เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 369
นัยน์ตาเปล่งประกายแสงที่คมชัด ลู่ฝานไม่ได้ล้อเล่นแน่นอน
ด้วยพละกำลังของเขาในตอนนี้ กลับไปเมืองเจียงหลิน คาดว่าไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้จริงๆ กำจัดตระกูลโม่ ไม่ใช่คำพูดที่ว่างเปล่าแน่นอน
ลู่หมิงส่ายหน้าพร้อมพูดว่า : “ไม่ ความหมายของคุณปู่ แล้วก็ความหมายของพ่อ พ่อของนายล้วนแต่ยืนยันแล้ว ตอนนี้นายไม่ต้องกลับไป ตระกูลยังคงประคับประคองไหว ผลการฝึกตนของนายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ฉันกลับไปก็ได้แล้ว นายก็อย่าดูถูกตระกูลเกินไป ตระกูลโม่คิดอยากจะสู้รบกับพวกเรา เป็นการแกว่งเท้าหาเสี้ยนล้วนๆ ลู่ฝาน ตอนนี้นายเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งเจ้าบ้านต่อไป ในอนาคตตระกูลก็ต้องอาศัยนายทั้งหมด สิ่งที่พี่ควรทำ คือแข็งแกร่ง และก็แข็งแกร่งยิ่งขึ้น ที่ฉันมาในครั้งนี้ ประการที่หนึ่งคือมาบอกสถานการณ์ในตระกูลให้นายทราบ อีกประการหนึ่ง ก็คือมาถามนายว่านายมีจดหมายหรือว่าสิ่งของอะไร ฉันได้ถือโอกาสช่วยเอากลับบ้านแทนนายให้”
ลู่ฝานเงียบขรึมครู่หนึ่ง หลังจากครุ่นคิดแล้ว
ในใจของลู่ในก็เกิดความคิดอย่างหนึ่งขึ้นมาแล้ว ครู่หนึ่ง ลู่ฝานหยิบเอาพวกยาและเครื่องยาสมุนไพรออกมาจากอ้อมอก ส่งมอบให้ลู่หมิงเลยพร้อมพูดว่า : “สิ่งของเหล่านี้ พี่กินเองสักหน่อย ส่วนที่เหลือก็เอากลับบ้านทั้งหมด”
ลู่หมิงตกตะลึงแล้ว มองดูยาและเครื่องยาสมุนไพรในมือ ลู่หมิงสูดลมหายใจที่เยือกเย็นเฮือกหนึ่งเลย
“เยอะแยะเลย ลู่ฝาน นายเอามาจากที่ไหน”
ลู่ฝานไม่ได้อธิบาย จริงๆแล้วยาเหล่านี้ก็ถือว่าน้อยแล้ว ถึงยังไงช่วงนี้เขาก็ใช้ไม่น้อยเลย พูดกล่าวว่า : “ไม่ต้องถามแล้ว เป็นรางวัลของผมทั้งหมด พี่รีบเอาสิ่งของเหล่านี้กลับไป มีสิ่งของเหล่านี้ น่าจะเพิ่มพละกำลังให้กับตระกูลได้ไม่น้อย”
“ไม่เพียงแค่ไม่น้อยนะ มีสิ่งของเหล่านี้ ผมรับรองเลยว่าสามารถทำให้ตระกูลโม่พังย่อยยับได้”
มือของลู่หมิงกำลังสั่นคลอน เขาคิดไม่ถึงอย่ามากว่าจู่ๆลู่ฝานจะร่ำรวยเช่นนี้ เวรเอ๊ย ดูผลที่คนเขาได้รับในสถาบันสอนวิชาบู๊ แล้วหันกลับมามองตัวเอง ลู่หมิงมีแรงกระตุ้นที่อยากตายเลย
อะไรที่เรียกว่าคนที่ชอบเปรียบเทียบกับใครต่อใคร ช่างน่าโมโหนัก ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมลู่ฝานถึงเติบโตได้เร็วเช่นนี้แล้ว
ลู่ฝานพูดว่า : “นั่นก็คือดีที่สุด ลูหมิง สิ่งของเหล่านี้สำคัญมาก พี่จะทำหาย หรือว่าตัวเองคดโกงทั้งหมดไม่ได้เด็ดขาด ไม่เช่นนั้น ผมจะไปจัดการพี่ให้ทุพพลภาพเลย เชื่อผม ผมไม่ได้ล้อเล่น”
ลู่หมิงเปลี่ยนมือถอดเสื้อออกมาแล้ว นำมาห่อสิ่งของเหล่านี้ไว้ พูดอย่างจริงจังว่า : “ถ้าหากฉันคดโกงหรือว่าทำหล่นหายแล้ว แม้ว่านายไม่ฆ่าฉัน ฉันก็จะฆ่าตัวเอง”
ลู่ฝานพยักหน้า ยื่นมือออกไปตบไหล่ของลู่หมิงแล้ว
“ตระกูลสำคัญ”
ลู่ฝานพูดเสียงเบาๆ
ลู่หมิงพยักหน้า พูดกลับว่า :”ตระกูลสำคัญ”
ทั้งสองคนสบตากัน ลู่หมิงเตรียมกลับไป
และในเวลานี้ ลู่ฝานนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ทันที ก็เรียกลู่หมิงให้หยุดแล้ว
“รอเดี๋ยว ลู่หมิง เอาจดหมายฉบับนี้กลับไปด้วย ช่วยเอาไปให้คนๆหนึ่งด้วย”
ลู่ฝานนำจดหมายเมื่อครู่นี้ออกมาแล้ว ส่งมอบให้ลู่หมิง ในขณะเดียวกันก็ฉีดพลังเข้าไปบนจดหมายเล็กน้อย พลังพิเศษเล็กน้อย
ลู่หมิงพูดอย่างสงสัยว่า : “จดหมายฉบับนี้?นายกำลังล้อเล่นกันอยู่เหรอ?ให้ฉันมอบให้ใคร”
ลู่ฝานพูดกล่าว : “พี่ไปเขาซีซาน ตะโกนชื่อของผมสามครั้ง หลังจากนั้นทิ้งจดหมายออกไปก็ได้แล้ว”
ลู่หมิงมองดูลู่ฝานเหมือนว่าไม่ได้ล้อเล่นกัน ค่อยๆพยักหน้า
เก็บจดหมาย ใส่แนบตัวไว้อย่างดี ลู่หมิงเดินไปอย่างรวดเร็ว
ลู่ฝานมองเงาหลังของลู่หมิง แอบคิดในใจ
“ลู่หมิงก็มีวุฒิภาวะมากกว่าเดิมเยอะแล้ว แผลเป็นบนตัวก็ไม่น้อย น่าจะเชื่อถือเขาได้ ตระกูลโม่ หวังว่าพวกนายจะยอมแพ้โดยเร็วได้ ไม่เช่นนั้น มหันตภัยรอคอยพวกนายอยู่”
บีบกำหมัดแล้ว ลู่ฝานเอามือไพล่หลัง เงยหน้าขึ้นมองนภา
