บัญชามังกรเดือด บทที่ 216 มีผลบังคับใช้ทันที
ลูกสมุนร้อยกว่าคนพร้อมอาวุธครบมือ นำทั่วทั้งบ้านพักบนภูเขามังกรหมอบทั้งหมด เฝ้าดูเอาไว้ทุกซอกทุกมุมไม่มีตกหล่น
หลี่ชุนและจี้เจิน เดินออกไปข้างนอกอย่างมีความสุข
เมื่อได้ยินเสียงด่าทอของหูปินที่อยู่ด้านในห้อง ทันใดนั้นหลี่ชุนก็คิดอะไรบางอย่างออก ก็รีบพุ่งกลับเข้าไปอีกครั้ง
“คุณหู ตอนนี้พวกเราสงสัยอย่างเต็มที่ว่าคุณสมคบคิดกับฉินเทียน ร่วมมือกันฆ่านายท่านอัน”
“ราชาบู๊นี้ คุณเป็นไม่ได้แน่นอนแล้ว”
“ป้ายคำสั่งราชาละ? มอบออกมาเถอะ”
“ถุย!”
“หลี่ชุน แกมันไอ้ทรยศ!”
“แกไม่ลองคิดดู ตอนนั้นแกไม่มีข้าวกิน เป็นใครที่รับแกเอาไว้?”
“นึกไม่ถึงว่าแกจะกล้าทรยศฉัน ฉันจะฆ่าแก!”
หูปินโกรธจนระงับอารมณ์เอาไว้ไม่ได้ ตะโกนแล้วพุ่งเข้าไปหาหลี่ชุน
ถึงแม้ว่ามือเท้าทั้งสองข้าง ต่างก็ถูกโซ่ล่ามเอาไว้ แต่ว่า เสือออกจากป่า แต่อานุภาพยังหลงเหลืออยู่
หลี่ชุนตกใจทันที หลบเลี่ยงไม่ทัน ถูกหัวกระแทกเข้าที่ท้อง เจ็บจนตาเหลือก
ภายใต้ความพาลโกรธ เขาถีบอย่างรุนแรงทีหนึ่ง นำหูปินเตะจนลอยกระเด็น
เสียงดังโครม ศีรษะของหูปินกระแทกเข้ากับกำแพง หน้าผากปูดบวมขึ้นมาทันที
“ไอ้สารเลว ฉันจะฆ่าแก!” หลี่ชุนดวงตาแดงก่ำ หยิบมีดออกมาจะฟันหูปิน
“หัวหน้าหลี่ ใจเย็น” จี้เจินรีบขัดขวาง กล่าว: “เก็บเขาเอาไว้ ยังมีประโยชน์”
“ก็แค่คำสั่งราชาบู๊ใช่ไหม? เท่าที่ฉันทราบ ป้ายคำสั่งนี้ที่นายท่านมอบไว้ ราชาทั้งสี่ต่างก็พกติดตัวเอาไว้ตลอดเวลา”
“แกลองค้นดู จะต้องเจอของแน่นอน”
หลี่ชุนถีบหูปินพลิกกายอยู่บนพื้น ค้นเจอป้ายคำสั่งอันหนึ่ง จากบนตัวของเขาจริงๆ
ด้านบนมีตัวอักษร“บู๊”เขียนไว้
“ป้ายคำสั่งราชาบู๊!”
“ผมได้ป้ายคำสั่งราชาบู๊มาแล้ว!”
“นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ผมก็จะเป็นราชาบู๊แล้ว!”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
หลี่ชุนลำพองใจเป็นอย่างยิ่ง หยิบป้ายคำสั่ง เดินออกไปอย่างวางก้าม
“เดรัจฉาน!”
