เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1127
พลั่ก! พลั่ก!
คนสองคนโดนลู่ฝานโยนมาข้างหน้าเฉิงชิง
สายตาสิ้นหวังและหวาดผวาของทั้งสองคน อยู่ในสายตาของเฉิงชิงทั้งหมด
ลู่ฝานมองเฉิงชิงอย่างเรียบเฉย ใบหน้าไม่มีความสะทกสะท้าน ประกายนัยน์ตานิ่งเหมือนบ่อน้ำที่ลึกจนไม่สามารถคาดเดาได้
“ฉันจะถามแค่ครั้งเดียว ใครให้พวกนายมา”
เฉิงชิงกัดฟัน ไม่ตอบอะไร
ลู่ฝานรออยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นซัดหมัดใส่จงหงที่อยู่ข้างขวา
เดิมทีจงหงบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว โดนหมัดนี้ของลู่ฝานเข้าไป ทำให้พลังชีวิตของเขามลายหายไปทันที
ดวงตาที่เบิกโตตอนใกล้ตาย จ้องเฉิงชิงอยู่อย่างนั้น
ทันใดนั้นเฉิงชิงสั่นไปทั้งตัว
ลู่ฝานมองเฉิงชิงแล้วพูดว่า “จะบอกไหม!”
ฟันของเฉิงชิงเริ่มสั่นกึกกัก ลู่ฝานรออีกครู่หนึ่ง จากนั้นยกหมัดขึ้นอีกครั้ง
ตอนนี้อิ้งหยวนตะโกนเสียงดังขึ้นมา
“ฉันรู้ ฉันรู้หมดทุกอย่าง นายอย่าฆ่าฉันนะ!”
ลู่ฝานไม่ฟังเขาสักนิด ซัดหมัดลงบนหัวอิ้งหยวน
พลังหมัดระเบิดซีกหน้าครึ่งหนึ่งของอิ้งหยวนจนกระจุย หลังจากนั้นอิ้งหยวนชักกระตุกอย่างแรง แล้วก็ตายคาที่
เฉิงชิงหลับตาลงทั้งสองข้าง ความหวาดผวาสุดขีดครอบงำจิตใจและร่างกายของเขาหมดแล้ว
ลู่ฝานพูดอย่างเรียบเฉย “โอกาสครั้งสุดท้าย!”
เมื่อพูดจบ เฉิงชิงสัมผัสถึงความอาฆาตที่น่ากลัวปกคลุมตัวเองอีกครั้ง
ทันใดนั้น เฉิงชิงลืมตาขึ้น หมอบเหมือนสุนัขตรงหน้าลู่ฝาน แล้วพูดว่า “ฉันบอกแล้ว ฉันบอกแล้ว ซุนจื้อ ไม่สิ ไท่จื่อให้พวกเราฆ่านาย ไท่จื่อจะให้รางวัล บอกว่าแค่ฆ่านาย จะได้รับตำแหน่งเป็นขุนนาง เลื่อนตำแหน่งอย่างสบายนับแต่นี้ไป มีซุนจื้อเป็นหัวหน้า ทุกคนอยากฆ่านายเพื่อรับรางวัล ซุนจื้อให้ฉันจับหยวนเลี่ย หลังจากนั้นพามายั่วโมโหนาย ทำให้พลังปราณของนายปั่นป่วน โดนพลานุภาพสร้างความกดดันของเทพบู๊ฆ่าตายที่ตีนเขา”
ลู่ฝานหัวเราะพรืดแล้วพูดว่า “อยากฆ่าฉันแบบชนะสงครามอย่างง่ายดาย โดยที่ดาบไม่เปื้อนเลือดเลยสักนิด เขาวาดฝันไว้สวยหรูจริงๆ ดูเหมือนบนเขาวิถีบู๊แห่งนี้ มีคนจำนวนไม่น้อยต้องการศีรษะที่สำคัญของฉัน! มิน่าล่ะแค่เทียนชิงหยางพูดว่าจะจัดการฉัน ก็มีคนตอบรับมากมาย”
เฉิงชิงไม่กล้าพูดอะไรสักคำ หมอบตัวสั่นงันงกอยู่ตรงหน้าลู่ฝาน
การแสดงออกของเขาในตอนนี้ ไม่เหมือนนักบู๊เลยสักนิด เหมือนสุนัขที่กระดิกหางประจบมากกว่า
ลู่ฝานไม่สนใจเขา เดินตรงไปข้างตัวหยวนเลี่ย
ทันใดนั้น ลู่ฝานเอายาออกมาจากอก ยื่นให้หยวนเลี่ยแล้วพูดว่า “ขอโทษด้วยนะสหายหยวนเลี่ย ทำให้นายลำบากขนาดนี้!”
หยวนเลี่ยหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอก ร่างกายผมยังไหว พวกเขาไม่ได้ทำลายตันเถียนของผม กลับไปดูแลรักษาสักพักก็หายดีแล้ว”
ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “วางใจเถอะ ฉันจะแก้แค้นให้นาย ทางที่ดีอย่ากินยาพวกนี้ที่นี่ นายค่อยกินหลังจากออกไป ส่วนเฉิงชิงฉันยกให้นาย!”
พูดพลาง ลู่ฝานส่งพลังปราณให้หยวนเลี่ย ช่วยให้หยวนเลี่ยลุกขึ้นยืน
หยวนเลี่ยมองเฉิงชิงด้วยสีหน้าเย็นยะเยือก แล้วพูดว่า “ไอ้หมอนี่กรีดลงบนตัวผม 30 กว่าแผล ผมต้องคืนให้เขาอย่างสาสม!”
เมื่อเฉิงชิงได้ยิน เขาสั่นไปทั้งตัว
หยวนเลี่ยเดินกะโผลกกะเผลกไปทางเฉิงชิง แต่ทันใดนั้นเอง คิดไม่ถึงว่าเฉิงชิงจะลุกขึ้นวิ่งหนี วิ่งพลางพยายามเอาอะไรบางอย่างออกมาจากอก
ไม่รู้หยวนเลี่ยไปเอาแรงมาจากไหน จู่ๆ เขาใช้มือหนึ่งหยิบกระบี่ยาวที่ตกอยู่ข้างๆ ขึ้นมา โยนเข้าไปหาเฉิงชิงอย่างรวดเร็ว
สวบ! กระบี่ยาวปักลงบนคอเฉิงชิงทันที แม่นยำเป็นอย่างมาก!
“วิชากระบี่ดี!”
ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้น
หยวนเลี่ยทรุดนั่งลงบนพื้น แล้วพูดว่า “สามสิบกว่าแผลแลกกับหนึ่งกระบี่ ดูจะเสียเปรียบเขาแล้ว!”
พูดพลางหยวนเลี่ยเริ่มค้นหาของบนตัวจงหง ไม่นานเขาคลำป้ายประจำตัวออกมาสองสามอัน
