เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 346
เมื่อออกจากโถงพลังธรรมด้านนอกยังเต็มไปด้วยผู้คน
แต่ตอนนี้สีหน้าที่พวกนักเรียนคณะฟ้าร้องมองลู่ฝาน ไม่ได้เต็มไปด้วยความไม่เป็นมิตรเหมือนเมื่อกี้แล้ว
กลับเต็มไปด้วยสีหน้าหวาดกลัว อิจฉา ริษยาเต็มไปหมด
เพราะผู้แข็งแกร่งอยู่ที่ใด ล้วนได้รับการเคารพ นักเรียนคณะฟ้าร้องส่วนใหญ่ ไม่เคยเห็นการแสดงออกของลู่ฝานในคณะอื่น แม้ได้ยินมาว่าลู่ฝานแข็งแกร่งมาก แต่ก็ไม่ได้สนใจสักเท่าไร แต่ตอนนี้สิ่งที่หูได้ยินอาจจะไม่ใช่เรื่องจริง สิ่งที่ตาเห็นต่างหากจึงจะเป็นเรื่องจริง พวกนักเรียนที่ล้อมอยู่ด้านนอกโถงพลังธรรม เห็นการแสดงออกของลู่ฝานในโถงพลังธรรม
สู้ชนะทั้งสามรอบ พวกศิษย์พี่จินเฟยหยู่กับศิษย์พี่เหอคุน ไม่สามารถรับกระบวนท่าได้เลย
พละกำลังที่น่ากลัวขนาดนี้ พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน
อีกทั้งมีคนกำลังสงสัย ลู่ฝานเป็นนักเรียนจริงๆ ใช่ไหม
ทำไมเป็นนักบู๊เหมือนกัน ถึงห่างชั้นกันได้ถึงเพียงนี้
ที่ที่ลู่ฝานเดินผ่านไป กลุ่มคนแยกทางให้เหมือนสายน้ำ เสียงถกเถียงดังเข้ามาในหูอย่างต่อเนื่อง
“ลู่ฝานน่ากลัวมาก ศิษย์พี่หลัวตานจะสู้เขาได้จริงเหรอ”
“ฉันคิดว่าไม่น่าจะได้ เหมือนศิษย์พี่หลัวตานยังไม่เคยเอาชนะพวกศิษย์พี่จินเฟยหยู่ด้วยกระบวนท่าเดียวได้”
“พวกนายพูดอะไร ศิษย์พี่หลัวตานชนะแน่นอน อีกทั้งพวกนายไม่รู้เหรอ ฉันได้ยินว่า ศิษย์พี่หลัวตานนัดต่อสู้ที่ผาเหลยถิง”
“จริงเหรอ งั้นศิษย์พี่หลัวตานชนะแน่นอน”
“ใช่ ผาเหลยถิงเป็นสถานที่ที่ทำให้วิชาคณะฟ้าร้องแข็งแกร่งขึ้น จากพละกำลังของศิษย์พี่หลัวตาน อยู่ที่นั่นคงปล่อยออกมาได้ 2-3 เท่า”
“เงียบ ไม่ต้องพูดมาก”
……
ลู่ฝานหันไปมองพวกนักเรียนที่พูดคุยกัน ทันใดนั้นพวกนักเรียนเงียบลงทันที
แต่ลู่ฝานได้ยินข้อมูลที่เป็นประโยชน์
เขาขมวดคิ้วเบาๆ ผาเหลยถิงสามารถเพิ่มพลังวิชาของหลัวตานได้
คิดไม่ถึงว่าหลัวตานจะแอบเล่นงานเขาเงียบๆ ลู่ฝานแอบขำ แต่ถ้าคิดว่าแบบนี้สามารถเอาชนะเขาได้ หลัวตานคิดง่ายดายเกินไปแล้ว
ลู่ฝานลูบคาง เริ่มคิดว่ามีวิธีอะไรต้านทานประสิทธิภาพของผาเหลยถิงได้บ้าง
หลัวตานอยากอาศัยความได้เปรียบทางภูมิศาสตร์จัดการหลัวตาน ลู่ฝานไม่โง่เสียเปรียบเรื่องนี้หรอก
ทันใดนั้น ลู่ฝานคิดอะไรบางอย่างได้
รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า เริ่มมีความมั่นใจขึ้นมา
หวังหว่านกับเสี่ยวเหวินที่อยู่ข้างๆ มองรอยยิ้มบนหน้าลู่ฝาน รู้สึกสงสัยขึ้นมา
เสี่ยวเหวินตบไหล่ลู่ฝานแล้วพูดว่า “นายคิดอะไร ยิ้มมีความสุขเชียว นายยังไม่ตอบตกลงฉันเรื่องสอนวิชาเลย”
ลู่ฝานหันไปมองเสี่ยวเหวิน แล้วพูดว่า “เรื่องเกี่ยวกับความลับของคณะหนึ่งเดียว ผมจะสอนพี่ได้ยังไง อีกอย่างสมุนไพรแค่เล็กน้อยจะแลกวิชา พี่ฝันไปเถอะ ศิษย์พี่หวังใกล้ถึงเรือนหยูฮั่วหรือยัง”
เสี่ยวเหวินพูดเบาๆ “ไอ้ขี้เหนียว”
หวังหว่านหัวเราะแล้วพูดว่า “ใกล้ถึงแล้ว เลี้ยวถนนนี้ไปก็ถึงแล้ว”
ทั้งสามรีบเลี้ยวผ่านถนน เมื่อถึงสถานที่ คนที่มามุงดูน้อยลง จากนั้นกลุ่มคนแยกย้ายออกไป
เดินประมาณครึ่งชั่วยาม มาถึงสถานที่ที่เรียกว่าเรือนหยูฮั่ว
ดูเหมือนเป็นห้องที่โดดเด่นงดงาม มีกลอนคู่ติดอยู่ตรงประตู
“ทะเลที่กว้างใหญ่แล้วแต่ปลาจะว่ายวน ฟ้าที่สูงแล้วแต่นกจะบิน”
เมื่อผลักประตูเข้ามา ด้านในมีคนจำนวนไม่น้อยกำลังทำความสะอาดอยู่ หวังหว่านพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน นี่คือคนใช้ของเรือนหยูฮั่ว คืนนี้เป็นคนรับใช้ของนาย มีลานบ้านสามลานบ้าน มีห้องซ้ายขวาแปดห้อง ห้องหนังสือ ลานประลองบู๊อยู่ด้านหลัง”
