เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า – บทที่ 1024

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1024
นอกเจดีย์ยา มีคนกรูกันมาเต็มไปหมด

นี่เป็นครั้งแรกในหลายปี ที่มีคนมามุงดูเจดีย์ยา

ชายรูปร่างกำยำกลุ่มหนึ่งยืนเรียงเป็นแถวหน้ากระดาน หัวหน้าเป็นผู้ชายถือดาบง้าวอยู่ในมือ

ผู้ชายคนนั้นชี้มาที่เจดีย์ยาแล้วก่นด่าว่า “ลู่ฝานเด็กไร้ยางอาย ยังไม่รีบออกมารับความตายอีก ดาบของฉันรอนายอยู่นานแล้ว!”

ชายรูปร่างกำยำที่อยู่ด้านหลัง ตะโกนออกมาพร้อมกันว่า “เด็กน้อยลู่ฝาน นายตายแน่! รีบออกมาโดนฟันสิ พวกเรารอนายนานแล้ว!”

ถึงมีค่ายกลกั้นอยู่ แต่เสียงก็ทะลุทะลวงเข้ามาได้

ผู้ฝึกชี่ที่สูงส่งพวกนี้ เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ที่ไหนกันล่ะ

ผู้อาวุโสสองสามคนเดินออกมาจากเจดีย์ยา สะบัดแขนเสื้อแล้วพูดว่า “สกปรกมาก พวกคนธรรมดามายืนด่าทออยู่ตรงนี้ ยังไม่รีบไล่พวกเขาไปอีก!”

ผู้ฝึกชี่ที่อยู่ข้างๆ คนหนึ่งพูดเบาๆ ว่า “แต่เขาไม่ได้เข้ามาในเจดีย์ยานะครับ อยู่ข้างนอกเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาด่าลู่ฝานด้วย!”

“งั้นไปเรียกลู่ฝานออกมา ปล่อยให้พวกเขายืนตะโกนตรงนี้ ใช้ได้ซะที่ไหนกัน!”

แผดเสียงออกมาเบาๆ คนที่เดินออกมาคือตาเฒ่าซู

มองกลุ่มคนที่ต่อว่าอยู่ข้างนอก ตาเฒ่าซูพูดอย่างโมโหว่า “ทำไมเจดีย์ยาถึงโดนคนขวางประตูไว้แบบนี้ เปิดค่ายกล!”

เมื่อเสียงตะโกนของตาเฒ่าซูดังขึ้น แสงสว่างขึ้นมา ค่ายกลที่ปกคลุมเจดีย์ยาหายไปทันที

ทันใดนั้นกลุ่มผู้ฝึกชี่ พร้อมกับภาพเจดีย์ยาอันหรูหราอย่างแท้จริง ปรากฏต่อหน้าพวกนักบู๊

ทันใดนั้นคนจำนวนไม่น้อย อุทานออกมาอย่างตกใจ

ผู้ชายรูปร่างกำยำสองสามคนที่กำลังก่นด่า ก็ตกใจจนถอยหลังไปสองสามก้าว

ตาเฒ่าซูพูดเสียงดังว่า “ถ้าพวกนายจะด่าก็ไปด่าที่อื่น อย่ามาขวางตรงนี้ ที่นี่คือเจดีย์ยา คำหยาบคายใดๆ เป็นการดูหมิ่นเจดีย์ยา”

ชายรูปร่างกำยำโดนตาเฒ่าซูด่าจนหัวหด มีเพียงชายที่เป็นหัวหน้าพูดเสียงดังว่า “ผมเว่ยเว่ย ตระกูลเว่ยแห่งภาคใต้ มาวันนี้ไม่ใช่เพราะเรื่องอื่น แค่ต้องการสู้กับลู่ฝาน ท่านเซียนได้โปรดอย่าขัดขวาง! นี่เป็นการนัดประลองเป็นตายของนักบู๊ เหนือกว่าทุกอย่าง”

ตาเฒ่าซูพูดอะไรไม่ออก เป็นประชาชนประเทศอู่อาน มีหรือที่จะไปรู้ว่ากฎของนักบู๊เหนือกว่าทุกอย่าง

ตาเฒ่าซูสะบัดมือพูดกับผู้ฝึกชี่ด้านหลังว่า “ลู่ฝานล่ะ เรียกเขามา! ฉันบอกนานแล้วว่าอย่าให้นักบู๊เข้ามาในเจดีย์ยา พวกเขาทำเป็นแค่สร้างปัญหา!”

“ไม่ต้องเรียก ผมมาแล้ว!”

ลู่ฝานรีบเดินออกมา

ตาเฒ่าซูชี้หน้าลู่ฝานแล้วพูดว่า “ปัญหาที่นายสร้าง นายจัดการเอาเอง!”

ลู่ฝานไม่พูดอะไรสักคำ จากนั้นเดินออกจากเจดีย์ยา

เว่ยเว่ยหัวเราะเสียงดังแล้วพูดว่า “ฉันนึกว่านายจะไม่กล้าออกมาซะอีก! มาสิลู่ฝาน สู้แบบเป็นตาย!”

พูดพลาง เว่ยเว่ยปาดมือลงบนด้านคมของดาบ เลือดสดไหลออกมา

ลู่ฝานมองรอบๆ จู่ๆ เขาเอากระบี่หนักไร้คมออกมา ฟันลงบนพื้นดินข้างๆ

เสียงระเบิดดังสนั่น พื้นถูกลู่ฝานฟันจนเป็นรอยยาว

ลู่ฝานฟันออกไปสามครั้งติดต่อกัน ทันใดนั้นพื้นดินถูกตัดออกเป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัส

กว้างยาวร้อยเมตร ลู่ฝานยกมือขึ้น หินขนาดใหญ่บนพื้นลอยขึ้นพร้อมเสียงดัง

กระทืบเท้าอย่างแรง ตรงที่ที่เขายืนอยู่ ยุบลงไปทันที รวมไปถึงหลุมลึกที่โดนเขาฟัน ก็ยุบลงไปด้วยเช่นกัน

เว่ยเว่ยที่อยู่ข้างหน้าโงนเงนไปมาครู่หนึ่ง ใบหน้ามีความตกใจกลัว

เห็นได้ชัดว่าเขาคิดไม่ถึงว่าลู่ฝานจะแข็งแกร่งขนาดนี้

หินขนาดใหญ่กลางอากาศ ร่วงลงมาข้างหน้าลู่ฝาน

เสียงดังสนั่น เกือบทับเว่ยเว่ยจนแบน

ลู่ฝานเด้งตัวขึ้นไปบนหินขนาดใหญ่ พูดเสียงดังว่า “ใช้ที่นี่เป็นลานประลอง หลังจากนี้ไปลู่ฝานจะใช้ที่นี่เป็นสถานที่ต่อสู้ อยากเอาชีวิตฉันก็เข้ามาสิ!”

เสียงดังสะเทือนเลือนลั่น พลานุภาพพลุ่งพล่าน

เว่ยเว่ยกลืนน้ำลาย ตอนนี้มือเขาสั่นเล็กน้อย

สี่กระบี่กลายเป็นเวทีประลอง ฝีมือแบบลู่ฝาน เขาไม่มีทางทำได้เลย!