เมื่อเย่เซิ่งเทียนและหวางซีจากไป ดวงตาของโจวหมินหมินเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง และกัดฟันด้วยความแค้น: “กล้าตบฉัน ฉันไม่มีทางปล่อยพวกแกไปแน่ ค่อยดูเถอะ!!”
“หมินหมิน รีบเรียกรถพยาบาลให้ฉันด้วย ขาฉันหัก”
หูเซี่ยวเจ็บจนใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น สั่นเทาโดยไม่รู้ตัว
“เศษสวะ ทำไมแกไม่ไปตายซะ! ขนาดคนบ้านนอกคอกนาสองคนของเมืองเฉียนถังก็จัดการไม่ได้ แกมีประโยชน์อะไร!”
โจวหมินหมินกุมใบหน้า เตะหูเซี่ยวอย่างโกรธเคือง ทิ้งหูเซี่ยวไว้โดยไม่สนใจในทันที และก้าวเข้าไปในงานอย่างรุนแรง
“น่าโมโหชะมัด ทำไมถึงมีคนแบบนี้ด้วย”
หวางซีพูดอย่างไม่มีความสุข ตอนแรกอารมณ์ดี แต่ตอนนี้ถูกโจวหมินหมินก่อกวนแล้ว
เย่เซิ่งเทียนพูดปลอบโยน: “คนแบบนั้น ไม่คุ้มค่าให้เธอโกรธ เธอก็ไม่ต้องกังวล ทุบรถของพวกเรา หล่อนจำเป็นต้องชดใช้ เรื่องนี้เธอก็ไม่ต้องสนใจแล้ว ฉันมาจัดการเอง”
หวางซีพยักหน้า
ในเวลาเดียวกัน ในงานการกุศลมีคนมามากมายแล้ว คนดังจากทุกสาขาอาชีพ ดาราชายหญิง โดยพื้นฐานก็มาถึงแล้ว
สวรรค์บนดินแห่งนี้ได้รับการตกแต่งอย่างหรูหรามาก ประกอบกับว่าเจ้าภาพจัดงานคือตระกูลโจวของเจียงหนาน สถานที่จัดงานไม่ต้องพูดถึง สวยงดงาม ราวกับพระราชวัง
“คุณเย่ ประธานหวาง ทั้งสองท่านมาถึงแล้ว”
อู๋เฟิงทักทายด้วยความเคารพนบน้อม ค่อนข้างเกรงกลัว ตระกูลหมิงถูกทำลาย ทำให้พวกเขาเหล่านี้แต่ละคนก็ใจสั่นขวัญแขวน กลัวว่าทำให้เย่เซิ่งเทียนและหวางซีไม่พอใจ
“คุณไม่ต้องสนใจพวกเรา ควรทำอะไรก็ไปทำเถอะ”
เย่เซิ่งเทียนพูดอย่างราบเรียบ
หวางซีจ้องมองเขา และพูดว่า: “ประธานอู๋ ช่วงนี้ทางคุณมีโครงการอะไรดีๆบ้าง? พวกเราร่วมลงทุนกันหน่อย ก็นำพาฉันด้วย”
“คุณเย่ และคุณหวางซีก็พูดเกินไป”
ในเวลานี้ จ้าวปิงก็เข้ามา และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “คุณหวางซี ทางไซต์งานก่อสร้างของคุณขาดแคลนกำลังคน คุณบอกมาคำเดียวก็ได้แล้ว ทีมวิศวกรตระกูลจ้าวของพวกเราเหล่านี้ คุณสามารถใช้ได้ ”
หวางซีพูดอย่างค่อนข้างเกรงใจ: “ประธานจ้าว งั้นฉันก็ไม่เกรงใจแล้ว รองานเลี้ยงจบลง พวกเราคุยเรื่องโครงการเมืองใหม่กันหน่อย ฉันมีไอเดียบางอย่าง คุณช่วยตรวจสอบได้หน่อย”
จ้าวปิงเหลือบมองเย่เซิ่งเทียนอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นเขาไม่ได้สนใจ พูดอย่างรวดเร็วว่า: “นั่นเป็นเกียรติของผม หวังว่าคุณหวางซีอย่าได้รังเกียจที่ผมไม่มีสายตาที่เฉียบแหลมก็พอ”
อู๋เฟิงรีบพูดว่า: “ประธานหวาง ผมก็มีไอเดียบางอย่างอยากคุยกับคุณ ไม่งั้นพวกเราไปด้วยกันไหม?”
