เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 720
หลังผ่านไปไม่กี่วัน เห็นเมืองหยุนไห่อยู่ไม่ไกล
มองจากไกลๆ กำแพงเมืองหยุนไห่แตกต่างจากเมืองอื่นที่ลู่ฝานเคยเห็น
นี่เป็นกำแพงเมืองที่สร้างติดภูเขา ภูมิประเทศสูงมาก ไอหมอกปกคลุม เหมือนอยู่ในทะเลหมอก ดูเหมือนว่ากำแพงเมืองนี้มีชื่อเพราะสิ่งนี้
“ศิษย์น้องลู่ฝาน นั่นคงเป็นเขาอวี่ฮั่ว เราจะเข้าเมืองก่อนหรือจะตรงไปเขาอวี่ฮั่วเลย”
ศิษย์พี่หานเฟิงชี้ไปเขาที่อยู่นอกเมืองหยุนไห่ ตัวภูเขาแวววาวเหมือนกระจก เหมือนมีคนเอากระบี่เฉือนจนเรียบ
ด้านบนมีตัวอักษรขนาดใหญ่ว่า เขาอวี่ฮั่ว!
อักษรตัวเดียวสูงประมาณหลายร้อยเมตร อักษรทั้งสามตัวเชื่อมต่อกันทั้งตัวภูเขา มีพลานุภาพเป็นอย่างมาก
คนที่สามารถทิ้งร่องรอยอักษรแบบนี้เอาไว้ได้ อย่างน้อยต้องเป็นยอดฝีมือแดนปราณฟ้าขึ้นไป ไม่แน่อาจเป็นยอดฝีมือผู้แข็งแกร่งก็ได้!
มองจากไกลๆ ลู่ฝานมองเขาอวี่ฮั่วที่สูงใหญ่ อยากหาว่าตลาดหม้อยาอะไรนั่นอยู่ที่ไหน
แต่น่าเสียดายเขาหาไม่เจอ ไม่รู้ว่าอยู่ห่างเกินไป หรือตลาดอะไรนั่นซ่อนอยู่อย่างมิดชิด
“เข้าไปในเมืองก่อนเถอะ ถามคนให้ชัดเจนแล้วค่อยว่ากัน”
ลู่ฝานเอ่ยขึ้น
ศิษย์พี่หานเฟิงครุ่นคิดอย่างละเอียด แล้วพูดว่า “นายบอกว่าหาคน หาหลิงเหยาเหรอ”
ลู่ฝานมองหานเฟิงอย่างแน่วแน่แล้วพูดว่า “ใช่ ไปหาหลิงเหยา ในเมื่อคณะหยินหยางส่งคนมาจัดการเธอ งั้นสิ่งสำคัญสุดคือเราต้องหาเธอให้เจอก่อน มีความเป็นไปได้สูงว่าพวกศิษย์พี่จะอยู่กับเธอ”
หานเฟิงพยักหน้า “สมองนายทำงานดีมาก งั้นเราไปหาหลิงเหยา นายรู้ไหมว่าหลิงเหยาพักที่ไหน”
ลู่ฝานพูดว่า “ไม่รู้ แต่ต้องมีคนรู้แน่นอน”
นกปิดฟ้าค่อยๆ บินลงไปที่รกร้างนอกประตูเมือง จากตรงนี้ยังสามารถมองเห็นประตูเมืองหยุนไห่ที่สูงตระหง่าน
ศิษย์พี่หานเฟิงลูบขนนกปิดฟ้าแล้วพูดว่า “เฮ้อ อยากให้มันอยู่ต่อจริงๆ ถึงตอนนั้นส่งเรากลับไปอีกครั้งก็ดีสิ”
ลู่ฝานพูดว่า “วางใจเถอะศิษย์พี่หานเฟิง ในเมืองหยุนไห่ต้องมีหอฝึกสัตว์อยู่แล้ว”
ลู่ฝานพูดพลางปล่อยเจ้าดำออกมา
เจ้าดำที่กลายเป็นสุนัขตัวเล็กสีดำ เริ่มวิ่งบนหัว บนไหล่ลู่ฝานไปทั่ว ดูเหมือนสองวันนี้มันคงอุดอู้มาก
หลังผ่านไปหนึ่งชั่วยาม ทั้งสองคนเดินเข้าไปในเมืองหยุนไห่
ยกเว้นเมฆและหมอกที่เห็นบนท้องฟ้า พูดตามตรงว่าอันที่จริงเมืองหยุนไห่ไม่ได้มีอะไรแตกต่างจากเมืองเจียงหลินบ้านเกิดของลู่ฝาน
เมืองเล็กๆ ผู้อยู่อาศัยที่มีสำเนียงท้องถิ่น
อีกทั้งยังมีลูกหลานคนรวยที่กำลังจีบหญิงอยู่บนถนน จู่ๆ ลู่ฝานเหมือนได้ย้อนไปในวัยเด็ก
“ศิษย์น้องลู่ฝาน เราจะเริ่มถามจากตรงไหนดีล่ะ ฉันว่าถ้าถามใครสักคนตามถนนจะเสียเวลามาก อีกทั้ง ให้ตายเถอะ ที่นี่สำเนียงประหลาดมากเลย พวกเขาพูดภาษากลางแบบเราไม่ได้เหรอ”
ลู่ฝานชี้ลูกหลานคนรวยสองคนที่กำลังเอ้อระเหยลอยชายอยู่บนถนน แล้วพูดว่า “เราไปถามพวกเขากันเถอะ น่าจะเร็วกว่า”
ลู่ฝานพูดพลางเดินเข้าไปหาลูกคนรวยสองคนนั้น
“คุณนายเจียง หลานสาวเธอสวยมาก ส่งมาเป็นหญิงรับใช้ตระกูลซ่งของเราไหม ฉันให้ค่าแรงสองเท่าเลย”
“ฮ่าๆ พี่รอง สู้ให้ฉันดีกว่า ฉันกำลังขาดสาวใช้ที่ทำให้เตียงอุ่นพอดี คุณนายเจียง หลานสาวเธอสวยและฉลาด ว่าราคามาสิ”
คุณชายหน้าตาธรรมดา รอยยิ้มร้ายกาจเต็มใบหน้า กำลังลวนลามเด็กผู้หญิงอายุ 13-14 ปี
เด็กผู้หญิงดูตกใจอย่างเห็นได้ชัด เธอหลบอยู่หลังย่าของเธอ
