ใครกัน กล้ามาสร้างปัญหาที่นี่?
ไม่รู้เหรอว่าที่นี่มีแต่คนมีชื่อเสียง?
หาเรื่องตายเหรอ?
หลายคนขมวดคิ้วและมองไปตามเสียง
เมื่อเห็นชายหนุ่มที่ไม่รู้จักเอนกายอยู่บนเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน ใบหน้าของเขาก็เย็นชาขึ้นมาทันที
“ไอ้หนู ข้าวกินตามอำเภอใจได้ แต่คำพูดมันพูดเรื่องไร้สาระออกมาไม่ได้ รู้ไหมวันนี้ใครอยู่ที่นี่ ทุกคนในที่นี้พร้อมที่จะเหยียบย่ำให้ตายได้ เห็นว่ายังเด็กไม่รู้เรื่อง รีบออกไปเลย นี้ไม่ใช่ที่ของคุณ”
ผู้กำกับวัยกลางคนตำหนิเขา เขามีสถานะที่สูงมากในวงการบันเทิงและได้สร้างภาพยนตร์หลายเรื่อง มือถือบุหรี่ สวมหมวก และมีจุดสีขาวบนใบหน้า นั่นคือไป๋เฉินผู้กำกับชาวต้าเซี่ยที่มีชื่อเสียง
ซุนผิงที่อยู่บนเวทีชี้ไปที่เย่เซิ่งเทียน และพูดว่า “คนนี้มันคนหลอกลวง เขาเกือบจะหลอกอาจารย์มิยาโมโตะได้แล้ว แต่โชคดีที่ฉันมาเจอก่อน ไม่อย่างนั้น ‘อารัมภกถาบทกวีหลานถิง’ระดับสูงสุดของอาจารย์มิยาโมโตะ ก็ถูกเขาหลอกไปได้”
ซุนผิงหยุดครู่หนึ่งและพูดต่อ “นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นคนหลอกลวงที่กล้าหาญแบบนี้ ฉันเพิ่งให้โอกาสเขาปล่อยเขาไป คาดไม่ถึงว่าเขาไม่รู้จบรรู้สิ้น ตามมาถึงที่นี่ได้ เราต้องไม่ทนต่อคนหลอกลวงแบบนี้ ปล่อยเขาไปไม่ได้”
คำพูดของซุนผิงกระตุ้นปฏิกิริยาของผู้คนมากมายในทันที
ที่นี่คือที่สำหรับเจ้านายเจ้าสัวเหล่าผู้มีอทธิพล และไอ้จนคนนี้เข้ามาเกี่ยวอะไรด้วย?
สังคมของเราเป็นที่ที่นายเข้ามาได้เหรอ?
แต่งตัวโทรมและมานั่งกับเรา นายกำลังดูถูกเราอยู่หรือเปล่า?
เป็นแค่คนจน ใครให้ความกล้าหาญนี้เข้ามาร่วมกับเรา?
ไอ้คนไม่รู้ที่ต่ำที่สูง ขยะชั้นต่ำ ดูแล้วคลื่นไส้จนอยากอาเจียนเลยทีเดียว
“มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ? ”
มีคนหัวเราะเยาะเย้ยและพูดเบาๆ “แม้แต่อาจารย์มิยาโมโตะก็ยังกล้ามาหลอกเหรอ? ช่างกล้าจริงๆ ”
อีกคนด่าว่า “รปภ.อยู่ไหน จับโยนส่งโรงพักไปสิ อารมณ์เสียจริงๆ ”
ดาราหนุ่มหน้าสดคนหนึ่งเย้ยหยัน “ไอ้เวรนี้มาจากไหน ตาบอดเหรอ? มาที่ที่มีคนใหญ่คนโตแบบนี้ ควรมาเหรอ? แต่งตัวอะไรมาก็ไม่รู้ ตั้งใจมาให้เรารังเกียจหรือไง? ”
พวกเขาดูหมิ่นเยาะเย้ย และพยายามประชดประชัน
ไป๋เฉินโบกมือแล้วพูดว่า “ทุกคนไม่ต้องอารมณ์กับเรื่องแบบนี้หรอก ไอ้หนู แกมันไม่มีใครสั่งสอน ไม่รู้จักมารยาท แต่ฉันเป็นคนมีเหตุผล ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณตายอย่างไม่เป็นธรรม คุณบอกว่าอักษรนี้เป็นของคุณเหรอ? ”
“ตลก ในโลกปัจจุบันนี้มีแต่อาจารย์มิยาโมโตะเท่านั้นที่เขียนได้ คำนี้แทบจะแยกไม่ออกจากผลงานดั้งเดิม‘อารัมภกถาบทกวีหลานถิง’ ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือมีความรู้สึกถึงอายุน้อยกว่า นี้เหรอที่คุณเขียนออกมา?
“เอาล่ะ ฉันขี้เกียจพูดจาไร้สาระกับนายแล้ว รปภ. จับมันไว้ แล้วส่งโรงพัก ขังมันเป็นเวลาสามห้าปี อย่าให้ไอ้งั่งคนนี้ออกมาได้”
“ใช่ ต้องทำให้เป็นบทเรียน อย่าให้เขาลืมไปง่ายๆ ”
ซุนผิงพูดเยาะเย้ยไม่หยุด
แต่ชิอิจิโร่ มิยาโมโตะไม่ไหวแล้ว เขายืนขึ้นอย่างโกรธเคืองและพูดว่า “ไอ้สารเลวพวกนี้ งานเขียนนี้เขียนโดยอาจารย์เย่เมื่อกี้นี้ ฉันไม่เก่งเท่าเขาหรอก รู้ไหม ไอ้หมาบ้า!
อะไรนะ!!
ไม่ใช่อาจารย์มิยาโมโตะเป็นคนเขียนเหรอ?
แต่เป็นเด็กคนนี้เขียนมันเหรอ?
นี้มันเรื่องอะไรกัน!
ไป๋เฉินและคนอื่นๆ นั่งไม่ได้ทันที พวกเขาต่างก็ตกตะลึง!
ใบหน้าของเขาแดงขึ้นชั่วขณะ และทันใดนั้นเขาก็มองไปที่ซุนผิงที่อยู่บนเวที
