บัญชามังกรเดือด – บทที่ 43 หนึ่งรุ่นสู้หนึ่งรุ่นไม่ได้

บทที่ 43 หนึ่งรุ่นสู้หนึ่งรุ่นไม่ได้

ซูซูตกตะลึง มองฉินเทียนและพูด : “คุณไปทำอะไรนะ?”
“ทำไมถึงทิ้งฉันไว้คนเดียว?”
ฉินเทียนพูดอย่างรู้สึกผิด : “ผมก็แค่หาเวลาว่างไปซื้อรถฝั่งตรงข้าม”
“ขอโทษ ผมควรจะบอกคุณล่วงหน้า!”
“ผมรับประกัน จะไม่มีครั้งหน้าอีกแล้ว”
เขารู้ดี แม้ว่าบนผิวเผินซูซูจะแข็งแกร่ง แต่อันที่จริง ภายในใจยังคงเป็นเด็กน้อยที่หมดหนทาง
ตัวเองจากไปโดยไม่บอกอะไร ทำไมให้เธอขายหน้าต่อคนแปลกหน้า ถูกเยาะเย้ย สำหรับเธอแล้วเป็นเรื่องที่โหดร้ายอย่างมาก
“ผมพาคุณกลับบ้าน”
ฉินเทียนเอนตัวลง เตรียมอุ้มซูซูขึ้นรถ
“เดี๋ยวก่อน……” สิงเลี่ยงตะโกน พูดเยาะเย้ย : “นี่คือสิ่งที่คุณซื้อจริงๆ?”
“คุณจากไปได้ไม่กี่นาที ภายในเวลาสั้นๆ จะสามารถซื้อรถที่แพงขนาดนี้ได้อย่างไร?”
ต้องรู้ว่า เขาซื้อรถจ้งไท่ หน้าๆหลังๆล้วนแล้วต้องใช้เวลาพิจารณาถึงครึ่งปี ยิ่งไม่ต้องพูดถึงรถที่แพงขนาดนี้
ดังนั้นเขาสรุปได้ว่า ฉินเทียนจะต้องเช่ารถมาอย่างแน่นอน
จงใจแสแสร้ง!
เขาจะต้องเปิดเผยฉินเทียนให้ได้
“พุฟ!”
“คางคกห่อหุ้มด้วยทอง ก็ยังคงเป็นคางคก”
“เพียงแต่คุณซูเป็นนางฟ้าที่ปีกหักอยู่แล้ว ก็มีแต่คางคกที่เหมาะสมเท่านั้นแหละ” หวางเชี่ยนเชี่ยนหัวเราะอย่างได้ใจ
“คุณผู้ชาย!” ร้าน4Sแลนด์โรเวอร์ฝั่งตรงข้าม มีพนักงานขายหญิงสาวคนหนึ่งที่เทียบได้กับพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินวิ่งมา
เธอยื่นเอกสารกองหนึ่งอย่างตื่นเต้น และพูด : “นี่คือสัญญาการซื้อของคุณ”
“เมื่อกี้คุณจากไปด้วยความเร่งรีบ!”
“ใช่แล้ว คุณซูที่เขียนอยู่ข้างบน เป็นภรรยาของคุณใช่ไหม?”
“ไม่พูดไม่ได้ ภรรยาของคุณช่างโชคดีเหลือเกิน พบเจอผู้ชายดีๆอย่างคุณแบบนี้!”
