เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 825
ท่านผอ.เทียนหยาจื่อละสายตาออกมา การที่เขาถามแบบนี้ เพราะอยากถามท่าทีของพวกอาจารย์เท่านั้น เขามีความคิดในใจอยู่แล้ว
ท่านผอ.เทียนหยาจื่อเงยหน้ามองลู่ฝานแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน ในการประลองต่อสู้ แม้กระบี่และดาบพูดไม่ได้ ไม่สนใจความเป็นตาย แต่ในสถาบันมีกฎห้ามฆ่าเพื่อนร่วมสถาบันมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว คิดว่านายคงรู้”
ลู่ฝานพยักหน้าเบาๆ
“ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง จะทำลายกฎไม่ได้ ฉันลงโทษให้นายเข้าไปสำนึกผิดในคุกใต้ดิน คิดได้เมื่อไร ค่อยออกมาตอนนั้น นายจะทำตามไหม”
ลู่ฝานยังไม่ทันพูดอะไร หานเฟิงตะโกนขึ้นมาว่า “นี่ไม่ยุติธรรมนะครับท่านผอ.”
ท่านผอ.ยกมือขึ้นมา แล้วพูดว่า “เดิมทีโลกนี้ก็ไม่มีความยุติธรรมอยู่แล้ว หานเฟิง นายกลับคณะไปก่อน”
หานเฟิงพูดเสียงดังว่า “ลู่ฝานไม่ได้ทำผิดร้ายแรง ทำไมต้องเข้าคุกใต้ดินด้วย ถ้าจะลงโทษ ก็ควรเป็นแค่เก็บตัวที่เขาอี้ว์หลิงร้อยวัน”
ท่านผอ.ส่ายหน้า “ฉันไม่เถียงกับนายแล้ว ลู่ฝานนายบอกมาว่าจะไปคุกใต้ดินไหม”
ลู่ฝานดึงศิษย์พี่หานเฟิงแล้วส่ายหน้าเบาๆ
หลังจากนั้นพูดเสียงก้องว่า “ผมไปครับ”
ประโยคเดียว ทำให้นักเรียนทุกคนฮือฮา ในคณะหยินหยาง แม้นักเรียนจำนวนมากสีหน้าโมโห แต่ในสายตาของบางคนมีความสะใจฉายออกมา
“ถ้าเป็นเช่นนี้ งั้นคนอื่นก็แยกย้ายได้แล้ว เซินถู นักเรียนคณะหยินหยาง พวกนายช่วยจัดการเรื่องของเอี๋ยนชิงด้วย ลู่ฝานตามฉันมา!”
เมื่อสะบัดมือ แสงหนึ่งหล่นลงบนตัวลู่ฝาน ต่อมาลู่ฝานรู้สึกว่าตัวเองเข้ามาในพื้นที่ว่างเปล่าที่แตกร้าว ทุกสิ่งรอบๆ กำลังเปลี่ยนแปลง
ใช้ปราณชี่ปกคลุมตัวเองอย่างแน่นหนา ไม่ให้ความวุ่นวายในพื้นที่ว่างเปล่าโดนร่างกายตัวเอง ภาพด้านหน้ากะพริบอีกครั้ง ลู่ฝานพบว่าตัวเองมายังโถงใหญ่แห่งหนึ่ง
สถานที่นี้คุ้นตามาก ลู่ฝานมองไม่กี่ทีก็จำได้ นี่เป็นโถงหลักของสถาบันสอนวิชาบู๊ เขาเหาะมาถึงที่นี่แล้ว
ด้านหน้ามีคนยืนอยู่สองคน คนหนึ่งคือท่านผอ.เทียนหยาจื่อ ส่วนอีกคนคือผู้อาวุโสแต่งตัวธรรมดา แต่กลับดูมีพลังไม่ธรรมดา
ท่านผอ.พูดว่า “ลู่ฝานมาพบท่านหม่าสิ!”
ลู่ฝานคารวะ ท่านหม่ายิ้มแล้วโบกมือไปมา “ไม่กล้าให้ผู้ตรวจการลู่ทำความเคารพผมหรอก ผู้ตรวจการลู่ ผมเป็นตัวแทนราชสำนักมาที่นี่ เพื่อบอกเรื่องหนึ่งกับคุณ”
ลู่ฝานพูดอย่างสงสัย “เรื่องอะไรครับ”
ท่านหม่าเอาม้วนกระดาษออกมาจากแขนเสื้อ ส่งให้ลู่ฝานแล้วพูดว่า “ฝ่าบาทมีคำสั่ง ฤดูใบไม้ผลิปีหน้า ผู้ตรวจการลู่ต้องเข้าเมืองหลวงเพื่อพบฝ่าบาท”
ลู่ฝานรับม้วนกระดาษมา ม้วนกระดาษกลายเป็นแสงหายไปในตัวเขา ต่อมาลู่ฝานรู้สึกว่ามีพลังอบอุ่น แทรกซึมเข้าไปในตันเถียนเขา
ท่านหม่ายิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ต้องตกใจ นี่คือลายคำสั่งของราชสำนัก ผู้ตรวจการลู่แค่ไปเมืองหลวงตามเวลาก็พอ”
ลู่ฝานพูดว่า “แล้วถ้าไม่ไปล่ะครับ”
ท่านหม่าอึ้งไป จากนั้นหัวเราะแล้วพูดว่า “งั้นนายก็ซวยมาก”
ลู่ฝานอ้าปากค้าง นี่คือสไตล์ของราชสำนัก เรียกให้มาก็ต้องมา ไม่อยากมาก็ต้องมา
พูดจบ ท่านหม่ายิ้มแล้วพูดว่า “โอเค เรื่องฉันเรียบร้อยแล้ว ผู้ตรวจการลู่ ท่านผอ.เทียนหยาจื่อ ผมขอตัวก่อน”
ท่านหม่ากลายเป็นสายลมออกไป หายไปจากสายตาลู่ฝานอย่างรวดเร็ว
ท่านผอ.อมยิ้มมองลู่ฝาน มองจนลู่ฝานขนลุกเล็กน้อย
“ท่านผอ.บอกว่าจะขังผมในคุกใต้ดินไม่ใช่เหรอครับ”
ลู่ฝานถามขึ้นเบาๆ
ท่านผอ.ส่ายหน้า “ไม่รีบ ลู่ฝาน ให้ฉันดูนายดีๆ หน่อย นายหมุนไปมาให้ฉันดูหน่อยสิ”
