การฝึกฝนไม่ใช่เรื่องง่าย พริบตาเดียวก็ผ่านฤดูใบไม้ผลิไป ใบไม้ร่วงหมดแล้ว
ในเมืองเจียงหลิน ใกล้ปลายปีแล้ว หิมะเต็มกิ่งไม้
วันนี้เป็นอีกวันที่สถาบันสอนวิชาบู๊รับสมัครนักเรียน ที่มีแค่ปีละครั้ง ลานกว้างขนาดใหญ่ มีหินศิลาดำวางไว้
เสียงคนดังเจี๊ยวจ๊าว คึกคักเป็นอย่างมาก
สามวันต่อมา หนุ่มสาวที่อายุไม่เกิน 18 ปี ล้วนเข้ามาลองได้ ผลจะถูกบันทึกโดยผู้ตรวจสอบของสถาบันสอนวิชาบู๊ที่อยู่ที่นี่ หนุ่มสาวที่ถึงมาตรฐาน จะได้เข้ามาฝึกในสถาบันสอนวิชาบู๊สามปี
ทุกครั้งที่ถึงช่วงนี้ เป็นช่วงที่เมืองเจียงหลินคึกคักที่สุด มีคนเข้าไปทดสอบ แทบจะทุกช่วงเวลา แม้คนทั้งเมืองเจียงหลินที่สามารถเข้าไปฝึกฝนในสถาบันสอนวิชาบู๊ได้จริงๆ จะมีไม่กี่คนเท่านั้น แต่นี่ไม่สามารถขัดขวางความกระตือรือร้นของทุกคนได้
เวลาสองวันก่อนหน้านี้ ล้วนเป็นช่วงของคนทั่วไป เมื่อถึงวันที่สาม ตระกูลลู่ ตระกูลโม่ จึงจะลูกหลานของตระกูลตัวเองออกมาทดสอบ
แต่ปีนี้ ตระกูลใหญ่นิ่งมาก เพราะตระกูลพวกเขา ล้วนมีคนเข้ามาในสถาบันสอนวิชาบู๊แล้ว มีผู้สืบทอดต่อไปแล้ว
ทุกครั้งในช่วงเวลานี้ ลูกหลานที่ไปมาระหว่างสถาบันสอนวิชาบู๊ จะรีบกลับไปเตรียมงานเทศกาลเซ่นไหว้ประจำปีที่ตระกูลตัวเอง
ลู่หมิง จางเยว่หาน โม่หยุนเฟย ล้วนนั่งอยู่ข้างผู้นำตระกูลตัวเอง
นี่เป็นโรงน้ำชาข้างลานกว้างที่อยู่ตำแหน่งดีที่สุด มองเห็นชัดเจน มองจากด้านบนโรงน้ำชา สามารถมองเห็นได้ทั้งลานกว้าง
ตอนนี้ทุกห้องในโรงน้ำชา มีคนนั่งเต็มไปหมด ห้องที่ดีที่สุดไม่กี่ห้อง ถูกเก็บไว้ให้ตระกูลใหญ่ ในเมืองเจียงหลิน
โม่เทียนดื่มชาอย่างสบายใจ พูดคุยยิ้มแย้มกับโม่หยุนเฟย และโม่หลินที่อยู่ข้างๆ
สีหน้าทุกข์ใจ ช่วงนี้ เพราะแพ้ให้ตระกูลลู่แสนเหรียญทอง ทำให้ผู้นำตระกูลจางกลุ้มใจอยู่สองสามเดือน เงินขาดดุล ทำให้ความคับแค้นใจของตระกูลได้ระบือไปทั่ว เดาว่าคงจะใช้เวลา 1-2 ปี ถึงจะสามารถฟื้นฟูพลังในการขับเคลื่อนการดำรงชีวิตกลับมาได้อีกครั้ง ทุกครั้งที่คิดถึงจุดนี้
จางเยว่หานที่อยู่ข้างๆ ไม่พูดอะไรสักคำ สายตาเอาแต่มองออกไปข้างนอก เหมือนกำลังรอใครมา
มีเพียงลู่เฮ่าหรานของตระกูลลู่ ที่ดื่มชาไม่ลง อดหันไปถามลู่หาวที่อยู่ข้างๆ ไม่ได้ “ทำไมลู่ฝานยังไม่กลับมา เขาไม่รู้เหรอว่าช่วงนี้เป็นการรับสมัครนักเรียนของสถาบันสอนวิชาบู๊ นายส่งคนไปหาแล้วหรือยัง”
ลู่หาวไม่รู้ว่าวันนี้ตอบเป็นครั้งที่เท่าไรแล้ว พูดด้วยสีหน้าเศร้าใจ “ส่งคนออกไปหาแล้วครับ ตอนนั้นลู่ฝานบอกว่าเข้าป่าไปฝึกหนัก ส่วนอยู่ที่ไหน ไม่มีใครรู้ แต่เขาอยากเข้าสถาบันสอนวิชาบู๊มาโดยตลอด ไม่มีเหตุผลที่จะไม่กลับมา พ่อรออย่างสบายใจเถอะ คิดว่าไม่เกินคืนนี้ เขาคงกลับมา”