ดวงตาที่สวยงามของเธอ ดูจากท่าทาง แทบรอไม่ไหวอยากจะเป็นคุณนายซูคนนั้น
ฉินเทียนยื่นมือไปรับสัญญานั้นมา มอบให้กับซูซู : “คนนี้ก็คือภรรยาของผม”
คิดอะไรบางอย่างได้ ขมวดคิ้วอีกครั้งและพูดกับสิงเลี่ยง : “เป็นแค่รถราคาสองล้านเท่านั้น ใช้บัตรรูดแล้วซื้อโดยตรงก็พอแล้ว มันยุ่งยากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
สิงเลี่ยงอ้าปากค้าง
ฉินเทียนอุ้มซูซู วางบนเบาะนั่งอย่างระมัดระวัง พับรถเข็น แล้วเอาไปใส่ไว้ในกระโปรงหลังรถที่กว้างใหญ่
ขึ้นรถแล้วจากไป ทิ้งไว้เพียงสายตาที่แตกสลายเท่านั้น
ผ่านไปสักพักหนึ่ง หวางเชี่ยนเชี่ยนค่อยกัดฟันแล้วพูด : “สิงเลี่ยง นี่ก็คือสิ่งที่คุณพูดว่า เป็นคนยากจนที่เหมาะจะซื้อรถตู้ให้กับซูซูเหรอ?”
“ฉันไม่สน!”
“ฉันต้องการให้คุณซื้อรถแลนด์โรเวอร์ให้ฉัน!”
“ตรงข้ามก็คือร้าน4Sแลนด์โรเวอร์ คุณไปเลย!”
……
ซูซูพลิกกองสัญญาการซื้อขายหนาๆ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
เธอก็ไม่เชื่อเช่นกันว่านี่คือความจริง แต่ว่า ตัวหนังสือสีดำบนกระดาษขาว ไม่มีความผิดปกติอะไร
“คนแซ่ฉิน คุณอธิบายกับฉันมาตรงๆ ตกลงว่าไปเอาเงินเยอะขนาดนี้มาจากไหน?”
ความรู้สึกของการถูกหลอก ทำให้เธอโกรธเล็กน้อย
ฉินเทียนแอบถอนหายใจ รู้ว่าไม่ว่าจะพูดความจริงยังไง เธอล้วนแล้วไม่เชื่อ ตรงกันข้ามยิ่งทำให้เธอเกลียดตัวเองมากขึ้น
คิดสักพักหนึ่ง เขาสามารถพูดได้แค่ว่า : “ผมเคยพูดแล้ว ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ได้เรียนรู้เทคนิคการฝังเข็มจากชายชราคนหนึ่ง ประกอบอาชีพเป็นหมอรักษาโรคช่วยเหลือผู้คน ทำเงินได้นิดหน่อย”
ซูซูเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
ก่อนหน้านี้เรื่องที่ฉินเทียนรักษาอาการป่วยทางจิตของเธอ นึกย้อนกลับไป เธอยินดีที่จะเชื่อว่าเป็นเพราะเวลาผ่านไปนานแล้ว ภายใต้การดูแลอย่างเอาใจใส่จากแม่ ร่างกายของตัวเองถึงดีขึ้นด้วยตัวเอง
ฉินเทียนเพียงแค่มารับความโชคดีนั้นไปเท่านั้น
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ถึงแม้จะไม่ได้ฝังเข็มให้ตัวเองก็ตาม ตัวเองก็สามารถตื่นขึ้นมาได้เองอยู่ดี
ดังนั้น เธอตัดสินใจไม่ให้ฉินเทียนแตะต้องตัวเองอย่างเด็ดขาด จิตใต้สำนึกรู้สึกว่า ฉินเทียนอาศัยชื่อเสียงของการรักษาโรค เอาเปรียบตัวเอง
เปลื้องผ้าแล้วให้เขาสัมผัส…..ช่างน่าอายเหลือเกิน!
