เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 548
คำว่าปีศาจบนป้ายกำลัง “แยกเขี้ยวยิงฟัน” ใส่เธอ อู่คงหลิงไม่สามารถลงมือได้
ในบรรดาผู้ฝึกวิชาชั่วร้าย การลอบโจมตีคนของจิตใจเต๋าสำนักมาร เป็นโทษมหันต์ โดยเฉพาะหลังจากที่อีกฝ่ายโชว์ป้ายขึ้นมา
มือของอู่คงหลิงหยุดลงห่างจากคอลู่ฝานหนึ่งนิ้ว ลมจากฝ่ามือพัดผมลู่ฝานจนปลิว
ลู่ฝานหันมายิ้มกับอู่คงหลิง “ที่แท้ป้ายอันนี้ใช้งานแบบนี้นี่เอง ฉันรู้แล้วว่าต่อไปจะรับมือพวกผู้ฝึกวิชาชั่วร้ายแบบพวกเธอยังไง”
อู่คงหลิงกัดฟันพูดว่า “คุณชายลู่ ใช้อำนาจรังแกคนอื่นแบบนี้ไม่ดีนะ”
ลู่ฝานพูดว่า “ถ้าไม่ใช่อำนาจรังแกคนอื่น แล้วจะมีอำนาจไปทำอะไร คุณอู่คงหลิง ฉันสั่งให้เธอไปซะ ไปให้ไกล อย่าให้ฉันเห็นเธออีก”
สีหน้าอู่คงหลิงหลากหลายอารมณ์ ลู่ฝานยื่นป้ายมาตรงหน้าอู่คงหลิงทันที
“เธอกล้าขัดคำสั่งของจิตใจเต๋าสำนักมารเหรอ”
พูดพลาง ลู่ฝานเห็นคำว่าปีศาจบนป้ายเกิดการเปลี่ยนแปลงอีกแล้ว
ป้ายอันนี้อัศจรรย์กว่าที่เขาจินตนาการไว้เยอะ มีเวลาเขาต้องศึกษาให้ดีสักหน่อยแล้ว
อู่คงหลิงเก็บมือกลับมา สีหน้าเริ่มกลับเป็นปกติ ความสามารถในการเปลี่ยนสีหน้าของเธอสุดยอดมาก
อู่คงหลิงพูดด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังว่า “คุณชายลู่ฝาน ถึงนายเอาสมุนไพรของฉันไปก็ไร้ประโยชน์ ฉันยังไม่ได้ให้สูตรการกลั่นยาหลอนลมปราณกับนายเลย”
ลู่ฝานเกือบหัวเราะออกมา ยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “คุณอู่คงหลิง ฉันไม่ได้สนใจยาหลอนลมปราณสักนิด แล้วก็ไม่ต้องการสูตรการกลั่นยาของเธอด้วย”
อู่คงหลิงอ้าปากค้างอย่างไม่อยากเชื่อ ลู่ฝานเอาสมุนไพรของเธอไป ไม่ได้จะกลั่นยาหลอนลมปราณเหรอ
แน่นอนว่าลู่ฝานไม่บอกอู่คงหลิงหรอก เมื่อสมุนไพรชนิดนี้อยู่ในมือผู้ฝึกชี่ที่แท้จริง จะกลั่นยาอะไรได้
ลู่ฝานรู้จักสูตรการกลั่นยาสูตรหนึ่ง มันเป็นสูตรการกลั่นยาอย่างดี ที่เอาออกมาจากจวนอากาศธาตุ ชื่อว่ายาวิญญาณแปรเปลี่ยนชีวิต เป็นยาชีวิตระดับสูงสุดอย่างแท้จริง หลังจากกินเข้าไป สามารถทำให้เขามีความสามารถแบบที่ไม่สามารถคาดเดาได้ ยกระดับพละกำลังได้เป็นอย่างมาก ในสูตรการกลั่นยาเขียนไว้ว่า ถึงอยู่ภายใต้การล้อมโจมตีของนักบู๊แดนปราณดิน ก็สามารถมีชีวิตรอดได้
นี่คือยาที่ลู่ฝานต้องการ เขาไม่ได้สนใจยาหลอนลมปราณอะไรนั่นเลย
ลู่ฝานไม่ได้พูดอะไรกับอู่คงหลิง กลับเข้าห้องทันที
อู่คงหลิงยืนอึ้งอยู่ที่เดิม ขณะนั้นประตูห้องของศิษย์พี่หานเฟิงเปิดออก
เห็นอู่คงหลิงยังยืนอยู่ที่เดิม ศิษย์พี่หานเฟิงพูดว่า “เป็นอะไรคุณอู่ โดนศิษย์น้องลู่ฝานปฏิเสธอีกแล้วเหรอ คุณอู่ลองพิจารณาผมดูไหม”
อู่คงหลิงมองศิษย์พี่หานเฟิงหัวจรดเท้า เห็นว่าศิษย์พี่หานเฟิงก็ไม่โดนยาหลอนประสาทเหมือนกัน
อู่คงหลิงแอบกัดฟัน คิดว่ายาหลอนประสาทของตัวเองใช้งานไม่ได้หรือเปล่า
“ไสหัวไป”
อู่คงหลิงก่นด่าออกมาอย่างไม่สนใจภาพลักษณ์ จากนั้นเดินออกไปด้วยความโมโห
ศิษย์พี่หานเฟิงโดนด่าจนลูบจมูก บ่นพึมพำว่า “ถ้าไม่เห็นแก่ที่เธอเป็นคนสวย ฉันด่าเธอตายไปแล้ว”
เมื่อพูดจบ ศิษย์พี่หานเฟิงเดินไปที่ห้องของลู่ฝานอย่างเบื่อหน่าย
ศิษย์พี่หานเฟิงเคาะประตูห้องลู่ฝาน แล้วพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน ให้ฉันดูป้ายของนายหน่อยได้ไหม”
เพียงประโยคเดียว ทำให้ลู่ฝานเปิดประตูห้อง ลู่ฝานมองศิษย์พี่หานเฟิงแล้วพูดว่า “ศิษย์พี่หานเฟิงรู้แล้วเหรอ”
หานเฟิงพูดว่า “ฉันแค่ขี้เกียจสนใจ ไม่ใช่คนปัญญาอ่อนนะ เอาป้ายออกมาให้ฉันดูเร็วๆ ศิษย์น้องลู่ฝาน นายไม่ใช่ผู้ฝึกวิชาชั่วร้ายจริงๆ ใช่ไหม!”
