เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า – บทที่ 1130

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1130

“ถอยออกไป เขาจะโดนระเบิดตายแล้ว!”

กลุ่มนักบู๊รีบถอยไปด้านข้าง ขณะนั้นเสียงกึกก้องดังขึ้นมา จู่ๆ พื้นด้านล่างเท้าเริ่มสั่นสะเทือน

เสียงหนึ่งดังขึ้นรอบๆ

“เด็กป่าเถื่อนจากที่ไหน กล้าทำลายค่ายกลของฉัน!”

แสงเงาหนึ่งปรากฏหน้าประตูจวน เห็นอย่างเลือนรางว่านั่นคือชายรูปร่างกำยำสูงสามเมตรกว่า เคราหยิกเต็มหน้า กล้ามเนื้อเต็มตัว

ลู่ฝานถือกระบี่ด้วยมือข้างเดียว พูดเสียงดังว่า “ฉันเปิดประตูไง! มีความผิดตรงไหน”

แสงเงาแผดเสียงว่า “ไอ้เด็กเวร ทำลายค่ายกลของฉัน นายยังมีหน้ามาอ้างอีกเหรอ อยากตายใช่ไหม!”

ลู่ฝานหัวเราะเสียงดังสามครั้ง แล้วพูดเสียงก้องว่า “ค่ายกลธรรมดาๆ ที่แม้แต่ฉันก็ทำลายได้อยู่ตรงหน้า ผู้อาวุโสหวางเหมิ่งยังจะสนใจอีกเหรอ”

จู่ๆ หวางเหมิ่งหัวเราะลั่น

“สมองไม่เลว ดูเหมือนนายไม่ใช่คนอ่อนแอนะ ดี ฉันจะให้โอกาสนายหนึ่งครั้ง!”

เมื่อพูดเช่นนี้ แสงเงาหายไปทันที ประตูจวนตรงหน้าเปิดออกเสียงดัง

นักบู๊คนอื่นที่อยู่รอบๆ พากันตกตะลึง!

นี่ประตูเปิดออกแล้วเหรอ!

ทำแบบนี้เปิดประตูได้เลยเหรอ

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ

เซียนบู๊หวางเหมิ่ง ท่านจะล้อเล่นแบบนี้ไม่ได้นะ! นี่ท่านกำลังล้อคนเล่นชัดๆ ไหนพูดไว้แล้วว่าเอาหัวโขกพื้นจนครบ จึงจะเข้าไปได้ไง

จู่ๆ พวกนักบู๊ที่เอาหัวโขกพื้น รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนปัญญาอ่อนอย่างสมบูรณ์แบบ!

ลู่ฝานยิ้มบางๆ ก้าวเท้าเข้าไปในจวน

นักบู๊คนอื่นจะพุ่งตามลู่ฝานเข้าไป แต่พวกเขาเพิ่งมาถึงหน้าประตู กลับโดนพลังรุนแรงดุดันไล่กลับไปอีกแล้ว

เหมือนกับฝ่ามือใหญ่เหวี่ยงไล่แมลงวันอย่างไรอย่างนั้น นักบู๊พวกนี้โดนเล่นงานจนหน้าตามอมแมมไปหมด

ลู่ฝานเพิ่งเดินเข้ามาด้านใน ประตูปิดลงเสียงดังอีกครั้ง

เมื่อมองภาพตรงหน้า ลู่ฝานรู้สึกว่าตัวเองเข้ามาผิดลานบ้านหรือเปล่า

สิ่งที่ปรากฏในสายตาคือสถานที่รกร้างกว้างและว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย บนที่รกร้างมีศพคนตายเต็มไปหมด เลือดไหลนอง ศพเกลื่อนกลาด ดูสภาพเหมือนกับเพิ่งตาย

เมื่อมองออกไป สถานที่รกร้างกว้างสุดลูกหูลูกตา เหมือนไม่มีที่สิ้นสุด

เสียงดังขึ้นจากรอบๆ อีกครั้ง

“ไอ้เด็กเวร อยากได้การถ่ายทอดของฉัน ก็หาศพฉันให้เจอก่อน”

ลู่ฝานพูดเสียงดัง “ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าศพไหนเป็นของนาย”

เสียงเบาลอยมากลางอากาศ

“นั่นมันเรื่องของนาย ฉันให้เวลานายแค่สิบวัน ถ้าให้ไม่เจอนายก็ไสหัวไปซะ!”

เมื่อพูดจบ เสียงหายไปทันที

ทั้งสถานที่รกร้างมีเพียงเสียงดังสะท้อนว่า “นายก็ไสหัวไปซะ”

ลู่ฝานใบหน้าหดหู่ เซียนบู๊หวางเหมิ่งคนนี้ ทำอะไรไม่มีความรับผิดชอบเลย

มีคนที่เลือกผู้สืบทอดแบบเขาไหม

ดูเซียนสือฟางในตอนแรกสิ ง่ายและตรงไปตรงมาขนาดไหน มาถึงก็ให้เลย พลังและวิชา จวนยา ไม่ขาดตกบกพร่องสักอย่าง

การถ่ายทอดทั้งใต้หล้าควรมาศึกษาจากเขา!

ลู่ฝานบ่นพึมพำ จากนั้นก้าวเท้าเดินเข้าไปในพื้นที่รกร้าง ศพเยอะขนาดนี้เมื่อไรจะดูจนหมดล่ะ!

และขณะที่ลู่ฝานเดินเข้าไปในจวนของหวางเหมิ่ง

ในตำหนักไท่เหอ บนพื้นอากาศเวิ้งว้างมีแสงสว่างขึ้น จุดเสามังกรขดต้นหนึ่งให้สว่างขึ้น

ฉินซางต้าตี้ที่กำลังปรึกษาหารือเรื่องประเทศกับพวกข้าราชบริพาร เห็นเสามังกรขดสว่างขึ้นอีกหนึ่งต้น จู่ๆ เขาดีใจเป็นอย่างมาก “มีคนเข้าไปในจวนได้อีกแล้ว รับการทดสอบผู้สืบทอดแล้วเหรอ คนนี้เป็นใครกัน”

ทันใดนั้น ข้าราชบริพารทุกคนมองไปที่พื้น ที่นั่นสะท้อนทุกสิ่งของเขาวิถีบู๊ออกมา

“ฝ่าบาท ลู่ฝานเข้าไปในจวนของเซียนบู๊กระบี่คลั่ง!”

หลู่เฉิงเซี่ยงหัวเราะเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้น

ทันใดนั้น ไท่จื่อฉินอวิ่นสีหน้ามีความอึมครึมขึ้นมา

ฉินซางต้าตี้พูดด้วยรอยยิ้ม “ดี ส่งผู้เชี่ยวชาญไปจับตามองเขา ถ้าเขาทดสอบสำเร็จ รีบรายงานฉัน!”