หวางซีอ่านสัญญาไปหลายรอบ มีการอ่านทีละคำไปหนึ่งรอบ ไม่ได้พบว่ามีปัญหาใดๆ เลย
“พี่ซี หรือว่าเราเซ็นไปเถอะ แล้วเราค่อยเซ็นข้อตกลงปฏิเสธความรับผิดชอบกับพวกเขาอีกฉบับ แม้ว่าจะมีปัญหาอะไรก็ตาม มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเราเลย”
หลันรั่วรั่วกล่าวด้วยเสียงต่ำ เพราะนี่เป็นโอกาสสุดท้ายสำหรับบริษัทหัวหยวนแล้วจริงๆ จากนั้นก็พูดกับสองพ่อลูกนั้นว่า “ประธานหวางของเราเซ็นก็ได้ แต่ทางเราต้องการทำข้อตกลงปฏิเสธความรับผิดชอบขึ้นมาหนึ่งฉบับ เพื่อป้องกันว่าจะมีปัญหาเกิดในเรื่องนี้”
หลี่เย่าจู่รีบพยักหน้าและกล่าวว่า “มันเป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว ระมัดระวังก็เป็นเรื่องที่ดี”
หวางซีหายใจเข้าลึกๆ ถึงพยักหน้าเห็นด้วย และลงนามในสัญญา
หลันรั่วรั่วก็ได้ทำข้อตกลงปฏิเสธความรับผิดชอบขึ้นมาหนึ่งฉบับ และหลี่เย่าจู่ลงนามโดยไม่ได้อ่านดูเลย
“คุณหวางซี ขอบคุณมากที่ยอมช่วยเราในครั้งนี้ ถ้าคุณมีเวลาพอ ฉันขอเชิญคุณและสามีของคุณมาท่องเที่ยวที่เกาะดาวของเรา”
หลี่เย่าจู่พูดอย่างมีความสุขว่า
หวางซีถามด้วยความสงสัยว่า “คุณท่านหลี่ ฉันขอถามหน่อยได้ไหม? ทำไมคุณถึงเลือกฉันล่ะ? เหตุผลของพวกคุณดูเหมือนจะไม่เพียงพอสักเท่าไหร่”
หลี่เย่าจู่ยิ้มและพูดว่า “คุณหวางซี ในไม่ช้าคุณก็จะรู้เองว่า คุณเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดจริงๆ”
หลังจากพูดจบ ด้วยความกลัวว่าหวางซีจะกลับคำพูด เขาจึงรีบผลักรถเข็นของลูกชายและเดินจากไป
“พวกเขาแปลกมากเลย” หลันรั่วรั่วกล่าวอย่างโง่เขลา
“ใช่ ข้อตกลงปฏิเสธความรับผิดชอบก็เซ็นไปแล้ว นี่ไม่ใช่มาส่งเงินให้เราโดยเฉพาะเหรอ?”
หวางซีพยักหน้าอย่างว่างเปล่า และกล่าวเสริมว่า “ฉันรู้สึกว่าคุณท่านคนนั้นค่อนข้างที่จะคุ้นตา และเชิญเราไปที่เกาะดาว…… เกาะดาว…… หลี่ซื่อกรุ๊ป……พระเจ้า ไม่ใช่มั้ง? พวกเขาคือ……”
หลันรั่วรั่วกะพริบตา และถามอย่างสับสนว่า “คือใครเหรอ?”
หวางซีรีบเปิดโทรศัพท์และค้นหา เธอนั่งบนเก้าอี้ด้วยความตกใจ และพึมพำว่า “ไม่แปลกใจเลยที่ฉันรู้สึกคุ้นตา ไม่แปลกใจเลย…….”
