ถ้าลู่ฝานเป็นผู้ฝึกชี่ ตอนนี้ตาเฒ่าซูคงเข้าไปจับมือเขาอย่างเป็นกันเอง เชิญให้อยู่ที่เจดีย์ยาต่อเพื่อสอนศิษย์ใหม่
แต่คนข้างหน้าคือลู่ฝาน
ลู่ฝาน นักบู๊อายุน้อยที่แบกกระบี่หนักอยู่ด้านหลัง!
ตาเฒ่าซูรู้สึกว่าตัวเองโดนทำให้อับอายอย่างรุนแรง เขาเตรียมจะออกไปโดยไม่พูดอะไร
แต่ขณะนั้น เฮ่อจงกลับเรียกเขาไว้ “ท่านซู นายจะไปแล้วเหรอ”
กล้ามเนื้อบนหน้าท่านซูกระตุก เขาพูดว่า “ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายตัว จะกลับไปกินยาหน่อย”
เฮ่อจงหัวเราะเสียงดัง แล้วพูดว่า “ไม่ต้องรีบ ฉันมียาอยู่ นายกินก่อนสิ น้องลู่ฝาน ดูเหมือนให้นายทำงานจุกจิกแบบนี้ ใช้คนไม่ถูกกับงานจริงๆ ฉันอยากรู้จริงๆ ว่านายเคยเรียนกลั่นยาไหม หรือไม่ก็มีอาจารย์ที่เป็นผู้ฝึกชี่หรือเปล่า!”
ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “เคยเรียนตอนเด็กมาบ้างครับ สมุดภาพเล่มนั้นมีประโยชน์มาก เสริมในส่วนที่ผมยังขาดในด้านสมุนไพรได้เยอะมาก”
เฮ่อจงพยักหน้า ตอนนี้สีหน้าที่มองลู่ฝานไม่มีความรังเกียจอีกแล้ว ล้วนเป็นความชื่นชมจากใจล้วนๆ
เฮ่อจงพูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ น้องลู่ฝานไปช่วยเป็นเภสัชกรที่ห้องยาสิ เชื่อว่ามีนายอยู่ ตอนเด็กพวกนั้นกลั่นยา ต้องไม่เลือกยาผิดอีกแน่นอน!”
ผู้ฝึกชี่ทุกคนพยักหน้าตาม มีเภสัชกรที่คุ้นเคยกับสมุนไพรขนาดนี้คอยช่วยเหลือ สามารถลดเวลาการสมุนไพรในการกลั่นยาลงไปได้เยอะจริงๆ!
ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ได้เลยครับ แต่สิ่งที่ผมอยากถามมาตลอด ทำงานที่เจดีย์ยา ไม่มีรายได้เหรอครับ”
เฮ่อจงหัวเราะแล้วพูดว่า “มีสิ จ่ายเป็นเดือน ไม่เป็นหนี้นายหรอก เอาชื่อน้องลู่ฝานบันทึกลงในรายชื่อพนักงานของเจดีย์ยา ท่านซูสายตาหลักแหลมจริงๆ มองแวบเดียวก็รู้ว่าน้องลู่ฝานมีความสามารถพิเศษทางด้านสมุนไพร นายพาน้องลู่ฝานไปที่ห้องยาสิ!”
เฮ่อจงพูดจบ ก็สะบัดมือทำให้ม่านแสงกระจายไปจนหมด จากนั้นเดินหัวเราะออกไป
สงป้าเทียนเดินเข้ามา ยกนิ้วโป้งให้ลู่ฝานแล้วพูดว่า “เป็นเด็กที่ดี มีความสามารถ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คงไม่มีใครไล่นายได้อีกแล้ว!”
ลู่ฝานหัวเราะแล้วพูดว่า “ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีสุดๆ ไปเลยครับ”
สงป้าเทียนหัวเราะแล้วพูดว่า “สองสามวันนี้ฉันก็ยุ่งเหมือนกัน รอฉันว่างจะไปหานายที่ห้องยาแน่นอน เมื่อถึงตอนนั้นเราค่อยดื่มกัน”
ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ได้เลย!”
สงป้าเทียนเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ตอนเดินผ่านข้างตัวตาเฒ่าซู ยังจงใจเลิกคิ้วขึ้นพูดว่า “ตาเฒ่าซู เป็นไง ยอมหรือยัง”
ตาเฒ่าซูสีหน้าอึมครึมไม่พูดอะไร เดินจ้ำอ้าวออกไปข้างนอก
ลู่ฝานวางแก้วชาลง เดินตามตาเฒ่าซูไป
เดินออกจากโกดังยา ภายใต้สายตาของพวกผู้ฝึกชี่ที่จับจ้องมา
ลู่ฝานแอบได้ยินเสียงพูดคุยของผู้ฝึกชี่เหล่านี้ด้วย
“เป็นคนที่มหัศจรรย์จริงๆ!”
“นักบู๊สามารถทำสิ่งเหล่านี้ได้ คงใช้ได้แค่คำว่าปาฏิหาริย์มาบรรยายเท่านั้น ถ้าเขาเป็นผู้ฝึกชี่ ต้องประสบความสำเร็จมากแน่นอน”
“ลู่ฝานแสนมหัศจรรย์!”
……
ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ลู่ฝานแสนมหัศจรรย์ ฉันมีฉายาใหม่อีกแล้ว แต่ฉันชอบฉายานี้”
สิบสามยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้านาย มหัศจรรย์!”
