เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 896
เพราะความอาฆาตอันน่ากลัว ยึดเขาเอาไว้กับที่
ชายกำยำที่อยู่ข้างๆ ตกใจจนไม่กล้าพูดอะไร พวกเขาเป็นแค่นักเลงข้างถนนเท่านั้น
นักเลงจุดเสริม ก็แค่นักเลงเท่านั้น เคยเจอคนที่ปล่อยความอาฆาตน่ากลัวแข็งแกร่งออกมาแบบลู่ฝานซะที่ไหนกันล่ะ
บวกกับพละกำลังของพวกเขาก็รับไม่ค่อยจะได้
แดนปราณนอกแบบไม่ค่อยเต็มใจ พละกำลังแบบนี้ ลู่ฝานแทบจะไม่ต้องใช้นิ้วสักนิ้ว แค่จ้องเขาแวบเดียว เขาก็ขยับไม่ได้แล้ว
ลู่ฝานพูดว่า “ฉันจะถามอีกรอบ ลุงชางอยู่ไหน”
ลู่ฝานมองชายอ้วนท้วนข้างหน้า ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความดุดัน
เหมือนผู้ชายตกใจจริงๆ พูดตะกุกตะกักว่า “เดินไปข้างหน้าตามถนนเส้นนี้ ก็จะเห็นแล้ว เขากำลังหาคนอยู่ที่ลานเมฆ”
รอยยิ้มปรากฏตรงมุมปากลู่ฝาน เขาตบทั้งสองคนเบาๆ อีกสองสามครั้ง
“ดีมาก ต้องแบบนี้สิ ต่อไปอย่าสะกดรอยตามคนอื่น รูปร่างแบบพวกนายสองคน ไม่เหมาะกับการสะกดรอยตามคนเป็นอย่างมาก”
พูดจบ ลู่ฝานหันหลังเดินออกไป
ขณะนั้นสิบสามเดินมาข้างหน้า ฝ่ามือมีสายลม ขณะที่กำลังสะบัดมือเตรียมฆ่าสองคนนี้
ลู่ฝานสะดุ้งโหยง รีบรั้งสิบสามเอาไว้แล้วพูดว่า “นายจะทำอะไร”
สิบสามมองลู่ฝานอย่างงุนงง แล้วพูดว่า “ศัตรู ฆ่า!”
ลู่ฝานสีหน้าตกใจ เขาเพิ่งนึกได้ สิบสามมาจากคนที่ฝึกฝนชั่วร้าย สไตล์และการกระทำของเขาก็ต้องเป็นผู้ฝึกฝนชั่วร้าย
ลู่ฝานมองสิบสามอย่างจริงจังแล้วพูดว่า “ต่อไปถ้าฉันพูดว่าฆ่า ถึงจะฆ่าได้ เข้าใจไหม”
สิบสามพยักหน้า แล้วเก็บพลัง
ทั้งสองคนช็อกไปแล้ว ธาตุทั้งห้ากลายเป็นสายลม นักบู๊แดนปราณชีวิต พวกเขาสะกดรอยตามนักบู๊แดนปราณชีวิต นี่มันรนหาที่ตายไม่ใช่หรือไง
สิบสามมองทั้งสองคนด้วยแววตาวูบไหว เหมือนเขาไม่เข้าใจว่าทำไมลู่ฝานถึงไม่ฆ่าพวกเขา
แต่ลู่ฝานเป็นเจ้านาย เขาพูดออกมาแล้ว สิบสามไม่ฝ่าฝืนอยู่แล้ว
ในใจของสิบสาม ลู่ฝานคือนักบู๊ไร้เทียมทาน ที่ฟันมารทั้งสี่ด้วยกระบี่เดียว แต่เวลาปกติเขาทำอะไรอย่างถ่อมตัวก็แค่นั้น
พวกหยวนเลี่ยที่ยืนมองอยู่ไม่ไกลก็ช็อกเหมือนกัน พวกเขาดูไม่ออกจริงๆ สิบสามที่ยืนซื่อๆ อยู่หลังลู่ฝานตลอดเวลา คือนักบู๊แดนปราณชีวิต
จู่ๆ ทั้งสามคนเกิดความรู้สึกนับถือสิบสามขึ้นมา
