เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 526
หัวหน้าเขตอี้ว์พูดว่า “ง่ายมาก ต้วนผิงนายออกมา นายฝึกกับฉันมาสิบปีแล้ว วันนี้นายมาเป็นคนทดสอบ คนหนุ่มคนอื่น แค่เอาชนะต้วนผิงได้ ถือว่าผ่าน”
ต้วนผิงยืนขึ้นช้าๆ โค้งตัวคารวะอย่างงดงาม แล้วพูดว่า “ครับอาจารย์ แต่ถ้าไม่มีใครเอาชนะผมได้ ถือว่า……”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ต้วนผิงมองเซี่ยวเอ๋อร์ด้วยแววตาลุกโชน แล้วพูดว่า “ถือว่าผมชนะไหมครับ”
หัวหน้าเขตอี้ว์พูดว่า “ได้”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าต้วนผิงทันที เขาเดินออกมาคารวะทุกคน แล้วพูดว่า “เชิญทุกท่าน”
หัวหน้าเขตอี้ว์พูดเสียงดังว่า “เสิร์ฟเหล้าๆ มีประลองฝีมือกันไม่มีเหล้าได้ยังไง”
เสียงกลองและเครื่องดนตรีดังขึ้น เหล้าและอาหารรสดีถูกเสิร์ฟขึ้นโต๊ะอีกครั้ง
ศิษย์พี่หานเฟิงลูบท้องตัวเอง แล้วพูดอย่างเสียดายว่า “เสียดายจัง กินอิ่มแล้วก็ไม่อยากกินอีก อาหารรสเลิศเยอะขนาดนี้ ถ้าห่อกลับได้ก็ดี ศิษย์น้องลู่ฝาน นายไปลองสู้ไหม ถ้าได้เป็นลูกเขยตระกูลอี้ว์ เรื่องเล็กน้อยของตระกูลนาย ก็จะมีความมั่นใจได้”
ลู่ฝานส่ายหน้าพูดว่า “ผมว่าไม่แน่นอน”
สายตาของเขายังจ้องอยู่ที่หน้ากวนหาน กวนหานเป็นคนของสำนักโลหิตพิฆาต ในเมื่อกล้าอวดดีในจวนตระกูลอี้ว์แบบนี้ หมายความว่าสำนักโลหิตพิฆาตมีอำนาจแข็งแกร่ง ทัดเทียมกับจวนตระกูลอี้ว์ หรือไม่ก็กวนหานเป็นคนที่ไม่ธรรมดา
“ฉันก่อน”
คนหนุ่มเลือดร้อนคนหนึ่งยืนขึ้น เดินไปหาต้วนผิง ลงมือทันทีโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง
ที่ว่ากันว่ายอดฝีมือที่แท้จริง จะแยกแยะได้อย่างรวดเร็ว ไม่เสียแรงที่เป็นคนที่ฝึกฝนกับหัวหน้าเขตอี้ว์มาสิบปี ความสามารของต้วนผิง อยู่ประมาณระดับแดนปราณนอกขั้นสูงสุด
แม้ออร่าดูไม่ค่อยมั่นคง เหมือนใช้ฤทธิ์ยาเร่งออกมา แต่จัดการพวกคนหนุ่มเลือดร้อนแบบนี้ได้สบายๆ
แต่ลู่ฝานไม่ได้มองสิ่งเหล่านี้สักนิด เขาลุกขึ้นไปนั่งข้างกวนหาน ท่ามกลางสายตาประหลาดของศิษย์พี่หานเฟิง
กวนหานหัวเราะแล้วพูดว่า “กล้ามาก นายไม่กลัวฉันฆ่านายซะตอนนี้เหรอ”
ลู่ฝานพูดว่า “นายไม่กล้าหรอก เจ้าสำนักโลหิตพิฆาต”
แสงเย็นยะเยือกปรากฏขึ้นในดวงตากวนหาน
“ไม่เพียงแต่มีความกล้า สายตาก็ไม่เลว บอกมาสิ นายรู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นเจ้าสำนักโลหิตพิฆาต เรื่องนี้ทั้งเมืองตงหวามีคนรู้น้อยมาก”
ลู่ฝานพูดว่า “กล้าอวดดี กำเริบเสิบสาน ในจวนตระกูลอี้ว์แบบนี้ ถ้านายไม่ใช่เจ้าสำนัก งั้นอำนาจของสำนักโลหิตพิฆาตก็น่ากลัวเกินไปแล้ว ฉันไม่เชื่อว่าในเขตตงหวา จะมีอิทธิพลอำนาจที่หัวหน้าเขตอี้ว์ควบคุมไม่ได้ ดังนั้นนายต้องเป็นเจ้าสำนักแน่นอน”
ลู่ฝานพูดถึงตรงนี้ก็หยุดพูด อันที่จริงเขาจะพูดต่อ แต่เขาเก็บไว้ในใจ ไม่ได้พูดออกมา แม้เป็นเช่นนี้อำนาจของสำนักโลหิตพิฆาตก็ยังทำให้เขาตกใจ
กวนหานพยักหน้าพูดว่า “ไม่เลว เป็นอย่างที่นายพูด ลู่ฝานนายเป็นคนฉลาด เอางี้ละกัน ฉันมีให้นายสองทางเลือก จะเข้าสำนักโลหิตพิฆาตของฉัน เอาทรัพย์สมบัติของนายออกมาให้หมด ฉันจะไม่ถือสาเอาความเรื่องที่ผ่านมา”
ลู่ฝานพูดอย่างไม่ลังเลว่า “แล้วอีกทางเลือกหนึ่งล่ะ”
กวนหานหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “อีกทางเลือกหนึ่ง คงไม่ต้องพูดอะไรมาก ไม่มีอะไรนอกจากการตายเท่านั้น แค่ตอนนี้ฉันอยากฆ่านายด้วยมือตัวเองมาก หลังจากนี้สามวัน ที่ลานประลองบู๊กลางเมืองทิศตะวันออก นายกล้ามาสู้ไหม”
ลู่ฝานพูดว่า “มีอะไรต้องกลัว”
