจะว่ายน้ำไม่เป็น ก็สามารถถูกคลื่นซัดไปได้ ไม่ต้องกลัวว่าจะจม
คลื่นที่ซัดไปเรื่อยๆ พร้อมทั้งลมทะเลที่พัดไปมา ซูฉิงก็กัดฟันยืนหยัดออมพลังไว้
คลื่นทะเลที่ซัดไปลูกแล้วลูกเล่า มาทางซูฉิงกับฮ่อหยุนเฉิง
ฮ่อหยุนเฉิงก็กอดซูฉิงแน่น”ซูฉิงไม่ต้องกลัวนะ อดทนอีกหน่อยนะ”
“ฉันไม่กลัว “ซูฉิงใจแต้นแรงขึ้นมา
มีฮ่อหยุนเฉิงอยู่ข้างๆ เธอ เธอก็รู้สึกปลอดภัยแล้ว
แม้จะเจอคลื่นลูกใหญ่สักแค่ไหน เธอก็ไม่กลัว
ทั้งสองลอยไปตามคลื่นที่ซัด
ก็ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ คลื่นลมก็ค่อยๆ เบาลง
“ดื่มน้ำหน่อย เพิ่มกำลัง “ฮ่อหยุนเฉิงหยิบเอาขวดน้ำจืดออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้กับซูฉิง”รอให้ลมหยุดแล้ว พวกเราจะว่ายน้ำไปทางเกาะกัน”
“ได้”ซูฉิงดื่มน้ำไม่กี่อึกก็ยื่นขวดน้ำให้กับฮ่อหยุนเฉิง
ฮ่อหยุนเฉิงรับมาแล้วเอาเก็บเข้าไปในกระเป๋า
ซูฉิงถามอย่างแปลกใจ”นามไม่ดื่มหรอ”
ฮ่อหยุนเฉิงตอบหน้านิ่งว่า”ฉันไม่หิวน่ะ”
ท่ามกลางท้องทะเลอย่างนี้ น้ำจืดคือสิ่งที่พลังชีวิต
แม้พวกเขาจะไปถึงเกาะแล้ว ก็ใช่ว่าที่เกาะจะมีน้ำจืด
ดังนั้น ตอนนี้พวกน้ำแร่พวกนี้เป็นของที่ล่ำค่าที่สุด
ฮ่อหยุนเฉิงอยากจะเก็บเอาไว้ให้กับซูฉิง
ซูฉิงก็รู้ได้ทันทีว่าที่ฮ่อหยุนเฉิงไม่ดื่ม ก็รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมา
ความมืดใกล้คืบคลานเข้ามา แสงพระจันทร์ก็ค่อยๆลอยเด่นขึ้นมา
ท่ามกลางแสงจันทร์ส่งสว่างลงมายังท้องทะเล สะท้อนกับน้ำสีฟ้าที่เป็นคลื่นซัด เกิดเป็นคลื่นที่สุดงาม เกิดเป็นลูกคลื่นซัดไปมา
ถ้หากว่าไม่ตกอยู่ในอันตราย แล้วมาว่ายน้ำชมจันทร์กับคนที่รักคงจะโรแมนติกไม่น้อย
“ซูฉิง ตอนนี้ลมสงบแล้ว พวกเรารีบว่ายไปทางเกาะเถอะ “ฮ่อหยุนเฉิงมองไปทางไกลโพ้นแล้วเอ่ยปากพูด แทรกความคิดฟุ้งซ่านของซูฉิง
เกาะที่เห็นวิบๆแวมๆ ถ้าไม่รีบว่ายน้ำไปเร็วๆ จะแย่เอา ถ้าเจอลมคลื่นอีก
“อืม พวกเรารีบกันเถอะ “ดื่มน้ำไปเมื่อกี้ ซูฉิงก็เริ่มมีแรงแล้ว
และเธอที่ขยับตัวกะทันหันจนไปโดนแผลของฮ่อหยุนเฉิง
“ซีด…….”ฮ่อหยุนเฉิงร้องซีดออกมาเบาๆ