เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า – บทที่ 600

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 600
เมื่อมองเห็นสีฟ้า ลู่ฝานก็รีบดึงมือกลับมา เพราะเขารู้สึกว่าถ้าตัวเองไม่หยุด มันอาจจะมีสีอื่นๆปรากฏก็ได้

ประชาชนที่อยู่ด้านล่างกรีดร้องด้วยความบ้าคลั่ง

“คุณชายลู่ฝานร้ายกาจจริงๆ!”

“โอ้พระเจ้า คุณชายลู่ฝานสุดยอดจริงๆ”

ลู่เฮ่าหรานกับลู่หาวหัวเราะด้วยความดีใจ พวกเขารู้ว่าลู่ฝานมีพรสวรรค์ที่ไม่ธรรมดา แต่นั่นมันตอนที่อยู่ในเมืองเจียงหลิน

พรสวรรค์ดีที่สุดในเมืองเจียงหลินนั้นไม่เท่าไหร่เลย ตอนที่ลู่ฝานก้าวหน้าตลอดเวลาในสถาบันสอนวิชาบู๊นั้น พวกเขาก็ไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง

แต่ตอนนี้ พรสวรรค์ของลู่ฝานทำให้ทุกคนเมืองตงหวาตกใจ เรื่องนี้พวกเขามองเห็นกับตาตัวเอง

มันแสดงให้เห็นอย่างชัดเจน ในเขตตงหวานั้น พรสวรรค์ของลู่ฝานนั้นสูงมากๆ พรสวรรค์ของเขาอาจจะอยู่อันดับต้นๆของประเทศอู่อานก็ได้

สีหน้าของอี่ว์ชิงเฉินเปลี่ยนไปทันที พรสวรรค์ของลู่ฝาน ทำให้เขาตกใจมากๆ

ล่วงเกินผิดใจกับนักบู๊ที่มีอายุน้อยๆนั้นไม่น่ากลัวเท่าไหร่ อี่ว์ชิงเฉินจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองสังหารนักบู๊อายุน้อยๆไปแล้วกี่คน

แต่ถ้านักบู๊อายุน้อยๆคนนี้มีพรสวรรค์สูงกว่าที่เขาคาดการณ์เอาไว้ ถ้าปล่อยให้อีกฝ่ายมีเวลามากพอในการฝึกฝน เรื่องนี้มันต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่อย่างแน่นอน

เมื่อเงยหน้ามองเห็นสายตาของหัวหน้าเขตอี้ว์ ทำให้เขาตกตะลึงมากๆ

สีฟ้าหมายถึงอะไร อี่ว์ชิงเฉินเข้าใจเรื่องนี้เป็นอย่างดี

อย่างน้อยคนๆนี้ก็มีโอกาสฝึกฝนถึงแดนเซียนบู๊!

อี่ว์เทียนซีของตระกูลอี่ว์นั้น ถ้าเขาสามารถฝึกฝนถึงแดนปราณฟ้า ถือได้ว่าตระกูลอี่ว์โชคดีมากๆ ถ้าเขาสามารถสัมผัสถึงแดนเซียนบู๊ ตระกูลอี่ว์ของพวกเขาคงโชคดีมากๆจนหาคำมาอธิบายไม่ได้

แต่ลู่ฝานมีโอกาสที่จะฝึกฝนถึงแดนเซียนบู๊

พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ ชั่วชีวิตของเขา เขามีโอกาสห้าสิบเปอร์เซ็นต์ที่จะฝึกฝนถึงแดนปราณฟ้า

มีศัตรูแบบนี้ เป็นใครก็คงนอนไม่หลับอย่างแน่นอน

สีหน้าของอี่ว์ชิงเฉินแย่ลงมาทันที เขากับลู่ฝานมีความแค้นต่อกันแล้ว แน่นอนว่าเขาไม่อยากจะให้ลู่ฝานฝึกฝนถึงแดนปราณฟ้าอยู่แล้ว

