ตอนที่ 424 หนังสือเวียนของพ่อหลิน
“แม่ ฉันสบายดี” ยวี๋น่าพูดอย่างเคอะเขิน และขยิบตาให้แม่ของเธอต่อไป บอกให้เธอหยุดพูด
แต่แม่ของยวี๋โกรธและแสร้งทำเป็นไม่เห็นดวงตาของยวี๋น่าและพูดต่อว่า: “ดูคุณ ผอมแค่ไหน ก่อนหน้านี้คุณอยู่บ้านไม่ใช่หรอ ทำไมคุณถึงซีดแบบนี้ละ งั้นเธอกับฉันจะกลับไปใช้ชีวิตอีกสองวันเพื่อสุขภาพของเรา ”
แม่หลินเข้าใจโดยธรรมชาติว่าแม่ยวี๋หมายถึงอะไร และใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป
แม่ยวี๋เอื้อมมือออกไปทักทายยวี๋น่าให้มาอยู่ข้างๆ เธอ “น่าน่า ฉันมาที่นี่เพื่อเอาผลไม้หวานที่คุณชอบมาให้ ฉันเพิ่งทำไปเมื่อไม่กี่วันก่อน”
“คุณต้องดูแลตัวเองเมื่อพ่อแม่ไม่ได้อยู่กับคุณ ท้ายที่สุดคุณไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป การดูแลผู้ป่วยเป็นสิ่งที่น่าเบื่อหน่าย คุณเป็นหญิงมีครรภ์และคุณเป็นคนที่จำเป็นต้องเป็น ดูแลคุณดูแลคนอื่นได้ที่นั่น ”
นอกนั้นอย่าปล่อยให้ยวี๋น่าดูถูกตัวเอง ไม่เป็นพี่เลี้ยงให้ครอบครัวหลินของพวกเขา!
แม่หลินพูดอย่างเย็นชาว่า “ลูกชายของฉันกลายเป็นแบบนี้เพราะยวี๋น่า และเธอก็ริเริ่มที่จะให้ยวี๋น่าอยู่ที่นี่ สุดท้ายเธอเป็นหนี้ลูกชายของฉัน! ฉันเป็นหนี้ครอบครัวหลินของเรา!”
แม่ยวี๋ทนไม่ไหว เธอตบโต๊ะแล้วพูดอย่างโกรธเคือง “ครอบครัวหลินของคุณเป็นแบบนั้นหรือ? ข่มขู่หญิงมีครรภ์?!
“ลูกสาวของฉันสืบเชื้อสายมาจากตระกูลหลินของคุณ คุณแค่ไม่พูดขอบคุณ กลับเป็นคุณแบบนี้ จิตสำนึกของคุณถูกสุนัขกินหรือเปล่า!”
แม่หลินจ้องไปที่แม่ยวี๋ “เป็นอะไรกับยวี๋น่า นั่นคือสิ่งที่เธอเต็มใจจะทำ แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงคนโตในครอบครัวของคุณ? เธอเพียงแค่เลือกมาที่บ้านของหลินของฉันเพื่อเสิร์ฟชาและรินน้ำ!”
“ครอบครัวหลินของเราก็เป็นครอบครัวที่ร่ำรวยเช่นกัน และหลินหนานนั้นดีมาก ยวี๋น่ากำลังปีนเขาสูง ดังนั้นแน่นอนว่าเธอต้องจ่ายราคา นอกจากนี้ ก่อนที่จะแต่งงาน… หรืออะไรที่คู่ควรกับศักดิ์ศรี?”
“นี่สำหรับตระกูลหลินผู้ใจกว้างของเรา หากคนอื่นมีค่าเท่ากับเรา เราจะไม่ปล่อยให้เธอเข้าไปในบ้าน และฉันจะละอายใจกับเธอ!”
เธอ……เธอ……เธอ
แม่หลินดุยวี๋น่าครู่หนึ่ง โกรธจนตัวสั่น เธอไม่สามารถนั่งเฉยๆ ได้อีกต่อไป ยืนขึ้น ชี้ไปที่แม่หลิน และไม่สามารถพูดอะไรได้เป็นเวลานาน
“ทั้งหมดเป็นเพราะความดีของลูกชายฉันไม่ใช่หรือ! พวกเราน่าน่าเป็นเหยื่อ!”
