เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1008
ฉินอวิ่นดีดนิ้วแล้วพูดว่า “นายชอบสาวงามไหม หรือชอบเคล็ดวิชาบู๊ไหม ได้ทั้งนั้นขอแค่นายบอก”
ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ไท่จื่อ พูดตามตรง สิ่งที่ไท่จื่อพูดมาล่อตาล่อใจมาก”
ฉินอวิ่นยิ้มแล้วพูดว่า “ในประเทศอู่อาน ไม่มีใครปฏิเสธคำขอของฉันได้ เพราะฉันมักจะทำให้พวกเขาปฏิเสธไม่ได้”
ลู่ฝานพูดว่า “ผมขอคิดสักสองสามวันได้ไหม แม้ว่าจะขาย ให้ผมได้คิดสักสองสามวันได้ไหมครับ”
ฉินอวิ่นหัวเราะร่าแล้วพูดว่า “ได้อยู่แล้ว คิดหน่อยหรือ แต่นอกจากฉันแล้ว ในใต้หล้านี้ยังมีใครให้ราคานายได้อีก นายค่อยๆ คิด ค่อยบอกฉันก่อนเริ่มการคัดเลือกก็ได้”
ลู่ฝานยิ้มแล้วพยักหน้า ฉินอวิ่นปรบมือ สาวงามสองสามคนเดินมาด้านหน้ากำแพง
ยื่นมือแตะลงบนกำแพงเบาๆ จู่ๆ กำแพงทั้งสี่ด้านหายไป
พื้นด้านล่างก็หายไปเช่นกัน ทันใดนั้นหอนางโลมปรากฏอยู่ในสายตาทั้งหมด
ฉินอวิ่นยิ้มแล้วพูดว่า “คุยเรื่องสำคัญเสร็จแล้ว ลู่ฝานนายมาชมดอกไม้กับฉันสิ”
เมื่อพูดเช่นนี้ เสียงเพลงดังมาจากด้านล่าง
เสียงเครื่องดนตรีประเภทไหม ไผ่ และเครื่องสายดังเข้ามาในหู พวกสาวงามในหอนางโลม ยังทำการแสดงต่อไป
ทันใดนั้น สาวงามกลุ่มหนึ่งเดินออกมาจากรอบหอนางโลม สวมเสื้อผ้ามีสีสัน เหมือนดอกไม้เบ่งบานเดินอยู่ในหอนางโลม
ฉินอวิ่นชี้สาวงามด้านล่าง แล้วพูดว่า “ฉันจะเอาดอกไม้ดอกนี้ ดอกนี้ก็ด้วย”
สาวงามเผ่าจิ้งจอกที่อยู่ข้างๆ รีบจดบันทึก หลังจากนั้นก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้ลู่ฝานเพิ่งเข้าใจ ที่แท้ชมดอกไม้ที่เขาพูดถึง ก็คือชมสาวงามนี่เอง!
ฉินอวิ่นยิ้มแล้วมองลู่ฝาน จากนั้นพูดว่า “ลู่ฝาน นายไม่ต้องเป็นทางการเกินไปหรอก เอาดอกไม้สักสองดอกมาอยู่เป็นเพื่อนไหม นี่เป็นดอกไม้สดที่คัดเลือกมาจากเขตต่างๆ ของประเทศอู่อาน ทั้งสวยทั้งฉ่ำ เสวยสุขได้ตามใจชอบ”
ลู่ฝานส่ายหน้าพูดว่า “ขอบคุณไท่จื่อมากครับ แต่ไม่ต้องสิ้นเปลืองหรอกครับ ผมไม่ต้องการ”
ฉินอวิ่นหัวเราะเบาๆ สองครั้งแล้วพูดว่า “ท่าทางเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ! สิ้นเปลืองอะไรกันล่ะ หอนางโลมแห่งนี้เป็นหอนางโลมที่ฉันเปิดใหม่ ดูการตกแต่งของหอนางโลมสิ ดูดอกไม้สดงดงามที่นี่สิ เน้นความหรูหรา ทรงพลัง และงดงาม”
ขณะกำลังพูด จู่ๆ มีเสียงฮือฮาดังมาจากด้านล่าง
ต่อมาเกิดเสียงพลั่กดังสนั่น เงาคนลอยออกมาจากห้องอีกห้องหนึ่ง กระแทกอย่างแรงเข้าไปในต้นไม้ใหญ่ที่อยู่กลางหอนางโลม
เสียงร้องอย่างตกใจดังขึ้น สีหน้าฉินอวิ่นไม่สู้ดีขึ้นมาทันที
“ถล่มเขา!”
มีคนแผดเสียงออกมา คนที่กระแทกกับต้นไม้ ตัวขยายใหญ่ขึ้นมาหนึ่งเท่า ความโกรธพลุ่งพล่าน
วิทยายุทธแดนปราณชีวิตระดับสูงสุดพุ่งขึ้นมา พลังปราณที่แข็งแกร่งทำให้ต้นไม้ใหญ่ที่เขาเหยียบอยู่แตกเป็นเสี่ยงๆ
ลู่ฝานมองคนคนนี้แล้วขมวดคิ้วเบาๆ นี่คือหานหยวนหนิงที่เพิ่งเจอไม่ใช่เหรอ
“เทียนชิงหยาง ไอ้สารเลว วันนี้ไม่ใช่ก็นายที่ต้องตาย!”
หานหยวนหนิงตะโกนเสียงดัง กระบี่ยาวในมือเริ่มมีแสงกระบี่สายฟ้าปรากฏออกมา
ขณะนั้นมีเสียงราบเรียบเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
“หานหยวนหนิง อย่างนายยังไม่สามารถสู้แบบตายไปข้างหนึ่งกับฉันได้หรอก ไสหัวไปเถอะ!”
พูดจบ ลมสีฟ้าพัดออกมาจากในห้อง
หานหยวนหนิงแผดเสียงออกมา ฟันกระบี่ออกไป
พลังทั้งสองพลังปะทะกัน ห้องแถบนั้นพังลงทันที ขนาดห้องที่ลู่ฝานอยู่ ยังพลอยสั่นสะเทือนอย่างแรงตามไปด้วย
สีหน้าของฉินอวิ่นอึมครึมมาก เขาพูดเสียงเย็นชาว่า “เหรินเจียง ไล่สองคนที่ก่อเรื่องออกไปซะ!”
ตัวของเหรินเจียงหายไปอย่างรวดเร็ว ด้านนอกกลุ่มคนกำลังหนีเอาชีวิตอย่างบ้าคลั่ง
ห้องโดนทำลาย เงาคนสองคนกระโดดออกมา
ชุดสีขาวถือกระบี่มังกรคำรามในมือ นั่นคือเทียนชิงหยางแห่งตระกูลเทียน