“จี้เจินหลี่ชุน พวกแกจะต้องไม่ตายดี ” หูปินด่ากราด
เขาคิดอยากจะไล่ตามไป แต่ถูกลูกน้องสองคนของหลี่ชุนถีบกลับเข้าไป ขังเอาไว้ในห้อง
หลี่ชุนที่ลำพองใจขึ้นรถไปกับจี้เจิน คิดอะไรบางอย่างออก เขากล่าวออกมาอย่างอดเอาไว้ไม่ได้: “พ่อบ้านจี้ เจ้าหนุ่มจุยเฟิงนั่นจะทำอย่างไรดี?”
“เขาคงจะไม่ทำเสียเรื่องมั้ง?”
จี้เจินกล่าวอย่างดูแคลน: “วางใจ”
“เท่าที่ฉันทราบ จุยเฟิงเป็นคนปัญญาอ่อนคนหนึ่ง ในสายตาของเขา นอกจากนายท่านแล้ว ไม่มีใครอื่น”
“ตอนนี้นายท่านตายแล้ว เขาจะต้องปกป้องศพเอาไว้ไม่ห่างแม้แต่ก้าวเดียวแน่นอน”
“เมื่อพวกเราทำให้ภาพรวมมั่นคงแล้ว หลังจากสามวันจะนำตาแก่ไปฝัง แค่คนปัญญาอ่อนตัวกระจิริดคนหนึ่ง อยากบีบบังคับอย่างไรก็ได้”
หลี่ชุนกล่าวอย่างฮึกเหิม: “พ่อบ้านฉลาดหลักแหลม!”
“ผมหลี่ชุน ขอสาบานถึงแม้จะตายก็จะติดตามพ่อบ้าน!”
“ไม่ใช่ ตอนนี้ท่านก็คือราชาหนานเจียง!”
จี้เจินยิ้มกล่าว: “ใจเย็น”
“อีกประเดี๋ยวเจอคนอื่นๆ อย่าได้หลุดปากเป็นอันขาด ในนาม ฉันคือผู้ช่วยเหลือของหรูยู่”
“รับทราบ!”
ในไม่ช้า ก็มาถึงด้านนอกของคฤหาสน์อัน
เมื่อมองเห็นตึกรามบ้านช่องที่เปิดไฟสว่างจ้าไปทั้งหลังตรงหน้า ในสายตาของจี้เจิน อดไม่ได้ที่จะปรากฏแสงแห่งความตื่นเต้นแวบหนึ่ง
บ้านหลังเก่าแทบนี้ เป็นสัญลักษณ์ของราชาหนานเจียง
เขาจี้เจินกับอานกั๋วอาศัยอยู่ที่นี่มาหลายสิบปีแล้ว แต่ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเป็นแค่พ่อบ้านคนหนึ่งเท่านั้น
ลูกน้องผู้ช่วยคนสำคัญของอานกั๋ว เช่นหูปินและคนอื่นๆ เวลาอารมณ์ดี ก็จะเคารพเขาอยู่สักหน่อย เวลาที่อารมณ์ไม่ดี เขาก็คือลูกน้องคนหนึ่ง
จี้เจินอดทนมาหลายสิบปีแล้ว
ตอนนี้ ในที่สุดเขาก็กลายเป็นเจ้าของของที่นี่แล้ว!
ราชาหนานเจียง!
มงกุฎที่เขาปรารถนาเป็นอย่างยิ่ง ก็กำลังจะมาสวมอยู่บนศีรษะของเขา
สูดลมหายใจเข้า เขากดโทรออกหาเบอร์หนึ่ง: “ราชาเป่ย แผนการได้รับความก้าวหน้าเป็นอย่างมาก ผมจะรีบเริ่มต้นจัดการกองกำลังของตระกูลอานเดี๋ยวนี้”
“ตามที่คุยกันไว้ก่อนหน้านี้ ผมต้องการการช่วยเหลือของคุณ”
ในโทรศัพท์ มีเสียงทุ้มต่ำเสียงหนึ่งดังลอยมา: “อีกครึ่งชั่วโมง คนของฉันที่แอบซุ่มอยู่ที่หนานเจียง จะเริ่มต้นการโจมตี”
“คนเหล่านี้ ก็ถือว่าเป็นของของขวัญอวยพรที่ฉันมอบให้แกก็แล้วกัน”
“ขอบคุณราชาเป่ยอย่างยิ่ง!”