แม่ยวี๋จับมือยวี๋น่าและกำลังจะออกไป “น่าน่า พวกเราไปกันเถอะ…”
“แม่ยวี๋น่าอยู่ไหม!”
เมื่อบรรยากาศระหว่างทั้งสองตึงเครียดและช่วงเวลาที่ใกล้จะแตกสลาย พ่อของหลินก็เข้ามา และเขาก็ขัดจังหวะคำพูดของแม่ยวี๋
อันที่จริง เขาได้ฟังคำพูดสองสามคำที่ประตูแล้ว และเมื่อเขาได้ยินคนทั้งสองกำลังโต้เถียงกันอยู่ เขาก็รีบเปิดประตูและเกลี้ยกล่อมให้พวกเขาสู้กัน
“ยวี๋น่าก็จริงเช่นกัน เธอไม่ได้บอกฉันล่วงหน้า ไม่อย่างนั้น คนขับจะต้องมารับคุณแน่นอน คุณจะทำอย่างไรเมื่อยืนขึ้น เชิญนั่ง นั่งลง”
“ยวี๋น่า รีบไปบอกให้แม่เธอนั่งลงเถอะ”
“แม่ นั่งลงสิ”
ยวี๋น่ากระซิบ แม่ยวี๋ ยังคงมีใบหน้าตรง กอดยวี๋น่าแน่นอยากจะพาเธอไป
เมื่อเห็นหน้าแม่ไม่ค่อยดี พ่อของหลินจึงพูดต่อ “น่าน่า ลูกสบายดี ขอบคุณน่าน่าที่ดูแลเธอที่นี่ตลอดสองวันนี้ มันเหนื่อยมากจริงๆ หากไม่มีเธอแล้ว เป็นไปไม่ได้”
“จิตใต้สำนึกของหนานหนานฟื้นขึ้นมาเล็กน้อยในช่วงสองวันที่ผ่านมา ไม่มีใครทำที่นี่ได้ เขาแค่ตะโกนเรียกน่าน่า น่าน่า”
“ลูกคนนี้ ยวี๋น่า อดทนกับความยากลำบากได้ ดีมาก ดีมาก แม่กับฉันยังคงคุยกันอยู่ที่บ้าน”
“ด้วยเหตุนี้ แม่ของเขายังคงโกรธ โดยบอกว่าลูกชายของหนาหนานถูกเลี้ยงดูมาโดยเปล่าประโยชน์ และหากเขาไม่สามารถอยู่เคียงข้างเขาได้ เขาจะต้องไปหายวี๋น่า
พ่อหลินยกย่องยวี๋น่าด้วยคำสองคำ และอธิบายเหตุผลว่าทำไมแม่หลินถึงอารมณ์ไม่ดีในตอนนี้
แม่หลินได้ยินเรื่องไร้สาระที่พ่อหลินพูดทั้งๆ ที่ลืมตา และผละออกอย่างโกรธเคืองทันที
หลังจากได้ยินเช่นนี้ แม่ยวี๋ก็สบายใจขึ้น เธอถูกยวี๋น่าลากแล้วนั่งลงอีกครั้ง
“พ่อหลินหนาน ไม่ใช่ว่าพ่อจะโกรธ แต่แค่สงสารลูก ลูกก็สงสารลูกด้วย ตอนนี้… ลูกสาวพ่อที่เลี้ยงมามากว่า 20 ปี ไม่ใช่สำหรับเธอที่จะรับใช้ผู้อื่น” แม่ยวี๋ขมวดคิ้วและกล่าวว่า
“ฉันรู้ รู้แล้ว กินข้าวหรือยัง” เมื่อเห็นว่าน้ำเสียงของแม่ยวี๋ดีขึ้นมาก คุณพ่อหลินรีบถามด้วยความเป็นห่วง
“ฉันกินมันบนเครื่องบิน” แม่ยวี๋ตอบ
พ่อหลินปลดถุงที่นำมา “ยวี๋น่า เธอยังไม่ได้กิน ฉันทำเพื่อแม่ครัวของฉันโดยเฉพาะมื้อเที่ยงนี้สำหรับคุณและแม่ของคุณ มาเถอะ มาทานอาหารกัน คุณไม่ได้บอกว่าคุณต้องการอะไรเปรี้ยว? น้ำส้มสายชูที่ฉันห่อไว้ให้คุณ
“ขอบคุณค่ะคุณลุง ปฏิกิริยาระหว่างตั้งครรภ์ตอนนี้รุนแรงมาก ฉันเลยต้องกินของเปรี้ยว” ยวี๋น่าพยักหน้า หยิบกล่องอาหารกลางวันแล้วตอบ
