เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 924
ทุกคนมองพวกเขาร่วงลงมาเหมือนใบไม้ ด้วยความตกตะลึง
“พี่ลู่ฝานเก่งสุดยอดจริงๆ นี่คือเคล็ดวิชาบู๊เหรอ ผู้ฝึกชี่ก็ไม่เท่าไร”
หยวนเลี่ยพูดอย่างตกใจ
เฝิงอิ่งตาเป็นประกาย แล้วพูดว่า “เคล็ดวิชาบู๊ระดับนี้ไม่ใช่วิชาที่ทำให้คนลอยขึ้นมาได้เหรอ คุณชายลู่ฝาน นายใกล้เข้าสู่แดนปราณฟ้าแล้วใช่ไหม”
เซี่ยงจู้เอ่ยชมไม่หยุด “เคล็ดวิชาบู๊นี้……เคล็ดวิชาบู๊นี้……สอนผมได้ไหม”
ลู่ฝานหัวเราะ แล้วพูดว่า “เป็นเคล็ดวิชาบู๊ที่สืบทอดในตระกูล ไม่มีค่าให้พูดถึงหรอก!”
พวกหยวนเลี่ยพยักหน้าแรง
หลังจากนั้นหยวนเลี่ยพูดว่า “ดูเหมือนตระกูลคุณ คงเป็นตระกูลวิถีบู๊ที่แข็งแกร่งมากแน่ๆ”
ลู่ฝานยิ้มกระอักกระอ่วน ไม่ได้อธิบายอะไรมาก
แต่เป็นเจ้าดำที่อยู่บนไหล่ของเขา ที่หัวเราะจนตัวโยน
มีเสียงกระแทกดังขึ้นหนึ่งครั้ง ทุกคนร่วงลงบนพื้น ทรายละเอียดลอยฟุ้งไปทั่ว
ที่นี่คือชายหาดแห่งหนึ่ง สิ่งที่ปรากฏในสายตาคือทะเลอันกว้างใหญ่
เพ่งมองไปไกลๆ ฝั่งตรงข้ามทะเลมีเทือกเขาขนาดใหญ่ เหมือนสุดขอบโลก
เทือกเขาเชื่อมต่อกันเป็นแถบ เป็นระเบียบมาก เหมือนกำแพงที่กั้นทะเลกว้างใหญ่
ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ แล้วพูดว่า “แน่ใจเหรอว่าที่นี่ เมืองหลวงล่ะ ทำไมมองไม่เห็นเลย”
ลู่ฝานหันมาเห็นพวกหยวนเลี่ยยืนอึ้งอยู่ที่เดิม เงยหน้ามองเทือกเขาสูงใหญ่ท่ามกลางเมฆหมอก
ลู่ฝานสงสัยเล็กน้อย จึงพูดว่า “พวกนายมองอะไร”
ตอนนี้หยวนเลี่ยเพิ่งตั้งสติได้ กลืนน้ำลายพูดว่า “ดูเมืองไง!”
“เมืองอะไร ที่ไหนมีเมือง”
ลู่ฝานมองรอบๆ ไม่มีเมืองอะไรเลย
หยวนเลี่ยชี้ไปที่เทือกเขาไกลๆ แล้วพูดเสียงดังว่า “เมืองหลวงไง! พี่ลู่ฝาน นั่นคือเมืองหลวง!”
เพียงประโยคเดียว ยิ่งทำให้ลู่ฝานสงสัย
นี่คือเมืองหลวงเหรอ
เขามองเทือกเขาสูงเสียดฟ้าและดูเป็นระเบียบมากอีกครั้ง จู่ๆ ลู่ฝานคิดถึงความเป็นไปได้บ้าบอขึ้นมาได้
“อย่าบอกนะว่านั่นคือ……กำแพงเมือง”
ลู่ฝานพูดอย่างประหลาดใจ
หยวนเลี่ยพยักหน้าสุดแรง “ใช่ นั่นคือกำแพงเมือง นี่คือเมืองหลวง เมืองยิ่งใหญ่ของประเทศ!”
ลู่ฝานอ้าปากค้าง ดวงตาและจมูกเบิกโตไปด้วย
เมืองยิ่งใหญ่ของประเทศ! ขนาดกำแพงเมืองยังยิ่งใหญ่ขนาดนี้ งั้นเมืองนี้จะใหญ่ขนาดไหนกันแน่
ตัวของสิบสามชะงักไป เขาก็ไม่เคยเห็นเมืองใหญ่ขนาดนี้มาก่อน
ลู่ฝานจินตนาการไม่ออกจริงๆ หยวนเลี่ยสูดหายใจลึก แล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ เราไปหาเส้นทางสวรรค์กัน!”
ลู่ฝานฟังไม่ค่อยเข้าใจอีกแล้ว แต่เขาฉลาดจึงไม่ได้ถามอะไรมาก เดินตามพวกหยวนเลี่ยไปข้างหน้า
เก็บเรือและรถม้าเอาไว้แล้ว ทั้งห้าคนรีบเดินไปตามชายหาด
ไม่นาน มีสิ่งหนึ่งปรากฏขึ้นตรงสุดสายตา นั่นคือถนนอัญมณีข้ามทะเล สีใสเป็นอย่างมาก ถ้าสายตาไม่ดี ถึงเดินผ่านมันก็ไม่น่าจะเห็น
ถนนอัญมณี กว้างเป็นอย่างมาก ถนนเส้นนี้เหมือนถนนไปสู่สวรรค์ เชื่อมต่อกับเขาและทะเล
“นี่คือถนนสวรรค์เหรอ”
ลู่ฝานถามออกมาประโยคหนึ่ง
หยวนเลี่ยพูดชมว่า “ใช่ พี่ลู่ฝาน นี่คือถนนสวรรค์ ซึ่งก็คือถนนไปยังประตูเมืองหลวง!”
ได้ยินว่าถนนไปยังประตูเมืองหลวง ลู่ฝานรู้สึกแค่ว่าหัวใจตัวเองรัดตัวแน่นครู่หนึ่ง
ทางไปประตูเมืองที่ไหนสร้างแบบนี้บ้าง ถ้านี่คือทางไปประตูเมือง งั้นทะเลผืนนี้……
ลู่ฝานเข้าใจทันที ทะเลผืนนี้คงไม่ใช่คูเมืองใช่ไหม
เมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นมา ลู่ฝานตกใจจนพูดไม่ออกอีกแล้ว
“อู่อานที่งดงามของฉัน!”
ผ่านไปนาน เซี่ยงจู้พูดประโยคเช่นนี้ออกมา
ทุกคนก้าวขึ้นไปบนถนนอัญมณี เดินไปข้างหน้า
