บทที่ 310
เลือดไหลออกจากมุมปากของเฉียวเซวียน การโจมตีรุนแรงสองครั้งของลู่ฝาน ทำให้เขาบาดเจ็บภายในอย่างสาหัส
ตอนนี้ลู่ฝานไม่ได้ฉวยโอกาสตอนได้เปรียบ เขาถอยหลังออกไป ปล่อยให้เฉียวเซวียนลุกขึ้นยืน
ลู่ฝานมีรอยยิ้มบนใบหน้า ดูเขาสนใจเป็นอย่างมาก
“ศิษย์น้องลู่ฝานกำลังทำอะไร จัดการเขาเลย ปล่อยให้เขาลุกขึ้นมาทำไม”
หานเฟิงตะโกนออกมา นักเรียนคณะกำแหงที่อยู่ด้านหลัง มองเขาด้วยสายตาโมโห แต่ไม่มีใครเถียงคำพูดของเขา
เพราะบนเวทีประลอง การต่อสู้ของคณะไม่ออมมือ นั่นเป็นสิ่งที่สมควรอยู่แล้ว
แม้ตอนนี้ลู่ฝานซัดเฉียวเซวียนอีกสักยก จนทำให้เฉียวเซวียนตาย ก็ไม่มีใครพูดว่าผิด
แต่นั่นเป็นเฉียวเซวียนศิษย์พี่ใหญ่คณะกำแหงเชียวนะ แค่เห็นเฉียวเซวียนโดนซัด พวกเขาก็เจ็บปวดหัวใจแล้ว
บนเวทีประลอง เฉียวเซวียนเช็ดคราบเลือดมุมปากเบาๆ
“วิชาดี ผลการฝึกตนดี ฉันอยู่ในสถาบันสอนวิชาบู๊มานานขนาดนี้ เพิ่งเคยเห็นนักบู๊ที่ระเบิดพลังแบบวิปริตอย่างนายเป็นครั้งแรก สะใจ กล้าสู้ด้วยร่างกายไหม”
ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ “มีอะไรต้องกลัว”
พูดพลาง ทั้งสองถอดเสื้อผ้า ลู่ฝานเก็บเสื้อคลุมบู๊มังกรดำ เหลือแค่กางเกงขาสั้น
ส่วนเฉียวเซวียนไม่เพียงแค่ถอดเสื้อ ยังฉีกกางเกงออกไปครึ่งหนึ่ง เหลือแค่กางเกงขาสั้น
กล้ามเนื้องดงามบนตัวทั้งสองคน ทำให้ทุกคนเห็นได้อย่างชัดเจน
การต่อสู้ด้วยร่างกาย ก็คือการไม่ใช้พลังปราณ สู้ด้วยพลังของร่างกายเท่านั้น
สู้กันด้วยความแข็งแกร่งของร่างกาย!
ถ้าไม่ได้ฝึกร่างกาย น้อยมากที่นักบู๊จะสู้ด้วยร่างกาย!
คณะกำแหงไม่ต้องพูดอะไรมาก ล้วนฝึกร่างกายทั้งนั้น พวกเขาต่อสู้ด้วยร่างกายได้สบายๆ แต่ลู่ฝานเป็นนักเรียนคณะหนึ่งเดียว กล้ารับคำท้าการต่อสู้ด้วยร่างกาย นี่แสดงว่าระดับผลการฝึกตนด้านร่างกายของลู่ฝาน ก็ไม่ด้อยเช่นกัน
ตอนนี้นักเรียนคณะกำแหง พากันส่งเสียงตะโกนอย่างตื่นเต้น
ไม่เพียงแค่ตะโกนช่วยเพิ่มพลานุภาพให้เฉียวเซวียน ยังมีคนไม่น้อยที่เป็นกำลังใจให้ลู่ฝาน ในความคิดของนักเรียนคณะกำแหง นักบู๊ที่กล้าสู้ด้วยร่างกาย คือผู้ชายอย่างแท้จริง
ดูกล้ามเนื้อบนตัวลู่ฝาน นั่นเป็นกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่ง เต็มไปด้วยพลัง
นักเรียนหญิงคณะกำแหงจำนวนน้อย ตะโกนออกมาเสียงดัง
“ลู่ฝาน นายเป็นผู้ชายอย่างแท้จริง ฉันยอมมีลูกกับนาย”
บนเวทีประลอง เฉียวเซวียนกับลู่ฝานยืนด้วยกัน ระยะห่างไม่ถึงหนึ่งนิ้ว
เฉียวเซวียนวาดเส้นด้านหลังตัวเอง นี่คือเขตเป็นตาย ในการต่อสู้ด้วยร่างกาย ถ้าเลยออกจากเส้นนี้ เท่ากับแพ้
ลู่ฝานก็วาดเส้นด้านหลังเท้าตัวเองเหมือนกัน ต่างคนต่างจ้องอีกฝ่าย จิตวิญญาณการต่อสู้พลุ่งพล่าน
ทันใดนั้นทั้งสองซัดหมัดออกมาพร้อมกัน
หมัดของเฉียวเซวียนกระแทกลงบนอกลู่ฝาน หมัดของลู่ฝานก็กระแทกลงบนอกเฉียวเซวียน
เสียงดังอึกทึก เฉียวเซวียนกัดฟัน ตัวโงนเงนไปมา
ลู่ฝานไม่ขยับไปไหนเลย ปล่อยหมัดออกไปอีก!
ทั้งสองใช้การต่อสู้ออกมา ไม่ใช่แค่หมัด ไหล่ หัว ขา ล้วนใช้โจมตีได้ทั้งนั้น
ตอนนี้เฉียวเซวียนใช้วิธีต่อสู้ที่น่ากลัว เขาเหมือนสิงโตคลุ้มคลั่ง โจมตีใส่เหยื่อของตัวเองอย่างบ้าคลั่ง หมัดกระแทกโดนเนื้อ อ้าปากกว้าง แทบจะพุ่งเข้าไปงับคอลู่ฝาน
