เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า – บทที่ 1109

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1109

เห็นบนท้องฟ้ามีตัวอักษรขนาดใหญ่สว่างขึ้น

นั่นเป็นรายชื่อของคนที่ผ่านการคัดเลือกรอบแรก ด้านหลังยังแสดงจำนวนขั้นที่แต่ละคนเดินได้ด้วย

อักษรเหล่านี้ แต่ละตัวใหญ่จนน่าทึ่ง หลังจากระเบิดออกมา ราวกับฝังเอาไว้ในท้องฟ้าอย่างไรอย่างนั้น

ด้านบนสุด ชื่อคนแรกปรากฏในสายตา

ชื่อลู่ฝานขนาดใหญ่ ทำให้คนนับไม่ถ้วนอุทานออกมาด้วยความตกใจ

“ลู่ฝาน คิดไม่ถึงว่าลู่ฝานนักกระบี่แห่งตงหวา จะได้อันดับหนึ่งในรอบแรก!”

“พระเจ้า ลู่ฝานนักกระบี่แห่งตงหวา เป็นผู้แข็งแกร่งในบรรดาผู้แข็งแกร่ง ได้อันดับหนึ่ง”

“เงินฉัน พระเจ้า เงินฉัน ลู่ฝานทำไมนายถึงได้ที่หนึ่งล่ะ!”

เสียงอุทานอย่างตกใจ เสียงร้องโหยหวน เสียงทอดถอนใจ ดังขึ้นไม่หยุด

คนนับไม่ถ้วนชี้ไปยังตัวอักษรขนาดใหญ่บนฟ้า แล้วพากันพูดคุย

อู่คงหลิงได้ยินชื่อลู่ฝาน ก็รีบเดินออกมา เงยหน้ามองฟ้าทันที

“ลู่ฝานจริงด้วย!”

ภายใต้ผ้าปิดหน้าของอู่คงหลิงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

คนชุดดำลูบหนวด แล้วพูดพึมพำว่า “ลู่ฝานน่าสนใจดี ผู้โดดเด่นของสิบตระกูลใหญ่ ล้วนโดนเขาควบคุมเอาไว้หมด คงหลิง ฉันจำได้ว่าเธอรู้จักคนนี้ใช่ไหม”

อู่คงหลิงพูดอย่างเรียบเฉย “ใช่ค่ะ ฉันรู้จัก”

จู่ๆ คนชุดดำมีรอยยิ้มเต็มหน้า แล้วพูดว่า “ดีมากๆ!”

ที่ตระกูลหาน

หานอู๋ซวงมองฟ้าไกลๆ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “โอ้ เด็กลู่ฝานเจ๋งขึ้นเรื่อยๆ แล้ว! ได้อันดับหนึ่งด้วย”

หานจุนที่อยู่ข้างๆ ชี้ไปที่อันดับสาม แล้วพูดว่า “หานหยวนหนิงก็ได้ที่สาม ไม่เลวๆ เหนือกว่าพวกตระกูลสุ่ย เป็นหน้าเป็นตาให้ตระกูลได้แล้ว!”

หานอู๋ซวงพูดด้วยรอยยิ้ม “นี่ไม่นับว่าเป็นความสามารถ ถ้าสามารถเหนือกว่าเทียนชิงหยางเหมือนลู่ฝานได้ ถึงจะใช้ได้”

หานจุนหัวเราะร่าแล้วพูดว่า “ฉันคิดว่าเรียกลู่ฝานกลับมาดื่มเหล้าด้วยกันได้แล้ว ตอนนี้ไท่จื่อจะแตะต้องเขาคงยากแล้ว”

หานอู๋ซวงหัวเราะแล้วพูดว่า “ได้ เรียกหานสงมาสิ ให้เขาไป เด็กลู่ฝานมีความสามารถจริงๆ!”

ที่ตระกูลเทียน

เทียนหยาจื่อโบกพัดไปมาอย่างสุขุม

“ลู่ฝานเหนือกว่าเทียนชิงหยาง อืม คิดไม่ถึงจริงๆ ดูเหมือนฉันต้องหลบสักพัก นักเรียนของฉันเหนือกว่าผู้สืบทอดในอนาคตของตระกูลเทียน เจ้าบ้านต้องมาคุยกับฉันแน่ๆ อืม ควรหลบก่อน!”

เทียนหยาจื่อพูดจบก็หยิบเหล้าข้างๆ ขึ้นมา เงยหน้าดื่มอึกใหญ่

ดื่มเสร็จแล้วเช็ดมุมปาก แล้วพูดต่อ “แต่ทำไมฉันถึงมีความสุขขนาดนี้นะ หึหึ!”

ในโรงเหล้าแห่งหนึ่งที่ซอยเก่า

เถ้าแก่อ้วนยืนอยู่หน้าประตู ยกเหล้าขึ้นดื่ม กำถั่วขึ้นมากิน พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไอ้หลิว ยัยแก่หยาง ตาเฒ่าเซวียนหยวน มาดูสิ เด็กลู่ฝานได้ที่หนึ่งในรอบแรก”

ไอ้หลิวลูบเคราแล้วพูดว่า “ต้องได้อยู่แล้ว ศิษย์ที่ฉันถูกใจ จะไม่เก่งได้เหรอ ฉันพนันเลยว่าการคัดเลือกสามรอบ เขาจะชนะทั้งหมด”

ยัยแก่หยางพูดด้วยรอยยิ้ม “นี่ก็ใกล้ปลดผนึกแล้วสิ อีกไม่นานเด็กลู่ฝานจะคิดถึงวิชาทั้งสามวิชาของเรา พวกนายเดาว่าเขาจะเลือกวิชาไหน”

ตาเฒ่าเซวียนหยวนพูดอย่างเรียบเฉยว่า “เลือกวิชาไหนไม่สำคัญ เขาฝึกทั้งสามวิชายังได้ สิ่งสำคัญคือฝึกให้ดี ฝึกให้ทรงพลัง ฉันจะไปดูตอนคัดเลือกรอบที่สาม ไม่แน่เขาอาจใช้วิชากระบี่ของฉันก็ได้”

ไอ้หลิวพูดด้วยรอยยิ้ม “ความเข้าใจของเด็กคนนี้ไม่เลว วิชาของฉัน มีความเป็นไปได้ 80 เปอร์เซ็นต์ที่จะเรียนรู้เบื้องต้นได้ ฉันก็จะไปดูเหมือนกัน”

ยัยแก่หยางพูดว่า “พวกนายไปกันหมด งั้นฉันไม่ไปไม่ได้แล้ว ไอ้อ้วนตง นายไปไหม”

เถ้าแก่อ้วนพูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันไม่ไปหรอก ฉันต้องเฝ้าร้านนะ!”