เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 848
มู่หนีทรุดลงกับพื้น ไม่มีแรงตอบโต้กลับแม้แต่น้อย แววตาหม่นหมอง
ไมว่าจะเป็นผู้ฝึกชี่หรือนักบู๊ เมื่อตันเถียนโดนทำลาย ก็เท่ากับพิการทั้งตัว นี่เป็นเรื่องที่ทรมานกว่าการฆ่าเธอให้ตายเสียอีก
ไอ้ตาแดงตกใจจนช็อก ต้าเก้อหันหลังหนีอย่างไม่ลังเล
เฮียสงคิดหนีเหมือนกัน แต่เมื่อเขาจะเคลื่อนไหว ก็เห็นดวงตาคู่หนึ่ง
แหลมคมเหมือนมีด แทงทะลุเหมือนกระบี่
เฮียสงรู้สึกว่าตรงหน้ามืดลง เขาล้มลงกับพื้น อีกทั้งตาทั้งสองข้างของเขามีเลือดพุ่งออกมา ต่อหน้าต่อตาทุกคน
ลู่ฝานมองเขาอย่างราบเรียบ วิชาชิงวิญญาณก็ยังโหดร้ายเหมือนเดิม
อีกทั้งพละกำลังที่ยกระดับขึ้นของลู่ฝาน ทำให้วิชาชิงวิญญาณสร้างความเสียหายได้เต็มที่ขึ้น
ลู่ฝานสงสัยว่าวิชาระดับนี้ ถึงอยู่ในบรรดาคนที่ฝึกฝนชั่วร้าย ก็น่าจะเห็นได้น้อยมาก
สูญเสียน้อย พลานุภาพแข็งแกร่ง ยากที่จะป้องกัน
วิชาแบบนี้ถึงไม่ใช่ระดับดินขั้นสูงสุด อย่างน้อยก็ประมาณระดับดินขั้นกลาง
ลู่ฝานยกมือ สะบัดเบาๆ ใส่เฮียสง ปราณชี่กลายเป็นเปลวไฟแผดเผาเฮียสง
บนตัวนายมีขนเยอะแยะขนาดนี้ ครั้งนี้คงโดนเผาไปจนหมด
จากนั้นพลังดึงดูดอันน่ากลัวปรากฏบนตัวลู่ฝาน ต้าเก้อที่กำลังวิ่งจนจะลับตาไปแล้วชะงักฝีเท้าลงทันที
เขารู้สึกเหมือนพลังฟ้าดินรอบๆ เหมือนพายุหมุนพัดเขากลับมา กระแทกลงตรงหน้าลู่ฝานอย่างแรง
ลู่ฝานยิ้มบางๆ กระบวนท่านี้เป็นความคิดกะทันหัน ใช้แล้วผลไม่เลวแฮะ
ต้าเก้อเหวี่ยงหมัดเข้ามาตรงหน้าลู่ฝาน หมัดยังไม่ทันถึง ลู่ฝานเหยียบเขากลับไป
เสียงหักดังขึ้นชัดเจน ง่ายเหมือนเหยียบหินจนแหลก
ร่างกายของต้าเก้ออ่อนแอกว่าที่ลู่ฝานจินตนาการไว้ ไม่รู้ว่าไอ้หมอนี่ใช่นักบู๊หรือเปล่า
ไอ้ตาแดงเห็นลู่ฝานกำจัดพวกเขาอย่างรวดเร็วและง่ายดาย เขาถึงกับพูดอะไรไม่ออก
กว่าเฮียสงที่อยู่ข้างๆ จะกำจัดไฟบนตัวออกไปได้ ก็โดนเผาจนดำไปทั้งตัว คุกเข่าข้างหนึ่งลงบนพื้น หายใจเหนื่อยหอบ
“นี่เป็นไปไม่ได้ นายไม่โดนป้ายศิลาเทพฝนผนึกไว้! เพราะอะไร เพราะอะไร”
ไอ้ตาแดง ต้าเก้อและมู่หนีได้ยินเฮียสงตะโกน ต่างพากันมองลู่ฝานอย่างตะลึง
ตอนนี้พวกเขาเพิ่งนึกได้ พลังที่ลู่ฝานเพิ่งใช้เมื่อกี้ ไม่เหมือนกับพวกเขา
ไม่ใช่แสงสีฟ้าที่ทั้งทุเรศและน่าเกลียด!
ลู่ฝานพูดอย่างราบเรียบว่า “ฉันโดนผนึก แต่ฉันปลดผนึกได้แล้ว ง่ายมาก!”
เพียงประโยคเดียว ทำให้ทั้งสี่คนสั่นขึ้นมาทันที
มู่หนีตะโกนว่า “บอกฉันมา นายทำได้ยังไง ถ้าคุณช่วยปลดผนึกให้เรา ฉันยอมเป็นคนใช้ ยอมเป็นทาส”
เฮียสงก็ตะโกนว่า “ฉันก็สัญญาว่าจะตามนายไปจนตาย”
ไอ้ตาแดงกับต้าเก้อก็ตะโกนตาม
เสียงตะโกนของพวกเขาดังมาก ลู่ฝานได้ยินแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย
ขณะนั้นเสียงหนึ่งใกล้เข้ามา มีความตื่นเต้นเล็กน้อย
“ใครปลดผนึกได้ ใครกัน”
เสียงตะโกนของทั้งสี่คนหายไป ลู่ฝานหันไปมองทางเสียง
เห็นผู้หญิงผมยาวสีฟ้า สวมหน้ากาก เดินเข้ามาช้าๆ
เธอสวมเสื้อผ้างดงามซึ่งแตกต่างกับทุกคนที่นี่ ดูเหมือนคนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาเหมือนลู่ฝาน
ลู่ฝานนึกออกแล้ว เสียงนี้คือเสียงที่เพิ่งช่วยเขาเมื่อกี้ไม่ใช่เหรอ
ดูเหมือนเจ้าของเสียงมาแล้ว ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ฉันเอง คุณผู้หญิงชื่ออะไร”
“นายทายสิ!”
ผู้หญิงเอ่ยขึ้นช้าๆ
