เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 333
อาจารย์เซินถูส่ายหน้าเบาๆ “เฮ้อ ข่าวฉาวโฉ่อีกแล้ว เมิ่งอวิ๋น นักเรียนคณะเธอ จัดการเองแล้วกัน แจ้งท่านผอ.เอาเองละกัน ฉันกลับไปนอนก่อน ลู่ฝาน มีเวลาค่อยมาเล่นหมากรุกเป็นเพื่อนฉันอีกนะ ให้ฉัน……อืม ชี้แนะทักษะการเล่นหมากรุกของนาย”
อาจารย์เซินถูกลายเป็นลำแสงแล้วหายไป
อาจารย์เสวียนเจินดูจบ ไม่พูดอะไรสักคำ หลับตาลงแล้วเหาะไปอีกด้าน เห็นได้ชัดว่ายกให้อาจารย์เมิ่งอวิ๋นจัดการทั้งหมด
สีหน้าอาจารย์เมิ่งอวิ๋นเย็นชามาก ซีดจนน่าตกใจ
แววตาเย็นชาเป็นอย่างมาก มองจางเยว่หานแล้วพูดว่า “จางเยว่หาน เธอยังไม่สำนึกผิดอีก”
จางเยว่หานกัดฟัน คุกเข่าลงกับพื้นแล้วสะอื้นเบาๆ
“อาจารย์ ฉันผิดไปแล้ว ฉันโดนความแค้นบังตา ฉันโดยวิชาชั่วร้ายทำลาย จิตใจเดิมของฉันไม่ใช่แบบนี้ อาจารย์เชื่อฉันเถอะ”
อาจารย์เมิ่งอวิ๋นตบฝ่ามือออกไป พลังปราณอันน่ากลัวทำให้ท้องฟ้าเปลี่ยนสี รอยฝ่ามือดำขลับร่วงลงบนตำแหน่งหัวใจของจางเยว่หาน
ทันใดนั้นเสียงดังออกมาจากตัวจางเยว่หานอย่างต่อเนื่อง
กระแสลมมากมายทะลักออกจากตัวจางเยว่หาน กลายเป็นสายลมเบาๆ
เลือดไหลออกจากรูขุมขนของเธอ เลือดแต่ละหยดมาพร้อมกับแสงสว่างทันใดนั้นแสงสว่างหายไปภายใต้แสงอาทิตย์
อาจารย์เมิ่งอวิ๋นทำลายวิชาของจางเยว่หาน
เส้นลมปราณ พลังปราณ ตันเถียนของเธอ โดยทำลายจนแหลกทั้งหมด
ต่อไปถึงรักษาหาย ก็เป็นได้แค่คนธรรมดาทั่วไปเท่านั้น
มือของอาจารย์เมิ่งอวิ๋นสั่นเบาๆ เธอทำลายอัจฉริยะที่เธอคิดว่าจะทำให้คณะบังเหินแข็งแกร่งได้
ทำไมตอนแรกเธอไม่เห็นธาตุแท้ของจางเยว่หาน ทำไมตอนแรกเธอไม่สังเกตว่าจางเยว่หาน มีวิชาชั่วร้ายอยู่ในตัว
เมื่อเสร็จสิ้น อาจารย์เมิ่งอวิ๋นพูดอย่างเย็นชาว่า “จางเยว่หานคณะบังเหิน ลอบทำร้ายนักเรียนสถาบันเดียวกัน มีวิชาชั่วร้ายในตัว หลังจากแพ้ยังใส่ร้ายคนอื่น ทำลายชื่อเสียงของคณะบังเหิน ดูหมิ่นกฎของสถาบันสอนวิชาบู๊ โทษร้ายแรงมาก ขับไล่ออกจากสถาบันสอนวิชาบู๊ตั้งแต่วันนี้ ทำลายผลการฝึกตนของเธอ โยนทิ้งออกไปจากสถาบันสอนวิชาบู๊สามร้อยลี้ ปล่อยไปตามยถากรรม”
จางเยว่หานหมอบอยู่บนพื้น ในแววตาหม่นหมอง เหมือนคนตาย
นักเรียนคณะบังเหินคนอื่น ไม่รู้จะพูดอย่างไร
ข่งหลินที่โดนซัดจนเข้าไปอยู่ในลำต้นของต้นไม้ แข็งทื่อไปทั้งตัว อ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออกสักคำ
อาจารย์เมิ่งอวิ๋นมองน่าหลานรั่วด้านล่าง แล้วพูดว่า “ครูน่าหลาน พาเธอออกไป”
น่าหลานรั่วกลืนน้ำลาย เหน็บหนาวไปทั้งหัวใจ
น่าหลานรั่วค่อยๆ อุ้มจางเยว่หานขึ้นมา เดินโงนเงนออกไปเหมือนคนเมา
เขารู้อยู่แก่ใจ จางเยว่หานโดนไล่ออกจากสถาบันครั้งนี้ โทษฐานชัดเจน งั้นเขาเป็นครูที่มาจัดการเป็นคนแรก ก็จบสิ้นแล้วเหมือนกัน
ไม่ต้องพูดเรื่องอื่น แค่ลู่ฝานเอาเรื่องนี้ไปพูดกับครูคนอื่น เขาต้องเสียตำแหน่งครูตรวจตราภูเขาแน่นอน
บางทีอาจเป็นเหมือนจางเยว่หาน โดนไล่ออกจากสถาบันสอนวิชาบู๊ เป็นครูที่โดนส่งไปทำงานข้างนอก เหนื่อยทั้งวัน
น่าหลานรั่วอยากตบหน้าตัวเองจริงๆ จะแส่หาเรื่องไปทำไม
ลู่ฝานมองทุกอย่างเงียบๆ แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรในตัวตะโกนเสียงดัง “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ มุกปีศาจ มุกปีศาจ! ตอนนี้เธอไม่มีผลการฝึกตนแล้ว ไม่สามารถดูดซับมุกปีศาจได้แล้ว รีบไปแย่งมุกปีศาจมา ของบำรุงชั้นดีเลยนะ”
ลู่ฝานพูดอย่างราบเรียบในใจว่า “ช่างเถอะ ในเมื่อเธอก็ดูดซับไม่ได้แล้ว งั้นให้เธอเก็บไว้เถอะ เรื่องของฉันกับเธอ จบลงแค่นี้”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดเบาๆ ว่า “จบแค่นี้จริงเหรอ นั่นมุกปีศาจเลยนะ……”