ผู้แข็งแกร่งไม่ว่าไปที่ไหน ล้วนได้รับความเคารพเลื่อมใสจากคนอื่น
บนโลกนี้พละกำลังคือทุกอย่าง
ลู่ฝานเดินกลับมา พูดกับทั้งสามคนว่า “ถามมาแล้ว เดินตามถนนเส้นนี้ไปก็ถึงแล้ว”
พวกหยวนเลี่ยตั้งสติได้ ก็เดินตามลู่ฝานไป
ตอนนี้พวกเขาสงสัยในตัวตนของลู่ฝานอยู่บ้าง ทำให้นักบู๊แดนปราณชีวิตเดินตามหลังซื่อๆ เหมือนคนใช้ อีกทั้งยังโดนตำหนิ ถ้าไม่ใช่เจ้าสำนักใหญ่ ก็คงเป็นคุณชายตระกูลร่ำรวย
หยวนเลี่ยส่งพูดเบาๆ ส่งกระแสจิตให้เฝิงอิ่ง “อย่าบอกนะว่าสหายลู่ฝานเป็นลูกชายของหัวหน้าเขตตงหวา นักบู๊แดนปราณชีวิต เดินไปไหนควรได้รับความเคารพเลื่อมใสสิ”
เซี่ยงจู้พูดว่า “ดูเขาทำอะไรฟุ่มเฟือย น่าจะเป็นลูกหลานตระกูลร่ำรวย”
เฝิงอิ่งพูดต่อ “ไม่รู้จักแม้แต่สิ่งที่เดินทางผ่านมิติ น่าจะเป็นลูกหลานตระกูลร่ำรวยที่ไม่มีความรู้”
พูดจบ ทั้งสามพยักหน้าพร้อมกัน คิดว่าการคาดเดาของพวกเขามีความเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นความจริง
ลู่ฝานไม่ได้ยินกระแสจิตของพวกเขา ไม่งั้นคงหัวเราะออกมาแน่นอน
ส่วนผู้ชายสองคนที่โดนลู่ฝานทำให้ตกใจ กุมไหล่ตัวเอง วิ่งกลับไปอย่างอนาถ
วันนี้เจอตอใหญ่จริงๆ เมื่อลู่ฝานออกไป ทั้งสองคนเพิ่งพบว่าไหล่โดนตบจนหัก
ไม่ได้ใช้แม้แต่พลังปราณ พลังฝ่ามือของอีกฝ่ายเกินเหตุจริงๆ คงจะเป็นยอดฝีมือแดนปราณชีวิตขึ้นไปเหมือนกัน
คิดได้เช่นนี้ ทั้งสองคนไม่มีความคิดสะกดรอยตามอีก คิดเพียงแต่จะกลับไปเอาเงินกับเถ้าแก่ นี่นับเป็นการบาดเจ็บจากการทำงาน ถ้าไม่มีหมื่นเหรียญทอง ไม่มีทางส่งพวกเขามาได้หรอก
ทางด้านนี้ ลู่ฝานกับพวกหยวนเลี่ย มาถึงสถานที่ที่เรียกว่าลานเมฆ
ที่นี่เป็นแค่ลานเล็กๆ พื้นสีขาวดุจหิมะ มีหมอกลอยบางๆ เหยียบลงไปแล้วนุ่มนิ่ม เหมือนเมฆจริงๆ
“จะไปก็รีบสมัคร ออกเดินทางวันนี้ รวมกลุ่มด้วยกัน พละกำลังแดนปราณนอกขึ้นไป สมัครแล้วไปเลย ส่วนผู้ชายที่ไม่ถึงแดนปราณนอก รบกวนจ่ายเงินค่าคุ้มครองด้วย พวกเราจะคุ้มครองคุณไป”
ชายหนวดยาวคนหนึ่ง เหยียบอยู่บนหอคอย ตะโกนพูดเสียงดัง
กลุ่มคนด้านล่างตะโกนอย่างคึกคักว่า “ลุงชาง ทีมพกของไปได้ไหม เรือลำใหญ่ของผม”
“ลุงชาง แม้พละกำลังของผมแค่แดนปราณในขั้นสูงสุด แต่ท้าประลองนักบู๊แดนปราณนอก ไม่ใช่ปัญหาแน่นอน คุณลองดูได้ เราไม่ใช่คนขี้โม้”
……
บทที่ 895
