น้ำในทะเลสาบแวววาวระยิบระยับ จนเป็นแสงสีเงิน
ตอนนี้หัวหน้าเขตอี้ว์ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าแล้ว สีหน้าดูเคร่งขรึมเล็กน้อย
“ลู่ฝาน นายมาได้ยังไง ใครให้นายมา”
หัวหน้าเขตอี้ว์พูดโดยไม่มองลู่ฝานสักนิด
ลู่ฝานตอบกลับอย่างราบเรียบว่า “ท่านให้ผมมาไม่ใช่เหรอ”
หัวหน้าเขตอี้ว์พูดว่า “ฉันพูดเหรอ ทำไมฉันจำไม่ได้”
ลู่ฝานพูดว่า “ท่านเคาะโต๊ะสามครั้ง ไม่ได้ให้ผมมาหลังจากดื่มเหล้าเสร็จเหรอ”
หัวหน้าเขตอี้ว์วางอาหารปลาในมือลง หันมาเอาสองมือไพล่หลังแล้วพูดว่า “คนฉลาด งั้นฉันจะใช้วิธีฉลาดคุยกับนาย นายเข้ามาสิ”
ลู่ฝานเดินเข้าไปจนมาถึงหน้าหัวหน้าเขตอี้ว์
หัวหน้าเขตอี้ว์มองปลาคาร์ปในน้ำ “ลู่ฝาน นายเป็นคนในเขตตงหวาใช่ไหม”
ลู่ฝานพูดว่า “ลูกหลานตระกูลลู่ เป็นคนเขตตงหวา เมืองเจียงหลิน ล้วนเป็นคนเขตตงหวามาสามรุ่น”
“งั้นนายเต็มใจจัดภัยร้ายของเขตตงหวาไหม”
ลู่ฝานพูดว่า “ภัยร้ายที่หัวหน้าเขตอี้ว์พูดถึง หมายถึงกวนหานใช่ไหม”
หัวหน้าเขตอี้ว์พยักหน้าพูดว่า “ใช่ เขานั่นแหละ ฉันไม่รู้ว่านายบาดหมางกับเขาได้ยังไง ฉันก็ไม่อยากรู้เหมือนกัน เป้าหมายที่นายมาเมืองตงหวาคืออะไร คงไม่ใช่แค่การสอบผู้ตรวจการชั้นล่าง ไม่งั้นนายคงกลับไปนานแล้ว ฉันแค่อยากยืมมือนาย กำจัดกวนหาน เพราะก้าวก่ายถึงบุญคุณความแค้นของพวกผู้อาวุโส ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถลงมือเองได้ ให้นายลงมือ เป็นทางเลือกที่ไม่เลว นายลองคิดดู จะเป็นอาวุธให้ฉันไหม แน่นอนว่าหลังจากสำเร็จ นายก็ได้ประโยชน์ไม่น้อยเช่นกัน”
หัวหน้าเขตอี้ว์พูดเป้าหมายของตัวเองออกมาอย่างเปิดเผย ไม่อ้อมค้อม ไม่ปิดบังแม้แต่น้อย
ลู่ฝานอึ้งไปก่อน จากนั้นพูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นเชิญหัวหน้าเขตชี้แนะ”
หัวหน้าเขตอี้ว์หัวเราะอีกแล้ว รอยยิ้มครั้งนี้ เป็นรอยยิ้มที่แท้จริงของหัวหน้าเขตอี้ว์
มีความเกรี้ยวกราดและดูเหมือนเฒ่าสารพัดพิษ รอยยิ้มมุมปากแฝงด้วยความชั่วร้ายเล็กน้อย
หัวหน้าเขตอี้ว์พูดว่า “ดีมาก ฉันชอบคนฉลาดที่รู้ความแบบนาย วิธีที่ดีที่สุดก็คือหลังจากสามวัน ฆ่าเขาในการต่อสู้แบบเป็นตาย แต่ฉันคิดว่าจากพละกำลังของนายตอนนี้ จะทำแบบนี้ คงยากเกินไป ไม่พูดเรื่องอื่น กวนหานมีผลการฝึกตนระดับแดนปราณชีวิต ส่วนนายแค่แดนปราณนอก ความแตกต่างขั้นนี้ ยากจะเพิ่มเติมเข้าไปได้ ฉันอยากฟังก่อนว่านายคิดยังไง คนฉลาดอย่างนาย คงไม่ตัดสินใจทำอะไรโง่ๆ แบบนี้”
ลู่ฝานพูดอย่างราบเรียบว่า “ความมั่นใจมีไม่มาก แต่ก็มีอยู่ เรื่องเกี่ยวข้องกับตระกูล ไม่สู้สุดใจไม่ได้!”
หัวหน้าเขตอี้ว์มองตาลู่ฝาน ดวงตาทั้งสองข้างของเขามีประกายดำขลับ เคลื่อนไหวอยู่ในลูกตา
ลู่ฝานรู้สึกเจ็บตาเล็กน้อย หัวหน้าเขตอี้ว์ทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าหัวหน้าเขตอี้ว์มองเขาออกทุกอย่าง
ผ่านไปนาน หัวหน้าเขตอี้ว์พูดว่า “นานแล้วที่ไม่ได้เจอคนหนุ่มแบบนาย นายเป็นศิษย์ของใคร ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่พื้นฐานมั่นคงขนาดนี้ แถมยังทำความเข้าใจเขตวิถีบู๊ไม่น้อยอีกด้วย อืม อาศัยสิ่งเหล่านี้ก็มีโอกาสชนะเพิ่มขึ้น ดีกว่าที่ฉันจินตนาการเอาไว้เยอะ”
หัวหน้าเขตอี้ว์โยนป้ายอันหนึ่งออกมาจากอก ป้ายไม้ธรรมดาๆ ด้านบนสลักคำว่าอี้ว์ ร่วงลงมาในมือลู่ฝาน
“นับตั้งแต่วันนี้ ป้ายนี้สามารถทำให้นายเข้าออกตระกูลอี้ว์ได้ตามสบาย ถ้านายฆ่ากวนหานได้ ป้ายนี้จะตกเป็นของนาย!”
