“เอ่อ เจ้าสำนัก” ฉานเจี้ยนพูดอย่างยากลำบาก: “มันไม่สะดวกที่มนุษย์อย่างพวกเรา จะใช้ชีวิตในหนองน้ำ”
“และจระเข้ก็คือราชาแห่งหนองน้ำ มีดก็แทงไม่เข้า เดิมก็รับมือได้ไม่ง่ายเลย”
“ต่อสู้ในสถานการณ์แบบนี้ มันค่อนข้าง?”
แม้แต่เขาซึ่งเคยเป็นสี่อิมพ์แห่งนรกที่มีชื่อเสียง ก็ยังรู้สึกว่า มันโหดร้ายไปหน่อย
ฉินเทียนยิ้มเยาะ: “ว่ากันว่าจระเข้ในตอนกำลังจะกินอาหาร จะร้องไห้”
“ฉันขออวยพรให้ทุกคน ไม่ได้เห็นน้ำตาเหล่านี้”
“ใช่แล้วลุงฉาน คุณต้องจับตาดูการฝึกของพวกเขา รับสมัครคนใหม่ มองหาหน่วยเก่า ยังต้องสร้างคฤหาสน์ด้วย นำสัตว์ร้ายเข้ามา”
“คนเดียวทำไหวไหม?”
ฉานเจี้ยนพูดตามความจริง: “ทำไม่ไหว!”
“โดยเฉพาะอย่างยิ่งการนำเข้าสัตว์ร้ายเข้ามา การสร้างคฤหาสน์ ฉันคิดว่าจำเป็นต้องมีทรัพยากรและคนมีความสามารถด้านนี้มาดูแลจะดีกว่า”
ฉินเทียนขมวดคิ้ว ปัญหานี้ ยุ่งยากจริงๆ นั่นแหละ
เถี่ยหนิงซวงพูด: “ถ้าคุณไม่รังเกียจ ฉันสามารถขอให้บูซานมาช่วยได้”
“วางใจเถอะ เขาเป็นคนที่ซื่อสัตย์มาก ไม่มีทางทำผิดพลาดได้”
ฉินเทียนพยักหน้าและกล่าวว่า “เป็นความคิดที่ดี”
“คุณติดต่อบูซานทันที ถ้าเขาไม่มีข้อโต้แย้ง การก่อสร้างคฤหาสน์ นำเข้าสัตว์ร้าย ไปจนถึงการจัดหาอาหารและยาเสริม สิ่งรอบข้างทั้งหมดเหล่านี้ จะถูกส่งไปให้เขา”
“ลุงฉาน คุณแค่มีหน้าที่รับผิดชอบการฝึกภายในเท่านั้น”
ด้วยวิธีนี้ แม้ว่าคำสาปสวรรค์จะยังอยู่ในช่วงเริ่มต้น แต่ทุกคนทำหน้าที่ของตนอย่างกระตือรือร้น ก็จะเป็นระเบียบมากขึ้น
เถียงซวงรีบโทรหาบูซานทันที
“พี่เทียนคุณจัดการเสร็จแล้วเหรอ?”
“ถ้าเสร็จแล้ว เราเข้าไปซ้อมมือกันก่อน”
ถงชวนและเถียปี้รอไม่ไหว
ที่นี่มีแต่พวกอันธพาล แม้แต่เถียหนิงซวงเด็กสาวที่ดูอ้อนแอ้น ก็เป็นหมาป่านักสู้
ผู้มาใหม่สองคนที่กระตือรือร้น รีบร้อนที่จะแสดงมันออกมา พิสูจน์ตัวเองว่ามีคุณสมบัติเพียงพอที่จะอยู่ต่อ
ฉินเทียนยิ้ม ให้ผีหวูฉางพาพวกเขาไปที่สวนเสือ
ไม่นาน ก็มีเสียงคำรามดังขึ้นในระยะไกล
ฉานเจี้ยนมองดูภาพการต่อสู้บนหน้าจอ แล้วอดหัวเราะไม่ได้: “สองคนนี้เป็นกระดูกที่แข็ง กลับดูมีราศีเหมือนกับเจ้าปืนทองในตอนนั้น”
เมื่อบูซานมาถึง ฉินเทียนอธิบายบางสิ่งให้เขาฟัง
อันดับแรก ให้เขาเริ่มลงมือ เอาการก่อสร้างพื้นฐาน ตรวจดูใหม่อีกครั้ง สิ่งที่ควรเสริมต้องได้รับการเสริมแรง
ในขณะเดียวกัน ทุกสถานที่ ติดกล้องวงจรปิด ไม่เหลือแม้แต่มุมเดียว
จากนั้น ก็คือการนำสัตว์ร้ายเข้ามา ในจุดนี้ ไม่มีขีดจำกัดในการจัดหาเงินทุน
หลังจากจัดการเรียบร้อย เขารับโทรศัพท์จากหยางยู่หลัน กลับไปที่ชุมชนหลงหู
“แม่คะ ซูซูเป็นอย่างไรบ้าง”
หยางยู่หลันกล่าวอย่างกังวลว่า “ฉันไม่รู้”
“หลังจากกลับมา ก็ขังตัวเองอยู่ในห้อง”
“ฉินเทียน คุณรู้ไหม ว่าเกิดอะไรขึ้น?”
ฉินเทียนยิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นไร”
“แม่ครับ ซูซูชอบอาหารทะเลไหม? ผมจะไปซื้อมาสักหน่อย”
“ตอนกลางคืน ฉันจะลงมือเอง”
ในตอนเย็น เมื่อฉินเทียนเตรียมอาหารทะเลเสร็จ ซูซูก็เดินออกมาจากห้อง
ใบหน้าของเธอสงบ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เมื่อเห็นว่าเธอกำลังถือปูในมือ กินอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร หยางยู่หลันก็อดไม่ได้เอ่ยถาม “คุณไม่เป็นไรจริงๆ เหรอ?”
ซูซูดูดมันปูที่ไหลอยู่บนมือ เอ่ยต่อว่า “ฉันจะเป็นอะไร”
“แล้วทำไมคุณถึงขังตัวเองอยู่ในห้องตลอดทั้งบ่าย”
“ทำรายงาน”
“และแผนพัฒนาต่อไปของบริษัท ยุ่งจะตาย”
“—นามสกุลฉิน ปูนึ่งไม่เลว รางวัลที่คุณได้คือการหยิบกระดาษทิชชูให้ข้า”
ฉินเทียนรีบหยิบกระดาษทิชชู่แล้วยื่นให้ซูซู พูดด้วยรอยยิ้มว่า “แค่คุณชอบ ฉันก็สามารถทำให้ได้ทุกเวลา”
ซู่ซู่ยิ้ม: “นี่เป็นเกียรติของคุณ”
หยางยู่หลันมองดูคำพูดและการแสดงออก อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างชื่นชม
ดูสิ ความขัดแย้งระหว่างสามีภรรยาคู่นี้คลี่คลายแล้ว?
ดูเหมือนว่า ซูซูจะเริ่มคิดเป็นฝ่ายขอคืนดี แบบนี้เธอก็โล่งใจแล้ว
ส่วนเซวเหริน ทุกคนเข้าใจมาก ไม่ได้เอ่ยถึง ราวกับว่า คนคนนี้ไม่เคยปรากฏตัว
ขณะนั้นเอง ในห้องนึงของผับ
เซวเหรินกำลังดื่มเหล้าเพื่อกลบความทุกข์ของเขา
สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นในร้านอาหารตะวันตกในตอนกลางวัน เขายังคงครุ่นคิด
หลังจากนั้น โทรหาซูซูบ่อยมาก ต้องการจะหว่านล้อมความสัมพันธ์
แต่ว่า ซูซูบล็อกเขา
เมื่อเห็นหงส์ขาวในกำมือจะบินหนีไปแบบนี้ เขาจะยอมได้อย่างไร
กำลังคิดว่า จะใช้วิธีไหน เพื่อให้ได้ซูซู ทันใดนั้น เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงมุมไกล
ดูๆ แล้ว ก็คล้ายกับซูซูเล็กน้อย
เขาใจเต้นขึ้นมาทันที
“คนสวย มาคนเดียวเหรอ”
“คุณดูไม่ค่อยมีความสุขเลย ผมจะเลี้ยงเครื่องดื่มคุณ ดีไหม?”
“ไปให้พ้น!”
“อย่ามายุ่งกับฉัน!” ซูหนานเองก็ดื่มเหล้าเพื่อกลบความเศร้า ด่าออกไป โดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง
น่าสนใจ!
เซวเหรินเหมือนค้นพบโลกใหม่ มองจากระยะใกล้ ผู้หญิงคนนี้ ก็ดูเหมือนซูซู
เขาโบกมือให้ผู้จัดการบาร์ที่อยู่ไกลๆ ก่อนพูดอะไรบางอย่าง
ผู้จัดการผับรีบไปที่เวทีอย่างตื่นเต้น พูดเสียงดังว่า: “ทุกท่าน ขอประกาศข่าวดี!”
“ค่าใช้จ่ายของทุกท่านในคืนนี้ จะจ่ายโดยคุณชายเซว!”
