Mars เจ้าสงครามครองโลก – บทที่ 1059 ถึงคราวฉันแล้ว

Mars เจ้าสงครามครองโลก บทที่ 1059 ถึงคราวฉันแล้ว
เย่เซิ่งเทียนยังมีอีกหลายอย่างที่อยากจะถาม แต่เงาร่างของจักรพรรดิไท่ก็ไม่สามารถยืนหยัดได้ไหว และสลายไปแล้ว

“เหมือนว่าฉันรู้สึกค่อนข้างคุ้นเคยกับเขา”

วิญญาณหอคอยขมวดคิ้วและกำลังครุ่นคิด แต่ความทรงจำของมันขาดหายไป มีหลายอย่างที่นึกไม่ออก

“หลักธรรมพิทักษ์……จักรพรรดิไท่ ก็คือผู้คุ้มครองในตอนนั้นเหรอ? โลกใบนี้ คืออะไรกันแน่?”

เย่เซิ่งเทียนพูดพึมพำ รู้สึกถึงหลักธรรมเส้นนั้นในร่างกาย ราวกับว่าเกี่ยวข้องกับสิ่งมีชีวิตทั้งหลาย

และหนังสือแห่งโชคที่เขาตระหนักได้ ก็คือครอบคลุมไปทุกอย่าง

“หลักธรรมนี้ ดูเหมือนว่าเตรียมมาเพื่อฉันโดยเฉพาะ นี่ก็เกี่ยวข้องกับจักรพรรดิไท่ไหม?”

เย่เซิ่งเทียนพูดพึมพำ รู้สึกสงสัยเล็กน้อย

หลังจากที่เข้าสู่โลกชูร่า ทั้งหมดในที่แห่งนี้ ราวกับว่ามีผลกระทบกับเขา

จักรพรรดิไท่เคยปกป้องสถานที่แห่งนี้เพื่อเผ่าพันธุ์มนุษย์เป็นเวลาหลายแสนปี

จอมพลเทพชิงเฟิงตายในสงคราม โจวเฉิงรอเขานับหมื่นปี

ตอนนี้ สิ่งที่จักรพรรดิไท่ทิ้งไว้ก็คือหลักธรรมพิทักษ์

ทั้งหมดนี้ ก็เพื่อที่จะคุ้มครองเผ่าพันธุ์มนุษย์

มันอาจจะเป็นไปได้ว่า จักรพรรดิไท่และพวกเขาในตอนนั้น ทำสงครามเพื่อที่จะคุ้มครองเผ่าพันธุ์มนุษย์หรือเปล่า?”

ในบรรดาเผ่าพันธุ์มนุษย์ มีการแบ่งกลุ่มชาติพันธุ์หรือไม่? คล้ายกับในปัจจุบันที่แบ่งเป็นคนผิวเหลือง คนผิวดำ คนผิวขาว เป็นต้น

ตอนนั้นพวกเขา มีการแบ่งแยกแบบนี้ไหม?

เย่เซิ่งเทียนขมวดคิ้ว

ให้เขาคุ้มครองประเทศต้าเซี่ย เขาก็ไม่ได้ขัดแย้งอะไร

คุ้มครองคนกลุ่มนั้นในผืนดินประเทศต้าเซี่ย แม้ว่าในบรรดาพวกเขาจะมีคนเคยทำร้ายเขาก็ตาม เขาก็ไม่ขัดแย้ง

แต่คนอื่นที่ไม่ใช่คนประเทศต้าเซี่ย ให้เขาไปปกป้อง เขาก็ต้องคิดแล้วคิดอีกเลย

เหมือนกับประเทศนัมเบอร์วัน ประเทศอาทิตย์ ให้เขาไปคุ้มครองประเทศเหล่านี้ ก็ไม่มีทางเป็นไปได้เลย

ไม่ฉวยโอกาสทำลาย พวกเขาก็ถือว่ามีความเมตตาแล้ว

ยังจะไปคุ้มครองอีก?

เย่เซิ่งเทียนอยากรู้ว่า จักรพรรดิไท่และคนอื่นๆในตอนนั้น เคยเจอปัญหาแบบนี้ไหม

“ถึงเวลานั้นก็ค่อยว่ากันเถอะ ถ้าไม่รู้จักว่าสิ่งใดควรสิ่งใดไม่ควร ทำไมฉันจะต้องไปสนใจความเป็นความตายของพวกเขาด้วยล่ะ”

เย่เซิ่งเทียนยิ้มอย่างเย็นชาอยู่ในใจ

เขาไม่ใช่คนที่ใจกว้างอะไร ฉันก็เป็นแค่คนธรรมดาที่มีความเห็นแก่ตัว ทำไมจะต้องแสร้งทำเป็นนักบุญขนาดนั้นด้วย?

