แต่ตอนนี้ ตระกูลซ่งกำลังทำการโจมตี เหตุการณ์นี้จะส่งผลกระทบต่อเย่เซิ่งเทียน ดังนั้นต้องมีข้อช่องโหว่มากมายอย่างแน่นอน
เพราะตามข้อมูลที่พวกเขาได้รับนั้น เย่เซิ่งเทียนเป็นเพียงตัวแทนของเจ้าเทพเท่านั้น ไม่สามารถควบคุมอะไรได้
เมื่อทางฝั่งของเย่เซิ่งเทียนเกิดปัญหา เจ้าเทพจะหาวิธีอื่นเพื่อต่อสู้กับเจ็ดตระกูลเก่าแก่อย่างแน่นอน แล้วเย่เซิ่งเทียนจะกลายเป็นเด็กที่ถูกทอดทิ้ง
เมื่อถึงเวลานั้น ตระกูลซ่งจะบดขยี้ตระกูลหลี่ ถึงเย่เซิ่งเทียนจะมีกำลัง แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้
ส่วนหวางซีเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้ซ่งหยวนลี่เสียชีวิต แล้วตระกูลซ่งจะปล่อยเธอไปได้อย่างไร?
ไอ้อู๋แอบหวาดกลัว แผนการของคุณหนู เป็นขั้นเป็นตอนและรอบคอบทุกย่างก้าว ซึ่งเย่เซิ่งเทียนไม่สามารถทำลายได้อย่างแน่นอน
“คุณหนู ฉันขอเตือนคุณว่าเย่เซิ่งเทียนไม่ใช่คนอ่อนแอ พวกเราต้องป้องกันไม่ให้พวกเขาต่อสู้จนตายกันไปข้างหนึ่ง มิเช่นนั้นพวกเราจะไม่เพียงสูญเสียสองอย่างในคราวเดียว และจะเหลือเพียงความว่างเปล่า”
เหย้ซูหลิงกล่าวเยาะเย้ยว่า “ฉันมีขอบเขต ถึงแม้ว่าเย่เซิ่งเทียนกับหวางซีจะหย่ากันแล้ว แต่เป็นไปไม่ได้ที่เย่เซิ่งเทียนจะไม่สนใจหวางซี นี่ก็คือจุดอ่อนของเขา ส่วนตระกูลกู่นั้นรู้เบาะแสของแม่เขา ฉันจะคอยดูว่าคราวนี้เขาจะเลือกอย่างไร?”
“ตระกูลซ่งจะค่อย ๆ บีบบังคับหวางซี ขอเพียงแค่เย่เซิ่งเทียนถูกเจ้าเทพทอดทิ้ง เส้นสายพวกนั้นของเขาก็จะไม่สามารถใช้ได้อีกต่อไป และเขาก็จะไม่สามารถต่อต้านตระกูลซ่งได้อีก เย่เซิ่งเทียนมีความแข็งแกร่งจริง แต่ตระกูลซ่งก็ไม่อ่อนแอ?”
“การแข่งขันทักษะทางการแพทย์ของหอรักษาคราวนี้ ทำให้เจ็ดตระกูลเก่าแก่สูญเสียครั้งใหญ่ แล้วพวกเขาจะยอมรามือได้อย่างไร นี่คือพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ และเย่เซิ่งเทียนไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ และไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในการแข่งขันทักษะทางการแพทย์ของหอรักษา ส่วนคนของเจ็ดตระกูลเก่าแก่และห้าตระกูลผู้ดี นอกจากมู่หว่านชิงจากตระกูลมู่แห่งหรดีที่ยังมีชีวิตอยู่ ส่วนคนอื่นนั้นตายเกือบหมด ความสูญเสียใหญ่ขนาดนี้ ตระกูลเก่าแก่ผู้ดีรับไม่ได้อย่างแน่นอน”
“สิ่งสำคัญที่สุดคือคนของตระกูลเก่าแก่ผู้ดีไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่พวกเขารู้ว่ามันเกี่ยวข้องกับเย่เซิ่งเทียน และเหตุผลที่พวกเขาไม่ได้ลงมือเคลื่อนไหว นั้นเป็นเพราะว่าพวกเขาไม่มีข้ออ้าง ตอนนี้เย่เซิ่งเทียนฆ่าเศษเดนอย่างซ่งหยวนลี่ตายไปแล้ว ซึ่งเป็นการสร้างความแค้นกับตระกูลซ่ง ประจวบเหมาะที่จะทำให้ตระกูลกู่มีข้ออ้าง”
