เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1011
ลู่ฝานเดินมาถึงหน้าประตู จู่ๆ เขาชะงักฝีเท้าลง
เขาหันกลับมา กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ฉินอวิ่นกลับพูดกับลู่ฝานอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ลู่ฝาน นายยังไม่ไปอีกเหรอ”
ลู่ฝานพูดว่า “ไท่จื่อ ถ้าผมอยากแลกผู้หญิงคนนี้ ไท่จื่อคิดว่ายังไงครับ”
ฉินอวิ่นหัวเราะร่าแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายก็ดูสาวงามเป็นเหมือนกันนะ! แต่แลกผู้หญิงแค่คนเดียวน้อยเกินไป ฉันให้นายสิบคนเลย เหรินเจียง นายไปเลือกสาวงามสิบคนให้ลู่ฝานพากลับไป ส่วนคนนี้ รอให้ฉันเสวยสุขเสร็จก่อนแล้วค่อยว่ากัน นายกลับไปได้แล้ว!”
เหรินเจียงพยักหน้า จู่ๆ เขาใช้ฝ่ามือตบลงบนไหล่อู่คงหลิง
เมื่อตบลงไป จู่ๆ อู่คงหลิงทรุดลงบนพื้น
แววตาลู่ฝานเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาแอบกัดฟัน
“เชิญครับพี่ลู่ฝาน”
เหรินเจียงเดินออกจากประตูด้วยความวางใจ ลู่ฝานก็เดินออกไปช้าๆ
เพิ่งเดินออกมา ลู่ฝานได้ยินฉินอวิ่นหัวเราะแล้วพูดอยู่ข้างใน “คนสวย ให้ฉันดูหน่อยว่าภายใต้ผ้าปิดหน้า หน้าตาจะเป็นยังไงกันแน่”
ลู่ฝานชะงักฝีเท้าลงอีกครั้ง สีหน้าอึมครึมลงทันที แววตาเริ่มมีความอาฆาต
เหมือนเหรินเจียงสัมผัสอะไรได้ จึงชะงักฝีเท้าลงแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายจะทำอะไร”
ลู่ฝานไม่ได้พูดอะไร แต่กำหมัดขึ้นมา
ช่วงคลุมเครือ เหมือนเขาได้ยินเสียงเสื้อขาด
ขณะนั้นเสียงพึมพำเบาๆ ดังขึ้นข้างหูเขา
“ลู่ฝาน…….”
เสียงนี้คุ้นเคยจนไม่รู้จะคุ้นเคยยังไงแล้ว เป็นเสียงของอู่คงหลิง!
ลู่ฝานทนไม่ไหวแล้ว เขารีบหันหลังพุ่งกลับไปอย่างรวดเร็ว
ตอนที่ลู่ฝานเคลื่อนไหว เหรินเจียงคิดจะรั้งเขาเอาไว้ แต่ขณะนั้นสิบสามใช้กระบี่ขวางเหรินเจียงเอาไว้!
ปราณชี่แข็งแกร่งพลุ่งพล่าน ลู่ฝานเข้ามาในห้อง เห็นฉินอวิ่นฉีกเสื้อผ้าตัวเอง รวมถึงอู่คงหลิงที่ล้มอยู่บนพื้น ตอนนี้ฉินอวิ่นกำลังดึงผ้าปิดหน้าของอู่คงหลิง!
“นายทำอะ……”
ฉินอวิ่นยังไม่ทันพูดจบ ลู่ฝานกระแทกหมัดลงบนหน้าฉินอวิ่นอย่างแรง
หมัดนี้หนักและทรงพลัง กระแทกฉินอวิ่นจนจมลงพื้น กำแพงโปร่งใสกลับสู่สภาพเดิมทันที คริสตัลก็แตกออกเป็นรอยนับไม่ถ้วน
“ลู่ฝาน!”
ฉินอวิ่นโกรธแล้ว
แต่ลู่ฝานไม่สนใจเขาสักนิด เตะลงไปที่ท่อนล่างของฉินอวิ่นอย่างแรง ทันใดนั้นก็เตะฉินอวิ่นจนกระเด็นออกไปไกลหลายเมตรอีก จนเขาเข้าไปอยู่ในกำแพง
ลู่ฝานหันมาอุ้มอู่คงหลิงออกไป การกระทำไม่อืดอาดเลยสักนิด
ด้านนอก สิบสามกำลังสู้กับเหรินเจียงนัวเนียไปหมด
แต่เวลาแค่ไม่กี่อึดใจ คิดไม่ถึงเลยว่าบนตัวสิบสามจะมีรอยแผลสิบกว่าแผล
ลู่ฝานเห็นภาพนี้ เขากำมือกลางอากาศ!
ตัวของเหรินเจียงโดนเขาดึงมาข้างหน้าทันที
เหรินเจียงเห็นเป็นแบบนี้ เขาไม่ตกใจแต่กลับดีใจ ผมยาวสะบัดพลิ้ว เผยให้เห็นใบหน้าอีกครึ่งหนึ่งของเขา เขาพูดด้วยเสียงเย็นชา “ตายซะ!”
ประกายในดวงตาทั้งสองข้างของลู่ฝานกะพริบ ตัวของเหรินเจียงชะงักไปครู่หนึ่ง
ต่อมาเหรินเจียงเห็นแสงสว่างจ้าเป็นแถบ ลงมาจากบนหัวของเขา ระหว่างที่กำลังตื่นตระหนกเขาเห็นแค่พายุไซโคลนเก้าลูก
“ครั้งที่หนึ่ง ฟ้าดินสะเทือน!”
หมัดซัดลงมา เหรินเจียงเหมือนกระสอบทรายรูปคน มีเสียงดังพลั่กๆๆๆ ออกมาจากตัวไม่หยุด
หลังจากนั้น มีแผลน่ากลัวปรากฏขึ้นบนตัวเป็นแถบ เขาร่วงลงบนพื้น เลือดสดไหลนอง
ลู่ฝานไม่มองเขาสักนิด รีบพุ่งออกจากหอไป่เฟิ่งอย่างรวดเร็ว
ขณะที่เขากำลังพุ่งออกไป เขาสัมผัสถึงพลังอันแข็งแกร่งสองสามพลัง ร่วงลงมาจากฟ้า เข้ามาในหอไป่เฟิ่ง
สีหน้าลู่ฝานเคร่งขรึมขึ้นทันที เหยียบขึ้นไปบนเรือหน้าประตู พุ่งเข้าไปในอุโมงค์ข้ามมิติ แล้วหายไปอย่างไร้ร่องรอย!
