เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 616
“คุณร้องไห้ทำไม”
ลู่ฝานพูดอย่างสงสัย
อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์ยกแขนอันอ่อนแรงขึ้นมาเช็ดน้ำตา “ฉันไม่ได้ร้อง ฉันดีใจ ตอนนี้เจอคนแบบนายน้อยมาก”
ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “พูดขึ้นมาเธอแก่กว่าผม ร้องไห้สะอึกสะอื้นแบบนี้ดีเหรอ”
อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์หัวเราะทั้งน้ำตา
ลู่ฝานบอกให้เจ้าดำที่อยู่ข้างๆ แบกอี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์ขึ้นมา
วางอี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์ลงบนแผ่นหลังกว้างใหญ่ของเจ้าดำ ไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน ถ้าไม่ไหวจริงๆ เมื่อเกิดอันตรายขึ้นมา ให้เจ้าดำกับอี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์เข้าไปในจวนอากาศธาตุของเขาก็ได้
เจิงหยงเห็นการกระทำของลู่ฝาน ก็พยักหน้าพูดว่า “คุณชายลู่เป็นคนที่เชื่อได้จริงๆ คุณเสี้ยวเอ๋อร์มองนายไม่ผิด”
ลู่ฝานพูดว่า “ฉันแค่ไม่ได้มีนิสัยทิ้งเพื่อน”
อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์ได้ยินคำพูดของลู่ฝาน จึงพูดพึมพำออกมาว่า “แค่เพื่อนเหรอ”
การได้ยินของลู่ฝานน่าตกใจมาก เขาได้ยินคำพูดของอี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์ แต่เขากลับไม่มีท่าทีใดๆ
ฝนยังตกหนักอย่างต่อเนื่อง เสียงฟ้าร้องไม่มีท่าทีจะหยุด
ลู่ฝานหันมองรอบๆ “อยู่ที่นี่นานไม่ได้ แมงมุม งู และสัตว์อสูรพวกนี้ แปดสิบเปอร์เซ็นต์ต้องถูกอะไรดึงดูด ถึงมารวมตัวกันได้ ถ้าเดาไม่ผิด มีความเป็นไปได้สูงว่าเกี่ยวกับเสียงกุยวัวเมื่อกี้”
เจิงหยงพูดอย่างตกใจ “ตอนคุณชายลู่ฝานฝึกฝน ยังได้ยินความเคลื่อนไหวด้านนอกเหรอ”
ลู่ฝานพยักหน้า “ใช่ คุณชายเจิง เราเดินไปข้างหน้ากันเถอะ อย่างน้อยต้องเดินออกจากป่านี้ ทางที่ดีรีบไปชายทะเลให้เร็วที่สุด”
เจิงหยงพูดว่า “ได้ เอาตามที่คุณชายลู่พูด”
ทั้งสองคนตัดสินใจได้ รีบเคลื่อนไหวทันที เจ้าดำที่มีอี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์อยู่บนหลัง ตามหลังสองคนไปติดๆ
เดินไปข้างหน้า ลู่ฝานถือกระบี่หนักไว้ในมือ ขจัดสิ่งกีดขวางด้านหน้า
ตอนนี้เพื่อความปลอดภัย ลู่ฝานใช้ปราณชี่ของตัวเองก่อตัวเป็นวิชาของผู้ฝึกชี่ เริ่มตรวจสอบบริเวณรอบๆ
ร่างผสานฟ้าดิน ลู่ฝานสัมผัสถึงความเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิต ภายในรัศมีหลายสิบลี้
ลู่ฝานเดินนำเจิงหยง ลู่ฝานเดินเปลี่ยนทิศทางไม่หยุด
สามารถหลบปรากฏการณ์สัตว์อสูรได้พอดีทุกครั้ง
หลังจากทำต่อเนื่องอยู่หลายครั้ง ถึงเจิงหยงมีปฏิกิริยาช้า ก็พอดูออก
แววตามีความเลื่อมใส ตอนนี้เจิงหยงรู้สึกเหมือนลู่ฝานเป็นผู้แข็งแกร่งนักบู๊ ที่ท่องอยู่ในป่าทึบมาหลายปี
เขายังไม่เคยเห็นใครรู้การเคลื่อนไหวของสัตว์อสูรล่วงหน้าเหมือนลู่ฝานมาก่อน
เรื่องแบบนี้ ถึงเกิดขึ้นกับผู้ฝึกชี่ที่มีความสามารถไม่ธรรมดา ก็ยังต้องเอ่ยชม ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เจิงหยงคิดว่าลู่ฝานเป็นนักบู๊อย่างแท้จริง
ความเร็วของทั้งสองคนไม่ช้า เมื่อดวงดาวระยิบระยับเต็มฟ้า พวกเขาเดินออกจากป่าทึบ
หลังจากนั้นสิ่งที่ปรากฏอยู่ในสายตาคือสุสานทั้งแถบ ถ้าพูดให้ถูกคือสุสานดาบและกระบี่
“รอบๆ ไม่มีสัตว์อสูร เป้าหมายของพวกมันไม่ใช่ทางนี้ เราพักผ่อนได้แล้ว”
ลู่ฝานหยุดวิชากาย เจิงหยงก็หยุดลงเช่นกัน
ตอนนี้เห็นความแตกต่างระหว่างพละกำลังของเจิงหยงกับลู่ฝาน วิ่งด้วยความเร็วทั้งหมดมาหลายชั่วยาม ลมหายใจของลู่ฝานยังสม่ำเสมอ แต่เจิงหยงเหงื่อแตกเต็มหัว เพราะเร่งความเร็วให้ทันลู่ฝาน
ลู่ฝานนับดูครู่หนึ่ง สุสานดาบและกระบี่ข้างหน้ามีทั้งหมดเก้าหลุม วางเป็นรูปแบบตารางเก้าช่อง
ไม่มีชื่อ ไม่มีป้ายวิญญาณ มีเพียงกระบี่และดาบพุผังเก้าเล่ม ปักเฉียงๆ อยู่บนเนินดิน
ตอนนี้อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์มีแรงขึ้นมาเล็กน้อย ปีนลงมาจากหลังเจ้าดำ
“คนพวกนี้เป็นใคร เป็นคนที่อาศัยอยู่ที่นี่เหรอ”
อี้ว์เสี้ยวเอ๋อร์ถามขึ้น