พ่อหลินดึงเก้าอี้และนั่งตรงข้ามกับแม่ของเขา
“แม่ของยวี๋น่าเนื่องจากน่าน่ามีลูก หลินหนานตื่นขึ้นมา งานแต่งงานของพวกเขาจะต้องถูกจัดเป็นวาระ คุณรู้ไหม ครอบครัวหลินของเราเป็นครอบครัวที่น่านับถือในเมือง A ดังนั้นเราจะไม่ปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างเลวร้ายกับยวี๋น่า”
คำพูดของพ่อหลิน ทำให้แม่ยวี๋สบายใจขึ้นมาก
ไม่ว่าอย่างไรหลินหนานเด็กแม่ยวี๋ยังคงชอบมากไม่ต้องพูดถึงว่ายวี๋น่ายังตั้งครรภ์อยู่ในขณะนี้
มันก็แค่… หลินหนานอยู่ในอาการโคม่าในขณะนี้
ดูเหมือนว่าเห็นความคิดของแม่ยวี๋ ยวี๋น่าก็จับมือแม่ยวี๋และพูดด้วยน้ำเสียงที่เปรี้ยว “แม่หลินหนานเขาจะตื่นขึ้นในไม่ช้า”
……
มันเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์อีกครั้ง
แสงแดดยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างกระจก เทลงบนเตียงใหญ่
ซูฉิงตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงง และกำลังจะลุกขึ้นเมื่อเธอเห็นร่างสูงและเปล่งปลั่งของฮ่อหยุนเฉิงพิงอยู่บนกรอบประตู
“คุณมาทำอะไรที่ประตูห้องของฉัน” ซูฉิงกลอกตาให้เขา
ฮ่อหยุนเฉิงก้าวเข้ามา “วันนี้เราจะไปเยี่ยมคุณปู่ที่บ้านหลังเก่า ลืมไปแล้วหรือ”
“เฮ้!” ซูฉิงตบแก้มเธอ เธอลืมไปจริงๆ
ฉันไปเตรียมตัวสำหรับการแข่งขันออกแบบเครื่องแต่งกายเมื่อคืนนี้ ฉันยุ่งมาก จนดึกดื่นจนลืมเรื่องสำคัญๆ แบบนั้นไป
ซูฉิงลืมตาขึ้นและมองไปที่ฮ่อหยุนเฉิง “คุณออกไปก่อน ฉันจะมาทันที”
เธอรีบลุกขึ้นและหลังอาหารเช้าไปบ้านเก่าของฮ่อกับฮ่อหยุนเฉิง
คุณฮ่อรอพวกเขาอยู่ที่บ้านหลังเก่ามานานแล้ว
ทันทีที่เขาเห็นรถของฮ่อหยุนเฉิงคุณฮ่อก็ทักทายเขาด้วยไม้เท้า
ท่านปู่ ช้าลงหน่อย” ฮ่อหยุนเฉิงรีบสนับสนุนท่านผู้เฒ่าฮ่อ
“ฉิงฉิง ทำไมคุณดูเหนื่อยจังหยุนเฉิงรังแกคุณหรือเปล่า” เมื่อเห็นใบหน้าที่เหนื่อยล้าของซูฉิง ท่านผู้เฒ่าฮ่ออดไม่ได้ที่จะถาม
ซูฉิงรีบส่ายหัวและยิ้ม “ไม่ คุณปู่ฮ่อฉันไม่ค่อยสบาย”
“ถ้าเด็กคนนั้นในหยุนเฉิงกล้าที่จะรังแกคุณ ไม่ต้องสุภาพ บอกปู่แล้วปู่ก็จะบอกคุณ” ท่านผู่เฒ่าฮ่อจับมือของซูฉิง และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความจองหอง
“ขอบคุณปู่ฮ่อ!” กระแสน้ำอุ่นพุ่งผ่านหัวใจของซูฉิง
“ไม่เอาน่า อย่าอยู่ที่นี่ เข้ามาในบ้าน” ท่านผู้เฒ่าฮ่อพาซูฉิงและเดินเข้าไปในวิลล่า
ฮ่อหยุนเฉิงก้าวไปข้างหน้าและตาม
