เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1164
จู่ๆ เทียนชิงหยางที่ถือแก้วเหล้าอยู่หัวเราะลั่น จากนั้นเขาวางแก้วเหล้าลงอีกครั้ง
“เกินไปหน่อยนะ”
จู่ๆ หลิ่วเจินเตรียมขอโทษ แต่ขณะนั้นเทียนชิงหยางพูดต่อ “แต่ว่าคุณคงหลิง เธอกับฉันรู้จักกันมาระยะหนึ่งแล้ว ฉันยังไม่เคยเห็นใบหน้าแท้จริงของเธอเลย! ฉันว่าถือโอกาสวันนี้ถอดผ้าปิดหน้าของเธอออกเถอะ ให้เราได้เห็นความงามของเธอเป็นไง”
ประกายประหลาดแวบขึ้นมานัยน์ตาอู่คงหลิง
กลุ่มคนส่งเสียงโห่ร้องตามขึ้นมาอีกครั้ง “ใช่ คุณคงหลิง ถอดผ้าปิดหน้าออกเถอะ”
“ใบหน้าสวยขนาดนี้ โดนผ้าปิดบังใบหน้าเอาไว้ตลอด น่าเสียดายมากเลยนะ!”
“ถอดออกให้เราได้เห็นเถอะ!”
……
ฟันขาวสวยขบกันเบาๆ จู่ๆ อู่คงหลิงยกแก้วเหล้าขึ้นมาพูดว่า “คุณชายเทียน ผ้าปิดหน้าของฉัน มีเพียงสามีในอุดมคติของฉันเท่านั้นที่ถอดได้ ทำไมคุณชายรีบร้อนขนาดนี้ล่ะ เรามาดื่มเหล้ากันก่อนดีไหมคะ!”
เทียนชิงหยางหัวเราะลั่นแล้วพูดว่า “สามีในอุดมคติถึงจะถอดได้เหรอ ปัจจุบันนี้ยังมีสาวพรหมจรรย์ขนาดนี้ หายากมาก! แต่ไม่สำคัญหรอก จะถอดช้าถอดเร็วก็ถอด มาให้ฉันช่วยเธอถอดสิ!”
ระหว่างพูด จู่ๆ เทียนชิงหยางยื่นมือจะไปถอดผ้าบนหน้าอู่คงหลิงออก
อู่คงหลิงรีบลุกขึ้นยืน ถอยไปด้านหลังสองสามก้าว แล้วพูดอย่างตกใจกลัวว่า “คุณชายเทียนจะทำอะไร”
ตอนนี้เทียนชิงหยางหน้าแดงไปหมด เห็นได้ชัดว่าความหื่นขึ้นหัวแล้ว ความอยากได้ผู้หญิงขึ้นสมอง ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว
เทียนชิงหยางค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “คุณคงหลิง คนอย่างเทียนชิงหยาง เกิดในชาติตระกูลสูงส่ง พร้อมทั้งบู๊และบุ๋น ส่วนเรื่องวิทยายุทธไม่กล้าพูดอะไรมาก สามารถปกป้องเธอได้เหลือเฟือ ตระกูลโดดเด่นมีอำนาจ ทั้งประเทศอู่อานก็โด่งดังมาก น่าจะคู่ควรกับเธอ ฉันว่าวันนี้เป็นวันที่ดีงาม เธอยอมฉันดีกว่า ฉันรับรองว่าต่อไปจะรักเดียวใจเดียวกับเธอ อยู่ด้วยกันนานแสนนาน ไม่มีวันแยกจากกัน”
พูดจบ เทียนชิงหยางก้าวเข้าไปหาอู่คงหลิง
ตอนนี้หลิ่วเจินหัวเราะอยู่ข้างหลัง “สหายชิงหยางห้าวหาญจริงๆ ฮีโร่! สาวงามคู่กับฮีโร่ เป็นเรื่องราวที่ได้รับการยกย่องจากผู้คนมาแต่โบราณถึงปัจจุบัน ดูเหมือนวันนี้พวกเราจะได้พยานแล้ว!”
พวกคุณชายร่ำรวย ลุกขึ้นเชียร์เสียงดัง
เทียนชิงหยางเกือบเดินถึงหน้าอู่คงหลิงแล้ว
จู่ๆ เทียนชิงหยางยื่นมือไปดึงแขนเสื้ออู่คงหลิง แล้วพูดว่า “อย่าหนีเลย ยอมฉันไม่ดีกว่าเหรอ เธอดูคนในครอบครัวเธอสิ ส่งเธอขึ้นมาบนเรือแบบนี้ หมายความว่าต้องการให้เธอแต่งกับฉัน เธอจะกังวลอะไรอีกล่ะ”
ระหว่างพูด เทียนชิงหยางยื่นมือเข้าไป เพื่อที่จะดึงผ้าปิดหน้าของอู่คงหลิง
ขณะนั้นจู่ๆ อู่คงหลิงดันมือเขาออกไปไกล นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก
ทุกคนตะลึง หลังจากนั้นพากันหัวเราะลั่นแล้วพูดว่า “รุนแรงจริงๆ!”
“นี่เรียกว่าใจจริงอยากได้แต่แกล้งทำเป็นไม่ต้องการ พวกนายจะไปรู้อะไร!”
“คุณชายเทียนต้องแรงกว่านี้อีกนิด ถึงจะแสดงความองอาจของผู้ชายออกมาอย่างชัดเจน!”
……
ตอนนี้เทียนชิงหยางแสยะยิ้มร้ายกาจตรงมุมปาก แล้วพูดว่า “เป็นม้าพยศสินะ ฉันชอบเลยล่ะ!”
ระหว่างพูด เทียนชิงหยางเดินเข้าไปหาอู่คงหลิงอีกครั้ง ตอนนี้ในแขนเสื้อของอู่คงหลิง เธอกำพวงระฆังเอาไว้ในมือแล้ว
เทียนชิงหยางยื่นมือเข้าไปหาอู่คงหลิงอีก ความปรารถนาในแววตาพลุ่งพล่านถึงขีดสูงสุดแล้ว
แต่ขณะนั้นเอง จู่ๆ มีเงาดำลงมาจากท้องฟ้า!
พลั่ก!
เทียนชิงหยางปฏิกิริยารวดเร็ว เขาถอยหลังทันที
เสียงหัวเราะของทุกคนหยุดลง มองไปด้านหน้าด้วยความตกใจ เห็นกระบี่หนักเล่มหนึ่งปักอยู่ข้างหน้าอู่คงหลิง
หลังจากนั้นใครคนหนึ่งค่อยๆ ลอยลงมา สองมือไพล่หลัง เท้าเหยียบอยู่บนด้ามกระบี่ แววตาราวกับมีด
เมื่ออู่คงหลิงเห็นคนคนนี้ เธอพูดอย่างตกตะลึงว่า “ลู่ฝาน!”