ตอนนี้ อี่ว์ชิงเฉินกระซิบผ่านอากาศไปยังหูของอี่ว์เทียนซีที่ยืนอึ้งอยู่:”เทียนซี การทดสอบรอบที่สอง หาโอกาสสังหารลู่ฝานเลย”

อี่ว์เทียนซีมองไปที่อี่ว์ชิงเฉินครั้งหนึ่ง เมื่อพวกเขาสองคนสบตากัน อี่ว์เทียนซีก็พยักหน้าเบาๆ

สีหน้าของอี่ว์เทียนซีแย่มากๆ เขายังสงสัยเลยว่าตัวเองสามารถสังหารลู่ฝานได้ไหม?

อี่ว์เทียนซีกัดฟันและสงบสติอารมณ์

เขาคือคุณชายของตระกูลอี่ว์ ส่วนลู่ฝานเป็นแค่เด็กหนุ่มของตระกูลเล็กๆ ลู่ฝานจะเอาชนะเขาได้ยังไง

เมื่อสร้างความมั่นใจให้ตัวเองแล้ว สายตาของอี่ว์เทียนซีก็มองไปที่เวที

ลู่ฝานหันหน้ากลับไปมองผู้อาวุโสโม่แล้วพูด:”ผู้อาวุโสโม่ ฉันสอบผ่านแล้วใช่ไหม”

ตอนนี้ผู้อาวุโสโม่รีบปิดปากของตัวเอง เขามองลู่ฝานด้วยสายตาแปลกๆและพูด:”ฉันคิดมาโดยตลอดว่าพรสวรรค์ของนายสูงมากๆ แต่คิดไม่ถึงว่ามันจะสูงจนน่าเหลือเชื่อขนาดนี้”

ลู่ฝานพูดด้วยรอยยิ้ม:”ฉันสามารถใช้คำนี้เป็นคำพูดชื่นชมจากผู้อาวุโสโม่ได้ไหม?”

ผู้อาวุโสโม่พูดด้วยรอยยิ้ม:”มันเป็นคำชื่นชมอยู่แล้ว ลู่ฝาน พรสวรรค์ของนายสูงมากๆจนน่าเหลือเชื่อ แต่นายห้ามใจร้อน บางครั้งต้องรู้จักประมาณตน มันคือวิธีที่ดีที่สุด”

คำพูดของผู้อาวุโสโม่ ทำให้ลู่ฝานครุ่นคิดทันที

ลู่ฝานค่อยๆเดินลงมาจากเวที อี้ว์เซี่ยวเอ๋อร์รีบเดินขึ้นมาและพูด:”ลู่ฝาน นายแข็งแกร่งมากๆเลย ฉันไม่เคยเห็นใครที่มีพรสวรรค์สูงมากๆอย่างคุณมาก่อน”

ลู่ฝานเผยรอยยิ้มออกมาแต่กลับไม่ได้พูดอะไรเลย อันที่จริงเขาไม่ได้ใช้พลังทั้งหมดของตัวเองออกมา

ถ้าเขาใช้หมื่นกระบี่พิชิตฟ้าออกมา ก้อนหินเจ็ดสีจะแสดงพรสวรรค์ของเขาออกมายังไง

สีน้ำเงินหรือว่าคงเป็นสีม่วง

ลู่ฝานยิ้มด้วยความดีใจ

ตอนนี้สายตาของหัวหน้าเขตอี้ว์กับผู้เฝ้าเมืองจางยังคงมองไปที่ลู่ฝานอยู่

หัวหน้าเขตอี้ว์เอ่ยปากพูดอย่างช้า:”เดิมทีฉันคิดว่าพรสวรรค์ของเขาน่าจะอยู่แค่สีเขียวเท่านั้น แต่คิดไม่ถึงจริงๆว่าจะกลายเป็นสีฟ้า ผู้เฝ้าเมืองจาง คุณยังจำได้ไหม ครั้งที่แล้วที่มีนักบู๊ที่มีพรสวรรค์สีฟ้าปรากฏตัว มันผ่านมานานแค่ไหนแล้ว?”