บทที่ 238
คณะหนึ่งเดียว
ผ่านไปกี่เดือน ได้กลับมาห้องตัวเองอีกครั้ง รู้สึกดีอย่างนี้นี่เอง
ลู่ฝานสูดหายใจ แม้แต่อากาศก็สดชื่นมาก
เจ้าดำเห็นลู่ฝาน ก็วิ่งเข้ามากระโจนใส่ลู่ฝานทันที
ไม่เจอกันไม่กี่เดือน เจ้าดำตัวจะโตเท่าสิงโตแล้ว แล้วลายสีดำบนตัวมันคืออะไรกัน
ดูเหมือนมีดสลักเอาไว้ ตอนปะทะกับอกลู่ฝาน ลวดลายมีแสงกะพริบด้วย
พละกำลังของเจ้าดำตอนนี้ ดูถูกไม่ได้เลย จากพละกำลังของลู่ฝานตอนนี้ โดนมันชนยังรู้สึกเจ็บหน้าอก
ตอนนี้พละกำลังของเจ้าดำ คงเทียบได้กับนักบู๊แดนปราณในขั้นสูงสุด
หานเฟิงอยู่ข้างๆ พูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน ตอนนี้เจ้าดำกินเยอะสุดในคณะหนึ่งเดียวของเรา นายไม่รู้หรอกว่าวันหนึ่งมันกินเยอะแค่ไหน ถ้าไม่ใช่เพราะมันขึ้นเขาไปหาอาหารเองได้ ฉันว่าคณะหนึ่งเดียวคงเลี้ยงมันไม่ไหว อีกทั้งมันเลือกกินมาก หยิบกินแต่ของดีๆ ไม่สนใจเนื้อธรรมดาๆ แล้ว”
อาจารย์อี้ชิงเดินเข้ามา พูดเสียงดังว่า “นายจะไปรู้อะไร ตอนนี้เจ้าดำอยู่ในขั้นสำคัญของการเจริญเติบโต จำเป็นต้องมีพลังมหาศาลคอยช่วยเหลือ ช่วงนี้ฉันจะพามันไปเทือกเขาฉิงเทียน ให้มันไปแช่สระปีศาจมีประโยชน์กับมันมาก”
ลู่ฝานเอาสมุนไพรออกมาจากอก จากนั้นยื่นให้เจ้าดำ
สมุนไพรมีแสงสว่างออกมาบางๆ เห็นได้ชัดว่าเป็นสมุนไพรระดับยาวิเศษ
เจ้าดำกินลงไปอย่างไม่ลังเล มองลู่ฝานอย่างพอใจ สายตานั้นเหมือนกำลังพูดว่า เจ้านายตัวเองช่างดีจริงๆ
ลู่ฝานรู้สึกว่าเจ้าดำฉลาดขึ้นเรื่อยๆ มันแค่พูดภาษาคนไม่ได้ โดยพื้นฐานมันฉลาดเหมือนกับคน
ลู่ฝานตบหัวเจ้าดำเบาๆ แล้วพูดว่า “เจ้าดำ ทำอาหารมากินสักหน่อย ไม่ได้กินอาหารฝีมือแกนานแล้ว”
เจ้าดำพยักหัวรัวๆ จากนั้นวิ่งไปด้านหลังบ้านไม้
ไม่นาน เห็นเจ้าดำกอดเนื้อสัตว์อสูร ที่หมักเรียบร้อยออกมา จากนั้นเดินไปยังห้องครัว
หานเฟิงและคนอื่นมองจนเหม่อ ฉู่สิงพูดอย่างตกใจว่า “เจ้าดำหมักของเป็นตั้งแต่เมื่อไร มันเรียนกับใคร ให้ตายเถอะ ฉันนึกออกแล้ว มันเคยเห็นฉันหมักไก่ป่าครั้งหนึ่ง แต่แค่ครั้งเดียวเองนะ”
หานเฟิงตะโกนออกมาว่า “เจ้าดำรู้จักเก็บของกินเอาไว้เองแล้ว มันเก็บของอร่อยไว้ ไม่บอกพวกเรา ผมบอกตั้งนานแล้ว เราไม่ได้กินเนื้อส่วนที่อร่อยที่สุดของสัตว์อสูร พวกพี่ไม่เชื่อ ตอนนี้เชื่อหรือยัง มันเอาเนื้อดีที่ได้กลับมาเก็บไว้เอง”
ลู่ฝานหัวเราะ คนอื่นไม่สนใจเสียงตะโกนของหานเฟิง
ศิษย์พี่ใหญ่เอามือลูบท้องแล้วพูดว่า “ดูเหมือนหลังจากศิษย์น้องลู่ฝานกลับมา อาหารของเรายกระดับขึ้นอีกขั้นแล้ว ดีมากๆ”
หานเฟิงสะบัดมือโยนเหรียญทองไปในลานบ้าน
“ฉันจะไปดูหลังห้อง เจ้าดำยังเอาออกมาไม่หมดแน่นอน มันต้องแอบเอาไว้แน่ๆ ฉันจะไปหาดู”
พูดพลาง หานเฟิงวิ่งไปด้านหลังบ้านไม้ของลู่ฝาน
ทันใดนั้น เสียงตกใจของหานเฟิงดังขึ้นมา
“ให้ตายเถอะ เจ้าดำแกทิ้งกับดักเอาไว้ แค่เนื้อไม่กี่ชิ้นเอง ต้องทำถึงขนาดนี้ไหม เสื้อฉัน ใครก็ได้มาช่วยฉันหน่อย”
ทุกคนหัวเราะเบาๆ แล้วส่ายหน้า ไม่มีใครไปช่วยหานเฟิงสักคน
เจ้าดำโผล่หัวออกมาจากห้องครัว มองแวบหนึ่ง จากนั้นพ่นประกายไฟออกมาทางจมูก และทำอาหารต่อไป
อาจารย์เต้ากวงชี้ไปที่เหรียญทองแล้วพูดว่า “พวกนายซึมซับพลังของเหรียญทองก่อนเถอะ เวลานานไปอาจเกิดเรื่องไม่ดี ลู่ฝาน หลังจากนายซึมซับเสร็จแล้ว มาหาฉันด้วย”
พูดพลาง อาจารย์เต้ากวงยิ้มบางๆ แล้วเดินกลับห้อง
อาจารย์อี้ชิงก็มีรอยยิ้มประหลาด มองลู่ฝานแล้วเดินกลับห้องตัวเอง
ลู่ฝาน ฉู่สิง ฉู่เทียน และศิษย์พี่ใหญ่มาตรงหน้าเหรียญทอง
ศิษย์พี่ใหญ่ลูบเหรียญทอง หัวเราะแล้วพูดว่า “ช่างเถอะ ครั้งนี้ฉันไม่ซึมซับพลังในเหรียญทองแล้ว ตอนนี้ฉันอยู่ในขั้นหัวเลี้ยวหัวต่อ จำเป็นต้องทำความเข้าใจ ไม่ต้องการพลัง ศิษย์น้องลู่ฝาน ส่วนของฉันให้นายแล้วกัน”
ศิษย์พี่ใหญ่หัวเราะแล้วมองลู่ฝาน จากนั้นหันหลังเดินออกไป
ศิษย์พี่ฉู่เทียนก็หัวเราะ “ฉันก็ไม่ได้ต้องการพลังส่วนนี้เหมือนกัน ศิษย์น้องลู่ฝาน ฉันยกให้นายแล้วกัน ซึมซับให้หมดนะ อย่าให้เสียของ”
ศิษย์พี่ฉู่เทียนพูดจบ ก็เดินกลับห้องตัวเอง