“หลังจากเรื่องสำเร็จแล้ว ผมจะเชื่อฟังคำสั่งของคุณ!”
จี้เจินกล่าวอย่างตื่นเต้น เมื่อวางสายโทรศัพท์แล้ว ถึงก้าวเท้ายาวเดินเข้าไปในคฤหาสน์อัน
“พ่อบ้าน นายท่านเป็นอย่างไรแล้ว?”
“ท่านจี้ ฉินเทียนคนนั้น รักษาอาการป่วยของนายท่านหายดีแล้วใช่หรือไม่?”
ในเวลาเช้ามืด บริเวณบ้านอันใหญ่โตของคฤหาสน์อันที่แสงไฟสว่างจ้า ไม่มีใครนอนหลับ
พวกเขาทั้งหมดเฝ้ารอคอยข่าวคราวของอานกั๋วอย่างร้อนอกร้อนใจ เมื่อมองเห็นจี้เจิน คนมากมายอดไม่ได้ที่จะพุ่งตัวเข้ามาสอบถาม
จี้เจินสีหน้าหนักอึ้ง กัดฟันไม่พูดจา
เดินตรงมายังตรงกลางสุด ที่ตรงกลางลานบ้านแห่งหนึ่ง
“จี้เจิน!”
“พ่อบ้านจี้!”
กองกำลังศูนย์กลางของตระกูลอาน ลูกศิษย์ทั้งหลายของอานกั๋ว ภายใต้การนำของหนิงทงราชาเงินทอง คนกรูกันเข้ามา นำจี้เจินและหลี่ชุนห้อมล้อมเอาไว้
เมื่อเห็นว่าดวงตาของจี้เจินแดงก่ำ กัดฟันไม่พูดจา หลิวหรูยู่กล่าวอย่างตื่นเต้น: “อาจี้ คุณปู่ถูกรักษาเสร็จเรียบร้อยแล้วใช่หรือไม่?”
“ฉินเทียนเคยบอกว่า สามารถยืดอายุของคุณปู่ออกไปได้อีกสามสิบปี จะต้องไม่เกิดข้อผิดพลาดขึ้นอย่างแน่นอน!”
“ฉินเทียนละ? ทำไมเขาไม่มาพบฉัน?”
จี้เจินกัดฟันแน่น กล่าว: “หลี่ชุน แกมาบอกเถอะ!”
“ครับผม!”
หลี่ชุนกล่าวอย่างเศร้าโศก: “ข่าวร้าย!”
“ฉินเทียนได้รับการบงการจากหลิวเช่อราชาเป่ย ฉวยโอกาสในการรักษา สังหารนายท่าน!”
“นายท่านท่าน……ได้สิ้นใจแล้ว!”
อะไรนะ?
ข่าวคราวนี้ ราวกับระเบิดรุนแรงลูกหนึ่ง ที่ระเบิดออกที่ตระกูลอาน
ทุกคนต่างก็โกรธแค้น
“ฉินเทียนละ?”
“ฉันจะฆ่ามันด้วยมือของฉันเอง!” หนิงทงราชาเงินทอง ตะโกนกล่าวเสียงดัง
“ฆ่าฉินเทียน!”
“โจมตีเป่ยเจียง จับเป็นหลิวเช่อ!”
ทั่วทั้งตระกูลอาน ถูกบรรยากาศเศร้าโศกปกคลุม
“พ่อ ตอนที่นายท่านตาย ได้บอกอะไรหรือไม่?”
