เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 696
ลู่ฝานเองก็ยกมือขึ้น แล้วเปลวไฟก็แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย
การประลองวิชานั้น ก็คือทั้งสองคนใช้พลังชี่ของตนปะทะกำลังกัน ส่วนการประลองบุ๋นนั้น ก็คือการใช้ชี่ควบคุมอีกฝ่ายหนึ่ง โดยที่ไม่ต้องใช้วิชาต่อสู้อะไร
การประลองแบบนี้ ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่ก็สามารถตัดสินผลแพ้ชนะกันได้
พลังชี่ของผู้ฝึกชี่นั้น จะปะทะกันด้วยพลังฟ้าดินทั้งหมดที่แต่ละฝ่ายสามารถกระตุ้นรวมขึ้นมาได้
แต่ในเรื่องนี้ก็มีเคล็ดลับทักษะบางอย่างอยู่บ้าง ซึ่งนี่ก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำไมอู๋เหลียงถึงได้มีความมั่นใจขนาดนี้
ตูมม! ตูมม!
พลังฟ้าดินบริเวณโดยรอบเริ่มที่จะเกิดการปะทุขึ้นบ้างแล้ว
นี่ก็คือผลลัพธ์จากการที่ทั้งสองฝ่ายใช้แรงกดทับ
พลังของทั้งสองฝ่ายพุ่งปะทะใส่กันกลางอากาศ ทันใดนั้นสีหน้าท่าทางของอู๋เหลียงก็เปลี่ยนไป
ไอ้หนุ่มผู้นี้ แข็งแกร่งทรงพลังไม่เบาเลย!
อู๋เหลียงสามารถที่จะรับรู้ได้ว่าพลังฟ้าดินที่อีกฝ่ายรวบรวมได้นั้นไม่ได้ผ่านการดัดแปลงจากทักษะอะไรเลย แต่พลังจำนวนมากขนาดนี้ มันช่างน่าตกใจมากเลยทีเดียว
นิ้วมือของอู๋เหลียงเคลื่อนไหวต่อเนื่อง เพื่อดัดแปลงรูปทรงของพลังฟ้าดิน เพื่อต้องการที่จะพุ่งทะลุผ่านพลังฟ้าดินของลู่ฝาน แต่เมื่อทดลองกี่หนแล้วก็ยังไม่เป็นผล
ลู่ฝานยังคงปลดปล่อยพลังชี่ของตนเองออกมาอย่างเต็มที่
การประลองวิชาแบบนี้ เขาไม่เคยได้ทำมาก่อน แต่เมื่อได้ทดลองแล้ว ก็รู้สึกว่ามันง่ายดายมาก!
ปราณชี่ในร่างกายของเขาเวลานี้เพียงพอที่จะยืนหยัดให้เขาปล่อยพลังชี่ออกมาได้อย่างต่อเนื่อง โดยในจำนวนพลังที่เท่ากัน การสิ้นเปลืองแรงกำลังของลู่ฝานนั้นต่ำกว่าทางอู๋เหลียงอย่างน้อยสิบเท่า
ลู่ฝานสามารถที่จะสัมผัสได้ว่า อีกฝ่ายหนึ่งนั้นก็เป็นนักเรกิ
การที่สามารถเล่นกับพลังฟ้าดินได้อย่างชาญฉลาดและปราดเปรียวขนาดนี้ ก็ถือว่ามีพลังความสามารถที่ไม่ธรรมดาแล้ว
แต่สิ่งที่น่าเศร้าเสียใจก็คือ ผู้ที่เขาเผชิญหน้าอยู่นั้นไม่ใช่นักเรกิธรรมดาทั่วไป
ลู่ฝานยังคงขยายการช่วงชิงพลังฟ้าดินอย่างต่อเนื่อง ด้วยวิทยายุทธที่ยกระดับขึ้น จึงทำให้วิชาเทพไร้ขีดจำกัดของเขานั้น ก็พัฒนาขึ้นตามไปด้วย
โดยทั่วไป ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงประสิทธิภาพของวิชาดังกล่าว
แต่ในตอนนี้ วิชาเทพไร้ขีดจำกัดแทบจะเหมือนกับมือขนาดใหญ่ข้างหนึ่งที่มองไม่เห็น ที่กำลังช่วยเหลือลู่ฝานรวบรวมพลังฟ้าดินให้มีจำนวนมากขึ้น โดยที่ลู่ฝานไม่จำเป็นต้องไปพะวงต่อการควบคุมเลย
หากพูดถึงเฉพาะพลังการควบคุมแล้ว วิชาเทพไร้ขีดจำกัดนั้นมีความแข็งแกร่งอย่างน่ากลัว มิเช่นนั้นก็คงไม่สามารถที่จะทำให้พลังปราณกับพลังชี่ผสมผสานเข้ากันได้อย่างสมบูรณ์
โดยหลังจากที่ลู่ฝานได้รวบรวมพลังฟ้าดินที่มากขึ้นอย่างต่อเนื่อง ด้านอู๋เหลียงเองก็ยืนหยัดต่อไปไม่ค่อยจะไหวแล้ว
ท้องฟ้าเริ่มที่จะมืดมิดลง พื้นดินก็เกิดการสั่นสะเทือน
ถ้าหากเวลานี้มีคนที่กำลังมองดูการประลองวิชาอยู่ในบริเวณไกลออกไปนั้น ก็สามารถมองเห็นว่าด้านข้างของทั้งสองฝ่ายถูกปกคลุมไปด้วยชี่ปกคลุมหลายชั้น โดยมองเงาคนที่อยู่ภายในได้อย่างไม่ชัดเจน
เป็นไปได้อย่างไร!