ไอ้อู๋พยักหน้าและกล่าวว่า “คราวนี้เย่เซิ่งเทียนอาจจะรอดยาก ดังนั้นทำไมคุณหนูถึงยังทำเช่นนี้? ถึงแม้ว่าเย่เซิ่งเทียนจะแข็งแกร่งแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของตระกูลเก่าแก่ผู้ดีได้ และตระกูลซ่งจะไม่ปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน ตระกูลกู่จะต้องส่งผู้แข็งแกร่งมาที่นี่ และเย่เซิ่งเทียนต้องตายอย่างแน่นอน”
ในที่สุดก็กลับมาถึงวิลล่า เหย้ซูหลิงนอนบนโซฟาและรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นเล็กน้อย และกล่าวว่า “เธอไม่รู้อะไรเลย? ฉันแค่ต้องการเห็นว่าเย่เซิ่งเทียนจะทำลายเกมครั้งนี้ได้อย่างไร ถ้าเขาสามารถทำลายเกมนี้ได้ ถ้าเช่นนั้นต่อไปฉันจะกลายเป็นผู้หญิงของเขา แล้วไงล่ะ? แต่ถ้าเขาไม่สามารถทำลายเกมนี้และเสียชีวิต ฉันจะถือว่าใช้ประโยชน์จากคนไม่เอาถ่าน”
ไอ้อู๋ไม่สามารถตามความคิดของเหย้ซูหลิงได้จริง ๆ เธอรู้สึกว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณหนูก็เป็นฝ่ายเสียเปรียบ
เย่เซิ่งเทียนเป็นคนจัดดอกไม้ และคุณหนูเป็นดอกไม้ดอกนั้น คนจัดดอกไม้จะเสียเปรียบอย่างไร? คนที่เสียเปรียบคือดอกไม้อย่างคุณหนู
ขณะนี้ อีกฝั่งหนึ่ง
หลี่เย็นหรานทำให้ผมของตนเองยุ่งเหยิง ราวกับว่าเธอถูกเย่เซิ่งเทียนขืนใจ เธอไปอยู่ตรงหน้าหลี่กั๋วหรงและร้องห่มร้องไห้ เล่าว่าเมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้น
“อะไรน่ะ?!!!”
หลี่กั๋วหรงที่อุ้มซือซือไว้ ลุกจากเก้าอี้ทันที ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม เขาจ้องมองหลี่เย็นหรานและกล่าวว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ หลานเล่าให้ปู่ฟังอย่างละเอียด!”
หลี่เย็นหรานแสร้งทำเป็นหวาดกลัวและคุกเข่าลง ร้องไห้และกล่าวว่า “คุณปู่ เป็นความผิดของหนูเอง หนูไม่ควรดื่มเหล้า และไม่ควรให้พี่เขยดื่มเหล้า มิเช่นนั้นมันก็จะไม่เกิดความผิดใหญ่หลวง คุณปู่ ด่าและตีหนูเถอะ แต่หนูขอร้องคุณปู่ ตอนนี้คุณปู่ช่วยไปเกลี้ยกล่อมพี่ซีหน่อย คุณปู่ หนูรู้ว่าตนเองทำผิดอย่างใหญ่หลวง หนูจะออกไปจากตระกูลหลี่เอง และจะไม่กลับมาอีก”
“หุบปาก แล้วพาปู่ไปหาหวางซี!”
หลี่กั๋วหรงโกรธจนพูดอะไรไม่ออกเป็นเวลานาน หลี่เย็นหรานเป็นหลานสาวสุดที่รักของเขา ส่วนหวางซีเป็นดวงใจของเขาเช่นกัน และเขารู้สึกว่าตนเองเป็นหนี้หลี่หลานสองแม่ลูก
ตอนนี้เกิดเรื่องที่ผิดศีลธรรมเช่นนี้ ทำให้เขาไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับหลานสาวอย่างหวางซีอย่างไร
ซือซือที่อยู่ในอ้อมแขนของหลี่กั๋วหรง เธอไม่สามารถเข้าใจความหมายของคำเหล่านี้ได้ เพียงแค่กอดคอหลี่กั๋วหรงไว้แน่นตามสัญชาตญาณเท่านั้น
ทันใดนั้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ทำให้เด็กน้อยรู้สึกกลัวเล็กน้อย
