นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น – ตอนที่ 226 ขอแต่งงานอีกครั้ง (๑)

“เกี่ยวกับโครงการอ่าวเป๋ยไห่ เธอรู้อยู่แล้วว่าวันนี้รัฐบาลจะประกาศแผนเขตอุตสาหกรรมเคมี? นอกจากนี้เธอก็ยังรู้อยู่แล้วว่าถังรั่วอิ่งจะแอบเปิดเผยราคาต่ำสุดและก็ใส่ร้ายเธอ” จู่ๆ ฮ่อหยุนเฉิงก็ถามขึ้น
“ใช่” ซูฉิงไม่ปฏิเสธ
“ดังนั้น ทุกอย่างก็อยู่ในแผนของเธอ” ฮ่อหยุนเฉิงมองตาของซูฉิงอย่างลึกซึ้ง
ต้องบอกเลยว่าผู้หญิงคนนี้เก่งมากจริงๆ
ฉลาด และเด็ดเดี่ยว วิธีการที่ใช้ก็เฉียบขาด สามารถน็อคคู่ต่อสู้ได้อยู่หมัดจริงๆ
เขาชื่นชมเธอมาก
เมื่อสบตาอันลึกซึ้งของฮ่อหยุนเฉิง ซูฉิงก็หายใจติดขัดขึ้นมา
เธอรีบเบือนหน้าหนี
“เลิกงานแล้ว ฉันกลับก่อนนะ” ซูฉิงหยิบกระเป๋าบนโต๊ะและเตรียมจะเลิกงาน
ขณะที่เธอกำลังจะเดินไปที่ประตู จู่ๆ ก็มีแรงมหาศาลมากระทบที่เอวของเธอ
ซูฉิงไม่ทันระวัง จึงเซตกไปอยู่ในอ้อมแขนของฮ่อหยุนเฉิง
“นายจะทำอะไร?” ซูฉิงถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
“ไปที่หนึ่งกับฉันหน่อย” ฮ่อหยุนเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
โดยไม่รอให้ซูฉิงตอบตกลง ฮ่อหยุนเฉิงก็จับมือซูฉิง และพาเธอไปที่รถของเขาโดยไม่มีคำอธิบายใด ๆ
“นายจะพาฉันไปไหน?” ซูฉิงมองออกไปนอกหน้าต่างและถามด้วยความสงสัย
ฮ่อหยุนเฉิงเหลือบมองซูฉิงนิ่ง ๆ และพูดอย่างเฉยเมย “ไปถึงเดี๋ยวก็รู้”
หลายวันก่อน เขาให้คนเตรียมการขอแต่งงานที่ยิ่งใหญ่เอาไว้ จริงๆ แล้วเขาต้องการเซอร์ไพรส์ซูฉิง
แต่ใครจะไปรู้ว่าซูฉิงกลับไปงานมอบรางวัลของเฉินจุนเหยียน และไม่ได้ให้โอกาสเขาเลยด้วยซ้ำ
คืนนี้เขาจะขอซูฉิงแต่งงาน และเขาจะต้องทำให้สำเร็จให้ได้!
ซูฉิงกระตุกยิ้มมุมปากโดยไม่พูดอะไร
ผู้ชายคนนี้กำลังจะทำอะไรอีกแล้ว? ทำเป็นเรื่องลึกลับไปได้
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ฮ่อหยุนเฉิงมาจอดรถที่ริมทะเล
“ถึงแล้ว” ฮ่อหยุนเฉิงลงจากรถ และช่วยเปิดประตูรถซูฉิง
ซูฉิงลงจากรถ และมองไปรอบๆ
ทะเลอันกว้างใหญ่อยู่ไม่ไกลนัก
เรือสำราญสุดหรูจอดอยู่ในทะเลอันเงียบสงบ
ซูฉิงจำได้ว่าเป็นเรือสำราญของฮ่อหยุนเฉิง
ครั้งที่แล้วฮ่อหยุนเฉิงก็ขอเธอแต่งงานบนเรือสำราญ
ตอนนี้ฮ่อหยุนเฉิงก็พาเธอมาที่นี่อีกครั้ง เขาต้องการทำอะไรกันแน่?