“ท่านตายแล้ว ตระกูลอานมอบให้ใครเป็นผู้นำ?” จี้เฟิงคิดอะไรบางอย่างออก เอ่ยถามอย่างตื่นเต้น
เมื่อได้ยินประโยคนี้ หนิงทงและคนอื่นๆ เงียบสงบลงไปครู่หนึ่ง ทั้งหมดมองไปยังจี้เจิน
คำถามที่เกี่ยวเนื่องกับผู้สืบทอด สามารถพูดได้ สำคัญกว่าการแก้แค้น
จี้เจินพยักหน้า กล่าว: “ก่อนที่นายท่านจะสิ้นลม ดึงมือของฉันเอาไว้ ได้ถ่ายทอดพินัยกรรมจากปากของท่านเอง”
“นั่นก็คือ ส่งมอบตำแหน่งให้แก่ คุณหนูหลิวหรูยู่”
“อะไรนะ?” ในดวงตาของจี้เฟิงมีความผิดหวังปรากฏออกมาให้เห็น
จี้เจินค่อยๆกวาดสายตามองไปรอบๆ กล่าวเสียงดัง: “ถึงแม้ว่าคุณหนูหลิวหรูยู่จะไม่มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดกับนายท่าน แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมานายท่านมองเธอเป็นญาติเพียงคนเดียว”
“ทุกท่าน การตัดสินใจข้อนี้ของนายท่าน ผมมั่นใจว่าพวกคุณจะไม่คัดค้านใช่ไหม?”
ทุกคนมองหน้ากันไปมา
สุดท้าย หนิงทงพยักหน้า กล่าว: “ซึ่งตามหลักแล้วควรจะเป็นเช่นนั้น!”
“ฉันราชาเงินทองขอแสดงความคิดเห็น เชื่อฟังการจัดการของนายท่าน หลังจากนี้จะช่วยเหลือคุณหนูอย่างสุดความสามารถ!”
ผู้คนที่เหลือตะโกนเสียงดังตามเช่นกัน: “พวกเราเชื่อฟังการจัดการของนายท่าน!”
“พยายามช่วยเหลือคุณหนู อย่างสุดความสามารถ!”
“เป็นไปไม่ได้!”
“ไม่มีทางที่คุณปู่จะเกิดเรื่อง ฉินเทียนไม่มีทางฆ่าคุณปู่”
“ฉันต้องการไปพบพวกเขา!”
“รีบพาฉันไปพบเขา!” หลิวหรูยู่ไม่ได้ฟังคำพูดของทุกคนเลยสักนิด เธอบ่นพึมพำ แล้วก็พุ่งตัวออกไป
“หรูยู่ อย่าวู่วาม!” หยางหรงรีบดึงเธอเอาไว้ กล่าวเสียงเบา: “ตอนนี้ เธอเป็นผู้นำของตระกูลอาน”
“เธอต้องใจเย็นก่อน จัดการสถานการณ์โดยรวม!”
หลิวหรูยู่ไม่ได้ฟังเลยสักนิด
หนิงทงขมวดคิ้ว กล่าวกับจี้เจิน: “สถานการณ์แบบนี้ของคุณหนูตอนนี้ เกรงว่าจะไม่มีปัญญาแก้แค้นให้กับนายท่าน”
“พ่อบ้านจี้ มีความคิดเห็นอย่างไร?”
“ใช่แล้ว หูปินราชาบู๊ละ?”
จี้เจินกล่าวอย่างหนักอึ้ง: “นายท่านคาดการณ์ไว้ล่วงหน้า คุณหนูใหญ่ยากที่จะแบกรับหน้าที่อันหนักอึ้งได้ ภายในระยะเวลาสั้นๆ ”
“พินัยกรรมอันที่สองของนายท่าน!”
“สั่งให้คุณหนูหรูยู่ แต่งงานกับจี้เฟิง”
“การหมั้นมีผลทันที”
