บทที่ 270
ตอนนี้อาจารย์อี้ชิงนิ่งดั่งขุนเขา อมยิ้มแล้วพูดว่า “หืม ก็ไม่แน่นะ ภูติอาวุธแกพูดมาสิว่าทำไมเขาต้องฆ่าอาจารย์กับศิษย์พี่ศิษย์น้องตัวเอง”
ภูติอาวุธพูดว่า “ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ เดาว่า 80 เปอร์เซ็นต์คือต้องการครอบครองฉัน แต่ฉันเป็นแค่หม้อเล็กๆ ธรรมดาๆ หม้อหนึ่ง คนพูดอย่างไรก็อย่างนั้น จะทำอะไรได้ล่ะ ฉันเถียงได้เหรอ”
ลู่ฝานพูดในใจว่า “เจดีย์เสวียนเก้ามังกร พอแล้ว!”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรหัวเราะออกมา
หานเฟิงกับฉู่สิงสีหน้าประหลาด พึมพำออกมา หานเฟิงพูดว่า “ภูติอาวุธนี้คงไม่ใช่ผู้หญิงใช่ไหม”
จ้าวซวี่หน้าซีดเผือด ชี้ลู่ฝานแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายทำอะไรกันแน่ นายควบคุมหม้อนี้ใช่ไหม นายสั่งให้มันพูดแบบนี้ใช่ไหม”
ลู่ฝานมองเขาอย่างดูหมิ่น “ฉันเป็นแค่นักบู๊ จะควบคุมเครื่องรางผู้ฝึกชี่ได้ยังไง อีกทั้งยังเป็นเครื่องรางที่มีภูติอาวุธด้วย”
จ้าวซวี่เดินถอยหลัง ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่ใช่แบบนี้ ไม่ใช่แบบนี้”
ซิงยวนพูดว่า “ท่านผอ. คำพูดของภูติอาวุธเพียงฝ่ายเดียว อย่าเชื่อง่ายๆ อีกทั้งพวกเขาทั้งสามฝ่ายพูดไม่ตรงกันด้วย”
ท่านผอ.พูดอย่างราบเรียบ “ไม่ตรงกันจริงๆ ภูติอาวุธ แกไม่ได้หลอกฉันใช่ไหม”
“หม้อสือฟาง” พูดว่า “ฉันจะหลอกพวกนายไปทำไม พวกนายไม่รู้เหรอว่าภูติอาวุธซื่อสัตย์ ใสสะอาดและจิตใจดีที่สุด ช่างเถอะ ในเมื่อพวกนายไม่เชื่อ งั้นฉันกลับไปฝึกฝนต่อละกัน”
ดวงแสงหายไป หม้อสือฟางมีแสงห้าสีกะพริบขึ้นมา
สีหน้าจ้าวซวี่ดีขึ้นเล็กน้อย แค่ภูติอาวุธกับพวกลู่ฝานพูดไม่ตรงกัน ก็เป็นหลักฐานไม่ได้ ยังดีๆ
แต่ขณะนั้นดวงแสงโผล่ออกมาอีก
“โอ๊ย เดี๋ยวก่อน ฉันจำได้แล้ว ตาเฒ่านั่นโดนเด็กอีกคนหนึ่งฆ่าตาย ฉันให้พวกนายดูเหตุการณ์ตอนนั้นได้”
เมื่อพูดออกมา แสงสว่างออกมาจากหม้อสือฟาง
ภาพที่เอี๋ยนชิงหักขาสองข้างของเฒ่าประหลาดเฟิงหลิง ปรากฏขึ้นข้างใน
เสียงร้องโอดครวญของเฒ่าประหลาดดังขึ้น ลู่ฝานเห็นภาพนี้ จึงพูดในใจว่า “หม้อสือฟางสามารถบันทึกภาพได้ด้วยเหรอ”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดว่า “มันบันทึกไม่ได้ แต่ฉันบันทึกได้ เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ความสามารถของฉันไม่เลวใช่ไหมล่ะ เจ้านายไม่กี่คนก่อนของฉัน ชมความสามารถนี้ของฉันไม่หยุดปากเลยนะ”
ภาพหายไป ซิงยวนพูดว่า “เป็นไปไม่ได้!”
ท่านผอ.หันมามองซิงยวน “ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ภาพนี้ไม่เหมือนของปลอม ดูเหมือนเอี๋ยนชิงศิษย์ของนาย ต้องมาคณะหลักแล้วล่ะ”
จ้าวซวี่ตกใจมาก เขาคิดไม่ถึงว่าอาจารย์ของเขา ตายเพราะเอี๋ยนชิงคณะหยินหยางจริงๆ
ซิงยวนลุกขึ้นพูดว่า “ผมจะกลับไปหาเอี๋ยนชิง”
พูดจบ ซิงยวนไม่รอให้คนอื่นพูด รีบเดินออกไปทันที
ท่านผอ.หันมามองจ้าวซวี่ “จ้าวซวี่ ดูเหมือนสิ่งที่นายพูดมา เป็นเรื่องโกหกทั้งหมด”
จ้าวซวี่กัดฟัน พูดดิ้นรนเฮือกสุดท้าย “ผมพูดจริงทั้งหมด ภาพพวกนี้……ภาพพวกนี้เป็นของปลอม”
อาจารย์อี้ชิงพูดอย่างเย็นชา “ดื้อดึงยิ่งนัก!”
ท่านผอ.เดินมาหน้าจ้าวซวี่ ถอนหายใจเบาๆ ประตูบานหนึ่งปรากฏออกมา
“ใส่ร้ายนักเรียนในสถาบัน นายไปสำนึกผิดในคุกใต้ดินเถอะ”
จ้าวซวี่สีหน้าเปลี่ยนไป ตะโกนออกมาว่า “ผมผิดไปแล้ว ท่านผอ. ผมผิดไปแล้ว อย่าให้ผมไปคุกใต้ดินเลย ผมเป็นผู้ฝึกชี่นะ……”
ยังไม่ทันพูดจบ ประตูดูดจ้าวซวี่เข้าไปข้างใน
“สมน้ำหน้า!”
หานเฟิงหัวเราะออกมา จู่ๆ เขารู้สึกว่าร่างกายขยับได้แล้ว
เมื่อท่านผอ.จัดการเสร็จเรียบร้อย จึงเงยหน้ามองลู่ฝาน “เก็บหม้อสือฟางสิ ลู่ฝาน นายตามฉันมา อี้ชิง นายกลับไปได้แล้ว”