“คุณชายเซวบอกว่า สุภาพสตรีท่านนี้ไม่มีความสุข มาดื่มเป็นเพื่อนเธอกันเถอะ!”
ผู้หญิงผู้ชายในผับต่างก็กรีดร้องด้วยความดีใจ
พวกเขาส่งเสียงเชียร์ไปรอบๆ ซูหนาน
ซูหนานเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกใจ เห็นเซวเหรินที่ทั้งยังหนุ่มแน่นและหล่อเหลา นาฬิกาบนมือของเขา มีมูลค่าหลายสิบล้าน
เธอรู้สึกประหลาดใจและยินดี
ทำไมมีหนุ่มหล่อรวยตกลงมาจากฟ้า!
นี่ดีกว่าอู๋เฟยสามีเก่าของเธอตั้งเยอะ
“สุภาพบุรุษท่านนี้ ฉันชื่อซูหนาน ไม่ทราบว่าจะเรียกคุณว่า?”
“ซูหนาน? คุณเป็นอะไรกับซูซู?” ดวงตาของเซวเหรินเป็นประกาย
“คุณรู้จักซูซู?” ซูหนานถามขึ้นอย่างสงสัย
เซวเหรินหัวเราะก่อนจะเอ่ยขึ้น “ฉันเคยได้ยินชื่อนี้ ว่ากันว่าเธอแต่งงานกับคนส่งของ จริงไหม?”
เมื่อพูดถึง “ซูซู” ความโกรธของซูหนานก็พุ่งขึ้นมา
“นังจิ้งจอกและคนส่งของร่วมมือกันเป็นไส้ ทรยศวงศ์ตระกูล ทำร้ายคนในครอบครัว ไม่น่าให้อภัย!”
“เลวระยำไร้ยางอาย!”
“ต้องไม่ตายดี!”
……
เซวเหรินทั้งประหลาดใจทั้งดีใจที่รู้ว่าซูหนานเป็นน้องสาวของซูซู ดูเหมือนว่าเขาจะได้พบรอยแตกแยก
ด้วยวาทศาสตร์ของเขา ร่ำรวยอายุน้อย จึงเป็นเรื่องง่าย ที่จะได้รับความโปรดปรานและชื่นชมจากซูหนานผู้หญิงที่เทิดทูนเงินตรา
“คุณหนูซู ผมกับคุณก็เหมือนเพื่อนเก่าเพื่อนแก่”
“ไม่รู้ว่าคุณยินยอมค้างคืนกับผมไหม?”
“ถ้าเป็นไปได้ หวังว่าคุณจะพาผมไปเยี่ยมครอบครัวได้ในวันพรุ่งนี้”
“ผมต้องการลงทุนห้องยาจีนของคุณ”
ซูหนานรู้สึกดีใจอย่างมาก แต่เธอรู้ ว่าเธอยังต้องเล่นตัวสักหน่อย
“เอ่อ เราเพิ่งเจอกันครั้งแรก มานอนค้างอ้างแรมด้วยกันน่ะ…ไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่?”
เซวเหรินพูดอย่างเสน่หา: “หรือว่า คุณไม่เชื่อในรักแรกพบเหรอ?”
“ยิ่งไปกว่านั้น ปัญหาทั้งหมดที่คุณมีในครอบครัวของคุณ สำหรับผม มันเป็นความพยายามเพียงเล็กน้อย”
“พรุ่งนี้ผมจะกลับบ้านพร้อมกับคุณ แก้ไขได้ในประโยคเดียว เมื่อถึงเวลานั้น คุณจะเป็นวีรบุรุษของตระกูล”
ซูหนานไม่สามารถปฏิเสธได้อีกต่อไป เธอรู้สึกว่า พระเจ้ากำลังมาช่วย ตนกำลังจะหลุดพ้นจากปัญหานี้
คิดไม่ถึงว่าจะเก็บเต่าทองหายากอันนี้ได้
เธอตามเซวเหรินไปโรงแรมกับทันที
ซูหนานรู้สึกว่าตนได้พบรักแท้ ตื่นขึ้นในวันรุ่งขึ้น เมื่อเธอกำลังจะพาเซวเหรินกลับบ้าน เพื่อพิสูจน์เสน่ห์ของซูหนานต่อหน้าวงศ์ตระกูล
ประโยคนึงของเซวเหริน ทำให้เธอแทบล้มทั้งยืน
“ผมสามารถช่วยตระกูลซูของคุณได้ แล้วผมก็สามารถทำให้คุณบินขึ้นไปบนกิ่งไม้และกลายเป็นหงส์ที่สง่างาม แต่มีเงื่อนไข”
“ใช้ตัวของคุณ เพื่อช่วยให้ผมได้ซูซู”
