เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า – บทที่ 748

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 748
หานเฟิงพยักหน้า “น่าจะไม่ใช่ นายเห็นฉางเจี๋ยนหน้าผี ที่เป็นหัวหน้าคนชุดเขียวพวกนั้นไหม”

ลู่ฝานหันไปมอง เห็นชายในชุดลายดอกท่ามกลางกลุ่มคนทันที

เขาโดดเด่นมาก เหมือนก้อนอึท่ามกลางหมู่ดอกไม้ จำได้ง่ายมาก

คุณย่าเฉียนก็ขมวดคิ้วขึ้นมา ไม่แม้แต่จะมองเด็กที่เอาขาหมูมาเสิร์ฟ

หลิงเหยามองคนพวกนั้นแล้วพูดว่า “น่าแปลก คนพวกนี้มาเมืองหยุนไห่ทำไม อย่าบอกนะว่าตลาดหม้อยาที่เขาอวี่ฮั่วจะเปิดงานแดนสวรรค์อีกแล้ว”

ลู่ฝานถามว่า “งานแดนสวรรค์คืออะไร”

หลิงเหยาพูดว่า “งานใหญ่ของตลาดหม้อยา เมื่อตลาดหม้อยาเอาของที่ไม่ธรรมดาออกมาประมูล เซียนบำเพ็ญชี่อวี่ฮั่วที่เขาอวี่ฮั่วจะเปิดงานแดนสวรรค์ เป็นงานประมูลขนาดใหญ่ คนที่เขาอวี่ฮั่วทุกคนสามารถร่วมงานได้ คนที่เสนอราคาสูงสุดจะได้ไป จำได้ว่างานแดนสวรรค์ครั้งก่อนคือห้าปีที่แล้ว ตอนนั้นประมูลเครื่องรางสูงสุดของผู้แข็งแกร่งระดับอริยปราชญ์”

ลู่ฝานกับหานเฟิงมีสีหน้าตกใจ

ขณะนั้นคุณย่าเฉียนพูดว่า “เงินทองทำให้ใจคนหวั่นไหว ก็เอาชีวิตของคนด้วยเหมือนกัน!”

หานเฟิงไม่สนใจคำพูดของคุณย่าเฉียน รีบถามว่า “แล้วครั้งนี้จะประมูลอะไร เป็นเครื่องรางของอริยปราชญ์อีกไหม ให้ตายเถอะ ศิษย์น้องลู่ฝาน งานระดับนี้เราต้องไปร่วมให้ได้นะ”

ลู่ฝานวางกระดาษกับปากกาลง “ยังไม่แน่ใจเลยว่าใช่งานแดนสวรรค์หรือเปล่า”

ลู่ฝานพูดจบ ก็เห็นแววตาศิษย์พี่หานเฟิงเป็นประกาย สีหน้าตื่นเต้น

ลู่ฝานถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ “โอเค ถ้ามีก็ไป ศิษย์พี่หานเฟิงไปหาพลเอกเฟิงเลยสิ ไม่แน่เขาอาจยังอยู่ในเมืองก็ได้ ถ้ามีงานแดนสวรรค์จริงๆ เราไปดูกัน แม้จะเอาของอะไรมาไม่ได้ ถือว่าเปิดหูเปิดตาก็ได้”

หลิงเหยาเขย่าแขนลู่ฝาน แล้วพูดว่า “ฉันก็อยากไป”

เจ้าดำที่อยู่บนไหล่ลู่ฝานก็มุดไปทั่ว เหมือนอยากไปด้วย

คุณย่าเฉียนละสายตาออกมาแล้วพูดว่า “ฉันไม่ไป หลิงเหยา ก่อนไปทิ้งเงินไว้ให้ฉันด้วย”

แม้พูดกับหลิงเหยา แต่คุณย่าเฉียนจ้องไปที่ลู่ฝาน

ลู่ฝานจะไม่เข้าใจความคิดของคุณย่าเฉียนได้ยังไง รีบเอาเหรียญทองออกมาอีก

คุณย่าเฉียนรับเหรียญทองมา ตบไหล่ลู่ฝานแล้วพูดว่า “ระวังด้วย อย่าบุ่มบ่าม”

พูดจบ คุณย่าเฉียนถือขาหมูออกไป

ลู่ฝานงงไปหมด ศิษย์พี่หานเฟิงหันมาพูดกับหลิงเหยา “ศิษย์น้องหลิงเหยา ทำไมคุณย่าเธอเป็นคนแปลกจัง”

หลิงเหยาจ้องหานเฟิง แล้วพูดว่า “ห้ามว่าคุณย่าฉันแบบนี้ ถ้าพี่พูดอีก ฉันจะกลับไปบอกพวกศิษย์พี่ว่าพี่เป็นคนเลว”

หานเฟิงยกมือสองข้างยอมแพ้ “เธอชนะแล้ว ฉันจะบอกว่าคุณย่าของเราดูกระปรี้กระเปร่ามาก!”

หานเฟิงแอบพูดเบาๆ ว่า “เหมือนคนประสาท คึกคักอะไรขนาดนั้น”

หลิงเหยาพูดว่า “คุณย่าฉลาดมาก ตอนเด็ก เธอพูดว่าใครโชคดี คนนั้นก็จะรวย เธอพูดว่าใครป่วย คนนั้นอยู่ได้ไม่นานก็ตาย เพื่อนบ้านเชื่อเธอมาก จำได้ว่ามีครั้งหนึ่งคุณย่าบอกว่าฉันมีเคราะห์ร้าย”

หานเฟิงพูดว่า “หลังจากนั้นเธอก็ตายเหรอ”

หลิงเหยาแยกเขี้ยวใส่หานเฟิง “พี่น่ะสิตาย หลังจากนั่นไอ้นั่นก็มา”

ลู่ฝานกับหานเฟิงมีสีหน้าประหลาด ทั้งสองคนพูดอะไรไม่ออก

ผ่านไปนาน ลู่ฝานกับหานเฟิงพูดพร้อมกันว่า “ฉลาด ฉลาดจริง!”