“ซูฉิงทางนี้” ฮ่อหยุนเฉิงดึงมือซูฉิไปขึ้นเรือสำราญ
บนเรือสำราญ มีบอดี้การ์ดสองคนยืนอยู่ที่ประตูซ้ายขวา เมื่อเห็นฮ่อหยุนเฉิงและซูฉิง พวกเขาจึงกล่าวด้วยความเคารพ “ทุกอย่างพร้อมแล้วครับประธานฮ่อ”
ฮ่อหยุนเฉิงพยักหน้าเบา ๆ
“ฮ่อหยุนเฉิงนายจะทำอะไรเนี่ย?” ชูฉิงอดถามไม่ได้
ฮ่อหยุนเฉิงเม้มปาก และยิ้มเบา ๆ “อีกแป๊บเดียวเธอก็รู้แล้ว”
เขาพาซูฉิงเดินไปที่ห้องอาหาร และนั่งที่โต๊ะที่เขาเคยขอเธอแต่งงานเมื่อครั้งที่แล้ว
ทันทีที่ซูฉิงนั่งลง ไฟทุกดวงในร้านอาหารบนเรือสำราญก็ดับลง
“อ๊ะ!” ทันใดนั้นก็มืดสนิท ซูฉิงจึงร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ
เธอกลัวความมืดมากที่สุด
“ซูฉิงไม่ต้องกลัว” เสียงนุ่มลึกของฮ่อหยุนเฉิงดังขึ้นในหูของซูฉิง
เขาเอื้อมมือออกไปจับมือของซูฉิงไว้ “หลับตาลงสิ”
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเสียงของฮ่อหยุนเฉิงถึงดูมีเสน่ห์ขนาดนี้ ซูฉิงจึงหลับตาลงโดยไม่รู้ตัว
อุณหภูมิที่ร้อนผ่าวจากมือใหญ่ของฮ่อหยุนเฉิงทำให้หัวใจของซูฉิงสงบขึ้นไม่น้อย
ไม่กี่นาทีต่อมาฮ่อหยุนเฉิงก็กระซิบที่หูของเธออีกครั้ง “ลืมตาได้แล้ว”
ซูฉิงลืมตาขึ้นอย่างสงสัย เธอเห็นแค่แสงเทียนที่ถูกจุดรอบ ๆ ทำให้บรรยากาศโรแมนติกมาก
และบนโต๊ะก็มีอาหารวางไว้อย่างสวยงาม ซึ่งแต่ละจานก็เป็นอาหารที่ซูฉิงชอบทั้งนั้น
ที่แท้ก็เป็นอาหารค่ำใต้แสงเทียนนี่เอง
ซูฉิงเงยหน้ามองขึ้นไปที่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ “นายทำตัวลึกลับขนาดนี้ก็เพื่อพาฉันมาทานอาหารค่ำเหรอ?”
“แน่นอนว่าไม่ใช่” ฮ่อหยุนเฉิงเลิกคิ้ว มองซูฉิงอย่างลึกซึ้ง และพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
มันจะเรียบง่ายเหมือนทานอาหารเย็นธรรมดาได้อย่างไร
เขาเตรียมการขอแต่งงานที่ยิ่งใหญ่เพื่อเธอเลยนะ!
“งั้นอะไรล่ะ?” ซูฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกงุนงง
ไม่ใช่ดินเนอร์ใต้แสงเทียน แล้วมันคืออะไร?
หรือว่าฮ่อหยุนเฉิงต้องการจะ…
ซูฉิงเริ่มแอบคาดเดาอยู่ในใจ
แต่ว่าเธอยังไม่ได้ตัดสินใจเลย
“ซูฉิงลองนี่สิ ของโปรดของเธอเลย” เสียงของฮ่อหยุนเฉิงดึงความคิดของซูฉิงกลับคืนมา
“ขอบคุณ” ซูฉิงกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง และเห็นฮ่อหยุนเฉิงตักกุ้งที่ปอกเปลือกแล้วลงในชามของเธอ
ซูฉิงคีบกุ้งขึ้นมาและกินมัน
อร่อยมาก
เมื่อเห็นท่าทางของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ากินอย่างเอร็ดอร่อย ฮ่อหยุนเฉิงก็ยกมุมริมฝีปากขึ้นเล็กน้อยและก็ปอกกุ้งอีกตัวแล้ววางลงในชามของซูฉิง “กินเยอะๆ นะ”
“ฉันปอกเองได้น่า” ซูฉิงเม้มริมฝีปากของเธอ
ดวงตาที่สดใสของฮ่อหยุนเฉิงจ้องไปที่ซูฉิง และเขาพูดด้วยเสียงที่นุ่มลึกว่า “ฉันชอบปอกกุ้งให้เธอ ถ้าคุณต้องการฉันจะปอกให้เธอตลอดชีวิตเลย”
มือของซูฉิงที่ถือตะเกียบอยู่ก็ขยับเล็กน้อย
ประโยคนี้ดูเหมือนคุ้นหูเล็กน้อย
ก่อนหน้านี้ฮ่อหยุนเฉิงก็เคยพูดไว้
