บทที่ 442 เย่จิงหง คุกเข่าลง
เย่เซิ่งเทียนคือเจ้าเทพ!
ความจริงข้อนี้ ทำให้หลิวว่านจวินบ้าไปเลย เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันเป็นความจริง!
ชี้ไปที่หยางทาวกรีดร้อง ชี้ทุกคนแต่ก่นด่า
“เจ้าพวกไอ้โง่ เย่เซิ่งเทียนก็เป็นแค่ไอ้คนเลวทรามต่ำช้า ไอ้เด็กยากจน ไอ้ลูกนอกสมรสคนหนึ่ง เขาจะเป็นเจ้าเทพได้อย่างไร! หยางทาว เจ้าคนชั่วที่น่ารังเกียจ เพื่อจัดการกับพลังของตระกูลของเรา ถึงกับสร้างข่าวเท็จขึ้นมาว่า เย่เซิ่งเทียนเป็นเจ้าเทพงั้นเหรอ มึงแม่งไร้ยางอาย!”
“อดีตจอมพล หยางทาวโกหกคุณอยู่ เย่เซิ่งเทียนไม่มีทางที่จะเป็นเจ้าเทพ มันคือความทะเยอทะยานของหยางทาว เพื่อที่จะนำมาต่อสู้กับเหล่าตระกูลพวกเรา อดีตจอมพล ได้โปรดเชื่อฉันเถอะ เย่เซิ่งเทียนไม่มีทางที่จะเป็นเจ้าเทพเลย”
แต่ไม่มีใครสนใจเธอแม้แต่คนเดียว จ้าวกั๋วจู้และคนอื่นๆ ต่างก็เฝ้าดูเรื่องตลกกันอยู่ข้างๆ
หยวนเวินจินและคนอื่นๆ หน้าซีดเซียว คุกเข่าลงบนพื้นและไม่กล้าดิ้นรน
จ้าวอู่ หลี่จง เปาเฉิงหลงและคนอื่นๆ คุกเข่าลงกับพื้น สีหน้าของพวกเขาซีดเซียว และเหงื่อเย็นก็ไหลออกมาทั่วตัวดั่งสายฝน
นายพลยี่สิบกว่าคนมาจากกระทรวงกองทหารของพวกเขา มาเพื่อออกหน้าแทนตระกูลเย่ และฆ่าเย่เซิ่งเทียน แต่สิ่งที่พวกเขาคาดไม่ถึงเลย ก็เย่เซิ่งเทียนเป็นเจ้าเทพ!
ผู้คนเกือบหมื่นกว่าคนที่พวกเขาพามา ซึ่งเดิมที่ล้อมรอบตระกูลเย่เป็นสามชั้นด้านในและด้านนอก แต่ตอนนี้ทหารเหล่านี้ ก็ได้คุกเข่าลงบนพื้นทันที หลังจากที่รู้ว่าเย่เซิ่งเทียนก็คือเจ้าเทพ
“เจ้าหุบปากไปซะ!”
หลิวอวี่ตกใจกลัวจนตะลึงไปเลย แล้วตบเข้าที่หน้าของหลิวว่านจวินอย่างดุเดือด และพูดด้วยสายตาอย่างดุเดือดว่า “อีนังเลว มึงหาเรื่องให้ตระกูลเราต้องตาย!”
พัฟ!
หลิวว่านจวินถูกตบหน้าจนล้มลงกับพื้น ผมของเธอแผ่ออก เลือดหยดจากมุมปากของเธอ และเธอจ้องไปที่หลิวอวี่อย่างว่างเปล่า “พี่ คุณตบฉันเหรอ?”
บูม!
หลิวอวี่เตะเข้าไปที่ตัวของหลิวว่านจวิน และด่าว่า “ฉันอยากฆ่าเจ้าจริงๆ! ทำไมเจ้าถึงใจร้ายได้ขนาดนี้ แม้แต่เด็กก็ยังไม่ละเว้น เจ้าเป็นนายหญิงของตระกูลเย่ ทำไมถึงใจแคบขนาดนั้น! ถ้าฉันรู้แต่แรกว่าเจ้าหาฉันมาเพื่อไปจับตัวเด็กคนหนึ่ง ฉันคงสั่งสอนเจ้าไปนานแล้ว!”