หวางซีพูดอย่างมีความสุข: “ได้สิคะ ตระกูลอู๋ของพวกคุณเป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านบันเทิง ถ้าคุณวางแผนการให้พวกเราได้ งั้นก็มั่นใจเต็มร้อยไม่มีวันพลาด”
“พวกคุณคุยกันเถอะ ฉันไปเดินเล่น”
รู้ว่าตัวเองอยู่ที่นี่ สองคนนี้ค่อนข้างยับยั้งชั่งใจ เย่เซิ่งเทียนเป็นคนเปิดโอกาสให้กับหวางซีก่อน ให้พวกเขาสามคนได้พูดคุยกัน
“งั้นเดี๋ยวฉันไปหานาย”
หวางซียิ้มเล็กน้อย เธอต้องการนำไอเดียบางอย่างของตัวเอง ไปใช้ ยังต้องร่วมมือกับตระกูลจ้าวตระกูลอู๋ตระกูลเหล่านี้ เพราะว่าขนาดวิศวกรรมทั้งหมดใหญ่เกินไป บริษัทหัวหยวนจัดการไม่ได้
เป็นคนไม่สามารถโดดเดี่ยวเกินไปได้ ไม่อย่างนั้นไม่มีทางเล่นด้วยกันกับคุณ ยกตัวอย่างเช่นตระกูลหมิง อยากจะเอารัดเอาเปรียบทุกทาง ก็อยากจะแทรกแซงด้านหนึ่ง ตระกูลจ้าวตระกูลอู๋ตระกูลพวกนี้ ต่างก็ปกป้องเหมือนหมาป่า
ถ้าหากตระกูลหมิงไม่ได้โดดเดี่ยวขนาดนั้น ก็ไม่มีทางไม่มีแม้แต่ผู้ช่วยในโครงการเมืองใหม่ หวางซีมองเห็นจุดนี้พอดี ถึงได้ตั้งใจดึงตระกูลอู๋และตระกูลจ้าวเข้าร่วมด้วยกัน
หวางซีรู้ว่า คนโลภมากได้ แต่ไม่รู้จักพอไม่ได้ นี่เป็นหลักการที่พ่อสอนตัวเองมาตั้งแต่เด็ก
เย่เซิ่งเทียนเดินไปที่ห้องโถงอื่น ชายชรากำลังเขียนตัวอักษรจีน กลุ่มคนมารวมตัวกัน และร้องเชียร์อย่างต่อเนื่อง
เย่เซิ่งเทียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ก็พอใช้ได้ ขาดความรู้สึกไปหน่อย ยังไม่เพียงพอถึงขั้นชำนาญระดับปรมาจารย์”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ มีคนไม่พอใจ และพูดอย่างเยือกเย็นว่า: “เด็กกะโปโลอย่างแกจะรู้เรื่องศิลปะการเขียนพู่กันจีนได้ยังไง? ไม่รู้เรื่องก็ไม่ต้องพูดจาส่งเดช อาจารย์มิยาโมโตะเป็นปรมาจารย์ด้านศิลปะการเขียนพู่กันจีนชั้นนำของประเทศอาทิตย์”
คนอาทิตย์เหรอ?
เย่เซิ่งเทียนพูดอย่างราบเรียบว่า: “ดีก็คือดี ไม่ดีก็คือไม่ดี”
อาจารย์มิยาโมโตะขมวดคิ้วเหลือบมอง และพูดว่า: “พูดแบบนี้นายรู้เรื่องงั้นเหรอ? มาๆๆ พู่กันให้นาย นายมาเขียน”