ตอนนี้เขาก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง ซูฉิงรู้สึกว่าคืนนี้ฮ่อหยุนเฉิงพูดจริงจังมาก
ซูฉิงหลับตา แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน และตั้งใจกับการทานอาหาร
ดวงตาที่ลึกล้ำของฮ่อหยุนเฉิงจ้องไปที่ผู้หญิงที่อยู่ต่อหน้าเขา
คืนนี้เขาจะทำให้ซูฉิงกลับมาหาเขาให้ได้
“ฉันอิ่มแล้ว ไปได้หรือยัง?” หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ซูฉิงก็รู้สึกว่าเธอกินไปพอสมควรแล้ว ดังนั้นเธอจึงยืนขึ้น และถามฮ่อหยุนเฉิง
ฮ่อหยุนเฉิงเดินมายืนอยู่ต่อหน้าซูฉิง และมองลงมาที่เธอ “อย่าพึ่งรีบสิ”
“ฉันมีอะไรต้องกลับไปทำ” ซูฉิงขมวดคิ้ว
วันนี้หลี่เฉิงหยางกลับไปอย่างพ่ายแพ้ และจะต้องกลับมาจัดการกับฮ่อกรุ๊ปอีกครั้งอย่างแน่นอน
ดังนั้นเธอจึงต้องรีบออกแบบผลิตภัณฑ์ใหม่ของ “น้ำแข็งและไฟ” โดยเร็วที่สุด และเปิดตัวในตลาด
ซูฉิงวางแผนที่จะกลับไปออกแบบผลิตภัณฑ์ใหม่ของ “น้ำแข็งและไฟ” เพื่อรีบคว้าโอกาสนี้
“ซูฉิงมากับฉันหน่อย” ฮ่อหยุนเฉิงไม่ให้โอกาสซูฉิงเดินออกไป เขาจับมือเธอและพาเธอออกจากเรือสำราญไปโดยไม่มีคำอธิบายใด ๆ
“ฮ่อหยุนเฉิง นายกำลังจะทำอะไร?” ซูฉิงถาม
ผู้ชายคนนี้ทำตัวลึกลับ ไม่ยอมบอกเธอว่าเขาต้องการจะทำอะไร
ฮ่อหยุนเฉิงเม้มริมฝีปากของเขา “มากับฉันเดี๋ยวเธอก็รู้”
ซูฉิงกลอกตาใส่เขา “มีเรื่องอะไรจะพูดก็พูดมาตรงๆ ฉันไม่ชอบเล่นปริศนาคำทายนะ”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ ซูฉิงก็หยุดชะงักทันที
เพราะซูฉิงเห็นว่าตรงหน้าเธอ มีเฮลิคอปเตอร์จำนวนมากจอดอยู่ มันยิ่งใหญ่และน่าตกใจมาก
เมื่อกี้ที่พวกเขามาถึงยังไม่มีเฮลิคอปเตอร์พวกนี้เลย
เมื่อเห็นฮ่อหยุนเฉิง กัปตันเฮลิคอปเตอร์ต่างก็มาเข้าแถวและทักทายฮ่อหยุนเฉิง “ประธานฮ่อ!”
ฮ่อหยุนเฉิงพยักหน้าเบาๆ และถามว่า “เตรียมพร้อมหมดแล้วใช่ไหม?”
“พร้อมแล้วครับ!” กัปตันตอบพร้อมกัน
“นี่คือ?” ซูฉิงยิ่งงงเข้าไปใหญ่
ฮ่อหยุนเฉิงดึงซูฉิงขึ้นไปในเฮลิคอปเตอร์ที่ใหญ่ที่สุดทันที และให้ซูฉิงนั่งติดหน้าต่าง เขานั่งลงข้างซูฉิง
เฮลิคอปเตอร์ค่อยๆ บินขึ้นจากพื้น
“นี่ นายทำอะไรเนี่ย? ฉันกลัวความสูง…” ซูฉิงหลับตาลงโดยไม่รู้ตัว เธอพูดไม่ออกเลย
ฮ่อหยุนเฉิงบ้าไปแล้วเหรอ เขาก็รู้ว่าเธอกลัวความสูง แล้วยังจะพาเธอมาขึ้นเฮลิคอปเตอร์ในเวลากลางคืนอย่างนี้อีก?
เมื่อเห็นว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เขาที่ไม่ค่อยแสดงด้านที่ขี้กลัวออกมา ฮ่อหยุนเฉิงจึงหัวเราะด้วยเสียงต่ำ ยื่นมือใหญ่ออกไปกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา
“ซูฉิง มีฉันอยู่เธอไม่ต้องกลัว” ฮ่อหยุนเฉิงโน้มตัวลงเล็กน้อยและพูดด้วยเสียงต่ำข้างหูของซูฉิง
ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาถูกพ่นไปที่หูของซูฉิง
ในอ้อมกอดที่แข็งแรงของฮ่อหยุนเฉิง และความรู้สึกคุ้นเคยนั้นทำให้ซูฉิงล่องลองเล็กน้อย
อันที่จริงเธอก็ชอบความรู้สึกนี้มาก
แต่……