เมื่อสิ้นเสียง เขาอวี่ฮั่วสั่นไปมา เหมือนมีคนชนตัวภูเขาอย่างแรง
พื้นดินเป็นรอยร้าว เกิดรอยแยกเป็นทางลึก หลังจากนั้นมีแสงสว่างขึ้นรอบๆ เขาอวี่ฮั่ว เหมือนดอกไม้ไฟพุ่งขึ้นไปบนฟ้า
“มาแล้ว!”
อู๋ฉางหน้าผีอ้าแขนทั้งสองข้าง เหมือนกำลังกอดโลก
ทุกคนมองแสงที่ระเบิดกลางอากาศอย่างตะลึง หลังจากนั้นมีเงาดำเป็นชิ้นส่วน ปรากฏออกมาจากแสงสว่าง
“รีบดูสิ นั่นมันคน!”
“พระเจ้า หล่นมาจากที่สูงขนาดนี้ พวกเขาจะไม่ตายใช่ไหม”
เสียงตกใจดังขึ้น
แต่ไม่สามารถขัดขวางเงาดำที่ร่วงลงมาได้
ชุดขาว ชุดเขียว ชุดแดง ชุดเหลือง
เมื่อเครื่องแต่งกายทั้งสี่สีปรากฏอยู่ในสายตา ลู่ฝานรู้ว่าปัญหาใหญ่แล้ว
“ยิงธนู! ยิงธนู!”
เหล่าเจ้าหน้าที่ทหารก็มีความสามารถ เมื่อเห็นเงาคนร่วงลงมาจากฟ้า ก็รีบออกคำสั่งให้ยิงทันที
ลูกธนูเจาะเกราะมากมายลอยออกไป ทันใดนั้นยิงไปที่เงาคน
อู๋ฉางหน้าผีหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ฆ่าสิ ฆ่าสิ ยิงฆ่าเยอะยิ่งดี!”
มารสามตัวด้านหลังเขาก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
เซียนอวี่ซานแผดเสียงออกมาแล้วลงมืออีกครั้ง พลเอกทั้งสี่คนปล่อยพลังปราณออกมาพร้อมกัน จากนั้นพุ่งไปฆ่าข้างหน้า
พลเอกเฟิงปล่อยท่าไม้ตายของตัวเองออกมากลางอากาศอย่างสุดความสามารถ ในฐานะที่เป็นนักบู๊แดนปราณดิน เดิมทีเขาไม่สามารถฆ่าศัตรูกลางอากาศได้ แต่ตอนเป็นนายพลตอนหนุ่ม เคล็ดวิชาบู๊ลมปราณที่ราชสำนักมอบให้ ทำให้เขาสามารถหยุดกลางอากาศได้ในเวลาสั้นๆ ทำให้เขาฆ่าศัตรูได้ในเวลาเดียวกันด้วย
“มีดฟัน!”
“ฝนวิเศษร่วงหล่น!”
“ธาตุทั้งห้ากำราบฟ้า!”
เสียงตะโกนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เซียนอวี่ซาน รวมไปถึงยอดฝีมือทุกคน โจมตีอย่างสุดกำลัง พลานุภาพสะท้านฟ้า
ปรมาจารย์จ้าวกวงที่ยืนอยู่ไม่ไกล รวมไปถึงคุณฟู่กุ้ย ทั้งสองคนกำลังลังเล
ปรมาจารย์จ้าวกวงพูดว่า “เดิมทีฉันไม่มีจิตใจคิดต่อสู้ แค่มาร่วมงานประมูลเท่านั้น”
คุณฟู่กุ้ยพูดว่า “ฉันไม่ได้ลงมือมาเป็นสิบปีแล้ว ลืมไปแล้วว่าสู้กับคนยังไง”
จ้าวกวงพูดว่า “นายจะหนีเหรอ”
อาจารย์ฟู่กุ้ยส่ายหน้าพูดว่า “กลัวว่าจะหนีไม่ได้น่ะสิ ลืมคำสั่งกำจัดมารแล้วเหรอ”
จ้าวกวงถอนหายใจ แล้วพูดว่า “จะลืมได้ยังไงล่ะ ทุกคนที่เห็นผู้ฝึกฝนชั่วร้าย จำเป็นต้องร่วมรบกำจัดมาร ส่วนคนที่หนี จะถือว่าเป็นคนทรยศ ยิ่งมีความสามารถมากเท่าไร หน้าที่รับผิดชอบก็มากเท่านั้น”
คุณฟู่กุ้ยยิ้มขมขื่น “ตอนนี้ฉันหวังให้ตัวเองเป็นแค่ผู้ฝึกฝนธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้น อย่างน้อยถ้าเป็นแบบนี้ ถึงฉันหนีไป ก็ไม่มีใครว่าอะไร”
จ้าวกวงพูดว่า “ในเมื่อหนีไม่ได้แล้ว งั้นก็สู้เถอะ!”
คุณฟู่กุ้ยพยักหน้าพูดว่า “ใช่ งั้นก็สู้เถอะ!”
เมื่อทั้งสองคนพูดจบ ก็พุ่งเข้าไปหาออร่าปีศาจที่พลุ่งพล่าน ยังมีแสงจำนวนไม่น้อยลอยตามพวกเขาขึ้นมาด้วย
“ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!”
ผู้ฝึกฝนที่ร่วงลงมาจากฟ้า ตอนนี้ลงมาบนพื้นหมดแล้ว
ผู้ฝึกฝนที่โดนธนูยิงทั้งตัว คิดไม่ถึงว่าเมื่อร่วงลงบนพื้น ก็เริ่มฆ่าทันที
เสียงผีร้องโหยหวน คนล้มระเนระนาด
ผู้ฝึกฝนที่แต่งตัวสี่แบบ ราวกับกองทหารสี่กองที่ปล่อยออกมาจากนรก ทุกที่ที่ผ่านไป ไม่มีใครสามารถต้านทานได้
“ให้ตายเถอะ พวกนายเป็นคนของสำนักชุดแดง!”
“พวกเลวสำนักชุดเขียว นายไม่รู้จักฉันเหรอ ฉันเคยขึ้นมาบนเขาของพวกนายนะ!”
……
มีเสียงตะโกนต่างๆ นานาปะปนอยู่ในกลุ่มคน เหมือนกับมีคนรู้ว่าผู้ฝึกฝนที่มาโจมตีพวกเขา มาจากที่ไหน แต่เสียงตะโกนของพวกเขา ไม่สามารถขัดขวางผู้ฝึกฝนเหล่านี้ได้