ลู่เฮ่าหรานพูดว่า “หวังว่านายจะพูดถูก ฉันกลัวว่าเขาจะเจออะไรไม่ดีที่เขาซีซาน”
ลู่หาวหัวเราะอย่างผ่อนคลาย แล้วพูดว่า “เรื่องนี้ไม่ต้องกังวลครับ จากพละกำลังของลู่ฝาน ไม่เจออะไรที่ไม่ดีอย่างแน่นอน”
“ก็จริง ฉันคิดมากไปเอง รอลู่ฝานกลับมา จากแดนผลการฝึกตนของเขา การทดสอบของสถาบันสอนวิชาบู๊ เป็นแค่เรื่องง่ายเท่านั้น เมื่อถึงตอนนั้น ตระกูลลู่ของเรา จะเป็นตระกูลเดียวที่มีลูกหลานเข้าสถาบันสอนวิชาบู๊ได้สองคน ลู่หมิง ต่อไปอยู่ในสถาบันสอนวิชาบู๊กับลู่ฝาน ต้องช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ไม่ว่าในตระกูลพวกนายจะทะเลาะกันอย่างไร ยังไงพวกนายก็คือพี่น้องสายเลือดเดียวกัน คนตระกูลเดียวกัน
ลู่หมิงที่นั่งอยู่ข้างลู่เฟิง ลุกขึ้นพยักหน้าตอบรับ ลู่หมิงเงยหน้าขึ้น เหมือนจะพูดอะไร แต่ก็ไม่พูด
ลู่เฮ่าหรานที่อยู่ข้างๆ ดูออก จึงเอ่ยถาม “ลู่หมิง นายมีอะไรจะพูดไหม”
ลู่หมิงสูดหายใจลึก แล้วพูดว่า “ปู่ ผมรู้ว่าผมกับลู่ฝาน ไม่ปรองดองกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่สิ่งที่ผมจะพูดต่อไป ไม่มีทางทำร้ายลู่ฝานแน่นอน”
ลู่เฮ่าหรานขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า “นายจะพูดอะไร”
ลู่หมิงกัดฟันกรอด “รอลู่ฝานกลับมา ได้โปรดเกลี้ยกล่อมเขา……เกลี้ยกล่อมเขา ไม่ให้เขาร่วมการทดสอบจะดีกว่า”
ราวกับลู่หมิงตัดสินใจครั้งใหญ่ ถึงจะพูดประโยคนี้ออกมาได้ ลู่เฮ่าหรานขมวดคิ้วทันที “ลู่หมิง นายรู้ไหมว่ากำลังพูดอะไรอยู่ อย่าบอกนะว่าใจริษยาของนาย ถึงขั้นนี้แล้ว”
ลู่เฟิงรีบเข้ามา จับลู่หมิงลูกชายตัวเองไว้ แล้วพูดกับลู่เฮ่าหรานว่า “พ่ออย่าเพิ่งโกรธ ผมว่าลู่หมิงพูดแบบนี้ ต้องมีเหตุผลแน่นอนครับ ลู่หมิง ยังไม่รีบบอกเหตุผลอีก”
ลู่เฮ่าหรานกับลู่หาวจ้องไปที่ลู่หมิง
ลู่หมิงสูดหายใจลึก แล้วพูดว่า “ผมได้ข่าวในสถาบันสอนวิชาบู๊ เหมือนโม่หยุนเฟยได้ซื้อน่าหลานรั่ว ครูที่ให้คำแนะนำ ซึ่งเป็นตัวแทนสถาบันในการรับนักเรียนครั้งนี้ไปแล้ว จุดประสงค์มีเพียงอย่างเดียว คือไม่ให้ลู่ฝานเข้าสถาบันสอนวิชาบู๊ เขาจะเล่นตุกติกตอนลู่ฝานทดสอบ มีความเป็นไปได้ว่า จะขัดขวางต่อหน้า เพื่อไม่ให้ลู่ฝานทดสอบ”
ได้ยินดังนั้น ลู่เฮ่าหรานกับลู่หาวหันไปมองทางลานกว้าง
ข้างหินสีดำ มีครูของสถาบันนั่งอยู่สามคน คนตรงกลาง เป็นชายวัยกลางคน สวมชุดนักบู๊ลายมังกรสีขาว บนหน้ามีแผลจากกระบี่ นิ้วมือซ้ายหายไปหนึ่งนิ้ว นั่นก็คือน่าหลานรั่วที่ลู่หมิงพูดถึง เมื่อวานตระกูลลู่กับตระกูลโม่ ร่วมมือกันจัดงานเลี้ยง เชิญเข้ามาทานข้าว
ลู่เฮ่าหรานพูดช้าๆ ว่า “ลู่หมิง นายพูดจริงเหรอ”
ลู่หมิงพูดว่า “ถ้าโกหกแม้แต่น้อย ขอให้โดนฟ้าผ่าเลยครับ”