หลังจากพูดแล้ว หลิวอวี่ก็คุกเข่าลงบนพื้น และร้องไห้ด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง “เจ้าเทพ โปรดยกโทษให้ฉันด้วย ฉันไม่รู้เรื่องจริงๆ ฉันถูกหลอกลวงจากหลิวว่านจวินอีกนังเลวคนนี้ ฉันไม่รู้เลยว่าเธอกำลังจะจัดการกับคุณ”
“เจ้าเหลวไหล!”
หลิวว่านจวินพูดอย่างไม่เต็มใจว่า “ทั้งๆ ที่เจ้าเป็นคนสอนฉันเอง พวกเจ้าบอกฉันว่ามีเพียงลูกชายของฉันได้เป็นผู้นำตระกูลแล้วเท่านั้น ฉันถึงจะสามารถได้เป็นนายหญิงของตระกูลเย่ตลอดไป พวกเจ้าบอกว่ามีเพียงลูกชายของฉันกลายเป็นผู้นำตระกูลเท่านั้น ตระกูลหลิวถึงรุ่งเรืองไม่มีวันล่มสลาย!”
เมื่อมองดูคนสองคนนี้กัดกันดั่งสุนัข อดีตจอมพลที่มีท่าทางซับซ้อน ก็ดึงปืนออกจากเอวของทหารรักษาการณ์ที่อยู่ข้างๆ โดยตรง และยิงหลิวว่านจวินและหลิวอวี่จนตายกับที่ทันที!
อดีตจอมพลโกรธจัด!
ทุกคนต่างคุกเข่าด้วยความกลัว เพราะกลัวว่านัดต่อไปของอดีตจอมพลจะยิงใส่บนร่างกายของตัวเอง!
อดีตจอมพลเริ่มเปิดการสังหาร!
ในคราวนี้ ทุกคนที่คุกเข่าอยู่กับพื้น หุบปากไปทั้งหมดเลย!
ไม่กล้าที่จะหายใจแรงเลยด้วยซ้ำ หลายคนถึงกับกลัวจนฉี่ราดกางเกงจากเสียงปืนสองนัดนี้ และกลิ่นปัสสาวะรุนแรงก็เผยออกมา
อดีตจอมพลโกรธจัด และพูดว่า “ตระกูลหลิว ทำผิดหนักหนายิ่งนัก ให้ยึดทรัพย์ทั้งหมด!”
หยางทาวพยักหน้าและกล่าวว่า “ทำตามที่อดีตจอมพลสั่ง ยึดทรัพย์ตระกูลหลิว พาทุกคนเข้าห้องขัง และสอบสวนอย่างช้าๆ”
บูม!
คำพูดเหล่านี้เหมือนกับค้อนยักษ์ ที่ทุบเข้าไปในหัวใจของทุกคน
ตระกูลหลิว จบสิ้นแล้ว!
แล้วตระกูลอย่างพวกเราล่ะ?
เราควรจะทำอย่างไร?
พวกเขามองดูอดีตจอมพลและขุนหลวงอย่างระมัดระวัง
แต่อดีตจอมพลไม่ได้สนใจพวกเขา อดีตจอมพลจับจ้องไปที่เย่จิงหงที่ยังไม่หายจากอาการตกตะลึง ตบเข้าที่ใบหน้าเย่จิงหงอย่างแรง และตะโกนด่าว่า “เย่จิงหง คุกเข่าลง!”
เย่จิงหงตกใจกับการตบหน้า จากนั้นเขาก็กลับมารู้สึกตัว คุกเข่าลงกับพื้นด้วยท่าทางมืดมนราวกับหุ่นกระบอก
พัฟ!
อดีตจอมพลตบหน้าเย่จิงหงอีกครั้ง และพูดอย่างเฉียบขาดว่า “เจ้ายอมรับความผิดหรือไม่?”
บทที่ 441 คุกเข่าลงเต็มพื้นเลย
บทที่ 443 ไม่คู่ควรที่จะคุกเข่าให้แม่ฉัน
