เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 686
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรพูดติดต่อกันว่า: “เข้าใจ เข้าใจแล้ว ไม่มีปัญหา ฉันลงไปอยู่ในมุกเทพเลย เจ้านายวางใจได้ จะไม่แอบดูอีกแน่นอน ฉันเป็นภูติอาวุธ ดูพวกนี้ไปก็ไม่เกิดประโยชน์ ก็แค่ดูเพื่อความเพลิดเพลินเท่านั้น”
ลู่ฝานรู้สึกเหมือนว่าถูกคนมองดูร่างกายกายที่เปลือยเปล่า และในขณะนั้นเอง
ก็มีเสียงหนึ่งดังผ่านเข้ามา
“เจ้าบ้านลู่ฝาน ฉินเอ๋อร์มาปรนนิบัติรับใช้ท่านแล้ว”
เมื่อลู่ฝานได้ยินเสียงนี้แล้ว ก็มองเห็นคนรับใช้ฉินเอ๋อร์เดินเข้ามา
ทันใดนั้น ฉินเอ๋อร์ก็กรีดร้องขึ้น เพราะตอนนี้ลู่ฝานนั้นยังไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าอะไรเลย
ลู่ฝานจึงรีบเอามือกุมปิดบริเวณส่วนสำคัญเอาไว้ และพูดเสียงดังว่า: “ออกไป ออกไป! ”
ฉินเอ๋อร์เขินอายจนหน้าแดง แล้วก็ค่อย ๆ ถอยหลังออกไปจากลานกว้าง
ยามเฝ้าบ้านกี่คนนั้นต่างก็ได้หัวเราะเหอะเหอะขึ้น
“แม่นางฉินเอ๋อร์ ได้เห็นเต็มบุญตาเลยล่ะสิ! ”
ฉินเอ๋อร์ถ่มน้ำลายใส่พวกเขาทีละคน นึกไม่ถึงว่าไอ้หนุ่มสองคนนี้ จะไม่เตือนเธอเลย ช่างเลวร้ายเสียจริง
ลู่ฝานรีบสวมใส่เสื้อผ้าโดยเร็ว
เมื่อเสร็จแล้วจึงให้ฉินเอ๋อร์เข้ามา คิดไม่ถึงว่าหญิงรับใช้ตัวน้อยคนนี้ จะมาที่เมืองตงหวาแล้ว
ลู่ฝานมองไปที่เธออย่างเก้อเขินและพูดขึ้นว่า: “มีเรื่องอะไรเหรอ? ”
ฉินเอ๋อร์พูดขึ้นว่า: “ไม่มีเรื่องอะไรหรอก ฉันก็มาเพื่อรับใช้ปรนนิบัติท่าน ตามหน้าที่เท่านั้น ยังมีอีกเรื่องหนึ่งคือคุณปู่ให้ฉันมาบอกกับท่านว่า คนจากราชสำนักมาถึงแล้ว รวมถึงนายพลสวีแห่งจวนหัวหน้าเขตก็มาถึงแล้วด้วย ซึ่งรอกันอยู่ที่ห้องโถง เมื่อท่านตื่นแล้ว ก็ให้รีบออกไปพบ”
ลู่ฝานพยักหน้าและพูดว่า: “อืม ฉันรู้แล้ว อีกสักครู่ฉันก็จะออกไป”
ฉินเอ๋อร์ช่วยลู่ฝานจัดแจงเสื้อผ้าเล็กน้อย จากนั้นก็ยื่นผ้าเช็ดตัวที่เตรียมไว้ให้
ลู่ฝานเช็ดทำความสะอาดแล้ว ก็เดินออกไปทันที
เมื่อครู่นี้มันเก้อเขินมากเลยจริง ๆ เขายืนอยู่ด้านข้างของฉินเอ๋อร์ ก็ยังรู้สึกว่าไม่เป็นตัวของตัวเอง
เมื่อเดินออกมาถึงห้องโถง ก็พบว่ามีคนนั่งรอกันอยู่เต็มไปหมด
ลู่เฮ่าหรานและลู่หาวกำลังพูดคุยอยู่กับจอมพลสวีและชายชราอีกคนหนึ่งอย่างสบายใจ
เมื่อเห็นว่าลู่ฝานปรากฏตัวขึ้น ทุกคนก็ลุกยืนขึ้นในทันที
ลู่ฝานยิ้มแย้มและเดินขึ้นมาด้านหน้าพร้อมกับกำหมัดแสดงความเคารพและพูดว่า: “นายพลสวี ไม่พบเจอกันตั้งนานเลย ต่อไปคงต้องรบกวนจอมพลสวีอย่างมากแล้ว”