“ยังจะมาประกอบอาชีพเป็นหมอรักษาโรคช่วยเหลือผู้คน ฉันว่าคุณเป็นคนหลอกลวงสะมากกว่า!” ท้ายที่สุดแล้ว เธอสามารถทำได้แค่บ่นพึมพำอย่างอารมณ์เสีย
กลับมาถึงวิลล่า หยางยู่หลันก็เซอร์ไพรส์อย่างมากเช่นกัน
เธอและซูซู รีบหารือเรื่องการจัดตั้งบริษัททันที
ท้ายที่สุด กำหนดชื่อบริษัท ชื่อว่าซูยู่เมดิคอลเทรดดิ้งจำกัด
ทั้งสองแยกย้ายกันไปทำงาน หยางยู่หลันรับผิดชอบในการจดทะเบียนบริษัทและที่ตั้งสำนักงาน และติดต่อลูกค้าและแหล่งข้อมูลก่อนหน้า
ในด้านนี้ เธอมีความคุ้นเคยอย่างมาก
และซูซู รับผิดชอบในการต่อรองโรงกลั่นยาจีนแห่งถัดไปที่มีคุณสมบัติและขนาดที่แน่นอนในเวลาที่เร็วที่สุด
ถ้าหากสามารถซื้อได้ เป็นเรื่องที่ดีอย่างมาก
หลงเจียงมีเวลาและสถานที่ที่เหมาะสม มณฑลใกล้เคียง เป็นฐานปลูกสมุนไพรขนาดใหญ่ ดังนั้นจึงมีโรงกลั่นยาจีนหลายขนาด
ซูซูโทรศัพท์ออกไปหนึ่งสาย ให้ฉินเทียนขับรถมา พาเธอไปที่ตีนเขาหนานซาน
ตีนเขาหนานซาน โรงกลั่นยาจีนของตระกูลซู นี่คือที่ที่ใหญ่ที่สุดในท้องถิ่น โรงงานที่มีอุปกรณ์ที่ทันสมัยที่สุด
ในเวลานี้ ประตูโรงงานปิดสนิท ประตูเต็มไปด้วยผู้คน เสียงเอะอะโวยวายของผู้คนมากมาย
คนหลายสิบคนแขวนสโลแกน ข้างบนเขียนว่า : พ่อค้าไร้ยางอายจ่ายเงินคืนให้ฉันด้วยเงินที่หามาอย่างยากลำบาก ชาวนาก็ต้องใช้ชีวิตเหมือนกัน ตระกูลซูคืนเงินและอื่นๆ
ชายชราคนหนึ่งที่ถือไม้เท้า รักษาความสงบด้วยความกังวล ขอให้ทุกคนสงบ
“คุณปู่รอง นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?” เมื่อซูซูเห็นสถานการณ์แบบนี้ เต็มไปด้วยความตะลึง
“เด็กดี เธอมาแล้ว เห้อ ไร้คำอธิบาย เข้ามาคุยกันแล้วกัน”
ชายชราผมหงอก ชื่อซูเป่ยฉี เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับเจ้าบ้านคนปัจจุบันของตระกูลซู
เขาเป็นคนที่มีพรสวรรค์ที่โดดเด่นที่สุดของตระกูลซูในด้านการแพทย์แผนจีน ซูซูรักการแพทย์แผนจีนมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นจึงอยู่ใกล้กับซูเป่ยฉีที่สุด
ซูเป่ยฉีเคยทำหน้าที่เป็นคนสำคัญในตระกูลซุ รับผิดชอบการผลิตทั้งโรงงาน
แต่ว่าเป็นเพราะซื่อสัตย์และยุติธรรมเกินไป ไม่ยอมลดคุณภาพสินค้าเพื่อกำไร ถูกตระกูลขับออกจากลุ่ม เกิดอุบัติเหตุที่น่าแปลก ทำให้ขาหักไปหนึ่งข้าง
ตัวละครหลักของตระกูลซู รับคำสั่งโดยตรงให้ผลักเขาออกจากตำแหน่งผู้จัดการโรงงาน กลายเป็น รปภ. ที่ไม่จำเป็นคนหนึ่ง
ทุกวันนี้ในสายตาของตระกูลซู เขาเป็นแค่หมาแก่ตัวหนึ่งที่ถูกถีบส่งเท่านั้น
“คนเหล่านี้ล้วนแล้วเป็นพ่อค้าเก่าของพวกเรา ทำงานร่วมกันมาหลายปี ตอนจบกลับกลายเป็นแบบนี้”
“ฉันเคยพูดแล้ว คนทำเงินไม่ได้ถ้าไม่มีจิตสำนึก ยิ่งไม่สามารถโกงชาวสวนเหล่านี้ พวกเขาลำบากที่สุด”
“เห้อ หวังว่าครอบครัวจะสามารถหาเงินได้ในเร็ววัน เงินเหล่านี้สำหรับชาวสวนแล้ว มันคือเงินช่วยชีวิต!”
