เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 841
ส่วนตอนนี้ มู่หนีเดินเข้ามาในห้องอีกห้องหนึ่ง พวกเฮียสงรออยู่ข้างในนานแล้ว
“เป็นไง มีโอกาสลงมือไหม”
เฮียสงถามขึ้น
มู่หนีแกว่งขวดยาในมือแล้วพูดว่า “เป็นคนที่มุ่งมั่นตั้งใจ ฉลาดรอบคอบ ไม่มีโอกาสควบคุมเขาเลย”
“ถึงใช้ความงามของเธอก็ไม่ได้ผลเหรอ”
เฮียสงขมวดคิ้วพูด
มู่หนีพูดว่า “ขอบคุณที่นายประเมินความงามฉันสูงขนาดนี้ แต่กลัวว่าเขาคงเคยเจอคนสวยกว่าฉัน ฉันมองออกว่าแววตาที่เขามองฉัน มีเพียงแค่ความชื่นชมเท่านั้น ไม่มีความโลภเลยสักนิด”
ชายผอมดำข้างๆ พูดว่า “ขโมยของมาก็ไม่ได้เหรอ เราจะไม่ได้อะไรเลยไม่ได้นะ”
มู่หนีพูดว่า “นายนั่นแหละไม่ได้อะไรเลย ฉันได้มาแล้ว”
มู่หนีแกว่งขวดยาไปมา ทำให้พวกเขาโกรธจนสีหน้าไม่เป็นมิตร
เฮียสงพูดว่า “วุ่นวาย วุ่นวายจริงๆ ฆ่าก็ฆ่าไม่ได้ ของก็เอามาไม่ได้อีก เนื้อก้อนใหญ่วางอยู่ตรงนั้นแท้ๆ แต่ไม่ให้กิน อึดอัดใจจริงๆ”
“ต้าเก้อ นายมีความคิดอะไรไหม”
มู่หนีมองต้าเก้อที่เงียบไม่พูดอะไร
ต้าเก้อคิดแล้วพูดว่า “หาคนไม่กลัวตายไปฆ่าเขา ทุกคนแบ่งของกัน พอคนนั้นถาม ก็ผลักไอ้คนไม่กลัวตายคนนั้นออกไป”
เฮียสงพยักหน้า “อืม ฟังดูเป็นความคิดที่ดี แต่จะหาใครล่ะ ฉันจำไม่ได้ว่าที่นี่มีคนไม่กลัวตายด้วยเหรอ”
“จ้าวซวี่ ลั่วหยู่ ไอ้สองคนนี้มีความแค้นกับเด็กนั่น ไปหาพวกเขา”
ต้าเก้อตอบอย่างรวดเร็ว
มู่หนีส่ายหน้า “ไอ้สองคนนี้กลัวตายมาก ไม่น่าจะลงมือ”
เฮียสงกำหมัดแล้วพูดว่า “ฉันจะไปคุยกับพวกเขา วางใจเถอะ พวกเขาตกลงแน่นอน”
พูดจบ เฮียสงเดินออกไป
ชายตัวผอมดำพูดอย่างสงสัย “เขาจะคุยยังไง ฉันคิดไม่ออกว่าจะคุยวิธีไหน ที่จะทำให้คนไปตายได้ สองคนนั้นไม่ใช่คนโง่สักหน่อย”
มู่หนียิ้มแล้วพูดว่า “มีวิธีอยู่แล้ว อย่างเช่นให้พวกเขาได้สัมผัสกับเรื่องที่ทรมานกว่าความตายไง”
ชายตัวผอมดำพูดอย่างเข้าใจแจ่มแจ้ง “ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง”
ต้าเก้อหัวเราะแล้วพูดว่า “ให้เฮียสงไปคุยสิ เขาเหมาะสมที่สุดแล้ว ฉันว่าไม่นายคงได้คำตอบ”
มู่หนีส่ายหน้า “น่าเสียดายจัง เดิมทีฉันรับปากเขาว่าจะให้อยู่อย่างสงบสามวัน”
ชายตัวผอมดำพูดว่า “เธอยังเคยรับปากจะแต่งกับใครบางคนด้วยนิ เป็นไงล่ะ คุณแม่ม่ายดำ”
มู่หนีกวาดตามองชายตัวผอมดำ “นายมีสิทธิ์ว่าฉันเหรอ ไอ้โรคจิตชอบฆ่าคน ไอ้ตาแดง”
ตาสองข้างของไอ้ตาแดงเริ่มกลายเป็นสีแดง แสงโลหิตรุนแรงแผ่ออกมา
ทั้งสองสบตากัน ทันใดนั้นก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน จากนั้นก็ละสายตา
ต้าเก้อยิ้มอยู่ข้างๆ ไม่พูดอะไร ตอนนี้เขาคิดแต่ของของตัวเอง เขาชอบกระบี่ของลู่ฝาน เหมาะกับสไตล์ของเขามาก
ลู่ฝานที่กำลังฝึกฝนยังไม่รู้ว่าคนพวกนี้ ยังไม่ล้มเลิกความคิดที่จะแย่งของเขา
ตอนนี้ลู่ฝานกระตุ้นฤทธิ์ยาในตัว โจมตีเข้าไปยังตันเถียนที่โดนผนึก แต่ขณะนั้นเขาเห็นวัตถุทรงกลมสองอันอยู่นอกตันเถียน
“ลูกแก้วว่างเปล่า ลูกแก้วมังกรทำลายล้าง!”
ลู่ฝานอึ้งไปตอนแรก จากนั้นรอยยิ้มเต็มใบหน้า
“ที่แท้พวกแกก็โดนกันไว้ด้านนอกเหมือนกัน ดีมาก ดีมาก!”
ลู่ฝานยิ้มแล้วกระตุ้นพวกมัน ลูกแก้วสีดำขลับสองลูก ปรากฏในมือของเขาทันที