นายพลสวียิ้มและพูดว่า: “ด้วยความยินดี”
“ท่านผู้นี้คือ? ”
ลู่ฝานมองไปที่ชายชราผู้นั้น
ชายชราหัวเราะเหอะเหอะ และพูดขึ้นว่า: “ฉันแซ่จู และมีชื่อคำเดียวว่าหง ผู้ตรวจการลู่ ไม่ต้องเกรงใจหรอก ราชสำนักได้จัดเตรียมปูนบำเหน็จรางวัลให้นายแล้ว เชิญรับมันไว้เถอะ”
ลู่ฝานรีบยื่นมือสองข้างออกมาอย่างเคารพ นักบู๊ไม่จำเป็นต้องคุกเข่าลง
ชายชราส่ายมือไปมาและพูดขึ้นว่า: “ผู้ตรวจการลู่ ฉันจะไม่เน้นพิธีทางการอะไรมาก อีกสักครู่ฉันจะต้องรีบเดินทางต่ออีก ส่งมอบรางวัลนี้ให้นายเลยแล้วกัน โดยราชสำนักได้ปูนบำเหน็จรางวัลให้ดังนี้ โดยให้เมืองเจียงหลินเปลี่ยนชื่อเป็นเมืองลู่ ซึ่งตระกูลลู่เป็นเจ้าของผู้ดูแล นี่คือป้ายคำสั่งแต่งตั้งเจ้าเมือง ด้านบนสลักคำว่าลู่ นอกจากนี้ ยังมอบยาสมุนไพรเปิดฟ้าจิตวิญญาณสามขวด โสมอายุยืนสิบต้น และชุดบู๊เมฆดำหนึ่งชุด ”
ชายชรานำกล่องใบหนึ่ง วางไว้บนมือของลู่ฝาน
เมื่อเปิดดู ก็พบว่าสิ่งของที่พูดเมื่อครู่นั้น ต่างก็อยู่ภายในนี้ทั้งหมด
ลู่ฝานยิ้มและพูดว่า: “การปูนบำเหน็จรางวัลของทางราชสำนักช่างมากมายเหลือเกินจริง ๆ นะ”
“วันนี้เจ้าหน้าที่ที่จะทำการปรับเปลี่ยนชื่อเมืองก็คงน่าจะถึงเมืองเจียงหลินแล้ว ผู้ตรวจการลู่สามารถส่งคนไปเฝ้ารอได้เลย ส่วนฉันมีธุระอื่นอีก จึงต้องขอตัวลากลับก่อน ในอนาคตหากผู้ตรวจการลู่เลื่อนขั้นไปอยู่ในเมืองหลวงแล้ว ก็ช่วยพูดยกย่องชื่นชมฉันบ้างนะ”
ชายชราพูดขึ้นด้วยความยิ้มแย้ม
ลู่ฝานพยักหน้าตอบรับ: “แน่นอน! ”
ชายชรากำหมัดแสดงความเคารพ แล้วก็เดินจากไป
ลู่ฝานมองดูที่เม็ดยาทั้งหลาย ล้วนแต่เป็นระดับทิพย์ขึ้นไปทั้งนั้น ส่วนสมุนไพรก็คือของชั้นยอด
ที่สำคัญคือชุดบู๊เมฆดำ ที่ไม่เลวเลยจริง ๆ
ลู่เฮ่าหรานเดินเข้ามาใกล้แล้วพูดว่า: “ลู่ฝาน สิ่งของเหล่านี้ นายเก็บเอาไว้ใช้เองเถอะ เพื่อจะได้เพิ่มระดับขั้นพลังความสามารถให้เร็วขึ้นอีก”
ลู่ฝานเก็บยาขวดหนึ่งและชุดคลุมบู๊เอาไว้ จากนั้นก็มอบส่วนที่เหลือให้กับลู่เฮ่าหรานและพูดว่า: “คุณปู่ สิ่งของเหล่านี้ ท่านนำเก็บเอาไปเถอะ ไว้ใช้สำหรับคนตระกูลลู่ที่ต้องการ”
ลู่เฮ่าหรานรับสิ่งของนั้นมา และมองไปที่ลู่ฝานด้วยสายตาที่แน่วแน่ พร้อมกับนิ่งเงียบอยู่นาน
ลู่ฝานพูดขึ้นว่า: “ตระกูลลู่ไม่ใช่ว่าจะมีแค่ฉันเพียงคนเดียวที่จะยืนหยัดรักษาเอาไว้ได้”
ลู่เฮ่าหรานพยักหน้า และพูดว่า: “ตกลง! ”