มันคือหลี่ของเกาะดาว มันคือหลี่ของเกาะดาว คุณปู่คนแก่คนนั้น คือเกาะดาวหลี่เย่าจู่!! ตระกูลหลี่แห่งเกาะดาว มาขอร่วมมือกับพวกเรางั้นเหรอ และยังให้คุณเป็นเอเจนซี่ของตระกูลหลี่ในต้าเซี่ยอีกด้วย นี่มันช่างเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมากจริงๆ
หลันรั่วรั่วกระโดดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น
ไม่นานหลังจากที่หลี่เย่าจู่จากไป เจ้าห้าที่ดูแลสถานที่ก่อสร้างก็โทรหาหลันรั่วรั่ว กล่าวว่าซัพพลายเออร์วัสดุได้ติดต่อเขาไปแล้ว
ทางด้านตระกูลจ้าวและตระกูลอู๋ ก็โทรมาเช่นกัน โดยบอกว่าเรื่องได้รับการแก้ไขไปแล้ว และทุกอย่างก็กลับเข้าสู่ความปกติแล้ว
ทางฝั่งของหวางซี สายโทรศัพท์ของคู่ค้าก็โทรเข้ามาทีละคน ทั้งหมดมาจากฝั่งของตระกูลหลี่
“ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ล่ะ?”
ในหัวใจของหวางซีเต็มไปด้วยความสงสัย และยังไม่รู้ว่าเป็นเพราะเย่เซิ่งเทียน
ไม่นานหลังจากนั้น หยูฝานก็เดินเข้าไปในบริษัทหัวหยวนอย่างเร่งรีบ
“ประธานหวาง ฉันชื่อหยูฝานเป็นประธานของหยุนฝานกรุ๊ป เรื่องของคู่ค้าเป็นความเข้าใจผิดทั้งหมด คุณไม่ต้องกังวล ฉันจะโอนคู่ค้าเหล่านั้นทั้งหมดให้คุณเอง โปรดช่วยพูดต่อหน้าคุณเย่ให้ด้วย”
หยูฝานวางท่าทางของตัวเองต่ำและต่ำมาก เพื่อมายอมรับความผิดของเขา
แต่หลังจากได้ยินคำพูดของเขาแล้ว หวางซีก็คิดว่าเขากำลังพยายามอยากจะสร้างความสัมพันธ์กับเวินเฉิน ผ่านเย่เซิ่งเทียน เหตุผลที่เขามาหาตัวเอง ต้องเป็นเพราะว่าเขาพูดคุยกับเย่เซิ่งเทียนไม่ลงรอย ดังนั้นเขาจึงมาหาตัวเอง
ตัวเธอเองก็กลัวว่าจะทำลายมิตรภาพอันบริสุทธิ์ระหว่างเย่เซิ่งเทียนและเวินเฉิน และไม่ไปหาเวินเฉิน นับประสาอะไรกับคนพวกนี้ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกรังเกียจเล็กน้อยอยู่ในใจ
เมื่อนึกถึงเรื่องที่คู่ค้าถูกหยุนฝานกรุ๊ปขูดไปโดยใช้กลอุบาย หวางซีก็รู้สึกโกรธ และก็พูดอย่างสุภาพมากว่า “ประธานหยู ฉันดีใจมากที่คุณมาหาฉันได้ แต่ว่า ในตอนนี้ทางเราไม่ขาดแคลนคู่ค้าเลย ขอบคุณ”
หวางซีเป็นคนสุภาพ แต่หลันรั่วรั่วไม่สุภาพ และพูดด้วยใบหน้าที่เย็นชาว่า “ประธานหยู บริษัทหัวหยวนของเราไม่มีคุณสมบัติพอที่จะต้อนรับพระเจ้าอย่างคุณได้หรอก รีบไปเถอะ”
ไม่ขาดแคลนคู่ค้างั้นเหรอ?
เมื่อนึกถึงสิ่งที่หลี่เย่าจู่พูดกับเขาก่อนหน้านี้ หยูฝานก็ตะลึงไปเลย
ทีนี้ควรจะทำอย่างไร!