นี่เป็นไปได้อย่างไรกัน!
การควบคุมพลังฟ้าดินของอีกฝ่ายหนึ่งนั้น เพียงพอที่จะเทียบเท่าได้กับนักเรกิแดนสูงสุดแล้ว
อู๋เหลียงมีสีหน้าขาวซีด อันที่จริงเขานั้นมีเคล็ดลับทักษะในการบังคับควบคุมมากมาย
แต่สิ่งเหล่านี้เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ที่มีพลังความสามารถที่เหนือกว่าแล้ว ก็ไร้สิ้นประโยชน์อันใด
พลังฟ้าดินของลู่ฝานก็เหมือนกับก้อนหิมะที่กำลังกลิ้ง เคลื่อนที่ไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ
ยิ่งเคลื่อนที่ไปข้างหน้ามากเท่าไร ก็ยิ่งจะขยายใหญ่มากขึ้นเท่านั้น จนถึงตอนนี้อู๋เหลียงจะต้านทานไม่ได้แล้ว
ฟุบ!
อู๋เหลียงกระอักเลือดออกมา และกระเด็นถอยหลังลงไปหลายก้าว
ลู่ฝานหยุดมือลงชั่วขณะ เขาจำได้ว่าการประลองวิชาแบบนี้ โดยทั่วไปหากมีฝ่ายหนึ่งได้รับบาดเจ็บ ก็ถือว่าสิ้นสุดลงแล้ว
แต่ในขณะที่ลู่ฝานหยุดมือลงนั้น อู๋เหลียงเหมือนว่าจะสบโอกาส ทันใดนั้นจึงได้รวบรวมพลังฟ้าดินทั้งหมดแล้วดัดแปลงเป็นรูปทรงเข็มที่แหลมคม พุ่งแทงใส่ลู่ฝาน
ลู่ฝานขมวดคิ้วขึ้น ทันใดนั้น ก็ใช้เคล็ดลับสะท้อนปราณชี่
จากนั้น ก็เกิดเสียงอุทานดังขึ้น และอู๋เหลียงก็กระเด็นลอยไปไกล
อู๋เหลียงกระอักเลือดออกมาราวกับน้ำพุ ล้มกองอยู่กับพื้น และดุด่าเสียงดังว่า: “เถ่เมี่ยน แกไอ้ชั่วช้า คิดไม่ถึงว่าแกจะแกล้งทำเป็นอ่อนแอ และยังจะบอกว่าไม่เคยประลองวิชากับคนอื่นมาก่อน แกกล้าหลอกลวงฉัน! ”
ลู่ฝานเดินขึ้นไปข้างหน้า มองไปที่เขาและพูดขึ้นอย่างสงบว่า: “หากนายไม่ยอมแพ้ พวกเราก็มาประลองกันอีกสักรอบก็ได้”
อู๋เหลียงสีหน้าเปลี่ยนไปทันที แล้วกัดฟันพูดขึ้นว่า: “เรื่องนี้คงจะไม่จบลงเท่านี้แน่ เถ่เมี่ยน นายจะต้องชดใช้ต่อเรื่องที่นายกระทำขึ้นในวันนี้”
ลู่ฝานถอนหายใจแล้วพูดว่า: “ทำไมพวกนายเหล่านี้เมื่อแพ้แล้วมักที่จะพูดจาโอหังอยู่เสมอ ทำไมถึงไม่ยอมรับความพ่ายแพ้อย่างตรงไปตรงมาล่ะ? ช่างเถอะ มอบสิ่งของมาให้ฉันเดี๋ยวนี้ อย่าต้องให้ฉันเป็นคนไปเอาเอง”
อู๋เหลียงกัดฟัน แล้วก็นำสูตรการกลั่นยาแผ่นหนึ่งออกมาจากแหวนส่งมอบให้กับลู่ฝานด้วยความเจ็บใจ
ลู่ฝานมองดูเล็กน้อย
“ยาวิเศษเทียมฟ้า ชื่อนี้ไม่เลวเลย”
อู๋เหลียงพูดขึ้นว่า: “เก็บสูตรการกลั่นยาเอาไว้ให้ดี สักวันหนึ่งฉันจะนำมันกลับคืนมาให้ได้”
ลู่ฝานเก็บสูตรการกลั่นยาแล้ว ก็โบกไม้โบกมือให้กับอู๋เหลียงและพูดขึ้นว่า: “ฉันรออยู่แน่นอน แต่นายควรที่จะเช็ดเลือดของนายเสียก่อนนะ”
เมื่อพูดจบ ลู่ฝานก็ยิ้มแล้วเดินจากไป
อู๋เหลียงนอนกองอยู่ที่พื้น โกรธแค้นจนใบหน้าแดงก่ำไปหมด
เวลานี้ พ่อบ้านอาวุโสได้พาคนรับใช้ที่แบกเงินรางวัลมาถึงแล้ว เมื่อมองเห็นอู๋เหลียงนอนอยู่บนพื้น พ่อบ้านก็หัวเราะและพูดว่า: “อ้าว ผู้ฝึกชี่อู๋เหลียง ท่านกำลังนอนอาบแดดอยู่เหรอ? ”
อู๋เหลียงลุกขึ้นแล้วก็เดินจากไป อย่างไม่ลังเล
