เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า – บทที่ 398

ดูเหมือนสิ่งเหล่านี้เหมือนกับปราณชี่ของเขา ต้องใช้เวลาจับต้นชนปลายและทำความเข้าใจ

บางทีวันหนึ่ง เมื่อเขาเข้าใจเพลงเต๋าหนึ่งเดียวทั้งหมด เขาจะได้รับพลังที่ยิ่งใหญ่

ลู่ฝานยิ้มบางๆ ตอนนี้เขาเหมือนคนยากจนที่มีสมบัติ อีกทั้งไม่ใช่สมบัติเพียงชิ้นเดียว แค่รอให้เขาหาวิธีที่ถูกต้องเจอ เปิดสมบัติออกมาทั้งหมด เขาจะรวยล้นฟ้า

ต้องมีวันนั้นแน่นอน ลู่ฝานมั่นใจ

……

หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ผ่านไป สถาบันสอนวิชาบู๊เดือดเพราะเรื่องนี้ไปสามวัน

สามวันเต็มๆ คณะทั้งหมดต่างพูดคุยกันอย่างตื่นเต้น คณะหนึ่งเดียวกลายเป็นที่ใฝ่ฝันของคณะอื่น นักเรียนที่อยากย้ายคณะมีนับไม่ถ้วน คณะหนึ่งเดียวหัวกระไดไม่แห้งเลย

คณะหนึ่งเดียวที่เดิมทีเงียบเหงาไร้ผู้คน สองสามวันนี้กลับคึกคักมาก

ตั้งแต่วันที่ออกจากจวนสวรรค์ คนนับไม่ถ้วนมาที่คณะหนึ่งเดียว ตะโกนเสียงดังว่า “ฉันจะเข้าคณะหนึ่งเดียว ให้โอกาสฉันเถอะ”

“ถ้าไม่ให้ฉันเข้าไป ฉันจะเอาหัวโขกให้ตายอยู่ที่นี่ พวกนายอย่ามาห้ามฉัน”

“ศิษย์พี่ทุกคน ให้ผมเป็นศิษย์น้องเถอะ ผมยอมรับใช้ทุกคน”

……

เหตุการณ์แบบนี้ ทำให้คณะหนึ่งเดียววุ่นวายไปหมด

อาจารย์อี้ชิงกับอาจารย์เต้ากวง ที่กำลังศึกษาหุ่นเชิดอยู่ในห้อง พากันวิ่งออกมาดู

ตอนแรกพวกเขาสนใจมาก แต่เมื่อออกมาคุยกับนักเรียนพวกนี้ อีกทั้งยังเห็นคนเยอะขึ้นเรื่อยๆ อาจารย์อี้ชิงกับอาจารย์เต้ากวงหมดความอดทนแล้ว

มองนักเรียนที่ไม่เหมาะสมกับความต้องการของพวกเขา คุกเข่าตะโกนอยู่หน้าประตูคณะหนึ่งเดียวทั้งวัน

อาจารย์อี้ชิงกับอาจารย์เต้ากวงรำคาญจนทนไม่ไหว รีบออกไปทันที ทั้งสองคนไม่พูดอะไร มุ่งหน้าไปหาที่สงบที่เทือกเขาฉิงเทียน ศิษย์พี่ใหญ่เด็ดขาดยิ่งกว่า หลังจากอาจารย์อี้ชิงกับอาจารย์เต้ากวงออกไป เลื่อนของกินกองใหญ่แล้วออกไป

จู่ๆ ทั้งคณะหนึ่งเดียวก็มีแค่พวกลู่ฝาน ทำให้พวกเขาปวดหัวมาก

วุ่นวายทั้งวันทั้งคืน

พวกคนที่อยากย้ายคณะ เหมือนหมากฝรั่งติดก้น คุกเข่าอยู่หน้าประตูไม่ไปไหน ทำให้พวกลู่ฝานไม่สามารถรักษาบาดแผลได้

กว่าศิษย์พี่ฉู่สิงจะฟื้นขึ้นมาได้ อีกทั้งเห็นเหตุการณ์นี้ เขาหัวเราะแล้วไม่ออกไปไหนอีก ขนาดเจ้าดำยังหลบอยู่ในห้องลู่ฝานอย่างรู้งาน นอกจากกินข้าว ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมออกมา

ศิษย์พี่หานเฟิงทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงออกไปแล้วประกาศว่า “คนที่อยากย้ายคณะ เอามาคนละสิบเหรียญทองก่อน”

เดิมทีศิษย์พี่หานเฟิงคิดว่าคำพูดนี้จะทำให้คนตกใจไม่น้อย ผลปรากฏว่าคนพวกนี้เอาเงินออกมายัดใส่มือเขา ไม่เอาก็ไม่ได้ ดูท่าไม่เหมือนให้เงิน เหมือนฉกเงิน ทำให้หานเฟิงอึ้งไปเลย

เก็บเงินได้เยอะแยะ ศิษย์พี่หานเฟิงไม่รู้จะพูดอะไร ตัดสินใจไม่โผล่หน้าออกมาอีก

ลู่ฝานไปหาเขา หานเฟิงโผล่หน้าออกมาทางหน้าต่างแล้วพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน หาวิธีเอาพวกเขาออกไปสิ ฉันไม่กล้าออกไปแล้ว เอาเงินเขามาก็ต้องช่วยเขา ถ้าฉันไม่ช่วย ฉันโดนกระทืบตายแน่ อืม เอางี้ละกัน ฝากนายด้วย”

ลู่ฝานสีหน้าเหนื่อยใจ ศิษย์พี่ฉู่เทียนก็ดูจนปัญญา

คิดไปคิดมา ลู่ฝานไม่มีวิธี ทำได้เพียงหิ้วเจ้าดำออกมา

“เจ้าดำ ครั้งนี้ต้องพึ่งแกแล้ว”