ความแค้นบางอย่าง ฝังอยู่ในกระดูก และไม่มีทางลืมได้เลย

จำสิ่งเหล่านี้ไว้ ไม่ใช่เพื่อที่จะแก้แค้นหรืออะไร แต่เพื่อที่จะจำไว้ถึงความทุกข์ทรมานที่ผ่านมา

ยิ่งกว่านั้น ความแค้นเป็นร้อยๆปีก็สามารถล้างแค้นได้

นี่มันผ่านมานานแค่ไหนแล้ว?

“สำเร็จแล้วเหรอ?”

วิญญาณหอคอยถามด้วยความประหลาดใจ

“สำเร็จแล้ว”

เย่เซิ่งเทียนหรี่ตาลง น้ำเสียงกลับไม่ค่อยมีความสุขนัก

ที่มีอยู่ เพียงแค่ความปรารถนาที่จะแก้แค้น!

ใช่ ในที่สุดก็แก้แค้นได้แล้ว!

ในที่สุดก็สามารถช่วยแม่ออกมาได้แล้ว!

รอมาหนึ่งวัน เขารอมานานมากๆ!

เขาฝันไป เพื่อรอคอยวันนี้!

ในที่สุด เขาก็รอได้แล้ว!

ส่วนการคุ้มครอง ให้ทำลายศัตรูก่อนแล้วค่อยคุ้มครอง!

เขาเดินมาเส้นทางบำเพ็ญตนนี้ ก็เพื่อที่จะทดแทนบุญคุณและแค้นต้องชำระ เพื่อฆ่าศัตรูเหล่านั้น!

ศัตรูไม่ถูกทำลาย จะคุยเรื่องการคุ้มครองได้ยังไง?

ถ้าแม้แต่คนที่อยู่ใกล้ตัวเองมากที่สุดหายไปไม่สามารถคุ้มครองได้ ยังจะคุยเรื่องการคุ้มครองเผ่าพันธุ์ประเทศต้าเซี่ยได้อีกเหรอ?

นั่นมันเรื่องตลกแล้ว!

“ตอนนี้ ถึงคราวฉันแล้ว!”

ในน้ำเสียงของเย่เซิ่งเทียน เต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่รุนแรง

ราวกับว่ามีพลังฮึกเหิมปรากฎขึ้นมา

ทำให้วิญญาณหอคอยอดประหลาดใจไม่ได้

คราวนี้ ถ้าเย่เซิ่งเทียนไม่ฆ่าคนจนนองเลือดมาก เขาก็จะไม่หยุดหรอก!

ในเวลานี้ ในจิตสมองของเย่เซิ่งเทียน หนังสือแห่งโชคเดิมทีลอยอยู่อย่างเงียบๆ จู่ๆ ก็พลิกเปิดหน้าที่หนึ่ง

บนกระดาษเปล่าแผ่นหนึ่ง พลังแห่งกฎปรากฎขึ้น แล้วค่อยๆจับตัวกันออกมาเป็นตัวอักษรฆ่าสีแดงสด ราวกับว่าเลือดสดแข็งตัว!

เมื่อคำว่าฆ่าออกมา จิตสมองเดือดพล่านขึ้นมา เจตนาฆ่าทำให้เกิดคลื่นลูกใหญ่

“นี่คือ……”

เย่เซิ่งเทียนเข้าใจ พูดแบบเงียบๆ: “กฎเกณฑ์แห่งหลักธรรมกลายเป็นของสำผัสได้ ได้รับอิทธิพลจากฉัน รวมกันกลายเป็นอักษรทิพย์ เป็นไปได้ว่า หนังสือแห่งโชคนี้ เมื่อฉันเข้าใจกฎแห่งหลักธรรมทั้งหมดแล้ว รวมกันกลายเป็นอักษรทิพย์ หลังจากเติมเข้าไป ถึงจะถือว่าเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่งั้นเหรอ?”

แต่ว่า ตอนนี้เขาไม่มีเวลาไปดูอย่างละเอียด

ด้านนอก ล้วนแล้วเป็นศัตรูของเขา!

ฝืนยืดลมหายใจเฮือกสุดท้ายอยู่นาน ถึงเวลาล้างแค้นแล้ว!

“ตอนนี้ ถึงคราวฉันแล้ว!”