ซูซูพูดอย่างเศร้าใจ : “เหวินเฉิงกู้เงินยี่สิบล้านออกมาจากธนาคารแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงไม่เอามาแจกจ่ายให้ทุกคน”
“ฉันจะโทรศัพท์หาเขา!”
“พี่สาวซูซู คุณชอบยุ่งเรื่องคนอื่นจริงๆเลยนะ ผมจะให้หรือไม่ให้ เป็นเรื่องของตระกูลซูพวกเรา เกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?”
“คุณยังคิดว่าตัวเองเป็นคนของตระกูลซูอีกเหรอ คุณมีปัญญาก็ชำระหนี้สิ?”
“ยุ่งเรื่องคนอื่นจริงๆเลย!” ซูเหวินเฉิงฮึหนึ่งที วางสายโดยตรง
ซูซูโกรธอย่างมาก
“หนึ่งรุ่นสู้หนึ่งรุ่นไม่ได้เลยจริงๆ!”
ซูเป่ยฉีพูดปลอบสองคำ พูดด้วยความเป็นห่วง : “เด็กดี เธอพูดทางโทรศัพท์ บอกว่ามีเรื่องสำคัญต้องการคุยกับปู่รอง”
“ตกลงเป็นเรื่องอะไร?”
ซูซูพูดความจริงออกมา ต้องการให้เขาช่วยเหลือ สามารถติดต่อโรงงานคุณภาพสูงที่สามารถซื้อได้หรือไม่
ซูเป่ยฉีขมวดคิ้วและพูด : “เธออยากทำด้วยตัวเอง นี่ก็เป็นเรื่องที่ดีเหมือนกัน เพียงแต่ จะซื้อโรงงานเหรอ…..”
“ชายชราซู ไม่ได้รับการยินยอมจากฉัน ใครบอกให้คุณปล่อยคนที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามา?”
“และยังมีอีก ถ้าหากฉันฟังไม่ผิด เมื่อกี้คุณกำลังพูดถึงการซื้อโรงงาน?”
“ตะเฒ่า โรงงานได้เลี้ยงดูคุณมาหลายปีขนาดนี้ ตอนนี้เพิ่งมีปัญหานิดหน่อย หรือว่าคุณจะไปหากินข้างนอก ทรยศโรงงานเหรอ?”
“คุณจะขายโรงงาน?!”
ชายอ้วนตัวใหญ่ใบหน้ามันเงาผลักประตูเข้ามา ตะโกนเสียงดังต่อหน้า
ซูเป่ยฉีพูดด้วยความโกรธ : “ซุนจงฮั๋ว คุณพูดไร้สาระอะไร! อะไรเรียกว่าคนที่ไม่เกี่ยวข้อง?”
“ลืมตาของคุณแล้วมองดูให้ดี คนนี้คือซูซู คุณหนูใหญ่ของตระกูลซู!”
“แม้ว่าคุณจะเป็นผู้จัดการโรงงาน แต่ว่าอย่าลืมไปล่ะ คุณเป็นผู้จัดการของโรงงานตระกูลซู!”
ซุนจงฮั๋วเหลือมองซูซูหนึ่งที พูดอย่างเย็นชา : “คุณหนูใหญ่ของตระกูลซู? ฉันว่าเป็นคนที่ถูกทอดทิ้งที่ถูกตระกูลซูขับไล่ออกไปมากกว่ามั้ง”
“ต้องขออภัยด้วย เพิ่งได้รับการแจ้งเตือนจากเบื้องบน ตอนนี้โรงงานอยู่ในภาวะวิกฤติ คนอื่นๆที่ไม่เกี่ยวข้อง ไม่อนุญาตให้อยู่เป็นอันขาด”
“คุณหนูใหญ่ซู ขอให้คุณออกไปด้วย!”